Η Ε.Ε. και το ευρώ ως βασικές αιτίες της χρεοκοπίας

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Κυρίες και κύριοι,

αγαπητοί προσκεκλημένοι,

φίλες και φίλοι,

κατ’ αρχή να σας ευχαριστήσω για τη σημερινή σας παρουσία εδώ σε αυτήν την ημερίδα που διοργάνωσε το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, το ΕΠΑΜ σε σχέση με αυτό το κορυφαίο ζήτημα.

Το ζήτημα του χρέους, τις αιτίες που αυτό πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, την ανάγκη, αλλά και τη δυνατότητα της διαγραφής του.

Δεν θα είναι πρωτοτυπία να επαναλάβουμε εδώ, αυτό που πρώτος διαπίστωσε και διατύπωσε για το δημόσιο χρέος της χώρας μας ο αείμνηστος Νίκος Μπελογιάννης.

Ο Νίκος Μπελογιάννης εκείνα τα πέτρινα χρόνια που συνέγραφε το βιβλίο του για το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα κατανόησε και ταύτισε την ιστορία του νεότερου ελληνικού έθνους από την επανάσταση του 1821 μέχρι τις μέρες του με αυτή καθ’ αυτή την ιστορία του δημόσιου χρέους της χώρας.

Πράγματι, μια σειρά από τα πιο σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν και σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία του τόπου είναι γεγονότα που συνδέονταν είτε άμεσα, είτε έμμεσα με τις εξελίξεις αναφορικά με το δημόσιο χρέος.

Ένα δημόσιο χρέος, που χρησιμοποιείται στο διηνεκές ως εργαλείο εξάρτησης, καθυπόταξης και επιβολής φόρου υποτέλειας από τις εκάστοτε προστάτιδες -υποτίθεται- δυνάμεις.

Εξελίξεις και γεγονότα που καθόρισαν γενεές επί γενεών Ελλήνων και σήμερα έρχονται να...
σηματοδοτήσουν με ένα εντελώς αρνητικό τρόπο τις δικές μας τις ζωές κι εκείνες των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας αν υπάρξουν, αν δεν κάνουμε κάτι τώρα και γρήγορα για να απαλλαγούμε οριστικά από έναν βραχνά σχεδόν διακοσίων χρόνων. Ένα βραχνά και μια θηλιά που σφίγγει στο λαιμό μας και μας οδηγεί στην οριστική ασφυξία.

Πολύ πιο πρόσφατα, ένας άλλος πολιτικός, πρωθυπουργός επί σειρά ετών, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο ίδιος, με τεράστιες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάνει την εξής διατύπωση:

«Εάν το Έθνος δεν τιθασεύσει το χρέος, τότε το χρέος θα καταπιεί το Έθνος»!

Σε αυτήν την κατάσταση τερματικού χαρακτήρα βρισκόμαστε σήμερα! Το χρέος καταπίνει ολόκληρο το Έθνος. Οριστικά και αμετάκλητα. Κι αυτό, εάν έστω και αυτήν την τελευταία στιγμή, δεν κατανοήσουμε την πραγματικότητα, δεν αντιδράσουμε με όσες δυνάμεις μας απέμειναν και δεν βροντοφωνάξουμε το μεγάλο ΟΧΙ!

Στις μέρες μας και κάτω από τις δραματικές στιγμές που περνάει η πατρίδα και ο λαός μας, πολλοί ψάχνουν να βρουν τις αιτίες, να ερμηνεύσουν τα γεγονότα και να προτείνουν λύσεις. Έτσι, έρχεται και επανέρχεται η συζήτηση για το νόμισμα, αφού είναι γεγονός ότι η στέρηση της νομισματικής κυριαρχίας είναι βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση αυτής της τερματικής κρίσης.

Μερικοί, βλέπουν τα αίτια στον καπιταλισμό και τις κυκλικές του κρίσεις.

