Το λόμπι της δραχμής με σημαία του το ευρώ

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Κατ’ αυτή την προεκλογική αναμέτρηση το μαύρο προφασίζεται ότι άσπρισε, το άσπρο εμφανίζεται ξεθωριασμένο, ενώ το «λόμπι της δραχμής» – όπως λέει και ο κ. Σαμαράς – αντικαθιστά τα πλαστικά κομματικά σημαιάκια του με την σημαία του ευρώ. Όλοι οι μύστες της διαπλοκής και οι ενεχόμενοι στην χρεοκοπία του κράτους – το λόμπι της δραχμής με άλλα λόγια – καλύπτουν το πραγματικό τους πολιτικό πρόσωπο πίσω από μια τεράστια σημαία του ευρώ, το οποίο διέρχεται κρίση ταυτότητας. Μια κρίση που συνήθως οδηγεί σε κρίση της αξίας ενός νομίσματος, αφού όμως πρώτα καταπέσουν άλλες πολύτιμες και αναντικατάστατες αξίες του πολιτισμού που το στήριζαν ως «ιδεολόγημα» και θεσμό.

Σήμερα, βιώνουμε το δράμα αυτών των αξιών διεθνώς, ενώ στην εντόπια πολιτική αγορά η μόνη αξία που παραμένει σταθερή είναι το μασκαραλίκι. Οι ευρωμασκαράδες από το λόμπι της...

δραχμής, πολιτεύονται με το σύνθημα «ευρώ ή δραχμή», διαμορφώνοντας όλες τις συνθήκες για την εισαγωγή ενός διπλού νομισματικού συστήματος στην χώρα.

Κανείς δεν κάνει κουβέντα γι’ αυτό, καθώς αν το έθετε θα αποκαλυπτόταν η μεγάλη απάτη αυτών των εκλογών από τις λεγόμενες «μνημονιακές» δυνάμεις. Αν εξετάζαμε διεξοδικά την πιθανότητα αυτή, η οποία εμφανίζεται, με τα σημερινά δεδομένα, ως το πλέον πιθανό σενάριο, θα ξεσηκώνονταν ακόμη και όσοι προσβλέπουν σε αυτή την «λύση» ως το μικρότερο κακό, επειδή θα καταλάβαιναν ότι αυτό θα σήμαινε την «δραχμοποίηση» της οικονομίας και την ουσιαστική, ύπουλη, μεγέθυνση της εσωτερικής υποτίμησης, με παράλληλη πλήρη μετατροπή του κράτους σε «ευρωποιημένο προτεκτοράτο». Θα υπήρχαν τόσοι περιορισμοί στην εσωτερική κυκλοφορία του ευρώ τους, που θα εύχονταν καθημερινά η ευρωζώνη να είχε διαλυθεί και στην Ελλάδα να είχε δοθεί η δυνατότητα να αναπτύξει αυτόνομα το νόμισμά της.

Το λόμπι της δραχμής που αποτελείται από την πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας και εκπροσωπείται από τις ηγεσίες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και των υπολοίπων νεοφιλελευθέρων παραφυάδων τους, θέτοντας το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», ξέρει πολύ καλά ότι ποντάρει σε μια ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, την οποία θα παρουσιάσουν ως προσωρινή κατάσταση για να τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη και να τροποποιηθεί προς το ηπιότερο το μνημόνιο. Ενώ στην πραγματικότητα θα πρόκειται για ένα σύστημα που θα επαναθεμελιώνει την ηγεμονία τους σε μία απείρως αθλιότερη βάση ανισοτήτων μεταξύ του ενός και των δύο τρίτων της κοινωνίας, ενώ παράλληλα θα σταθεροποιεί και θα ενδυναμώνει τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες.

Με μια φράση, με την μέθοδο αυτή θα επιχειρηθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μία γενική μείωση των τιμών γύρω στο 40%, δίχως μεγέθυνση της ύφεσης, αλλά με εξανδραποδισμό των εργαζομένων, διάλυση της μεσαίας τάξης, εκποίηση του ενεργητικού της χώρας και σημαντική υποβάθμιση των περιουσιακών αξιών των Ελλήνων. Όσο για το ζήτημα της ανεργίας, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Μια και υπό καθεστώς διπλού νομισματικού συστήματος δεν θα μπορεί να υπάρξει παραγωγική αναδιοργάνωση με σύγχρονους όρους και σύμφωνα με τα ευρύτερα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, απλώς θα ενισχυθεί η απασχόληση στον τριτογενή τομέα και ιδιαίτερα σε κλάδους εποχικού χαρακτήρα, προβληματικού ελέγχου και σχετικά εύκολης φοροδιαφυγής.

