ΣΣΣΤ!...ΗΣΥΧΙΑ!...Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

-όμως: «ο Ανατολικός άνεμος (εξακολουθεί να) είναι πιο ισχυρός από τον Δυτικό.»

Του Κώστα Παπουλή

Μετά  την ψήφιση και των τελευταίων μέτρων, η χώρα παραδίδεται πλήρως στους δανειστές της και στο Βερολίνο. Η οριστική χρεοκοπία είναι ζήτημα χρόνου, ενώ η πλήρης κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας, θα συμβεί μέσα στο έτος. Έτσι, μέσα  στα 4  χρόνια (2009-2012), η  Ελλάδα θα μοιάσει   στην  Αργεντινή,  όπου η ύφεση, τα σκληρά χρόνια  1998-2001, ήταν αθροιστικά -22%, ποσοστό, που η πατρίδα μας, πιθανότατα, ή σχεδόν σίγουρα,  θα ξεπεράσει.

Όσον αφορά τον μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό, για μείωση του χρέους στο 120% το 2020, πέρα ότι δεν έχει κανένα ουσιαστικό νόημα, μια που φέτος οδηγούμαστε στην ολοσχερή καταστροφή, είναι   αστείος και  σε επίπεδο θεωρητικής άσκησης. Η ελληνική οικονομία την περίοδο από  το 1980-2000, εμφάνισε μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1,5%, ενώ κατά την διάρκεια της φούσκας του ευρώ 2001-2008, 4,2%. Ο υψηλός αυτός ρυθμός,  στηρίχτηκε στην ροή του εξωτερικού δανεισμού. Σήμερα η ροή αυτή καλείται να αλλάξει φορά, αλλά απαιτείται συγχρόνως και να ξαναδημιουργηθούν,  ρυθμοί ανάπτυξης που να προσεγγίζουν  την τελευταία περίοδο. Οικονομική πολιτική ή τετραγωνισμός του κύκλου;

Είναι  συνδυασμός σεναρίου επιστημονικής φαντασίας, και   κοινωνικού θρίλερ, να δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα, ή να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός.  Η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων σε συνθήκες τέτοιας ύφεσης, είναι μη ρεαλιστική υπόθεση, πόσο μάλλον η διατήρησή τους, όταν δεν προβλέπεται να διοχετεύονται  σε  στοχευόμενες  επενδύσεις, αλλά να εκρέουν ως τόκοι προς το εξωτερικό.

   Η δυναμική του δημοσίου χρέους δεν είναι αναστρέψιμη, όσο και αυτό να κουρευτεί, γιατί δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι η (εντός ευρώ) ελληνική οικονομία μπορεί να βγει από το τούνελ της βαθιάς κάμψης.

Η Γερμανία και κύρια το σύστημα και ο μηχανισμός του ευρώ, καθορίζουν τέτοιες συνθήκες, ώστε οι μικρές περιφερειακές χώρες, να ωθηθούν προς την έξοδο, μια που το κόστος της παραμονής τους είναι δραματικό. Όσον, αφορά την Ελλάδα, η πολιτική ελίτ της έχει παραδοθεί πλήρως και όλες οι αποφάσεις βρίσκονται πια, στα χέρια του ξένου παράγοντα.

Ένα είναι βέβαιο, η παραμονή στο ευρώ, σημαίνει πακιστανοποίηση της χώρας, μια που η λεγόμενη κινεζοποίηση, είναι μάλλον αισιόδοξο σενάριο. Όλα έχουν ξεκαθαρίσει, η χώρα πρέπει να φύγει από το ευρώ, αθετώντας εκείνη τις πληρωμές της και παίρνοντας τον δρόμο της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Οποιαδήποτε άλλο σενάριο, όπου η Ελλάδα, θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ευρωπαϊκού κέντρου και το βάρος και την υποταγή του χρέους είναι καταστροφικό.  

Στην Ελλάδα, το τελευταίο διάστημα,  εμπεδώσαμε τα εξής:   

Πρώτον: H  εθνική αυτοδιάθεση και η  οικονομική παγκοσμιοποίηση, είναι δύο ασύμβατες μεταξύ τους δυνατότητες. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη (παράδειγμα οικονομικής παγκοσμιοποίησης), συνεπάγεται την απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας και συνεπακόλουθα του πιο σημαντικού τμήματος της εθνικής ανεξαρτησίας. Αν θέτει κανείς ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, πρέπει να θέτει ρητά, και την  αποχώρηση από την ζώνη του ευρώ. Αλλιώς, είναι σαν να λέμε, έξω οι αμερικάνοι, αλλά να μην βάζουμε θέμα να φύγουν οι βάσεις…..   