Βεβαίως! Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό;

Αρκεί όμως η συνεχής παραπομπή στον καπιταλισμό να ερμηνεύσει τα ιδιαίτερα αίτια, το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά που έχει λάβει η κατάσταση στην πατρίδα μας;

Είναι, ή όχι η συνέργεια του μεγάλου διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που συνταυτίστηκε τελικά στις επιδιώξεις του, με τις νεοαποικιακές βλέψεις και αντιλήψεις των μεγάλων χωρών της Ευρώπης, της Γαλλίας, αλλά πρώτα και κύρια της Γερμανίας, που εναγώνια αναζητεί ζωτικούς χώρους;

Κι εάν αυτό είναι αλήθεια, είμαστε ή όχι μπροστά σε μια χωρίς προηγούμενο νέο-ιμπεριαλιστική αντεπίθεση, που υλοποιείται στην περίπτωσή μας με χρηματοοικονομικά μέσα;

Ωστόσο, όλοι μιλούν για το νόμισμα, αλλά ελάχιστοι για το χρέος. Μιλούν γι’ αυτό ωσάν κάτι το φυσιολογικό, κάτι που προέκυψε από κάποια νομοτέλεια. Έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι να το αποπληρώνουμε, κι άρα το μόνο μέλημά μας θα είναι να το κάνουμε «βιώσιμο», δηλαδή εξυπηρετήσιμο ανεξαρτήτως κόστους.

Έστω κι αν ορισμένοι μιλούν για μέτρα μιας κάποιας ελάφρυνσης μέσω επιμήκυνσης, ή μείωσης των επιτοκίων, ή ακόμα άλλοι για μερική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του.

Αλλά ουδείς βάζει το δάκτυλον επί των τύπον των ήλων.

Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο -το ευρώ και το χρέος- είναι τόσο πολύ δεμένα μεταξύ τους, που εάν δεν απαλλαγούμε και από τα δύο ταυτόχρονα, η πορεία προς την τελική καταστροφή είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόδραστη. Το χρέος βοηθούντος του ευρώ θα καταπιεί το Έθνος. Ήδη το καταπίνει!

Ποια είναι η αιτία, που μας είπαν, ότι προκάλεσε τη συνεχιζόμενη για επτά χρόνια «κρίση»;

Η υπερχρέωση της χώρας, που οφείλονταν στη «σπάταλη» ζωή μας και την «άρνησή» μας να γίνουμε.... προοδευμένοι Ευρωπαίοι.

Μας είπαν -και εξακολουθούν να μας λένε- ότι η σωτηρία θα έρχονταν από την αλληλεγγύη των «εταίρων» μας, αφού βέβαια κι εμείς θα γινόμασταν λιτοδίαιτοι και «νοικοκύρηδες».

Εμείς όμως εκεί… πεισματάρηδες ανατολίτες, αρνούμαστε να μεταρρυθμιστούμε….

Πολλοί από την άλλη πλευρά, δέχονται την ανάγκη μιας ριζικής αλλαγής πορείας.

Και οι δύο πλευρές όμως, αντιμετωπίζουν τα θέματα εργαλειακά τεχνικά, αν όχι υποκριτικά κάποιες φορές. Αποδίδουν την κακοδαιμονία στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Υποβιβάζουν δηλαδή ένα καθαρά εθνικό - κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ, σε επίπεδο τεχνοκρατίας.

Κι έτσι ασκούνται σε ασκήσεις επί χάρτου, για το πως η ελληνική οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική. Διότι ελπίζουν ότι μέσω της ανταγωνιστικότητας θα μπορούμε πλέον ομαλά να αποπληρώνουμε το χρέος.

Οι μεν, ισχυρίζονται και επιμένουν παρά την εφτάχρονη αποτυχία των συνταγών τους, ότι ο μοναδικός δρόμος είναι η πιστή εφαρμογή των μνημονίων και η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Η κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, ο εκμηδενισμός των συντάξεων και η πτώση των μισθών σε τέτοιο βαθμό που θα κάνουν τα προϊόντα μας -υποτίθεται- ανταγωνιστικά.

Από την άλλη πλευρά, οι υπέρμαχοι του εθνικού νομίσματος, ξεκινώντας από την ίδια αφετηριακή βάση βλέπουν την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας μέσω της υποτίμησης του νομίσματος.

Η αλήθεια όμως είναι λίγο διαφορετική, αφού κανείς δεν μας λέει και από τις δύο πλευρές πόσο ανταγωνιστική θα έπρεπε να γίνει η ελληνική οικονομία, για να αποπληρώνει τα χρέη και να εξασφαλίζει ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο στους πολίτες της.

