Γιατί δεν συνεργάζονται οι αντιμνημονιακές δυνάμεις;

Του Δημήτρη Καζάκη

Το ερώτημα είναι σύνηθες, καθώς η πλειοψηφία του κόσμου σήμερα αναζητά επειγόντως εναλλακτική για τις επερχόμενες εκλογές. Μια εναλλακτική που θα τον γλυτώσει οριστικά και αμετάκλητα από τα χειρότερα. Κι αυτό το ξέρει πλέον εκ πείρας ότι δεν πρόκειται να συμβεί αν ψηφίσει κάποιο από τα υφιστάμενα κόμματα της σημερινής βουλής.

Μόνο η ακαταμάχητη βλακεία, η διεστραμμένη ιδιοτέλεια και ο κομματικός κοπαδισμός έχουν απομείνει για να εξασφαλίζουν με ψήφους τα υφιστάμενα κόμματα της βουλής. Αν και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ζοφερή ανάγκη εξαναγκάζει ακόμη και τους μεγαλύτερους κατά συρροή βλάκες, οι γνωστοί κατ’ επανάληψη «κοψοχέρηδες» να το ξανασκέφτονται. Μόνο η διεστραμμένη ιδιοτέλεια σε βαθμό ψυχασθένειας έχει απομείνει και φυσικά ο τυφλός κοπαδισμός. Για να δούμε τελικά τι θα επικρατήσει;

Η συντριπτική πλειοψηφία γνωρίζει πολύ καλά ότι όποιον κι αν ψηφίσει από τα σημερινά κόμματα της βουλής, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν θα γλυτώσει τα πολύ χειρότερα. Κι έτσι αναζητά εναλλακτική κυβέρνηση. Όχι κάποιο νέο είδος καλύτερης αντιπολίτευσης, αλλά μια νέα κυβέρνηση ικανή να ανατρέψει ολόκληρο το μνημονιακό άγος και να τον οδηγήσει με ομαλότητα και ασφάλεια εκτός σημερινού αδιεξόδου.

Και την αναζητά, που αλλού; Στις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου. Με το αίτημα «συνεργαστείτε» που τους απευθύνει, εκφράζει αυτήν ακριβώς την απαίτηση, για μια νέα αντιμνημονιακή κυβέρνηση που δεν θα τον κοροϊδέψει, όπως έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Γιατί λοιπόν δεν συνεργάζονται οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις; Προσωπικά πίστευα ότι μετά το κάζο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσοι έμειναν να δηλώνουν ότι παλεύουν ενάντια στα μνημόνια, θα ήταν εύκολο να ομοφρονήσουν. Να τα βρουν δηλαδή σε ορισμένα ελάχιστα, αλλά άκρως θεμελιώδη κοινά αιτήματα. Κι ας παρέμεναν όλες οι άλλες διαφωνίες.

Έπεσα έξω. Από την εποχή του δημοψηφίσματος του 2015, κανένας δεν ανταποκρίθηκε στα καλέσματα του Ε.ΠΑ.Μ. για από κοινού δράση με βάση το ηχηρότατο ΟΧΙ στα μνημόνια του ελληνικού λαού με σκοπό να ανατραπεί η κυβέρνηση Τσίπρα και να πάμε σε εκλογές υπό τη σκιά του δημοψηφίσματος. Χωρίς να ψηφιστεί το νέο σετ μνημονίων. Δεν εισακουστήκαμε.

Παραμονές των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, το Ε.ΠΑ.Μ. ξανά επιχειρεί να συνεργαστούν όλες οι νεόκοπες αντιμνημονιακές δυνάμεις που μόλις είχαν αποσπαστεί από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και πάλι τζίφος.

Μετά τις εκλογές το Ε.ΠΑ.Μ. ανέλαβε ολόκληρη εκστρατεία κοινής συμπόρευσης με κοινές δημόσιες εκδηλώσεις, ημερίδες και άλλες δράσεις. Ακόμη και τη μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία που κατέθεσε στις 8 Φεβρουαρίου φέτος, επί μήνες πριν προσπαθούσε να πείσει και τις υπόλοιπες αποκαλούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις να κινηθούν από κοινού.

