Η Πολιτική Οικονομία της Βίας του Κράτους του Ευρώ (Μέρος Δ’ + Επίλογος)

Του Σπύρου Στάλια

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα επιστημονικό οικονομικό άρθρο που καταλήγει  σε οικονομικά συμπεράσματα αλλά και σε πολιτικά συμπεράσματα, αφού η επιστήμη είναι για τον άνθρωπο.

Στο άρθρο αυτό γίνεται μια προσπάθεια ανάλυσης του νεοφιλελευθέρου υποδείγματος, που υλοποιείται με το ευρώ, ως ένα φιλοσοφικό σύστημα, που τέτοιο είναι, και που μετά εκφράζεται οικονομικά και πολιτικά και καθορίζει όλες τις εκφράσεις του βίου μας.

Διακρίνεται σε πέντε μέρη. Στην εισαγωγή και στο πρώτο μέρος, καταγράφονται οι φιλοσοφικές αρχές του υποδείγματος, πως αυτές εκφράζονται ως οικονομικά αξιώματα, πως υλοποιούνται στη συγκρότηση του κράτους του ευρώ και τέλος πως ακριβώς λειτούργει ένα τέτοιο κράτος.

Στο δεύτερο μέρος γίνεται μια εκτενής κριτική των οικονομικών αξιωμάτων που στηρίζουν το ευρώ και αναλύεται κριτικά η έννοια του χρήματος και του δανεισμού

Στο  τρίτο μέρος συνεχίζεται η ανάλυση για την φύση του χρήματος και για το τι συνέβη το 2008. Η ανάλυση αυτή συνεχίζεται στο τέταρτο μέρος όπου καταδεικνύεται πως οι τράπεζες δημιούργησαν την κρίση.

Η κριτική καταλήγει με την διαπίστωση πως το όλο οικοδόμημα του ευρώ στηρίζεται σε ατελή ανάλυση, αντιφατικές υποθέσεις και σε εσφαλμένες αναλογίες και κατά συνέπεια είναι άδικο κοινωνικά, ασταθές και επιρρεπές στις κρίσεις.

Το πέμπτο μέρος που συνιστά τον επίλογο του άρθρου αυτού, εξάγονται συμπεράσματα για την αποτυχία των μνημονίων και την συνέχιση τους, εξηγείται ότι η βία πια είναι αναγκαία πολιτικά για να αντιμετωπιστεί η επιδρομή που γίνεται στον πλούτο των Ελλήνων αλλά και στον βίο τους, τον υλικό και ψυχικό, και τέλος εξηγείται η ανάγκη υιοθέτησης του Εθνικού Νομίσματος,  υπό συνθήκες ενότητας, ως αναγκαίος και ικανός όρος  για την επιστροφή στη Δημοκρατία και στην Ανάπτυξη.

Μέρος Δ

   2)Μα πως λειτουργούν οι Τράπεζες στην Ευρωζώνη;

   α) Κίνδυνος και Τράπεζες

Οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος. Οι τράπεζες για να κερδίσουν πουλάνε δάνεια και εισπράττουν τόκους. Όσο πιο πολλά δάνεια πουλήσουν τόσο μεγαλύτερα κέρδη θα κάνουν, τόσο πιο πολύ χρήμα παράγουν, με μια απλή πληκτρολόγηση σε ένα υπολογιστή.

Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό.

Όσο πιο πολύ η τραπεζική αγορά είναι ελεύθερη, τόσο καλυτέρα αξιολογεί τον κίνδυνο και τόσο πιο σταθερό είναι το τραπεζικό σύστημα, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του ευρώ.

Με τα πιο σύγχρονα μοντέλα που αξιολογούν τον κίνδυνο, η τραπεζική αγορά  απελευθερώθηκε εντελώς, σε παγκόσμιο επίπεδο και στην ευρωζώνη, με την βαθειά πίστη ότι οι κίνδυνοι κατάρρευσης του έχουν παρέλθει. Παρήγαν χρήμα κατά βούληση και κέρδη για τον εαυτό τους αμέτρητα.