Ανταγωνιστική και έναντι ποιων αλήθεια;

Της Βουλγαρίας, των Σκοπίων, της Τουρκίας, ή μήπως της Ιταλίας ή της ίδιας της Γερμανίας;

Αλλά επικεντρώνοντας εκεί, τότε οδηγούμεθα να ξεχνάμε το ρόλο αυτού καθ’ αυτού του νομίσματος και στην ανταγωνιστικότητα βεβαίως.

Δηλαδή του ευρώ και την αρχιτεκτονική επάνω στην οποία στήθηκε με σκοπό ακριβώς τη δημιουργία χρέους. Ξεχνούν και μιλούν για αντίκρισμα του ευρώ, όταν αυτό αποκτά αξία ακριβώς μέσα από τη διαδικασία δανεισμού του.

Αγνοούν τελικά, ότι το ευρώ είναι χρεόγραφο και καμία σχέση δεν έχει με εμπράγματες αξίες και την πραγματική οικονομία, παρά μόνο με αυτές που δημιουργούνται μέσω του χρέους, εξασφαλίζοντας συσχετισμούς στις διεθνείς χρηματαγορές.

Έτσι όλα αυτά τα περί ανταγωνιστικότητας, ενώ έχουν πραγματική βάση και αληθεύουν ως ένα βαθμό, καταντούν φληναφήματα, εάν και εφ’ όσον δεν εμβαθύνουμε στο πρόβλημα και δεν ανιχνεύσουμε τις πραγματικές του αιτίες.

Και οι αιτίες είναι ακριβώς οι προσπάθειες καθυπόταξης των κοινωνιών και διάλυσης των κρατών - εθνών, εκεί που αυτό δεν μπορεί να γίνει με απ’ ευθείας πολεμικές ενέργειες, αλλά μέσω του χρέους.

Έτσι η Ελλάδα διαθέτοντας ένα πολιτικό προσωπικό ημιμαθές, ξεπουλημένο και υποτελές στα ξένα συμφέροντα απεδείχθη ως το ιδανικό πειραματόζωο για την περίπτωση.

Αλλά μένοντας για λίγο στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας, ας δούμε σε τι πραγματικά οφείλεται η χαμηλή όντως ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Μόνο επειδή το ευρώ είναι ένα σκληρό και άκαμπτο νόμισμα που δεν μας επιτρέπει να κερδίζουμε ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησής του;

Ή μήπως είμαστε τόσο ανεπίδεκτοι μαθήσεως και δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε στις αναγκαίες υποτίθεται μεταρρυθμίσεις;

Αυτό που ξεχνούν όλοι αυτοί που μας κουνούν το δάκτυλο, είναι, ότι για να μιλήσουμε για ανταγωνιστικότητα, οφείλουμε πρώτα να μιλήσουμε για παραγωγή!

Κατόπιν για παραγωγικότητα και στο τέλος για το μοναδιαίο κόστος εργασίας και για την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας. Αυτή είναι η σειρά κι όχι ανάποδα!

Και για ποια παραγωγή, για ποιες επενδύσεις μπορούμε να μιλάμε σε μια αγορά κατεστραμμένη που πεθαίνει καθημερινά;

Σε μια οικονομία χωρίς εισόδημα και χωρίς τζίρο;

Μια οικονομία που στο όνομα του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού παραδόθηκε εξ αρχής σε ό,τι πιο παρασιτική και αντιαναπτυξιακή δραστηριότητα μπορούσε να υπάρξει;

Ας πάμε παρακάτω, αφού η κατάσταση αυτή δεν είναι σημερινή, αλλά βρίσκουμε την αρχή της πολλά χρόνια πίσω. Απλά με την εφαρμογή των μνημονίων πήρε χαρακτηριστικά κατακρήμνισης!

Την αρχή της θα την βρούμε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, τότε που ο γνωστός «εθνάρχης» θέλησε να μας βάλει στην ΕΟΚ και ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις.

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, πολλά υποσχόμενος σωτήρας και αυτός της χώρας, ομολόγησε μόλις πέρσι σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ότι η αποβιομηχάνιση της χώρας και εν τέλει η συνολική αποπαραγωγικοποίηση ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.

Μια πολιτική επιλογή στην οποία συνέκλιναν και συμφώνησαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας τότε. Μηδέ μιας εξαιρουμένης!