Δεύτερον: Δεν υπάρχει κανένας δημοκρατικός θεσμός στην ευρωζώνη. Αλλά και να υπήρχε (ένα αποφασιστικό ευρωκοινοβούλιο), θα ήταν πολύ δύσκολο για τον ελληνικό λαό να επηρεάσει τις αποφάσεις του. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη, συνεπάγεται λοιπόν και την κατάλυση της κοινοβουλευτικής και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως την γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Συνεπώς, η δημιουργία, ενός υπερεθνικού μπλοκ, τελικά, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, είναι  ασύμβατη όχι μόνο με μορφές άμεσης δημοκρατίας, αλλά τελικά και με την ίδια την αστική δημοκρατία, η οποία ιστορικά ταυτίζεται με το έθνος-κράτος.

Τρίτον : Σε μια ιμπεριαλιστική ένωση, όπως είναι η Ε.Ε., οι ισχυροί επιβάλλονται επί των αδυνάτων. Η έννοια του ιμπεριαλισμού όπως την ανέλυσε ο Λένιν, ισχύει απολύτως και για τους εντός της ένωσης. Ιδιαίτερα ισχύει σήμερα, για το κέντρο και τις μικρές περιφερειακές χώρες όπως η πατρίδα μας.

Σε αυτήν λοιπόν την κατάσταση της χώρας, και υπό το βάρος των τριών παραπάνω παραγόντων,  τι κάνει η αριστερά; Τίποτα απολύτως, αντίθετα  σπέρνει την σύγχυση.

Είκοσι χρόνια, μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ, το ευρώ όχι μόνο δεν βελτιώνεται όπως ελπίζουν ορισμένοι, αλλά γίνεται όλο και  πιο αποκρουστικό, είτε με το σύμφωνο σταθερότητας, είτε με τις τελευταίες εξελίξεις, της γερμανικής ένωσης σταθερότητας, με τις αλυσίδες της οποίας θέλουν να δέσουν όλη την Ε.Ε.. Αυτό δείχνει ότι το σύστημα της ΟΝΕ λειτουργεί καλά, όπως ακριβώς είχε συλληφθεί από τους εμπνευστές του.  Όσες χώρες ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις θα αναβαθμιστούν, όσες δεν ανταπεξέλθουν θα υποβαθμιστούν. Οι τράπεζες, οι μεγάλες και ισχυρές επιχειρήσεις του κέντρου, η Γερμανία και οι δορυφορικές της χώρες, ενισχύονται. Αντίθετα ο Νότος και ιδιαίτερα η Ελλάδα και ο λαός της καταστρέφονται.  

              Η αποχώρηση μίας χώρας από το ευρώ, με δικιά της πρωτοβουλία και η χειραφέτησή της από το εξωτερικό χρέος, υπό την πίεση των τρεχουσών εξελίξεων,  ενδέχεται να αποδειχθεί καταστροφική. Καταστροφική όμως για ποιόν; Φυσικά για το σύστημα του ευρώ1. Διότι ποιο είναι το κεντρικό επιχείρημα όλων εκείνων των ειδικών, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η επιστροφή στη δραχμή και η υποτίμηση θα είναι καταστροφή για τον ελληνικό λαό; Ότι «η Ελλάδα δεν παράγει τίποτε για τη διεθνή αγορά και, άρα, η υποτίμηση και η ανάκτηση μέσων οικονομικής πολιτικής δεν θα την βοηθήσουν σε τίποτε». Αλλά αυτό, στο βαθμό που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, σημαίνει ακριβώς, ότι η Ελλάδα έχει ήδη βασικά καταστραφεί και, συνεπώς, θα καταστρέφεται ακόμα περισσότερο όσο θα συμμετέχει σε ένα σύστημα απόλυτα ελεύθερου κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού.

