Τι είδε ο χωρικός στην πόλη

του Γιάννη Μακριδάκη

Κάποτε όταν επέστρεφε από ταξίδι κάποιος, μαζευόντουσαν όλο το χωριό στο καφενείο για να τον ακούσουν να τους λέει όλα αυτά τα θαυμαστά κι απίστευτα που είδε. Κατόπιν, τα ταξίδια γίνανε πιο εύκολα κι οι άνθρωποι αρχίσανε να μη δίνουν πια σημασία στους ταξιδεμένους, αλλά τώρα, που όπως είδα και στο αεροδρόμιο Βενιζέλος οι ταξιδιώτες είναι πάλι μετρημένοι, είπα να σας γράψω εδώ τι είδα στην Αθήνα.

Πρώτα πρώτα αυτό που είπα παραπάνω. Πως το αεροδρόμιο, και κατά τη μέρα της άφιξής μου και σήμερα, κατά την αναχώρηση, ήταν σχεδόν έρημο. Οι κοπέλες στους γκισέδες της Ολυμπιακής βρίσκονταν σε ημιθανή κατάσταση από την βαρεμάρα, σχεδόν κοιμόντουσαν, αφού εκείνη που με εξυπηρέτησε νύσταζε τόσο εμφανώς, έξι ώρα το απόγευμα, που με ρώτησε αν θέλω διάδρομο ή παράθυρο, της είπα διάδρομο και μου ‘δωσε αμέσως παράθυρο. Κατόπιν είδα μια γνωστή μου, που ταξίδευε κι αυτή για Χίο, και μου δωσε την χαριστική βολή λέγοντάς μου ότι πήρε από το κέντρο το λεωφορείο Αθήνα Αεροδρόμιο...
και ήταν μέσα μόνη της ως επιβάτης, κι ότι μάλιστα ο οδηγός δεν της έβγαλε εισιτήριο, της είπε, τι ένας τι κανένας και φτάσανε παρέα, δίχως να τους ενοχλήσει κανείς μέχρι τον προορισμό τους!

Επίσης θέλω να σας πω ότι προχτές εκεί που περπατούσα στο πεζοδρόμιο, στο πλάι του Μεγάρου Μουσικής, είδα απέναντι, στην Αμερικανική Πρεσβεία να ‘ναι φυτεμένα πεντέξι ωραία και μεγαλούτσικα λιόδεντρα, πέρασα λοιπόν με μιας απέναντι, πήγα και στάθηκα από κάτω, να δω αν έχουνε απάνω καρπό, Νοέμβρης μήνας γαρ, είχανε κάμποσο, κάποια από δαύτα θέλανε και μπόλιασμα, να πάω τον Απρίλη να τα μπολιάσω σκέφτηκα, βγήκε λοιπόν ο αστακός, που προφανώς του φάνηκε ύποπτος ένας τύπος που στέκει και περιεργάζεται τις ελιές έξω από την σφηκοφωλιά, και με ρώτησε τι συμβαίνει, του λέω να πάρεις ένα χτενάκι κι ένα δυχτάκι και να πιάσεις να τις μαζέψεις τις ελιές, κρίμα είναι, κούνησε τότε το κεφάλι του και το χέρι του μαζί, και μου πε ναι, ναι, σαν να μαι σαλεμένος, μα εγώ δεν πτοήθηκα καθόλου, συνέχισα τον δρόμο μου και του ξανάπα φεύγοντας, αντί να κάθεσαι όλη μέρα μες στο κουβούκλιο και να μην κάνεις τίποτα, πιάσε να μαζέψεις τις ελίτσες, να κάνεις το λαδάκι σου. Δεν νομίζω όμως πως την πήρε σοβαρά την προτροπή μου.

Τι άλλο είδα; Είδα άστεγους και ζητιάνους αρκετούς. Είδα μια άλλη ατμόσφαιρα από αυτήν που είχα δει πριν ένα μήνα. Πιο καταθλιπτική

Είδα όμως και πολλούς ανθρώπους στις δυο εκδηλώσεις στα Πετράλωνα και στην Αγία Παρασκευή και κάναμε δυνατές κουβέντες με κάποιους απ’ αυτούς, γνώρισα τον ΜΙ.ΤΡΙΑ. που ήρθε από το χωριό του έξω από το Ναύπλιο, 150 χιλιόμετρα δρόμο έκανε για να γνωριστούμε και να μου φέρει ένα τόμο βιβλιοδετημένο με όλα μου τα δημοσιευμένα πολιτικά κείμενα τυπωμένα, και να μου πει με τον τρόπο αυτόν ότι με παρακολουθεί κατά βήμα σαν ασφαλίτης, συνάντησα επίσης τον σκηνοθέτη τον Γιώργο τον Μπακόλα που μου ‘δωσε ένα ντιβιντί, για να δω το κείμενό μου, το “δεν θα υποκύψουμε“, που το κανε ταινία μικρού μήκους, κι έπαθα πλάκα από την ερμηνεία του Κωστή του Μαλκότση. Αυτό το ταινιάκι μια μέρα που θα πάρω την άδεια του Γιώργου θα το ανεβάσω εδώ να το δείτε, αλλά όσοι είστε στην Αθήνα θα σας πρότεινα να πάτε στο BOOZE, στην Κολοκοτρώνη, για να απολαύσετε ολόκληρη την μουσική – θεατρική παράσταση, φινάλε της οποίας είναι η εν λόγω ταινία. Σας το συνιστώ διότι είναι επίκαιρο μα κυρίως εμψυχωτικό το αποτέλεσμα. Ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε αυτή τη δύσκολη ώρα.

Γοητευμένος από κάμποσους συγκεκριμένους ανθρώπους λοιπόν, αλλά απογοητευμένος από την γενική εικόνα και την ατμόσφαιρα που συνάντησα αυτό το διήμερο στην Αθήνα, πριν καλά καλά προλάβω να εγκλιματιστώ, επέστρεψα στο χωριό. Αν υπάρχει η χώρα σε ένα μήνα, σκοπεύω να ξαναπάω στην Αθήνα, να δω και την Άλωση της Κωσταντίας που ανεβαίνει από τις 6 Δεκέμβρη και μετά στο θέατρο Μεταξουργείο της Βαγενά.

Ως τότε ελπίζω να πέσει καμιά βροχή. Διότι κι ο Θεός μάς αποφεύγει μου φαίνεται. Ίσως να μας έχει βαρεθεί κι εκείνος διότι προφανώς του πιάνει την κουβέντα συνέχεια ο Σαμαράς, και γι’ αυτό μάλλον κάνει πως δεν μας βλέπει.