Ο λαός θα ξαναπροσκυνήσει τη χάρη του……

του Νίκου Σταθόπουλου

«Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου…», μας τίναζε στα ουράνια ο στίχος, μας φόρτιζε με την αγάπη της αφιέρωσης σε ένα Πρόσωπο λατρεμένο, που χρέος ήταν να το υπηρετούμε…

Αλλά, σήμερα… πού; σε ποιες ξενιτιές στοίχειωσε αυτό το Πρόσωπο; Γιατί μένουν έρημες οι πλατείες των πολιτικών ραντεβού; Γιατί «περνούν» χωρίς λαϊκή αντίσταση οι βουλές της Βελκουλέσκου, που κατεδαφίζουν το έθνος και εξαθλιώνουν την κοινωνία;….

Το εύκολο «ανάθεμα» στρέφεται κατά του ίδιου του «λαού»… μα αυτή η λέξη δεν αντιπροσωπεύει κάτι το ενιαίο και ομοιογενές, ούτε κοινωνικά (δηλαδή, ως προς τη διαστρωμάτωση, άρα και την συνείδηση και τα συμφέροντα) ούτε άμεσα ανθρώπινα… σημασία έχει να προσδιορίζεις τα ενοποιητικά ζητήματα και να τα προωθείς σε ενοποιητική γλώσσα…

Ποτέ δεν υπήρχε «λαός»: απλώς ο κοινωνικός διαφορισμός ήταν απλούστερος, πιο σχηματικός και πιο πολωμένος, με όρους δυσχερούς επιβίωσης για το αδικημένο κομμάτι… και η ιστορία μας, από την Τουρκοκρατία και μετά, μια ιστορία εξάρτησης και υποτελειών, μια ιστορία εθνικών αγώνων...
και καταστροφών, δημιουργούσε μια ενότητα εθνικής αναφοράς, και αυτό αποτυπωνόταν στη σημασία «λαός», με την έννοια του «εθνικού σώματος»… αυτή η διαπλοκή σημασιοδότησε ειδικά τον «λαό» στα μέρη μας… στη Δύση, και το εθνικό και το κοινωνικό/ταξικό εννοούνται αλλιώς… στην Ελλάδα, το εθνικό ποτέ δεν ήταν κατακτητικό και το κοινωνικό ποτέ δεν ήταν αυστηρά οριοθετημένο με όρους καθαρής μαρξιστικής ανάλυσης… οι ίδιοι, που μέμφονται τη χρήση της έννοιας «λαός», υποβάλλουν τη θολούρα του όρου για να «σπρώξουν» άσφαιρες αισθηματολογίες…

Οι κοινωνικές εξελίξεις, από το 70 και μετά, καθόρισαν νέες συγκροτήσεις των κοινωνικών ομάδων, οι οποίες πλέον διαμορφώνονται σε ένα καινούργιο περιβάλλον, με χρώμα κοσμοπολίτικο, με πνεύμα αεθνικού νεοκαπιταλισμού… και, επίσης, διαμορφώνονται, δεκαετίες τώρα, με κουλτούρα καπιταλιστικού πραγματισμού και συνείδηση συναινετικού καταναλωτισμού…. φευ! ο «εκσυγχρονισμός» δεν είναι «πολιτική προοπτική» αλλά ρέουσα πολυεπίπεδη κοινωνική διαδικασία…

Δεν είναι ο «λαός» που ξέραμε, με στέρεο πατριωτισμό και ιστορική μνήμη, με φιλότιμο και πίστη, με «πολιτισμό γειτονιάς» και συμμετοχική διάθεση… νέοι καιροί, νέα ήθη, νέοι «λαοί»… η νεοαστική μαζική ιδεολογία του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου και της Τεχνολογίας, έχει διαβρώσει τους ανθρώπους του «λαού», τους έχει μεταλλάξει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κοινωνική καταπίεση και η εθνική εξάρτηση έχουν πάψει να υπάρχουν… βιώνονται, όμως, με διαφορετικό τρόπο και ένταση και προσλαμβάνουσες…

Ναι, λειτουργούν όλα όσα παράγουν συλλογική στάση αποχής και απάθειας, ανακλαστικά ατροφικά και πάθος περιορισμένο… αλλά αυτά δεν είναι ηγεμονικά, ακόμα και στις νεότερες γενιές που έχουν πλαστεί από «σημιτικά» και βιντεογκεϊμίστικα και καταναλωτικά χαρακτηριστικά… άραγε, δεν ήταν ο ίδιος λαός μέχρι το 2012;άραγε, δεν αποκαλύπτουν ένα αποπροσανατολισμένο ηφαίστειο οι ποικίλοι νεολαιίστικοι «χουλιγκανισμοί»;… το αισχρό περί «1 στους 10» του Λογοθετόπουλου Τσακαλώτου, είναι η τυπική στατιστική της αντιδραστικής φυγής… επιβάλλει ένα φαίνεσθαι, αποκρύπτοντας τις σαθρές προϋποθέσεις της…

Ανάμεσα στο λαό και την ιστορία, μεσολαβούν διάφοροι «μηχανισμοί»… πολιτικό σύστημα και κόμματα, ΜΜΕ και «διανοούμενοι», Σχολείο και Εκκλησία… και είναι η δική τους μεσολάβηση καίριος παράγοντας καθορισμού της συλλογικής αντίδρασης…