Το απολύτως ανήθικο αυτού του διλήμματος («ευρώ ή δραχμή») είναι ότι οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι που το αρθρώνουν ως ουσιαστικά μοναδικό προπαγανδιστικό – προεκλογικό τους όπλο, είναι τούτοι που φρόντισαν με δεκάδες νόμιμες, ή ημινόμιμες, ή απολύτως παράνομες μεθοδεύσεις, να διοχετεύσουν σε λογαριασμούς που διέθεταν ή άνοιξαν εξ επί τούτοις σε τράπεζες που βρίσκονται στο έδαφος ευρωπαϊκών ή άλλων χωρών, περίπου 500 δις από το τέλος του 2007 μέχρι σήμερα. Τόσο υπολογίζει το ποσό φίλος, στέλεχος υπερεθνικού οργανισμού, ο οποίος από την αρχή της ελληνικής πιστωτικής κρίσης το 2009 μου είχε εμπιστευτεί ότι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης μελετούν αυτό το σενάριο (διπλό νομισματικό) και φαίνεται να καταλήγουν σε αυτό ως το πλέον ελκυστικό και συμφέρον για την ευρωπαϊκή ελίτ.

Ασφαλώς, άλλες πηγές, όπως το Economist και το Spiegel, τοποθετούν τις αποταμιεύσεις Ελλήνων στο εξωτερικό σε σημαντικά υψηλότερο μέγεθος. Προφανώς εγώ δεν είμαι σε θέση να διαβεβαιώσω για τα λεφτά που κάνανε φτερά από την Ελλάδα, υπονομεύοντας το τραπεζικό σύστημα, την ισχύ της εθνικής οικονομίας και τις προοπτικές ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας της χώρας μέσα στην κρίση, αν και μπορώ να πω ότι υπάρχουν τεράστιες ευθύνες σε όσους επέτρεψαν, εάν δεν διευκόλυναν και παρότρυναν εμμέσως, να συμβεί αυτό το κακό, για να έρχονται σήμερα οι ίδιοι, αντιστρέφοντας απολύτως την πραγματικότητα, να υποστηρίζουν ότι το «λόμπι της δραχμής» ταυτίζεται με την αριστερά και τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις.

Όσοι νεοφιλελεύθεροι ή κρυφο-νεοφιλελεύθεροι αρθρώνουν αυτόν τον παραλογισμό, προφανώς διαστρέφουν την θεωρία, «φιλοσοφία» και «κοινή λογική» που τους χαρακτηρίζει: rational choice. Είναι rational όσοι έχουν τοποθετήσει τα ευρώ τους σε τράπεζες του εξωτερικού να οραματίζονται ένα διπλό νομισματικό σύστημα που θα τους καταστήσει από εύπορους προνομιούχους σε «σεΐχηδες» στον τόπο τους. Δεν είναι όμως καθόλου rational να σκέφτεται αναλόγως εκείνος που έχει κάμποσες χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες ευρώ αποταμιευμένα στο εσωτερικό ή κρυμμένα «κάτω από το στρώμα του». Αυτός θα υποστεί περιορισμούς, ώστε σύντομα «το συνάλλαγμά του σε ευρώ» θα λειτουργεί (στο εσωτερικό) σαν να πρόκειται για το νέο τοπικό γραμμάτιο γενικών συναλλαγών. Και αυτά δεν είναι φαντασιώσεις, αλλά βάσιμες υποθέσεις, εάν επιμείνουμε να στοχαζόμαστε με την αφήγηση του rational choice.

Θα μπορούσα να αναπτύξω μια πλήρη υπόθεση για το τι μας περιμένει από ένα «διπλό νομισματικό», δεν πρόκειται όμως να το κάνω για να μην συμπεριφερθώ σε επίπεδο ευθύνης, εγώ ο πολίτης, όπως οι «υπεύθυνοι» πολιτικοί μας που, ενώ επί δύο χρόνια τροφοδότησαν με την συμπεριφορά τους τις ελεεινότερες κερδοσκοπικές τάσεις εις βάρος κυρίως της χώρας, συνεχίζουν το ίδιο βιολί, χρησιμοποιώντας ως κομβικό στοιχείο της προεκλογικής τους αφήγησης το «λόμπι της δραχμής» και την «δραχμή» για να κατατρομοκρατήσουν, αντί αντικειμενικά να ενημερώσουν, τον ελληνικό λαό.