    Οι τοποθετήσεις των διάφορων ελλήνων Ντελόρ, κυρίως του ΣΥΝ και του συγγενή του πασοκογενή χώρου,  που πληθαίνουν τελευταία, περί κάποιας, μαγικής επανίδρυσης της ευρωζώνης ή και της Ε.Ε.,  στερούνται οποιασδήποτε πραγματικής βάσης. Ο Ευρωπαϊσμός αποτελεί σήμερα, το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, όπου η κυρίαρχη ιδεολογία έχει αλώσει την αριστερά.

            Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος που πρέπει να σπάσει, υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας.  Δεν   μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους, αντίθετα οι άλλοι μεσογειακοί λαοί περιμένουν από εμάς. Η αντίληψη που λέει ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή των συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πέρα ότι αγνοεί ότι οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν συμμετρικά, ουσιαστικά καλλιεργεί στάση αναμονής, δίνει χρόνο στον αντίπαλο. Όμως:  «Ο Ανατολικός άνεμος είναι πιο ισχυρός από τον Δυτικό».

Σήμερα η καρδιά των ανθρώπων, αν και ραγισμένη από την κρίση, κτυπάει δυνατά, για την ανάγκη της εργασίας, για μια στοιχειώδη περίθαλψη, για συντάξεις που θα επιτρέπουν  στους γέροντες να διατηρήσουν το φιλότιμό τους, για να μην χωρίσουν οικογένειες και γενιές από την νέα μετανάστευση, κτυπάει για προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια.

Αυτή είναι η λαϊκή επιθυμία, δεν πρόκειται αυτή την στιγμή για το σοσιαλιστικό όνειρο, αλλά με αυτήν πρέπει  να παντρευτεί η ριζοσπαστική και αντισυστημική αριστερά. Πάνω στην λαϊκή ανάγκη πρέπει να οικοδομηθεί το πολιτικό σχέδιο, της σύγκρουσης με το ευρωπαϊκό κέντρο.

Το κοινωνικό κίνημα, δεν μπορούμε να πούμε, ότι δεν έδωσε βροντερό παρόν. Μπορούμε όμως να πούμε, ότι δεν βρήκε ούτε μια αριστερά με πρόγραμμα που να μπορέσει να πατήσει απάνω της, ούτε μία αριστερά της πολιτικής σύγκρουσης που έστω ακόμη και σήμερα, να αποχωρούσε από την βουλή για να μην νομιμοποιεί  με την παρουσία της, την  κυβέρνηση των ξένων τραπεζιτών. Αυτή η αριστερά, έχει εκχωρήσει την λαϊκή βία, και την υποστήριξή της, στους αναρχικούς. Αυτή η αριστερά που δεν ενώνεται με τον συγκρουόμενο λαό, αλλά δίνει την «μάχη» του κοινοβουλίου και μάλιστα με έντονο κομφορμισμό, ούτε θέλει, ούτε μπορεί.    

Ο ελληνικός λαός είναι πολιτικά σχεδόν μόνος του, απέναντι στο κόμμα του ευρώ, που κυβερνάει την χώρα. Όταν σηκώνεται, με κορυφαίο παράδειγμα τις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου, τον απειλούν,  ότι αν συγκρουστεί με το ευρωπαϊκό κέντρο, αν  η χώρα εγκαταλείψει την ζώνη του ευρώ, θα οδηγηθεί στην λίθινη εποχή. Δεν θα υπάρχει γάλα για τα παιδιά, ισχυρίζεται ο Καρατζαφέρης, θα πεινάσετε η    UBS, υπερπληθωρισμό, η σίτιμπανκ, για μαύρη αγορά μιλάει ο άλλοτε (κατά δηλωσή του) λογογράφος του ΓΑΠ, και «πριμοδοτούμενος»  διεθνούς συμβούλου του. Η έξοδος θα είναι καταστροφική συμπληρώνουν ο Τσίπρας (τουλάχιστον μέχρι χτές), με τον Κουβέλη.  Είναι ψεύτικο το δίλημμα για το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ, όχι μόνο έχει διαγράψει κάθε ορθολογικό πολιτικό σχέδιο, όπου η στρατηγική συνδυάζεται με τακτικούς στόχους, αλλά συμβάλλει στην σύγχυση, υιοθετώντας τα περί «ισχυρής Ελλάδας», ενθαρρύνοντας την αρλουμπολογία, με «αναλύσεις», περί ανισότιμης αλληλεξάρτησης των αστικών τάξεων, με αρθρογραφία για τα 600 δις στην Ελβετία (που ανακάλυψε το Σπήγκελ για να αθωώσει το σύστημα του ευρώ και να ενοχοποιήσει την Ελλάδα) και άλλα φαιδρά. Αυτή η αριστερά  δεν θέλει, αλλά κυρίως δεν μπορεί!  