Καμία, επαναλαμβάνω καμία, αντιμνημονιακή δύναμη δεν δέχθηκε να συνδράμει ως συμηνυτής, ή έστω να καταθέσει ανάλογη μήνυση από μόνη της. Εκτός από τη ΛΑΕ, έγινε συγκεκριμένη κρούση και στην κ. Κωνσταντοπούλου, η οποία εμφανίζεται να κόπτεται τόσο πολύ για το παράνομο των μνημονίων. Καμία ανταπόκριση. Ούτε άχνα.

Πώς να συνδράμεις σε μια τέτοια μήνυση αν έχεις στο νου σου αύριο ή μεθαύριο να τα βρεις με τους παλιούς συντρόφους, που προσωρινά ξεστράτισαν; Πώς να κόψεις οριστικά γέφυρες με τους 53 της δήθεν εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ και όσους ψηφίζουν και στηρίζουν τη γενοκτονία του ελληνικού λαού, αλλά εξακολουθούν να μιλούν εξ ονόματος της ριζοσπαστικής αριστεράς;

Ταυτόχρονα κάναμε επανειλημμένα προτάσεις σε όλους να κινηθούμε δημόσια. Κι όχι να μείνουμε στα λόγια πίσω από τέσσερις τείχους. Να βγούμε δημόσια και να περιοδεύσουμε ανά την Ελλάδα σε κοινές εκδηλώσεις με σκοπό να δείξουμε στον κόσμο ότι βρισκόμαστε σε δρόμο σύγκλησης και συνεργασίας για να ανέβει το ηθικό του και να της δώσει την απαραίτητη δυναμική. Ούτε κάτι τέτοιο στάθηκε δυνατό.

Μόνο άκαρπες συζητήσεις σε εκατοντάδες συναντήσεις χωρίς νόημα μέσα σε γραφεία και ελεγχόμενους χώρους. Μακριά από τον κόσμο, αλλά και την οργανωμένη βάση. Χάσιμο χρόνου, όπου ο καθένας ακολουθούσε τη δική του προσωπική ατζέντα και στρατηγική.

Βλέπετε αυτού του είδους οι συναντήσεις μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα τόσο της οργανωμένης βάσης των όποιων σχημάτων, όσο και του απλού κόσμου, βολεύει. Δεν δεσμεύουν κανέναν και κανένας δεν χρεώνεται το ατελέσφορο των συναντήσεων, που στο σύνολό τους έληξαν άδοξα.

Κανένας δεν θέλησε να δοκιμαστεί ανοιχτά και δημόσια. Ο ένας, δίπλα στον άλλο να βρεθούμε όλοι σε ανοιχτές δημόσιες εκδηλώσεις και μπροστά στον κόσμο, σε ανοιχτά μαζικά ακροατήρια να αναμετρηθούν επιχειρήματα και να φανεί ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει τη συνεργασία. Να φανεί τέλος πάντων τι σόι αντιμνημονιακός είναι ο πάσα εις δηλώνει αντιμνημονιακός.

Βέβαια εν μέσω τέτοιας σύγχυσης και κουρνιαχτού εν κρυπτώ και απαραβύστω ανθίζει κάθε καρυδιάς καρύδι. Όλων των ειδών τα «κινήματα» και τα «σχήματα» που αν ήταν χημικά στοιχεία και τα τοποθετούσαμε στον Περιοδικό Πίνακα του Μεντελέγιεφ, δεν θα υπήρχε κανένα με ατομικό αριθμό άνω του 2.

Ωστόσο, ένα κάρο τέτοια «κινήματα» και «σχήματα» δημιουργούνται και παζαρεύουν σαν σε ανατολίτικο παζάρι για μια θέση στον ήλιο. Δηλαδή για μια θέση πολιτικής προβολής, ή βουλευτικής πρόζας. Και φυσικά για να μην αποκαλυφθεί η γύμνια τους, επιμένουν τα παζάρια να γίνονται σε κλειστό κύκλο. Προτιμούν να εμφανίζονται μόνο ως υπογραφές, ώστε ο απλός νους να νομίζει ότι αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από την μοναξιά τους.

