Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;

του Πατέλη Δημήτρη

Δημοσιεύθηκε στην ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΥΛΗ alfavita.gr 26.09.2011.

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=46142

«Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα, αναγγέλλοντας πολλοστή φορά νέα σκληρά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης-πτώχευσης (νέα ληστρικά χαράτσια στους αδύναμους, ασυδωσία και ασυλία στους δυνατούς, συγχωνεύσεις υπηρεσιών, απολύσεις υπαλλήλων, “εφεδρείες”, ιδιωτικοποιήσεις, γενικό ξεπούλημα κ.ο.κ.).

Γίνεται πλέον λόγος για «καθεστώς μόνιμου εμφυλίου πολέμου», μέσω του οποίου οι πλέον επιθετικοί κύκλοι του παρασιτικού κεφαλαίου, και ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού, δια του καθεστώτος των πολιτικών υπαλλήλων τους, επιχειρούν να επιβάλλουν τις στρατηγικές επιλογές τους, με ωμή βία, εκβιασμούς και «ασύμμετρα» αλλεπάλληλα καταιγιστικά πλήγματα στους απλούς ανθρώπους του μόχθου, σε ένα σκηνικό που έχει περιγράψει γλαφυρά η ερευνήτρια Naomi Klein στο έργο της “Το δόγμα του σοκ”...

Καταλύεται κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, δημόσιας αρωγής του κοινωνικού, λαϊκής κυριαρχίας, δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας, αλλά και -έστω και κατ' επίφαση- ορθολογικής συμπεριφοράς μιας εξουσίας, που όλο και πιο συστηματικά καταφεύγει στον πειθαρχικό καταναγκασμό και στην καταστολή του ίδιου του λαού, που όλο και πιο συχνά αντιμετωπίζεται ως “εσωτερικός εχθρός” (Βλ. σχετικά και: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=308461). Κάθε επόμενη “ρητή και κατηγορηματική δέσμευση και πρόβλεψη” των τραγελαφικά αφερέγγυων ιθυνόντων, εκλαμβάνεται πλέον μονοσήμαντα ως περί του αντιθέτου προαναγγελία...

Χαρακτηριστικός από αυτή την άποψη ήταν ο συμβολισμός της αστυνομοκρατούμενης Θεσσαλονίκης κατά τη Διεθνή Έκθεση, και οι επιχειρησιακές πτυχές του εγχειρήματος. Ήταν άλλη μια -μετά την 15η & 29 Ιουνίου στο Σύνταγμα- επίδειξη ισχύος, πράξη πολέμου του όλο και πιο μισητού καθεστώτος κατά του “εχθρού λαού”, κατά της κοινωνίας. Η ανάμειξη της Αντιτρομοκρατικής και των ειδικών δυνάμεων, έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: επιχειρείται η ταύτιση διαδηλωτών, αντιφρονούντων πολιτών με “επικίνδυνους τρομοκράτες”.

Τα δελτία ειδήσεων, έχουν μετατραπεί σε εκπομπές καταιγιστικών πολεμικών ανακοινωθέντων για νέα πλήγματα κατά του λαού. Η συνεχής χρήση πολεμικών όρων δεν είναι τυχαία. Επιβάλλει κλίμα και τελικά καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, με αλλεπάλληλες θεσμικές εκτροπές, όλο και πιο αυταρχική διακυβέρνηση. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος έχει και μια θεμελιώδη ψυχολογική συνιστώσα: προωθεί μεθοδικά δια των μέσων μαζική χειραγώγησης την παγίωση στο λαό ενός γενικευμένου φόβου, συνδεδεμένου με τη μόνιμη απειλή και εμφάνιση ανεξήγητων, αδήριτων, ανυπέρβλητων και ανεξέλεγκτων κινδύνων-πληγμάτων. Αυτή η κυριαρχία εχθρικών και καταστροφικών δυνάμεων εκδηλώνεται βιωματικά ως φόβος και δέος που μπορεί και να προσλάβουν μεταφυσικές διαστάσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν σε στάσεις παραίτησης, μοιρολατρίας και υποταγής. Εκεί ακριβώς στοχεύουν οι ιθύνοντες. Θα τους το επιτρέψουμε;

Είναι άραγε τόσο ισχυροί και ακλόνητοι οι νυν κυβερνώντες και οι πρόθυμοι που τους περιβάλλουν; Όλα αυτά, συνιστούν κινήσεις ισχύος, αλλά και αμηχανίας, αδυναμίας, ανασφάλειας του καθεστώτος απέναντι στη διογκούμενη λαϊκή απειθαρχία και ανυπακοή, φόβου για την άνοδο ενός ανατρεπτικού κινήματος, για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη που εγκυμονεί η συσσωρευόμενη κρίσιμη μάζα οργής και αγανάκτησης.

Έχουμε λοιπόν ένα «κοινωνικό πόλεμο» που επιδρά καταστροφικά επιφέροντας ραγδαίες ιστορικές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων. Αλλαγές συνυφασμένες με την κλιμάκωση και διαχείριση της γενικευμένης κρίσης του συστήματος, σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και το Νόμους Πλαίσιο για τα ΑΕΙ της Νέας Κατοχικής Τάξης τους.

Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους!

Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια:

1. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως "ευκαιρία" για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της “εθνικής συναίνεσης” της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία.

2. Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, “εργασιακοί έφεδροι”, νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες... Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης.

Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν “ουδέτερου” επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης.

Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης “νομιμότητας” των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο.

Δεν έχει εδώ “δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ' το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ' τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων”, κ.ο.κ. καθ' ότι “εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου”.

Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ' επιτάσεως: “Το μόνο που με νοιάζει είναι η “εύρυθμη λειτουργία των θεσμών” άνευ όρων και ορίων”, σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια.

Η μεθοδικά ενορχηστρωμένη και συστηματικά προβαλλόμενη εκστρατεία για “ανοικτά πανεπιστήμια” (αλήθεια, ανοικτά σε ποιους, προς τι, στην υπηρεσία τίνος;), ως κίνημα κατά των κινητοποιήσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας, ως εγχείρημα υπονόμευσης του μετώπου παιδείας-εργασίας, κινείται σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ' ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων.

Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.

Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν.

Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία.

Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο.

Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω;