Η μόνη λύση

του Γιώργου Σαρρή

Μέτρα, μέτρα, μέτρα ...υποταγή, φόβος, φτώχεια, υποταγή.

Να ποιο είναι το μέλλον που σχεδιάζουν κι "ονειρεύονται" πριν από μας για μας οι καλοί αυτοί άνθρωποι που τριγυρίζουν, συναντι-ούνται, συζητούν και τρωγοπίνουν στους διαδρόμους και τις πολυτελείς αίθουσες των κτιρίων της ΕΕ στις Βρυξέλλες, τα Παρίσια, τα Στρασβούργα και αλλού.

Κι εμείς πρέπει να παίζουμε πάντα πειθήνια το ρόλο του ευκολόπιστου θεατή-δούλου στη γωνιά που μας έχουν αφήσει και να ακολουθούμε τις συνταγές σωτηρίας που μας σερβίρουν κάθε τόσο αφού φυσικά "είναι οι μόνες που υπάρχουν" όσο καταφέρνουν να μας πείθουν πως ζωή έξω από τον καπιταλισμό δεν υπάρχει.

Το ψέμα έχει γίνει πια κάτι σαν βρώμικο οξυγόνο στον αέρα που αναπνέουμε που όμως το συνηθίσαμε και δεν μας κάνει και πολλή εντύπωση. Κι έτσι αυτοί ...λένε, λένε και λένε και μεις ...καταπίνουμε, καταπίνουμε, καταπίνουμε όσο δεν βρίσκουμε το κουράγιο να σηκωθούμε, να...

πιστέψουμε στη δύναμή μας και να τους στείλουμε εκεί που τους πρέπει.

Ένα από τα ψέματα που γεμίζει το βρώμικο αέρα που αναπνέουμε τελευταία και πού το volume του θα ανέβει στο τέρμα τις επόμενες μέρες είναι το περίφημο "Αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία"

Θέλουν να πουν θα είναι το τέλος μας αλλά δεν το λένε για ένα μόνο λόγο. Ελπίζουν πως θα τα αντέξουμε για να υποστούμε και τις νέες σειρές παραγωγής, τις νέες θύελλες που ετοιμάζουν.

"Λόγια των κομμουνιστών θα πείτε". "Κασσάνδρες, μαυρίλα, ίχνος ελπίδας δεν αφήνετε για το λαό"!.

"Δε θέλουμε άλλες προβλέψεις ρε παιδί μου".

"Αφήστε μας να πιστεύουμε πως είναι πράγματι τα τελευταία. Αφήστε μας να ζούμε στο παραμύθι μας" "Αφήστε μας να νομίζουμε πως έτσι το σύμπαν θα συνωμοτήσει μαζί μας και θα γίνει το θαύμα. Κι έτσι θα σταματήσουν τα μέτρα και θά 'ρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη"

Όμως δυστυχώς υπάρχει μια αλήθεια που δεν γίνεται να μην την πούμε.

Δεν πρόκειται για πρόβλεψη! Πρόκειται για απόφαση της ΕΕ που ψηφίστηκε παντού και λέγεται "Δημοσιονομικό σύμφωνο".

Και να τι γράφει όπως διαβάζουμε στο Ριζοσπάστη:

"«Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους (κανόνας του 1/20) το χρόνο». Στην περίπτωση της Ελλάδας - που ας σημειωθεί δεν προβλέπεται να μειώσει το χρέος κάτω από το 120% του ΑΕΠ ούτε μετά το 2020 - αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο πρέπει να παίρνει νέα μέτρα 5% του ΑΕΠ, δηλαδή περί τα 12 δισ. Πιο απλά σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα φέρνουν ένα πακέτο μέτρων όπως αυτό που αποφάσισαν προχτές οι πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση."