Σε παλιότερες εποχές, ακόμα και σε εποχές συστημικού υπερσυντηρητισμού και αυταρχισμού (δεκαετίες 50 και 60, ας πούμε…), η λαϊκή αντίδραση δε έπαυε, ο λαός δεν πνιγόταν μακάρια στα στάσιμα νερά της τηλεόρασης και δεν φοβόταν τον «χωροφύλακα»… γιατί;… ήταν μικρότερα τα προβλήματα;… όχι… απλώς, η ανυπακοή, ο λόγος της αντίστασης, ήταν σταθερός, μαχητικός, συνεπής, δεν ήταν μια νόθα σικέ παραφωνία με «ρεαλισμό» και «τακτικισμό» και πολιτική ηθική προσαρμογής… η συντελεσμένη «προδοσία κορυφής», σε συνδυασμό με νέες συνειδησιακές ροπές, επιβάλλουν ένα στάτους ηττοπαθούς προσαρμογής…….

Ξεπερνώντας τις ιδεαλιστικές ανοησίες περί «αυτοκαθοριζόμενης» λαϊκής συνείδησης και την άρρητη πεποίθηση περί «μαγικών διαδικασιών» διαμόρφωσης των κοινωνικών διαθέσεων: θα έρθουμε ενώπιος ενωπίω με το ξεπούλημα ενός λαού που επί δεκαετίες τον εθίζουν στην ιδιωτεύουσα παθητικότητα…

Με την έναρξη του Μνημονιακού εφιάλτη, ο λαός πέταξε από τη λέξη του τα ύπουλα εισαγωγικά, βγήκε ως πάσχουσα συλλογικότητα στις πλατείες, κατέθεσε το μαζικό παρών σε μια ανοιχτή προοπτική αντίστασης… και τι εισέπραξε;… τις τεχνητές διαιρέσεις, τους «πολέμους των ιδεολογισμών», τις προβοκάτσιες σε κάθε απειλητική του έξαρση, την καλλιέργεια της μοιρολατρίας, την πυροδότηση του «κοινωνικού αυτοματισμού», την απατηλή «φιλοσοφία της στοχαστικότητας», τα προγράμματα της «αναμονής»… με μεταγγισμένο στο αίμα του το φαρμάκι του «Πουκέ», την ψυχοπάθεια της «τραπεζικής ευημερίας», ήταν σχετικά εύκολο να παγιδευτεί σε «ήττες» σε μάχες που δεν πρόλαβαν καν να γίνουν!...

Ξηλώθηκαν τα οράματα (μαράθηκαν στο πιο αγοραίο «εφικτό»…), αοριστοποιήθηκε το συγκεκριμένο (…γι’ αυτό τους τρομάζει η εστίαση στο νόμισμα και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας…), μαγειρεύτηκαν θολώματα(πήξαμε στους ασυνάρτητους «πατριώτες» με το ποικίλων «ρεαλισμών» νέου τύπου «πολιτικώς ορθόν»…), οι «μπροστάρηδες» έγιναν διαχειριστές με ηθική κυνικού ψεύτη (για τον Σύριζα ουδέν σχόλιον, για το ΚΚΕ μιλάει ο ευρωκεντρισμός του…)…κουρελιάστηκαν τα ιδανικά και άδειασαν οι λέξεις από νοήματα που έπειθαν και κινητοποιούσαν (…αλληλεγγύη σημαίνει City Plaza και «πρόσφυγα, Θεέ μου-ψόφα Ελληνάρα νοικοκύρη»…), ρίχτηκαν στις χαβούζες του αμοραλισμού και της απαξίας όλες οι αξίες της εθνικής ομοψυχίας και της κοινωνικής συνοχής…

Σε έναν τέτοιο μάταιο και άσχημο και προδοτικό κόσμο, τι «λαός» θα υπάρξει και θα αντιδράσει;… ένα άθροισμα από απεγνωσμένες και αδιέξοδες μοναξιές είμαστε…

Υπάρχει ελπίδα και δρόμος;… η ιστορία δείχνει Ναι… πέρα από τον «λαό – μάζα» του γκανγκστερικού φασισμού και τον «λαό που αναθέτει» των αριστερών και δεξιών «εκσυγχρονισμών» και τον «λαό» της «υπερήφανης» αγελαίας «χιλιαστικής προσδοκίας»: υπάρχει ο Σιωπηλός και Αόρατος λαός που αναζητά μια περπατησιά απλή, καθαρή, τίμια… έναν λόγο πατριωτικό, σπλάχνο από τα σπλάχνα του, και με τίμια κοινωνική αγωνία και με σαφείς στόχους που θα ενοποιούν στην πράξη… και πάλι οι παθιασμένες μειοψηφίες θα ενεργοποιήσουν την ωραία πλειοψηφία που από πολύ παλιά κρατάει όρθια την πατρίδα και δίνει στο τρομερό μας τρελοβάπορο τη μοναδικότητα της ιδιότυπης ανταρτοσύνης του…

Ω φίλοι και Ω εχθροί: το παιχνίδι δεν τελείωσε ακόμα…..