Το γεγονός αυτό βολεύει εξαιρετικά τις ηγεσίες εκείνων των σχημάτων που δηλώνουν αντιμνημονιακά, με τον ίδιο τρόπο που δήλωνε κι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Μαζεύουν γύρω τους κάθε λογής «κινήματα» και «σχήματα» με ονοματεπώνυμο του ενός, ή μιας μικρής παρέας που χωρά σε ασανσέρ πολυκατοικίας κι ύστερα δηλώνουν σ’ όσους πιέζουν για ευρεία συνεργασία: Ξέρεις, σου λένε με αθώο ύφος, υπάρχουν συνεργαζόμενοι – κι εννοούν τους ανύπαρκτους – που θέτουν αντιρρήσεις για το Ε.ΠΑ.Μ., αλλά και για όποιον άλλον θέλει με ειλικρίνεια μια πατριωτική, δημοκρατική συνεργασία.

Αυτή είναι η απάντηση που εισπράττουμε διαρκώς και ανελλιπώς μήνες τώρα σε κάθε πρωτοβουλία, σε κάθε πρόταση συνεργασίας καταθέταμε: «Ξέρετε, κάποιοι έχουν αντιρρήσεις για εσάς…»

Κι όταν ρωτάγαμε τι αντιρρήσεις, τότε εισπράτταμε ποικίλες υπεκφυγές. Αν οι αποκαλούμενοι αντιμνημονιακοί δήλωναν αριστεροί, μας έλεγαν ότι «κάποιοι» μας θεωρούν περισσότερο πατριώτες, απ’ ότι οι ίδιοι γουστάρουν, εθνικιστές, ακόμη και φασίστες! Μόνο και μόνο γιατί θεωρούμε ως κορυφαίο το πατριωτικό, το εθνικοαπελευθερωτικό καθήκον. Κι επειδή στις τάξεις μας δεν ανήκουν μόνο αριστεροί, αλλά και κάθε άλλος συνειδητός πατριώτης δημοκράτης,

Αν ο φερόμενος ως αντιμνημονιακός δηλώνει ή προέρχεται από τα δεξιά, τότε γι’ αυτόν το πρόβλημα είναι ότι είμαστε αριστεροί, κομμουνιστές και μάλιστα του χειρίστου είδους. Ούτε καν σαν το ανώδυνο είδος που αντιπροσωπεύει ο κ. Κουτσούμπας.

Για όλους αυτούς το Ε.ΠΑ.Μ. έχει τις δικές του αντιρρήσεις. Έχει σοβαρές αντιρρήσεις για το κατά πόσο είναι συνεπής αντιμνημονιακός όποιος έβαλε πλάτες για να επιτρέψει στον Τσίπρα και τον Καμμένο να ξεγελάσουν τον απλό κόσμο. Έχει σοβαρές αντιρρήσεις για όλους αυτούς που θέτουν το πατριωτικό καθήκον κάτω από τη δική τους προσωπική ιδεολογική επιλογή και κρίνουν τον πατριωτισμό και τον ριζοσπαστισμό των άλλων με βάση το πόσο δεξιοί ή αριστεροί δηλώνουν είτε είναι.

Ωστόσο, ποτέ δεν έθεσε τις αντιρρήσεις του ως εμπόδιο σε μια πιθανή συνεργασία. Ήταν και παραμένει ξεκάθαρο. Δεν συζητάμε συνεργασία μόνο με όσους ψήφισαν, στήριξαν, ή υπηρέτησαν τα μνημόνια, όπως επίσης και με όσους είναι σεσημασμένοι φασίστες, νεοναζί και νοσταλγοί της χούντας.

Με όλους τους άλλους είμαστε ανοιχτοί και μάλιστα χωρίς να θέτουμε θέμα ιδεολογικής ή παλιότερης κομματικής ταυτότητας. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η αφοσίωσή τους στην πατρίδα και τη δημοκρατία και η συμφωνία τους τουλάχιστον σε κάποια ελάχιστα, που αφορούν στο τρίπτυχο: Ανεξαρτησία-Δικαιοσύνη-Δημοκρατία.

Ούτε μας ενδιαφέρει η ηγεσία της συνεργασίας. Ποτέ δεν θέσαμε τέτοιο θέμα. Το μόνο που θέτουμε από την εποχή της συνεργασίας με τον Παπαθεμελή, που ελάχιστοι σήμερα – στις πλάτες των οποίων πάτησε ο Τσίπρας κι ο Καμμένος για να φέρουν το 3ο μνημόνιο – εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ως άλλοθι εναντίον μας, είναι η από κοινού πολιτική και εκλογική δράση, όπου κάθε διαφορετική δύναμη προβάλει και υποστηρίζει τους δικούς της υποψηφίους, τις δικές της θέσεις εντός ενός κοινού ψηφοδελτίου. Κι όποιον ψηφίσει ο κόσμος.

