Τί είχαμε; Τί χάσαμε;

Του Μέλανδρου Δημητρακόπουλου

(μια προσπάθεια ερμηνείας της σημερινής μας κατάστασης με όρους κοινωνίας)

Με αφορμή ό,τι ανοησία λέγεται και γράφεται με αφορμή το λεγόμενο «ΣΚΟΠΙΑΝΟ», προσοχή όχι «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ», από τα συστημικά μέσα και τους δημοσιογράφους της συμφοράς και την συστημική  πολιτική  – φορείς και πρόσωπα ,κάνω τις εξής σκέψεις.

Αυτό που δεν είχαμε ως λαός  ως κράτος  στο μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα είναι η ύπαρξη ιθύνουσας  ή ηγεμονεύουσας τάξης  – κάτι δηλαδή που να μας συνέχει να μας συγκροτεί και να μας οδηγεί σε συγκεκριμένη πορεία, έστω και λάθος .

Ο χαρακτήρας προτεκτοράτου που απέκτησε το νεοελληνικό κρατίδιο αμέσως μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, ο μεταπρατικός χαρακτήρας της όποιας  εθνικής αστικής τάξης υπήρξε, ο κοτζαμπασιδισμός και η καταστροφή των κοινών των Ελλήνων που έρχονταν από παλιά, με λίγα λόγια η ήττα της επανάστασης του 1821 μας οδήγησαν λίγο – λίγο στην σημερινή κατάσταση. Σημειώνω ότι οι σήμερα ιθύνοντες, μας το΄χουν υποσχεθεί άλλωστε, ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα διακόσια χρόνια της χαμένης επανάστασης εκτός καθεστώτος μνημονίων – τρομάρα τους.

Μικρές  εξαιρέσεις  που αξίζει να αναφερθούν, είναι μια περίπου δεκαετία αστικού εκσυγχρονισμού από τον Ελ. Βενιζέλο, που σφραγίσθηκε όμως με την εθνική καταστροφή του 1922, η λεγόμενη γενιά του τριάντα που στον πνευματικό τομέα αναζήτησε την «ελληνικότητα» δηλ. τον χαρακτήρα και την θέση του νέου ελληνισμού στον σύγχρονο κόσμο, αφήνοντας μας στέρεες  παρακαταθήκες στην ποίηση, την ζωγραφική και γενικά στην καλλιτεχνική δημιουργία, καθώς και το κίνημα της εθνικής αντίστασης που έφερε για άλλη μια φορά τον λαό μας στο προσκήνιο για να προδοθεί και να αποτύχει για άλλη μία φορά.

Σήμερα το μικρό προτεσταντικό Βασίλειο της νότιας Βαλκανικής – έτσι έχω διαβάσει να το αποκαλούν και δεν μπορώ να θυμηθώ πού – φαίνεται να έχει διαγράψει τον κύκλο του.

Αυτό που είχαμε, ήταν άνθρωποι δικοί μας που μας τα είπαν από παλιά γιατί είχαν τη γνώση να τα δουν ,να τα επισημάνουν ή να τα προβλέψουν. Μου έρχεται στο νου για παράδειγμα μια σκηνή από την ταινία «ΘΙΑΣΟΣ» του Θ. Αγγελόπουλου, που μου τυπώθηκε από τότε που την είδα για πρώτη φορά και έκτοτε κάθε τόσο ανατρέχω για να αναβαπτισθώ και να βρω λόγο αισιοδοξίας. Ένα μέλος του μπουλουκιού, (του περιφερόμενου θιάσου που γυρίζει πόλεις και χωριά παίζοντας την Γκόλφω), αντιστασιακός – κομμουνιστής στη γερμανική κατοχή συλλαμβάνεται μετά από προδοσία συναδέλφων του επίσης μελών του θιάσου και οδηγείται στο απόσπασμα. Ο τύπος στήνεται με την πλάτη στον τοίχο – έναν πελώριο σε μήκος πέτρινο τοίχο – και το απόσπασμα λαμβάνει θέση. Δεν ακούγεται τίποτε ,δεν κινείται τίποτε εκτός η κάμερα που διατρέχει το μήκος του τοίχου κάνοντας τον ατέλειωτο. Ο γερμανός αξιωματικός τον πλησιάζει για να του δέσει τα μάτια κατά την συνήθεια των εκτελέσεων και τότε εκεί μέσα στην απόλυτη σιγή ο Έλληνας σηκώνει το βλέμμα και επί τέλους ανοίγει το στόμα του λέγοντας του:

«εγώ έρχομαι από την  Ιωνία, εσύ από πού έρχεσαι ;».

Ίδε ο Έλληνας  πατριώτης! γνωρίζει ποιος είναι από πού έρχεται ποια είναι η θέση και ο ρόλος του στον κόσμο. Δεν τον φοβίζει ο θάνατος, λίγο πριν σωριασθεί στη γη το σώμα του μπροστά στις κάνες του αποσπάσματος, δείτε τι τον απασχολεί, με λίγα λόγια έχει αίσθηση πατρίδας.

Ιδού τι χάσαμε στην διάρκεια των 40 χρόνων καθεστώτος μεταπολίτευσης  και να τι πρέπει να ξαναβρούμε. Γίναμε ευρωπαίοι – πολίτες του κόσμου! και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε. δεν καταλαβαίνουμε Χριστό κατά το κοινώς λεγόμενο, άγλωσσοι, ανιστόρητοι και απαίδευτοι χωρίς αντιστάσεις, χωρίς ταυτότητα, αφεθήκαμε στην παγκοσμιοποίηση και γίναμε μέλος του παγκόσμιου χυλού, μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, των ευρωπαϊκών θεσμών, ιδεών και το κακό συναπάντημα και ό,τι  άλλο λανσάρει ως ιδεολογία της η σημερινή ιθύνουσα τάξη (και πάλι τρομάρα της).

Επειδή η μαγιά μας δεν χάνεται, πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τον αγνό και άδολο πατριωτισμό που δεν γνωρίζει κομματική σφραγίδα και υπάρχει στο βάθος της ψυχής κάθε Έλληνα και να του δώσουμε ταυτότητα ,δηλ. πολιτική έκφραση – αυτός είναι ο ρόλος μας και η προσπάθεια μας ως Ε.ΠΑ.Μ. Με την άποψη μας –που έχουμε – με τις θέσεις μας  – πουέχουμε – κόντρα σε όλους ακόμη και όταν η σχετική έκφραση παίρνει την μορφή πανηγυριού  και ελέγχεται ή κατευθύνεται από αλλού οφείλουμε να είμαστε παρόντες. Η προσπάθεια μας είναι μοναχική, επίπονη και δύσκολη γιατί στην ουσία πρόκειται για μια νέα εθνογένεση.

Το επείγον για την χώρα μας είναι να ανατραπεί άμεσα το υπάρχον ξεπουλημένο πολιτικό σύστημα, που ρήμαξε την χώρα και να ανατραπεί όχι μέσα από μια νέα εθνική καταστροφή και πλήρη διάλυση της χώρας. Τα υπόλοιπα θέλουν τουλάχιστον τριάντα χρόνια ανεξαρτησίας –αναθέσμισης του πολιτικού μας συστήματος  – δημοκρατίας και παιδείας.

Είν’ απ’ το δέντρο του θεού

η ρίζα που κρατεί με.

Δώστε μου μια ταυτότητα

να θυμηθώ ποιος είμαι.

«ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ» Ν.ΓΚΑΤΣΟΣ

Πάτρα     29-01-2018

Ο Μέλανδρος  Χ.  Δημητρακόπουλος είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/