Εκκινώντας με την  πεποίθηση  ότι μια ελεύθερη αγορά από μόνη της ενσωματώνει κάθε γεγονός μελλοντικό, και άρα καλώς τιμολογεί τις σημερινές αξίες, οι τράπεζες ζουν με την προσδοκία ότι οι τιμές και άλλο θα αυξηθούν, δανείζουν για την αγορά σπιτιών, αυτοκινήτων, ομολόγων μετοχών και για οτιδήποτε άλλο, ας πούμε διακοπές στη Μύκονο.

Καθώς οι τιμές διαρκώς αυξάνονται, με υποθήκη τις αυξημένες τιμές αξιών, δανείζουν ακόμα πιο πολύ και στο τέλος δανείζουν για τόκους προηγούμενων δανεισμών.

 β) Πως όλα καταρρέουν

Είναι η στιγμή και το σημείο εκείνο στην εξέλιξη των πραγμάτων, όπου μια βαρειά δανεισμένη κοινωνία αρχίζει να πουλάει με μανία κάθε αξία, για να μπορεί να αποπληρώσει τον δανεισμό της. Αυτό έχει σαν αιτία την πτώση των τιμών των αξιών και την μη αγορά νέων κεφαλαιακών αγαθών.

Η πραγματική οικονομία εισέρχεται σε κατάσταση βαθειάς ύφεσης, όπως το 1929 και το 2008. Το χρήμα δεν επιστρέφει στην πραγματική οικονομία όπως αντιθέτως μας διαβεβαίωναν.

Το 2008 οι τράπεζες βρέθηκαν με διπλό πρόβλημα, λόγω τερατωδών δανεισμών τύπου Ponzi πέραν πάσης προσδοκίας, λόγω απληστίας.

   γ) Η πραγματική αιτία της καταστροφής

Κανονικά η πλειονότητα των δανείων πρέπει να αποπληρώνεται, αν και εφ’ όσον ο δανεισμός πηγαίνει σε κάτι που παράγει αξία που καλύπτει τον δανεισμό. Αν όμως συλλήβδην οι αξίες πέσουν, τότε οι τράπεζες ευθύνονται και όχι οι δανεισθέντες αφού δεν έριξαν αυτοί τις αξίες.

Το να ζητούν μετά οι τράπεζες πίσω τα δάνεια τους αποτελεί ληστεία.

Αλλά γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί γνώριζαν ότι και να γίνει ‘μια στραβή’ πέραν της θεωρίας τους, ότι η ΕΚΤ θα έσωζε το σύστημα, καίτοι αυτό δεν προβλεπόταν στο καταστατικό της ΕΚΤ.

Αλλά πέραν αυτού, δάνειζαν αφειδώς τα κράτη, που είχαν όλα επιτοκιακά σχεδόν εξισωθεί, χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στις παραγωγικές τους δομές και στους κινδύνους που έφεραν, η Ελλάδα δεν έγινε Γερμανία, γιατί γνώριζαν το εξής.

Καίτοι τα κράτη είναι ιδιώτες μπρος στον γκισέ της τράπεζας, η διαφορά τους, από κάθε επιχείρηση και νοικοκυριό, ήταν ότι οι πολίτες της χώρας θα φορολογηθούν άγρια να πληρώσουν τα χρέη του κράτους, και επιπροσθέτως τα κράτη έχουν περιουσία που θα την έπαιρναν. Το δεύτερο ισχύει  και για τους ιδιώτες. Τα κράτη και οι πολίτες θα ανήκαν στις Τράπεζες. Κανένα πρόβλημα. Κράτη και πολίτες υπό κατοχή, χωρίς στρατό κατοχής.

δ) Και μετά τι έγινε;

Έτσι οι τράπεζες βρέθηκαν το 2008 σε κρίση φερεγγυότητας δηλαδή, δεν είχαν επαρκή κεφάλαια να καλύψουν τα κόκκινα τους δάνεια, και σε κρίση ρευστότητας, δηλαδή δεν είχαν επαρκείς αξίες άμεσα ρευστοποιήσιμες για να καλύψουν τις άμεσες υποχρεώσεις τους.