Αυτοί που κατηγορούνται ως «λομπίστες της δραχμής» (ενώ στην πραγματικότητα τέτοιοι είναι ετούτοι που τους κατηγορούν, φορώντας όντες λύκοι, την προβιά που έχει χαραγμένο πάνω της το ευρώ), σε ο, τι αφορά τουλάχιστον στην πολιτική αφήγηση, υπήρξαν/είναι μάλλον έντιμοι πολίτες που ορθά εκτιμώντας μετά την χρεοκοπία, ότι το σκληρό γερμανικό ευρώ θανατώνει την χώρα, δολοφονεί την ελληνική οικονομία και προκαλεί τεράστια δεινά στην κοινωνία, υποστήριξαν ότι πρέπει να επιστρέψουμε σε ένα εθνικό νομισματικό σύστημα (δραχμή) για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε με δικές μας δυνάμεις και να θέσουμε σε νέα βάση πολιτεία, οικονομία και πολιτικό σύστημα. Μόνον που αυτοί δεν ανήκουν στο λόμπι της δραχμής, αλλά στο «λόμπι» αριστερών και δεξιών πατριωτών και στο «κλαμπ» των έντιμων που δεν έλκονται συχνά από απατεωνίστικες προκλήσεις.

Ασφαλώς έξω από το «λόμπι της δραχμής» υπήρξε και μια μικρή μάλλον ομάδα ανθρώπων που απέφυγε από την αρχή σαν τον διάολο το λιβάνι, να εγκλωβιστεί σε αυτό το «δίλημμα». Μεταξύ αυτών είναι και ο γράφων, ο οποίος, αφού έδειξε από την αρχή πού το πάει η διαπλοκή, επέμεινε ότι:

(1) Το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης δεν είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά ένα ευρύ και οξύ σύνθετο πολιτικοοικονομικό πρόβλημα παγκοσμίως.

(2) Η Ελλάδα έπρεπε και μπορούσε να αποφύγει την διαδικασία χρεοκοπίας, αλλά ακόμα και στον βαθμό που δεν τα κατάφερνε, έπρεπε αμέσως να προχωρήσει σε ριζική αναδιάρθρωση μετά από έλεγχο του χρέους, σε ένα εντελώς διαφορετικής μορφής μνημόνιο και σε ρυθμίσεις που σήμερα αντανακλώνται μέσα από τα πέντε σημεία της «συμφωνίας για κυβέρνηση συνεργασίας» που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ και επί των οποίων είχα αναλυτικά αναφερθεί την προηγούμενη περίοδο. Το κόστος εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη θα ήταν μεγαλύτερο από το τρομερό κόστος για την κοινωνία, που καταβάλαμε κατά την είσοδό μας. Οποιαδήποτε κίνηση επιστροφής στην δραχμή θα έπρεπε με πολιτικά/θεσμικά μέσα και με οικονομική «αποζημίωση» από τα όργανα της ευρωζώνης να αποκαθιστά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα την βλάβη για τον ελληνικό λαό.

(3) Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, την λέξη «δραχμή» δεν θα έπρεπε να την αρθρώνει κανείς σοβαρός Έλληνας και ασφαλώς δεν μπορώ να διανοηθώ πώς την αρθρώνουν πολιτικοί. Η Ελλάδα χρεοκόπησε στην ευρωζώνη με ευθύνη των θεσμών αυτής.

Σήμερα δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά, επαναδιαπραγματευόμενη το συνολικό στάτους της στην ζώνη και την ΕΕ, να επιδιώξει η εξαίρεση που της έχει επιβληθεί να μην φτωχοποιήσει και άλλο την κοινωνία, να μην μεταβάλει σε προτεκτοράτο την χώρα και εντός αυτής να διαμορφωθούν συνθήκες για χρηστή αυτοκυβέρνηση, εκδημοκρατισμό και αυτόνομη ανάπτυξη με παραγωγική ανασυγκρότηση.

Όλα αυτά σε ένα καθεστώς μιας διαφορετικής από την σημερινή εξαίρεσης μπορούν, με δυσκολία ασφαλώς και συνεχή πολιτικό αγώνα, να επιτευχθούν σε σημαντικό βαθμό. Εάν η γερμανική ηγεσία επιλέξει άλλον δρόμο και δεν καταφέρει να συνεννοηθεί με το χρηματοπιστωτικό λόμπι, με το οποίο ούτως ή άλλως διαπραγματεύεται σε «πρώτο πλάνο», τότε η διάλυση της ευρωζώνης δεν θα μπορέσει να αποφευχθεί.

Και σε μία τέτοια περίπτωση σημασία έχει ποιοι θα βρίσκονται στην κυβέρνηση της Ελλάδας, τι είδους κυβέρνηση θα έχουμε και πόσο αποφασισμένο και ώριμο θα αποδειχθεί το εργατικό κίνημα και γενικότερα ο λαός, για την υπεράσπιση των συμφερόντων του που ασφαλώς, μεταξύ άλλων, θα συνδέονται και με την θέσπιση ενός νέου νομισματικού συστήματος. Όσοι πάντως πολιτεύονται με nodal point το «λόμπι της δραχμής» κουνώντας την σημαία του ευρώ, καλό είναι τότε να βρίσκονται στο περιθώριο. Απατεωνιές και ανευθυνότητες δεν θα ήταν καλός σύμβουλος ούτε σε μια τέτοια συγκυρία.