Αυτοί λοιπόν από από φόβο για τον άγνωστο σοσιαλισμό επιλέγουν σταθερά ΕΕ και ευρώ "για νάμαστε σίγουροι" ας το ξανασκεφτούν. Αντέχεται όλο αυτό;

"Περισσότερη Ευρώπη" σημαίνει λιγότερη ζωή

Ο καπιταλισμός στην Ευρώπη "ολοκληρώνεται" μέσω της "περισσότερης Ευρώπης" που διαρκώς διαφημίζουν χωρίς να μπαίνουν φυσικά στον κόπο να εξηγήσουν τι σημαίνει αυτό.

Γιατί βέβαια "περισσότερη Ευρώπη" σημαίνει λιγότερη ζωή, λιγότερη Δημοκρατία και Ανεξαρτησία (τί είναι αυτό;), περισσότερη υποδούλωση στην εξουσία των μεγάλων Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, των μεγάλων μονοπωλίων που φυσικά δε θα πνίξουν μόνο τους εργάτες ή τους αγρότες, αλλά και κάθε μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα.

 Τα μαχαίρια του ανταγωνισμού έχουν βγει για τα καλά και η σφαγή έχει αρχίσει. Κι όποιος νομίζει ότι ο ξέμπαρκος Δαυίδ επιχειρηματίας θα τσακίσει τους οργανωμένους στην ΕΕ Γολιάθ ...περαστικά του. Αυτά δε γίνονται πια ούτε στα θρησκευτικά. Έχουν φροντίσει γι αυτό τα καλοδουλεμένα θεσμικά πλαίσια της ΕΕ.

Μα καλά θα πείτε, δεν υπάρχει στη σκέψη σας εκτός από αυτόν τον "κακό καπιταλισμό" και το σοσιαλισμό άλλη εναλλακτική, όπως ας πούμε ένας "καλός ανθρώπινος καπιταλισμός" με όρια;

Βεβαίως υπάρχει, αλλά ακριβώς εκεί. Στη σκέψη και μόνο.

Μάλιστα ο καπιταλισμός που ολοκληρώνεται γρήγορα (καταργώντας κάθε όριο για να αντέξει στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό γιατί αν δεν το κάνει θα το κάνουν οι ανταγωνιστές) ποντάρει πάρα πολύ σ' αυτή την ωραία "ιδέα" του "καλού καπιταλισμού". Είναι καλό προϊόν και θα πιάσει! Και φυσικά ποντάρει και σ' αυτούς που την πουλάνε. Θα του είναι πολύ χρήσιμοι στα δύσκολα που έρχονται γι αυτόν.

Γιατί και  οι καπιταλιστές, όπως και οι κομμουνιστές, ξέρουν πως κενά εξουσίας δεν υπάρχουν (παρά μόνο για πολύ λίγο όταν έρθει η στιγμή). Την εξουσία πάντα την έχει κάποιος. Η εμείς ο λαός ή αυτοί. Η το κεφάλαιο ή οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους.

Ας ανοίγουμε λοιπόν κανένα παράθυρο που και που, κι ας παίρνουμε καμιά ανάσα από το φρέσκο αεράκι που φυσάει έξω από τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα που μας πασάρουν ως μόνη λύση.

"...Πως γίνεται να κρύβεται η θάλασσα

Τόσο απέραντο γαλάζιο, τόσο νερένιο άπειρο

τόσο δικός σου κόσμος

να σε κυκλώνει από παντού

και συ να συναινείς να πάει χαράμι

Τόση ασπρίλα όπως σπάει πάνω στην πέτρα

τόσα μηνύματα πως δεν τα παίρνεις, δεν τ' ακούς;

Στον πανικό σου πες λιγάκι να σωπάσει

να βγάλει το σκασμό να γαληνέψει κι άκου:

Δεν κρύβεται η θάλασσα

χωρίς εσύ να το επιτρέπεις

Απλά είναι το παραθυρο κλειστό

κι οι χαραμάδες σφραγισμένες

Κι εσύ εθίστηκες στη νύχτα

κι όλο τη βγάζεις με φλασακια ψευτοόνειρα

Κι όταν ανάβει που και που κανένα φώς

γλεντοκοπάς και το γιορτάζεις για ξημέρωμα...."

Γ. Σαρρής