Δίπλα σε αυτή την αριστερά,  η σύγχυση επιτείνεται με τον Θεοδωράκη, την ΕΛΑΔΑ, τους διάφορους πασοκογενείς και τις συνομοσιωλογικές και ψευτοπατριωτικές αφηγήσεις για την ελληνική κρίση. Το έλλειμμα στοιχειωδών αναλυτικών εργαλείων σε όλο αυτό τον χώρο, όπως και στην αριστερά, είναι εντυπωσιακό. Δεν χρησιμοποιούν καν τις αναλύσεις του Α. Παπανδρέου, και τις επίσημες θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης (την δεκαετία του 80)   για την  ανισόμετρη ανάπτυξη,  στην Ε.Ε.. Δεν είναι τυχαίο, ότι όλος αυτός ο χώρος από τους πασοκογενείς μέχρι την ΕΛΑΔΑ,  δεν έχει και δεν μπορεί να έχει, καμία ουσιαστική πρόταση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.    

Όμως εμφανίζεται ένα μεγάλο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις που περισσότερο από λαϊκό ένστικτο, είναι εναντίον του ευρώ.

Εδώ ακριβώς είναι το κομβικό σημείο. Η συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος που θα σπάσει, την κυρίαρχη ιδεολογία, πάνω στο ταμπού του ευρώ. Μόλις ο ελληνικός λαός, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ο μεγάλος κατακλυσμός που θα συνοδέψει την έξοδο από το ευρώ, δεν πατάει σε λογικά σχήματα, ότι δεν θα είναι παρά μια ισχυρή  αλλά καλοκαιρινή μπόρα,  τότε ακριβώς μπορεί να κάνει το μεγάλο βήμα.

            Είναι σωστό αυτό που υποστηρίζεται, ότι η αθέτηση πληρωμών οδηγεί με μεγάλη βεβαιότητα στην αποχώρηση από την ευρωζώνη. Αμέσως, γιατί καταρχάς, η ΕΚΤ, θα σταματήσει την στήριξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Είναι γι αυτό,  που για να υπάρξει ένα πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα, που να απαιτήσει την λευτεριά  από τα δεσμά της τρόικας,  μέσω της μοναδικής οδού, που είναι η αθέτηση πληρωμών έναντι των πιστωτών της χώρας, συνδυάζεται, αν όχι ταυτίζεται,  με ένα πολιτικό ρεύμα ενάντια στο ευρώ. Αλλά ακόμη και αν δεν συμβεί έτσι, δηλαδή μετά από μια  στάση πληρωμών με πρωτοβουλία του ελληνικού κράτους, η ΕΚΤ, συνεχίσει να στηρίζει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα (σενάριο εξαιρετικά απίθανο), η οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν θα έχει  κανένα μέσο και καμία δυνατότητα, ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, ώστε να βγάλει την χώρα από την κρίση.  

Τα κεντρικά  προγραμματικά σημεία  λοιπόν ενός Λαϊκού Μετώπου,  είναι και πρέπει να είναι συγκεκριμένα: Αθέτηση πληρωμών, αριστερή έξοδος από την ευρωζώνη, επανεξέταση των συντεταγμένων της χώρας σε σχέση με την Ε.Ε.,  παραγωγική αναγέννηση, δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, εθνικοποιήσεις, έλεγχος της  οικονομίας, φραγμοί στην κυκλοφορία των κεφαλαίων  κ.λπ. 

Θα μου πείτε που είναι ο σοσιαλισμός σε αυτά τα σημεία; Πουθενά, αλλά εν δυνάμει παντού. Αυτά τα σημεία έχουν τα χαρακτηριστικά ενός άμεσου και ρεαλιστικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, απαντούν στην αγωνία του απλού ανθρώπου πολύ συγκεκριμένα, για το πώς μπορούμε να διαλέξουμε έναν εναλλακτικό δρόμο αύριο το πρωί. Μπορούν να φουντώσουν το λαϊκό κίνημα, οδηγούν σίγουρα σε μια ρωγμή στην παγκοσμιοποίηση, μέσω της διάρρηξης της ευρωζώνης στον πιο αδύναμο κρίκο της, δύνανται να οδηγήσουν σε ένα νέο παράδειγμα στη Μεσόγειο, σε ένα γεωγραφικό χώρο ελευθερίας.

