Σε τί συνίσταται το εθνικό πρόβλημα της χώρας;

Του Γιώργου Γεωργή

Αποδέχεται ο αναγνώστης, ότι η Ελλάδα είναι κατεχόμενη χώρα;

Ότι κυβερνάται από δωσίλογους;

Ότι η πολιτική σκηνή σκηνοθετείται και παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ (εξαπάτησης) και τους διαμορφωτές της «κοινής γνώμης» με τρόπο που να μην αμφισβητείται το κατοχικό καθεστώς;

Πώς ονομάζει, ο αναγνώστης, αν όχι δωσίλογο, τον πολιτικό ταγό που «αξιολογείται» από ξένες δυνάμεις; Που «λογοδοτεί» για το βαθμό συμμόρφωσης στις επιταγές και τα συμφέροντά τους; Μήπως θεωρεί, ο αναγνώστης, ότι οι ευρωπαϊκές οδηγίες και τα εκάστοτε «προαπαιτούμενα» στερούνται «εθνικού» ή «ταξικού» προσήμου; 

Εξυπηρετούν, ή όχι, συγκεκριμένα συμφέροντα και μάλιστα αλλότρια πέρα  από αυτά της χώρας μας και του λαού μας; Μήπως, τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενα μας επιβάλλονται για το καλό μας; Αυτό πιστεύουν αρκετοί εκ των πατριδοκάπηλων που δε χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν πως «ο Έλληνας χρειάζεται τον Γερμανό του»! Πως «χρειαζόμαστε βούρδουλα» κι άλλα τέτοια εμπνεόμενα από αλήστου μνήμης εποχές εμφυλιοπολεμικής «εθνικοφροσύνης»!

Το ότι οι «θεσμοί» και τα όργανά τους έχουν ιδιοτελείς σκοπούς εξηγεί και το γεγονός πως κάθε «αυτοκριτική», κάθε «ομολογία», κάθε «παραδοχή» δικού τους «λάθους», σχετικά με την «αναποτελεσματικότητα» ή την «αστοχία», των επιβαλλόμενων σε εμάς μέτρων, μένει χωρίς πρακτικό αντίκρισμα! Αντίθετα, η κοινωνική αδικία, η ανθρωπιστική καταστροφή, ακόμα και ο εθνικός ακρωτηριασμός, που αυτά συνεπάγονται, χρεώνονται στους εκάστοτε κυβερνητικούς εντολοδόχους των δανειστών, προς  εξυπηρέτηση της εκάστοτε «αντιπολίτευσης»! Με τη σειρά της κι αυτή επιδιώκει να πάρει την «λαϊκή εντολή» και ως «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», να κυβερνήσει ως δωσίλογος εντολοδόχος των διεθνών αγορών και των ευαγών ιδρυμάτων τους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αποδέχεται ο αναγνώστης, ότι ο βασικός μηχανισμός επιβολής της κατοχής στην πατρίδα μας είναι η εθελούσια (με το αζημίωτο;) υποταγή του συνόλου του πολιτικού κόσμου της χώρας στη χρεοκρατία των μνημονίων, στο ευρώ και την ΕΕ;

Αποδέχεται, ότι χωρίς μονομερή άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους από τον Ελληνικό λαό –κατά τα οριζόμενα στο Διεθνές Δίκαιο- δεν υπάρχει διέξοδος από το κατοχικό καθεστώς;

Αποδέχεται ότι η παραπάνω διέξοδος είναι σήμερα  αδύνατη χωρίς εθνικό νόμισμα και έξοδο της χώρας από την ΕΕ;

Αποδέχεται ο αναγνώστης, ότι χωρίς το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος της εθνικής ανάταξης και της κοινωνικής προκοπής;

Αποδέχεται ο αναγνώστης, ότι χωρίς αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα, δεν μπορεί να γίνεται σοβαρά λόγος για πραγματικά πολιτικά δικαιώματα; Κι επομένως δεν μπορεί να γίνεται λόγος ούτε για εργασιακά, ούτε για ασφαλιστικά, ούτε για ανθρώπινα δικαιώματα; Ότι χωρίς χώρα με αυτοκυβέρνηση, όλος ο εθνικός πλούτος -δημόσιος και ιδιωτικός- μαζί και τα εισοδήματα από μισθούς, συντάξεις κλπ, αντιμετωπίζονται ως λεία πολέμου (έστω οικονομικού!), από τους πολιτικούς ηγέτες των «εταίρων» και δανειστών μας, όπως και την ελίτ των τραπεζών, των διεθνών αγορών;

