Διεθνιστικός αντιιμπεριαλισμός & εθνικά θέματα: Ένας πρακτικός οδηγός επιβίωσης

Της Αθανασίας Πέτσα

Αγαπητέ αριστερέ αντιιμπεριαλιστή και διεθνιστή,

Παρακολουθώ εδώ και καιρό τον χώρο σας, τα δημοσιεύματα, τα άρθρα και τις ανακοινώσεις σας για διάφορα θέματα και πάντα μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η πολυπλοκότητα της σκέψης σας και το βάθος της πολιτικής σας ανάλυσης. Ειδικά στην πρόσφατη πρωτοβουλία – κάλεσμα σε «όλες τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς», με αφορμή το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων, η σκέψη σας έχει φτάσει σε τέτοια… βάθη, που υπάρχει φόβος ακόμα και τα απλά μέλη των οργανώσεων του χώρου σας, να δυσκολευτούν να βάλουν σε μια σειρά τα επιχειρήματα, ώστε να μπορέσουν να τα υπερασπιστούν επαρκώς.

Σε αυτό το θέμα, ιδιαίτερα διαφωτιστική ήταν μια ανακοίνωση – κάλεσμα για εκδήλωση της οργάνωσης «Πρωτοβουλία Αντίσταση» στα Χανιά, η οποία με βοήθησε να ξετυλίξω το νήμα του αντιιμπεριαλιστικού αφηγήματος (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη) και να το συνοψίσω σε 10 απλά βήματα – οδηγίες.

Μια που έκανα λοιπόν τον κόπο, είπα να το μοιραστώ μαζί σας, ώστε να το χρησιμοποιήσετε, αν θέλετε, για την καθοδήγηση ή την «διαφώτιση» των νέων/άπειρων μελών σας.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:

Ένας πρακτικός οδηγός επιβίωσης

Περνάμε ξώφαλτσα, με μια φευγαλέα αναφορά, τον βίαιο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από την επίθεση ΝΑΤΟ – ΕΕ. Συνεχίζουμε να κρατάμε ίσες αποστάσεις για το θέμα της Ουκρανίας, αλλά τονίζουμε λίγο παραπάνω την «επιθετικότητα του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού» σε Ιράκ, Συρία κλπ, γιατί τι διάλο αντιιμπεριαλιστές είμαστε αν δεν πούμε κάτι για τις ΗΠΑ, αλλά και πώς θα δείξουμε ότι είμαστε πιο αριστεροί από τον ΣΥΡΙΖΑ…

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το γεγονός ότι αναφερόμαστε και στη Συρία, ουδόλως μας εμποδίζει να υποστηρίζουμε την «αντιπολίτευση» στη Συρία και να κουνάμε στις συγκεντρώσεις μας τα σημαιάκια του FSA με τα τρία κόκκινα αστέρια, ασχέτως που υποστηρίζεται και χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ. Έτερον εκάτερον, μην μπερδεύεστε…

Αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι «η «συμμόρφωση» σχετικά με το όνομα της FYROM, γίνεται χάρη των νατοϊκών σχεδίων στα Βαλκάνια», και ότι η «κυρίαρχη επιλογή υποχώρησης στο όνομα» γίνεται «χάρη των νατοϊκών απαιτήσεων», γιατί τι διάλο αντιιμπεριαλιστές είμαστε αν δεν πούμε κάτι για το ΝΑΤΟ, αλλά και πώς θα δείξουμε ότι είμαστε πιο αριστεροί από τον ΣΥΡΙΖΑ…

Αλλά χαρακτηρίζουμε όσους αντιτίθενται στο να χαριστεί το συγκεκριμένο όνομα, εθνικιστές, μισαλλόδοξους και αντιδραστικούς και θεωρούμε ότι «ο συμβιβασμός γύρω από το όνομα… είναι ασφαλώς ζητούμενο».

Λέμε «ΟΧΙ στη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ», γιατί τι διάλο αντιιμπεριαλιστές είμαστε αν δεν συνδέσουμε τις ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, αλλά και πώς θα δείξουμε ότι είμαστε πιο αριστεροί από τον ΣΥΡΙΖΑ…

Λέμε όμως ΝΑΙ και με τις… μπάντες στην αναγνώριση του ψευτοκρατιδίου, που δεν έχει κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης, παρά μόνο να λειτουργήσει ως «πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ».

Ζητάμε ειρήνη, φιλία και συνεργασία των λαών, γιατί έτσι κάνουν όλοι οι καλοί διεθνιστές…

Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που ζητάμε είναι ένας λαός υπό κατοχή, δηλαδή υποχείριο ξένων συμφερόντων, να «συνεργαστεί» με ένα υβριδικό κράτος, που δεν εκπροσωπεί κανέναν λαό και κανένα έθνος, παρά μόνο αυτά τα ίδια ξένα συμφέροντα. Κοινώς, η «συνεργασία» που ζητάμε είναι «βούτυρο στο ψωμί» αυτών των δυνάμεων που, κατά τα άλλα, καταγγέλλουμε, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας, μη βγει παραέξω…

Παίρνουμε δύο τσουβάλια. Στο πρώτο βάζουμε ταμπελίτσα «εθνικισμός» και ρίχνουμε μέσα ό,τι αφορά την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας μας και στο άλλο τσουβάλι ρίχνουμε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις άλλων λαών (ή και κατασκευασμένων ψευτοεθνών – δε μας χαλάει, αρκεί να μην είναι έλληνες) και του βάζουμε την ταμπελίτσα «διεθνισμός». Το πρώτο τσουβάλι το ρίχνουμε στο… πυρ το εξώτερο, ενώ το δεύτερο το φυλάμε ως κόρη οφθαλμού, χωρίς να παραλείπουμε να το ανοίγουμε τρις ημερησίως, για να αερίζεται και να μη μας μουχλιάσει…

Αν μας ρωτήσει κανείς πώς μπορεί να γίνει «συνεργασία» των λαών, όταν αυτοί οι λαοί δεν είναι ελεύθεροι και δεν ορίζουν ούτε την ίδια τους τη χώρα, όταν αυτοί οι λαοί δεν αποφασίζουν ούτε για τα στοιχειώδη που τους αφορούν (πόσο μάλλον για τις… διεθνείς τους σχέσεις)… ή αν μας ρωτήσει πώς μπορεί να γίνει συνεργασία κρατών, χωρίς τα κράτη να είναι ανεξάρτητα και κυρίαρχα, του τραβάμε μια γερή ανάλυση για την «πάλη των τάξεων» και την «ενότητα της εργατικής τάξης» και – προσέξτε αυτό το σημείο, είναι σημαντικό – ΔΕΝ σταματάμε, μέχρι ο άλλος να πει «παραδίνομαι». Άλλωστε είναι γνωστό από την έως τώρα εμπειρία μας ότι ελάχιστοι (έως κανείς) δεν αντέχει για πολύ να κάνει σοβαρή κουβέντα γι’ αυτά τα θέματα μαζί μας…

Ελπίζω να βοήθησα.

Με ειλικρινή διάθεση αλληλέγγυας προσφοράς και συνεργασίας,

Η Αθανασία Πέτσα είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Θεσσαλονίκη, 27/1/2018

Πηγή: https://epamhellas.gr/