Τότε ‘έντρομοι’ οι ‘Ηγέτες’ της Ευρώπης, Τραπεζίτες, Γραφειοκράτες και Πολιτικοί κατάλαβαν ότι δεν είχαν τα μέσα και τους τρόπους να αντιμετωπίσουν το θέμα της κρίσης.

Κατάλαβαν ότι το τραπεζικό σύστημα σε κάθε χώρα της ευρωζώνης, ήταν εκτός παντός ελέγχου. Είχε γίνει τόσο μεγάλο, που η κάθε μια χώρα χωριστά δεν μπορούσε από μόνη της να σώσει το τραπεζικό της σύστημα.

Αντελήφθησαν επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι τράπεζα μαϊμού, που σαν στόχο είχε μόνο να μας σώσει από ένα καλπάζοντας πληθωρισμό τύπου Βαϊμάρης του 1923 ή Ζιμπάμπουε, κάτι που ήταν εκτός πραγματικότητας.

Όπως ήταν και είναι φτιαγμένη η ΕΚΤ, δεν μπορούσε να σώσει ούτε μια τράπεζα από την πτώχευση, ούτε ένα κράτος. Δεν ήταν, και δεν είναι ακόμα, μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα που θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το σύστημα. Δεν μπορούσε -και ακόμα δεν μπορεί- να ασκήσει την λειτουργία του lender-of-last-resort όπως η FED στην Αμερική ή η Τράπεζα της Αγγλίας ή κάθε σοβαρή Κεντρική Τράπεζα σε όλο τον κόσμο.

ε) Όταν η απάτη αποκαλύφθηκε, ο ένοχος ήταν άλλος.

Αφού οι ηγέτες μας βρέθηκαν στην κατάσταση να μην μπορούν να αποπληθωρίσουν, για να αποφύγουν το πρόβλημα, να μην μπορούν να υποτιμήσουν πάλι για να αποφύγουν το πρόβλημα (δεν υπήρχε εθνικό νόμισμα), τους απέμενε ή να πτωχεύσουν οι τράπεζες, πράγμα που θεώρησαν ότι θα έφερνε στη δευτέρα παρουσία, ή να εφαρμοστεί γενική λιτότητα σε όλη την Ευρώπη για να σώσουμε εμείς οι λαοί τις τράπεζες, αφού η Κεντρική Τράπεζα δεν μπορούσε.

Με άλλα λόγια, έγινε αυτό που ήθελαν οι τράπεζες κατ΄ ανάγκη.

Τότε, και όπως ήταν φυσικό, οι Τραπεζίτες και η Γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η ηγεσία της Ευρωζώνης, σήκωσε το πιστόλι και σημάδεψε τους Λαούς της Ευρώπης ως διεφθαρμένους, επειδή ζούσαν δήθεν με υψηλότερους μισθούς από  αυτούς που έπρεπε.

Αλλά αυτές χρηματοδοτούσαν τα πάντα, και μαλιστα μας τόνιζαν ότι πάντα τιμολογούν οτιδήποτε με ακρίβεια και άρα η κρίση αποκλείεται.

Μιλάμε για καθολική διαφθορά.

Διατάχτηκε διαρκής λιτότητα και οι πολιτικοί χωρίς δισταγμό την επέβαλαν.

Από τότε ζούμε 9 ολόκληρα χρόνια μια διαρκή υποβάθμιση της ζωής μας, χωρίς να υπάρχει περίπτωση να βγούμε από αυτή την κρίση.

Η αγορά εργασίας, ιστορικά και επιστημονικά, δεν ήταν η αιτία της κρίσης και τα χαμηλά μεροκάματα δεν σε βγάζουν από την κρίση, την βαθαίνουν.

Και ενώ όλα άλλαξαν αυτά τα χρόνια  τι δεν άλλαξε; Οι απαιτήσεις των τραπεζών προς τους πολίτες και τα κράτη, πολλαπλάσιες από τις αρχικές.

Είναι παράδοξο. Ενώ παράγουν ένα προϊόν, το χρήμα, που δεν κοστίζει τίποτα να παραχθεί, αυτό δημιουργεί το  επαχθέστερο βάρος σε όλους μας. 