Δεν είναι σωστό να το βαφτίσουμε αντικαπιταλιστικό μέτωπο, όπως κάνει η Ανταρσύα, ούτε να εκφωνήσουμε βολονταριστικούς λόγους περί κοινωνικής επανάστασης,    γιατί όντως δεν είναι αυτή  την στιγμή τέτοια η λαϊκή αγωνία.  Όμως η κίνηση των ανθρώπων, στο βαθμό που η ριζοσπαστική αριστερά παραμείνει στο κέντρο αυτής της κίνησης, οι νίκες  και τα αποτελέσματα, μπορούν να ανοίξουν και την αντικαπιταλιστική διαδρομή. Μια τέτοια στιγμή ήταν οι πλατείες. Αν επιτευχθεί μία μεγάλη ανατροπή που θα οδηγήσει σε μια ανάταση τις εργαζόμενες τάξεις, είναι εφικτό είτε παράλληλα, είτε αμέσως μετά, να διαμορφωθούν όροι σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Κανείς δεν τους εξασφαλίζει, αλλά δεν υπάρχει και άλλος δρόμος για να πάρουμε, ο οποίος να δίνει στην ριζοσπαστική αριστερά και πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι σαφές ότι ο ελληνικός αστισμός και ιδιαίτερα το σύνολο του πολιτικού του προσωπικού, δεν επιθυμεί να βρεθεί χωρίς τις πλάτες της Ε.Ε., πρόσωπο με πρόσωπο με τις δυνάμεις της εργασίας. Αυτό εντείνει το πολιτικό κενό.

Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει ένα πρώτο πρόβλημα:  Μιλάμε για ένα μεγάλο Λαϊκό Πολιτικό Μέτωπο. Θεωρητικά έτσι είναι. Όμως στην πράξη σε αυτή την κατεύθυνση είμαστε συγκεκριμένες και πολύ λίγες δυνάμεις. Άρα αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι, να διαμορφώσουμε ένα πολιτικό ρεύμα, που με την σειρά του  να πυροδοτήσει την ελληνική κοινωνία ώστε να διαμορφωθεί ένα μεγάλο Λαϊκό μέτωπο. Μόνο αν εμείς, συγκροτήσουμε ένα ισχυρό πολιτικό ρεύμα, μπορεί να ακολουθήσει  και ο κόσμος του ΚΚΕ.

Υπάρχει ένα δεύτερο πρόβλημα: Η νέα κατάσταση έβαλε νέα σημαντικά ερωτήματα, με ένα κύριο άξονα, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, ένα άλλο κύριο άξονα, του ποιος θα ηγηθεί της δυσαρέσκειας. Αυτά τα ζητήματα θα έπρεπε να διαμορφώσουν έναν νέο πολιτικό χάρτη στην αριστερά, και όχι μόνο (το δεύτερο αρχίζει και συμβαίνει). Είναι αδύνατον σήμερα αντι-Ε.Ε, αντιλήψεις, να εκφραστούν μαζί με   αντιλήψεις που δεν επιθυμούν να θέσουν σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή τροχιά της χώρας. Συνεπώς, οι αντι-ευρώ και οι αντι-Ε.Ε., δυνάμεις, ούτε χωράνε στον Σύριζα, ούτε μπορούν να συμπορευτούν με τον ευρωπαϊσμό, σε οποιοδήποτε πολιτικό επίπεδο.

    Από την άλλη, η πολιτική δεν μπορεί να εξαγγέλλεται με τους ιδίους όρους της τελευταίας  δεκαετίας, ούτε να «παραπέμπεται» στο κίνημα,  όπως κάνει  η Ανταρσύα, όταν η πλατιά δυσαρέσκεια ζητάει άμεση και ρεαλιστική λύση και φυσικά πολιτική έκφραση. Ο εξωτερικός παρατηρητής, βλέπει σήμερα μια αριστερά, μη εξαιρουμένων ημών, να πολιτεύεται με τους ιδίους παραδοσιακούς της τρόπους λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν μπορεί η ζωή στο Τσερνομπίλ να συνεχίζεται κανονικά, όπως και πριν το ατύχημα. Η στιγμή είναι ιστορική, είναι ανάλογη του 1944.    Όμως, ο νέος χάρτης δεν ζωγραφίζεται.