Είναι λοιπόν δυνατό, να εξαντλείται το εθνικό πρόβλημα της χώρας στο όνομα του όμορου κρατιδίου της πΓΔΜ, όπως το θέλουν ορισμένοι;

Αν το κρατικό αυτό μόρφωμα, δεν φέρει στην -όχι διπλή, αλλά μία και μοναδική- ονομασία του, το όνομα Μακεδονία ή παράγωγο αυτού, το αναγνωρίζουμε; Συμφωνούμε με την ένταξή του στο ΝΑΤΟ; Λύθηκε το πρόβλημα;

Αν διαλυθεί κι ενσωματωθεί στη «μεγάλη» Αλβανία; Θα είναι καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα;

Σχετίζεται, η εθνική απειλή, με το ότι τόσο η πΓΔΜ, όσο και τα υπόλοιπα –πλην Σερβίας- κράτη που δημιουργήθηκαν στη θέση της πάλαι ποτέ ενιαίας Γιουγκοσλαβίας ήταν αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων; Επεμβάσεων όχι μόνο «ειρηνικών», δηλαδή οικονομικών, αλλά κυρίως πολεμικών! Θα πρέπει η Ελλάδα να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα τέτοιων επεμβάσεων; Είναι δυνατό να προσδοκούμε οφέλη, ως μικρή χώρα, όταν νομιμοποιούμε το «δικαίωμα» των ισχυρών να κουρελιάζουν το Διεθνές Δίκαιο; Συνιστά ρεαλισμό ή ραγιαδισμό το να συμφωνούμε με την επιστροφή των διεθνών σχέσεων στο δίκαιο του ισχυροτέρου; Δεν είναι κοντόθωρη η πολιτική αυτή;

Η διεκδίκηση της ελληνικής αποκλειστικότητας στο όνομα Μακεδονία, αφορά άμεσο κίνδυνο στα σύνορα με την πΓΔΜ; Αφορά στο παρόν, ή προσπαθούμε σήμερα, να αποφύγουμε εκδήλωση «μακεδονίτικου» αλυτρωτισμού στο μέλλον;

Εντοπίζονται άμεσοι κίνδυνοι ανοικτής αμφισβήτησης της εθνικής μας επικράτειας στο Αιγαίο; Στη Θράκη; Πώς αντιμετωπίζουμε εκδηλώσεις του Τουρκικού επεκτατισμού ή του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού; Οι κίνδυνοι αυτοί σχετίζονται πρώτα και κύρια με την αξιοποίηση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των παλιών αντιθέσεων, αλλά και τη δημιουργία νέων διαφορών μεταξύ των Βαλκανικών εθνών και των κρατών. Οι κυρίαρχοι των αγορών και οι πολιτικοί τους στήνουν τα παιχνίδια τους και επανακαθορίζουν τη θέση ισχύος και επιρροής τους σε βάρος των λαών. Εμείς, ως έθνος, ως λαός θα πρέπει να τους διευκολύνουμε ή να σταθούμε εμπόδιο;

Ο Τουρκικός επεκτατισμός, ο Αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός, ο δωσίλογος νεοραγιαδισμός του Ελληνικού πολιτικού συστήματος, μαζί κι ο τροφοδοτούμενος «μακεδονίτικος» αλυτρωτισμός, πόσο άσχετοι είναι από τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ισχυρών;

Υπάρχει ορατός κίνδυνος για τη χώρα μας, οφειλόμενος στην ενδοτική πολιτική κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης, απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Δεν εξαφανίζουν το δικαίωμα της εθνικής μας κυριαρχίας οι βάσεις Ισραηλινών κι Αμερικανών στην Κρήτη, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται κατά της Ρωσίας και της Συρίας; Τα νατοϊκά στρατεύματα, οι βάσεις που συνοδεύουν τη διέλευση του αγωγού φ.α. ΤΑΡ από την Βόρεια Ελλάδα δεν προμηνύουν κινδύνους διαμελισμού της πατρίδας μας, δεν προμηνύουν κινδύνους για τη Θράκη και όχι μόνο;

Ακόμα λοιπόν, κι αν επιλυθεί το ζήτημα του ονόματος της πΓΔΜ κατά πως το επιθυμούν εκατοντάδες χιλιάδες τίμιοι άνθρωποι, οι οποίοι και διαδηλώνουν γι αυτό, θα έχουμε κάνει ως λαός κι ως χώρα, κάτι περισσότερο από μια τρύπα στο νερό;

