Καρικατούρα Εμφυλίου

του Γιάννη Σιδέρη

Τα δραπανηφόρα άρματα της φανατικής μονομέρειας έκαναν την εμφάνισή τους χθες βράδυ στο ανήσυχο κέντρο της Αθήνας: Οι μεν εποχούμενοι, σε μια συμβολική δίτροχη επέλαση στις γειτονιές των απόκληρων (Ελλήνων και ξένων), όπου κανένα ουσιαστικό και κυρίως πρακτικό αποτέλεσμα βοήθειας στους ξένους δεν θα είχε η μαζική τους βόλτα - παρά μόνο την αυτεπιβεβαίωση ότι μπορούν να είναι και εκεί. Οι δε, οργανώνοντας θύλακες αντίστασης και οριοθετώντας απαγορευμένες ζώνες, πολίτες όντας (!), στις οποίες κανείς αντιεξουσιαστής, διεθνιστής, αριστεριστής και γενικώς, κατ΄ αυτούς, ανθέλλην, δεν θα παραβίαζε τα ιερά και τα όσια, των δρόμων και των πλατειών όπου έχει κράτος και εξουσία η Χρυσή Αυγή!

Σαφώς δεν μας εκπλήσσει o εμπρηστικός φανατισμός των δύο πλευρών. Κάποιοι τα περιμέναμε, όπως περιμένουμε και την όξυνσή τους, καθώς η αιματηρή αντιπαράθεση που ξεκίνησε χθες με τραυματίες, αποκτά την δική της δυναμική και στο μέλλον θα προσλάβει χαρακτηριστικά...
άσβεστης πολιτικής βεντέτας. Γαία πυρί μειχθήτω προκειμένου αφενός να επιβεβαιωθούν οι διαπρύσιες ιδέες:

Από την μια πλευρά η αφελής ιδέα της πανανθρώπινης, πλανητικής αλληλεγγύης, που ίπταται του χώρου και του χρόνου, που δεν προσμετρά τα δεδομένα μιας χώρας μικρής, κοινωνικά κατηφούς, οικονομικά καθημαγμένης, και η οποία δεν έχει ανεξάντλητες δυνατότητες υποδοχής και φιλοξενίας της άφατης δυστυχίας τμημάτων του Τρίτου Κόσμου (τμημάτων, όχι όλου). Μιλιούνια πεινασμένων, ή μη εύπορων, επιθυμούν να έρθουν στη χώρα μας, έστω και ως πέρασμα για την, κατά την φαντασία τους πλέον, ανθηρή Ευρώπη. Και αυτοί είναι υπερπολλαπλάσιοι των γηγενών κατοίκων και των αντοχών τους...

Οι εκ των αντιπάλων, άλλοι άξεστοι και αδιάβαστοι, νοσταλγοί και φορείς ενός μυθοποιημένου, εξιδανικευμένου κλέους των αρχαίων ημών προγόνων, άλλοι μύστες απάνθρωπων θεωριών περί της υπεροχής του λευκού κυττάρου, ελάχιστοι «φιλοσοφούντες» για τη δημιουργία του πολίτη- πολεμιστή με τα ανώτερα ιδανικά, που θα καταργήσει την χυδαιότητα και την αλλοτρίωση του χρήματος, κάποιοι αγανακτισμένοι και πολλοί απελπισμένοι από μια πραγματικότητα που δεν παρέχει την παραμικρή αχτίδα ελπίδας.

Τα στρατόπεδα έχουν οριοθετηθεί και οι εχθροπραξίες άρχισαν: Ακτιβιστές και των δύο θα ανακυκλώνονται σε μετωπικές μικρομάχες που δεν θα αγγίζουν το σύνολο του πληθυσμού. Θα είναι μια καρικατούρα «εμφυλίου». Δεν θα χρησιμοποιούσα την βαριά λέξη, έστω και σε εισαγωγικά, αν δεν υπήρχαν κάποια αδιόρατα στοιχεία του ηθικού εκβιασμού προς τους πολίτες, «να πάρουν θέση». Ξεκίνησε από καλοδιάθετους δημοκρατικούς αριστερούς και γενικώς προοδευτικούς πολίτες, στα σοσιαλμήντια και στις παρέες. Μπροστά στον φρικιαστικό κίνδυνο αναβίωσης του φασισμού «όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να πάρουν θέση».

Δεν έχουν ιστορική γνώση φαίνεται που οδήγησε αυτή η, καλόπιστη μεν εκτρωματική δε, προτροπή σε καιρούς αιμάτινους για τη χώρα, όπου κατέστησε φιλήσυχους και αδαείς πολίτες ως κατά φαντασίαν ενόχους και στη συνέχεια τους κατέστησε θύματα...

Η ίδια προτροπή υπάρχει και από τους αντιπάλους. Μόνο που εδώ, άλλοτε υποδόρια και άλλοτε εμφανής και τραχιά, αναδύεται η απειλή: Οποιος δεν πάρει θέση καθίσταται αυτομάτως ύποπτος μειωμένου πατριωτισμού, ενώ στην πιο χοντροκομμένη εκδοχή είναι ασύστολος και πληρωμένος προδότης της πατρίδας, ιδεολόγος νεοταξίτης, προφανώς τσιράκι του Σόρος, ου μην και πράκτορας της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας για την καθυπόταξη του έθνους μας.

Και όμως, υπήρξαν συμπολίτες μας που πήραν θέση όταν έπρεπε: Με τις μικρές τους και αναποτελεσματικές, εκ του αποτελέσματος, δυνάμεις, φώναξαν, ως βοώντες εν τη ερήμω, για την ασύμμετρη διαφθορά, για την πελατοκρατία και κομματοκρατία, για την σταδιακή αποδιάρθρωση του κράτους, που το λυμαίνονταν γεράκια «επιχειρηματίες», συντεχνίες μακαρίων, επιβουλείς πολιτικοί. Φώναξαν και για την αθρόα, ανεμπόδιστη λαθρομετανάστευση - ακόμη και με αγάπη για τους απόκληρους που άφηναν πατρογονικές εστίες για να καταλήξουν σε θλιβερά απάνθρωπα γκέτο πέριξ της ομόνοιας ή ως φτηνά υποζύγια στα κτήματα αετονύχηδων απάνθρωπων ελληναράδων – πάντα υπό την αγαστή συνεργασία, ανοχή ή συνενοχή τοπικών αρχόντων και αρχών.

Αυτοί πήραν θέση τότε που έπρεπε, τότε που η ζύμη της εκτρωματικής κατάστασης που βιώνουμε είχε αρχίσει να φουσκώνει. Ο φωνή τους χάθηκε μέσα στην γενική αδιαφορία, στα οικονομικά συμφέροντα, στις ιδεοληπτικές παρωπίδες, στις κομματικές μικροεπιδιώξεις, στην πλασματική ευφορία και την αλλοίωση συνείδησης που εξασφάλιζε το δανεικό χρήμα και τα ευρωπαϊκά πακέτα. Τώρα δεν θα υποχρεωθούν «να πάρουν θέση», να αποδεχθούν δηλαδή τον ρόλο του κομπάρσου, στον οποίο τους προετοιμάζουν αυτοί που θέλουν να είναι πρωταγωνιστές στις θεατρικές τελετές μιας καρικατούρας εμφυλίου.

από το press-gr