Μέρος Ε

Επίλογος

Από την παραπάνω ανάλυση νομίζω ότι έχει γίνει σαφές ότι η είσοδος στην ευρωζώνη το 2002, ήταν από τα μεγαλύτερα σφάλματα που διέπραξε η καθεστηκυία τάξη της Ελλάδος. Καμία από τις προσδοκίες εισαγωγής δεν ικανοποιήθηκε, και το Έθνος βρίσκεται υπό κατοχή σήμερα. Δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα αγραμματοσύνης ή στημένη δουλειά. Πιθανολογώ και τα δύο. Πιο πολύ επεκρατησε αγραμματοσύνη και η ξιπασιά του αρχοντοχωριάτη, από όλες τις πλευρές.

Έγινε σαφές επίσης ότι το σύστημα του ευρώ είναι ένα σύστημα που στηρίζεται σε λάθος υποθέσεις, που αργά η γρήγορα θα οδηγήσει σε βαθειά κρίση και πάλι. Από την φύση του είναι ασταθές.

Νομίζω ότι ξεκάθαρα έγινε αντιληπτό ότι η Δημοκρατία στην Ευρωζώνη πάσχει, αφού δεν είναι δυνατόν αυτό που ονομάζομαι πολιτικές ελευθερίες να υλοποιηθούν στον οικονομικό βίο των πολιτών.

Αντιθέτως το σύστημα λειτούργει υπέρ των ολίγων και ιδιαίτερα υπέρ της παρασιτικής τάξης των τραπεζιτών που καθυπέταξαν τους πάντες, που ούτε την παραγωγή γνωρίζουν, ούτε την εργασία.

Τέλος το  Κράτος του Ευρώ ως αποτέλεσμα της φιλοσοφίας που το διέπει, που του αποδίδει ιδιότητες  ‘θείου λόγου’ ή ‘νευτώνειου νόμου’  κατ’ ανάγκη καθίσταται σκληρό, άδικο, και βίαιο.

Δεν είναι όμως παρά μια ανθρωπινή κατασκευή με στόχο να προστατεύει τους ελάχιστους έναντι των πολλών.

Οι ελάχιστοι κατ’ ανάγκη γίνονται αμείλικτοι για να προστατεύσουν ότι κατέχουν.

Αυτό σε μας έχει γίνει αντιληπτό. Η σταδιακή κατάλυση του κράτους μας, η κατάλυση των δημοκρατικών μας ελευθεριών, η μη λειτουργία του πολιτεύματος, η σιδηρά ανάγκη κατάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων, η άγρια φορολογία, η μείωση των αμοιβών,  η επιδρομική αρπαγή της κρατικής περιουσίας και τέλος η δια των πλειστηριασμών οικειοποίηση  της περιουσίας των Ελλήνων, είναι γεγονότα ωμής βίας.

Αν όλα αυτά συνέβαιναν από ευθύνη του Ελληνικού Κράτους ή των Ελλήνων Πολιτών  θα είχαν ένα ποσοστό νομιμοποίησης. Δεν έχουν καμία.

Μας κανιβαλίζουν αφού πρώτα μας δολοφόνησαν.

Κατά συνέπεια, σε ότι οτιδήποτε υπακούει  να κάνει η Κυβέρνηση, σε οτιδήποτε η Βουλή ‘εξαναγκάζεται’ να ψηφίσει και η Πολιτεία δια της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας προσπαθεί να τα επιβάλει, τότε ο Ελληνικός Λαός οφείλει βιαίως να αντισταθεί σε αυτή την διαδικασία, με κάθε μέσο.

Στο καθεστώς του Ευρώ, η βία, ως πολιτικό μέσο αντίστασης, είναι η νόμιμη ενέργεια, αφού η Δημοκρατία έχει καταλυθεί.

Βία προς ποια κατεύθυνση; Βία για την ανατροπή του καθεστώτος του ευρώ και επιστροφή στην Δημοκρατική Νομιμότητα και στο Εθνικό Νόμισμα.