Αν έχουμε δίκιο για τα παραπάνω, τότε το Ε.ΠΑ.Μ., ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη, δεν οφείλει να κάμει τα αδύνατα δυνατά για ενημερώσει, να προειδοποιήσει το λαό; Σε διαφορετική περίπτωση, δε θα είμαστε υπόλογοι απέναντί του; Δεν θα τον έχουμε εξαπατήσει; Σε τι θα διαφέρουμε από όλους τους άλλους; Στο ότι οι άλλοι κάνουν ότι κάνουν από συμφέρον (ή έστω, ορισμένοι, από ανοησία), ενώ εμείς από φόβο μήπως και απομονωθούμε;

Μήπως θα είμαστε και χειρότεροι; Γιατί, ενώ δεν τρέφουμε αυταπάτες, καλλιεργούμε ή ανεχόμαστε την καλλιέργεια αυταπατών, προσδοκώντας σε κάποια αμφίβολα εκλογικά οφέλη! Ονομάζω δε, αμφίβολα, τα όποια εκλογικά οφέλη, γιατί μένει να αποδειχτεί ότι ο λαός δεν θα ψηφίσει τους γνωστούς απατεώνες και θα επιλέξει εμάς για την εξαπάτησή του!!!

Θα μπορούσαν, όπως εκτιμούν ορισμένοι, αυτά τα συλλαλητήρια να γίνουν η απαρχή ενός γενικότερου ξεσηκωμού του λαού κι ανατροπής του καθεστώτος;

Όχι, κάθετα όχι!  Γιατί δεν υπάρχει -ανάμεσα στους διοργανωτές- και δεν μπορεί να αναδειχτεί μέσα από τα συγκεκριμένα συλλαλητήρια, καμιά διακριτή πατριωτική δύναμη! Πολύ περισσότερο που, από την ίδια τους τη φύση και τα αιτήματά τους, τα συγκεκριμένα συλλαλητήρια οργανώθηκαν έτσι ώστε να εμποδίσουν την ελεύθερη ζύμωση, την ανοικτή αντιπαράθεση πολιτικών γραμμών! Γι αυτό άλλωστε και δεν επιτρέπουν τα κομματικά λάβαρα! Διότι δεν ζυμώνεται τίποτα μέσα σε αυτά εκτός από τα σαπρόφυτα του εθνικισμού, της πατριδοκαπηλίας και του φασισμού! Οργανώθηκαν έτσι ώστε να αποπροσανατολίσουν και να διχάσουν το λαό!

Όσοι, από τα ΜΜΕ προβάλουν εργολαβικά τα συγκεκριμένα συλλαλητήρια, το κάνουν προωθώντας τον πατριδοκάπηλο ραγιαδισμό! Αυτοί που τα «εξαφανίζουν», τα θάβουν, εκφράζουν τον ανοικτό ευρολεβαντίνικο ραγιαδισμό! Ραγιαδισμό μια φορά!

Η απελευθέρωση της χώρας δεν θα είναι, ας το πούμε άλλη μια φορά, περίπατος! Δεν θα είναι αποτέλεσμα κάποιων συγκεντρώσεων! Η απελευθέρωση της χώρας δεν θα έρθει μόνο από μεγάλες κι αποφασισμένες λαοθάλασσες! Εδώ άλλωστε, δεν έχουμε τέτοιες! Για την απελευθέρωση της χώρας χρειάζονται συνειδητές, οργανωμένες στο λαό πολιτικές δυνάμεις που να ξέρουν που το πάνε! Να απαντούν δηλαδή, τουλάχιστον με τη στοιχειώδη επάρκεια, στα ερωτήματα που θέσαμε παραπάνω! Ερωτήματα που ξεκαθαρίζουν το πεδίο, που δείχνουν το τι και το πως! Χρειάζεται οι ιδέες να έχουν γίνει πραγματική, υλική δύναμη! Δηλαδή να αφορούν όχι μόνο μερικές εκατοντάδες ή λίγες χιλιάδες αγωνιστών, αλλά δεκάδες κι εκατοντάδες χιλιάδες πρωτοπόρων αγωνιστών, ικανών να διεγείρουν και να εμπνέουν τα εκατομμύρια του λαού μας!

Ο Γιώργος Γεωργής είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/