Πού λοιπόν κολλάει το όλο ζήτημα; Υπάρχουν πολλών ειδών δικαιολογίες που επικαλούνται, όμως η ουσία είναι μία: τρέμουν στην ιδέα να συνεργαστούν με μια δύναμη που εννοεί αυτά που λέει. Πώς είναι δυνατόν κάποιος που στους σχεδιασμούς του έχει μια πιθανή αυριανή συνεργασία με μνημονιακούς χώρους είτε της δεξιάς, είτε της αριστεράς, να συστρατευθεί με μια δύναμη – όπως το Ε.ΠΑ.Μ. – που τους έχει στείλει με τη μήνυσή του για εσχάτη προδοσία στον εισαγγελέα;

Να γιατί κανένας δεν θέλει να δεσμευτεί ανοιχτά και δημόσια στο Νο 1 ζήτημα της περιόδου: στην εκ θεμελίων ανατροπή των μνημονίων και του μνημονιακού καθεστώτος στο σύνολο του. Με σκοπό την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τόσο απλά και χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Πρόσφατα μάλιστα σε μια κίνηση δήθεν συνεργασίας με πρωτοβουλία του κ. Αλαβάνου με τις γνωστές πάντα διαδικασίες «κινημάτων» κληθήκαμε να υπογράψουμε ένα κείμενο τόσο Αίολο, τόσο ανοιχτό σε μνημονιακές αναγνώσεις, που δεν ξεκινούσε ούτε καν από την θεμελιώδη, αφετηριακή δέσμευση που αναφέραμε. Τι σόι συνεργασία θα είναι αυτή; Ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ για να του δοθεί η δυνατότητα στο μέλλον να μας οδηγήσει σε νέο μνημόνιο στη νιοστή δύναμη;

Ας την χαίρονται. Κι ας πάνε όσοι βολεύονται με πολλαπλώς μεθερμηνευόμενες διατυπώσεις χωρίς κανενός είδους πολιτικές δεσμεύσεις. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που πολιτευτές και παράγοντες, επίδοξοι και μη, μαζεύονται και εμφανίζουν ως συνεργασία τις δικές τους ιδιοτελείς επιδιώξεις. Κι όποιος νομίζει ότι τέτοιες συνεργασίες θα του φέρουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους έφερε η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ας το κάνει. Δικαίωμά του.

Από τη δική μας πλευρά θα αναλάβουμε για μια ακόμη φορά την πρωτοβουλία σύγκλησης όλων των προσωπικοτήτων, όλων των σχημάτων και δυνάμεων που με ειλικρίνεια θέλουν τη συνεργασία. Με ανοιχτή πρόσκληση σε όλους κι ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Με δημόσιο χαρακτήρα, μπροστά σ’ ολόκληρο τον κόσμο που ποθεί τη συνεργασία για μια νέα αληθινά αντιμνημονιακή κυβέρνηση ώστε να του λύσει το πρόβλημα.

Η πρωτοβουλία αυτή τη φορά δεν θα είναι διερευνητική, αλλά καθοριστική. Καθοριστική για τη δημιουργία μιας ευρείας πατριωτικής δημοκρατικής συνεργασίας, όχι μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ., ούτε γύρω από το Ε.ΠΑ.Μ. Αλλά στη βάση ενός κοινού πλαισίου που θα κληθούν αυτοτελώς να το υπηρετήσουν όλοι οι συνεργαζόμενοι εξίσου. Μαζί και το Ε.ΠΑ.Μ. Πάνω και πέρα από το δεξιά-αριστερά. Αρκεί καταρχάς η συμφωνία στην ανατροπή εκ βάθρων του μνημονιακού καθεστώτος.

Καθοριστική για να ξεκινήσει επιτέλους να δραστηριοποιείται και να κοινοποιείται «από τα κάτω» σ’ ολόκληρη τη χώρα έτσι ώστε οι εκλογές που έρχονται να είναι οι τελευταίες του καθεστώτος των μνημονίων. Κι αυτό είναι απόλυτα εφικτό.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: http://dimitriskazakis.blogspot.com/, https://epamhellas.gr/