Τι μας ενώνει όλους ασχέτως πολίτικης ιδεολογίας; Η σωτηρία των Ελλήνων και η Σωτηρία της Πατρίδας  από τους ξένους και τους εσωτερικούς εφιάλτες ή αλλιώς το πολιτικό σύστημα.

Ποια είναι τα μέσα μας; Το Εθνικό Νόμισμα. Η κρατική υπόσταση που εκδίδει το νόμισμα της, επειδή ασκεί όλες τις πολιτικές του επικυρίαρχου κράτους, θα έχει τις εξής θεμελιώδεις συνταγματικές υποχρεώσεις:

1. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης έως ότου επιτύχει την πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού και πόρων.
2. Η Κυβέρνηση πρέπει να διατηρεί τα επιτόκια σε αυτό το ύψος που να καθιστούν τις επενδύσεις εφικτές.
3. Κάνοντας αυτά η Κυβέρνηση θα πρέπει να αδιαφορεί για το αν ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός, όσο και αν είναι μεγάλο το έλλειμμα. Αν πάλι χρειαστεί να είναι πλεονασματικός, αυτό πάλι μπορεί να το κάνει.

Οι έννοιες ελλειμματικός ή πλεονασματικός προϋπολογισμός, δεν είναι καλές ή κακές, απλά είναι καταστάσεις για την επίτευξη των στόχων της πλήρους απασχόλησης ανθρώπων, πόρων, παροχής αξιοπρεπών αμοιβών, υψηλής παιδείας και υγείας.

Ποια είναι όπλο μια κυβέρνησης ενός σύγχρονου Κράτους για να επιτύχει αυτούς τους στόχους;

Πρώτον, εκδίδει το δικό του νόμισμα χωρίς κανένα, μα κανένα περιορισμό. Αυτό σημαίνει πρωτ’ απ’  όλα εθνικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας.

Δεύτερον, αφήνει το νόμισμα του να διακυμαίνεται ελεύθερα στις διεθνείς αγορές, όπως κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των Κρατών σήμερα, πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων.

Τρίτον, η χώρα δεν υπόσχεται ποτέ την μετατρεψιμότητα του νομίσματος του σε άλλο νόμισμα, δολάριο, ευρώ, χρυσό, ή σε οτιδήποτε άλλο.

Δεδομένων αυτών, το Κράτος μέσω της νομισματικής του πολιτικής θέτει τα επιτόκια της στο επίπεδο που επιθυμεί, δανειζόμενο και εξοφλώντας τα δάνεια του, και μέσω της δημοσιονομικής του πολίτικης δαπανά και φορολογεί, εκδίδει χρήμα ή αποσύρει χρήμα.

Όλα αυτά τα επιχειρεί με στόχο την πλήρη απασχόληση αδιαφορώντας για το αν ακολουθούνται κανόνες οικονομικών υποδειγμάτων, αλλά κρίνεται από τα αποτελέσματα του σκοπού της.

Τα παραπάνω αφήνουν το περιθώριο οι οποιεσδήποτε πολιτικές να διατυπωθούν στο Λαό, που αυτές έχουν να κάνουν, επί της ουσίας, με πόσο Κράτος και πόση Αγορά θα πάμε στην ανάπτυξη με το Εθνικό Νόμισμα, ή ακόμα με καθόλου Κράτος και μόνο με Αγορά, ή μόνο με Κράτος και καθόλου Αγορά.  

Όπου θέλει κάποιο κόμμα τοποθετείται  και ο Λαός επιλεγεί. Αλλά προέχει η Επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα και συνεπώς η συνεργασία όλων των Πατριωτικών Κινημάτων από την Πατριωτική Δεξιά εως την Πατριωτική Αριστερά, πλην των μηδισάντων στο ευρώ, είναι επιβεβλημένη.

Μόνος του κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εκτός από το να επαναλαμβάνεται ανοήτως στον εαυτό του. Τοτε είναι κατώτερος της Ιστορίας και συνεπώς επικίνδυνα φιλόδοξος και άπληστος και θύμα της ιδεολογίας του.

Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D και υπεύθυνος Τομέα Οικονομίας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/