 Τρίτο πρόβλημα είναι οι εκλογές, οι οποίες είναι κοντά, μακριά, δεν έχει αυτό τόση σημασία. Δεν μπορεί και σε αυτό το επίπεδο, το κόμμα του ευρώ, να παίξει μόνο του, χωρίς έναν ισχυρό αντίπαλο. Από την άλλη,  δεν αποκλείεται, παρά τους γερμανικούς φόβους, να έχουμε δυσάρεστα αποτελέσματα. Είναι πιθανό να έχουμε τρία ΠΑΣΟΚ (Κουβέλης-εκσυγχρονιστές, Κατσέλη, Βενιζέλος)   και τέσσερις Δεξιές (Σαμαράς, Καμένος-διαγραμμένοι, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη), αλλά και την χρυσή αυγή  στη βουλή. Ο Κουβέλης, ήδη έχει δηλώσει, πως το κράτος έχει μια θεσμική συνέχεια και αυτό σημαίνει ότι η Δημ.αρ., δεν θα αμφισβητήσει την δανειακή σύμβαση σε περίπτωση συμμετοχής της στην κυβέρνηση 2 . Είναι ακόμη πιο πιθανόν, οι εκλογές, να οδηγήσουν σε διάρρηξη του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου και σε οικουμενική κυβέρνηση μνημονιακών-αντιμνημονιακών, η οποία θα υπενθυμίζει σταθερά  την νωπή της εντολή. Φυσικά, η γραφειοκρατία του ΣΥΝ, και του ΚΚΕ, θα μείνει ικανοποιημένη, οι βουλευτές τους και οι λοιποί  θα αυξηθούν, μαζί με τα ποσοστά τους, ενώ η χώρα και ο λαός θα βαδίζουν προς το2013, προς την απόλυτη καταστροφή. Η μόνη διέξοδος, είναι να εμφανιστεί ο προγραμματικός αντίπαλος στο κόμμα του ευρώ. Ένας αντίπαλος στο κόμμα του ευρώ, με πρόγραμμα με λειτουργία (δημοκρατική) αλλά και διακριτός στον τρόπο της άσκησης της πολιτικής. Σε μια τέτοια περίοδο, πρέπει κανείς να φαίνεται καθαρά, ότι είναι απέναντι στο σύστημα.

Τέταρτο πρόβλημα είναι, ότι η προγραμματική συγκρότηση  για την επόμενη μέρα, μιας Ελλάδας εκτός ευρώ ή και Ε.Ε., για την παραγωγική της αναγέννηση, χρειάζεται την συνάντηση ενός μεγάλου δυναμικού, από οικονομολόγους, μηχανικούς, γεωπόνους. Δεν φτάνει μόνο να ενωθούν  δυνάμεις, αλλά να γίνουν και κοινωνικό ρεύμα.             

Τέλος, μπορεί σήμερα η ελληνική ακροδεξιά τύπου Καρατζαφέρη, για καλή μας τύχη, να αποδεικνύεται συστημική, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα ξημερώσει στην πολιτική ζωή, μέσα στην απόλυτη ρευστότητα.

Για όλα τα παραπάνω, δεν έχουμε λοιπόν την πολυτέλεια, ούτε της καθυστέρησης ούτε της αναμονής.  

Διάφοροι, από όλο το πολιτικό φάσμα ισχυρίζονται,  ότι με αυτά που λέμε, θα κάνουμε την Ελλάδα Κούβα. Σίγουρα αν δεν αντιδράσουμε  θα γίνουμε Κούβα, αλλά όχι  Κούβα του Φιντέλ, αλλά αποικία, όπως  του Μπατίστα.   

(1) : Βλ: αναλυτικά για αυτό το επιχείρημα στο: «Εγκώμιο στο Ευρώ», του Θ.Μαριόλη, που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο.

(2) :Βλ: «Η Δημ.αρ δεν αμφισβητεί την σύμβαση», εφ. Καθημερινή, 18-2-2012.