Αποπαραγωγικοποίηση ως όρος ένταξής μας στο περίφημο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ήταν τότε που μας πέταξαν στα βαθιά νερά κι εμείς έπρεπε να μάθουμε να κολυμπάμε! Οι παλιότεροι θα θυμούνται εκείνη τη ρήση του Καραμανλή!

Έτσι ξεκίνησε η όλη επιχείρηση.

Διότι περί επιχειρήσεως πρόκειται.

Μια επιχείρηση που συνεχίζεται αδιάληπτα μέχρι σήμερα και μπορούμε να διακρίνουμε τρεις φάσεις και αντίστοιχα τρία ορόσημα.

Η πρώτη φάση είναι ακριβώς με τη διαδικασία ένταξης στην τότε ΕΟΚ.

Η επιχειρηματική τάξη της χώρας αντιλαμβανόμενη την αδυναμία να ανταπεξέλθει απέναντι σε έναν ισχυρό και εν πολλοίς αθέμιτο ανταγωνισμό με πολύ ισχυρότερες οικονομίες, χωρίς στοιχειώδη πλέον προστασία, έκανε αυτό που αν είχαμε την ευκαιρία θα κάναμε όλοι μας. Υπερχρέωσε τις επιχειρήσεις με τα γνωστά θαλασσοδάνεια και έβγαλε τα λεφτά στο εξωτερικό.

Έτσι γεννήθηκαν οι γνωστές προβληματικές, που τις παρέλαβε το κράτος δήθεν για να τις εξυγιάνει. Γνωρίζοντας βέβαια ότι εντός ΕΟΚ δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα τις παρέδωσε βορά για λεηλασία στους κομματικούς στρατούς.

Ταυτόχρονα ξεκίνησε η μεγαλύτερη επιχείρηση στην ιστορία, αυτή του εκμαυλισμού του αγροτικού πληθυσμού, μέσω των πάσης φύσης επιδοτήσεων από τα κοινοτικά κονδύλια.

Όχι όμως μόνο των αγροτών, αλλά και των πανεπιστημίων, άλλων ιδρυμάτων, αλλά και επιχειρήσεων που λειτουργούσαν γύρω από τον κρατικό τομέα της οικονομίας και όχι μόνο.

Εκμαυλισμός, λοιπόν, μέσω των κοινοτικών κονδυλίων, αλλά ταυτόχρονα και πλήρης εξάρτηση από αυτά.

Οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι, από υπαλλήλους, επιχειρηματίες, επιστήμονες, ακόμη και ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, δημοσιολόγους και δημοσιογράφους, μετετράπησαν σταδιακά σε ευρωδίαιτους.

Να που οφείλεται αυτή η ακατανόητη ευρωλαγνεία, που μας πνίγει από παντού!

Όλοι αυτοί σήμερα είναι junkies, όπως οι ηρωινομανείς. Είναι τόσο πολύ εξαρτημένοι από την ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ, που ούτε καν μπορούν να φανταστούν ότι μπορεί να υπάρξει ζωή εκτός ευρώ.

Έτσι είναι διατεθειμένοι να δεχθούν τα πάντα. Αρκεί να μη διαταραχθεί η εξαρτησιογόνα σχέση που συντηρεί τους ίδιους!

Η δεύτερη φάση ήλθε να δώσει νέα ώθηση στην αποξήλωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη διακρίνουμε την περίοδο πριν την συμμετοχή και εν όψει της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ.

Είναι η εποχή του σημιτικού εκσυγχρονισμού, του λαϊκού καπιταλισμού και του χρηματιστηρίου. Όλοι οι Έλληνες έπρεπε να παρατήσουν τις δουλειές τους και να πλουτίσουν τάχα με τα limit up και τα limit down.

200 δις ευρώ υπολογίζεται ότι τραβήχτηκαν από την ελληνική οικονομία και πήραν το δρόμο για φορολογικούς παραδείσους αφήνοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις στην τύχη τους, ουσιαστικά στο κλείσιμό τους και φυσικά πολλούς αφελείς ξεβράκωτους και καταχρεωμένους!.

Και τέλος, μπαίνουμε στην τρίτη φάση και την πλέον καθοριστική. Είναι αυτή της ένταξης στην ευρωζώνη, της παραχώρησης του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος, καθώς και της στροφής στον αλόγιστο δανεισμό προκειμένου, να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ρευστότητα στην ελληνική οικονομία.

Μια οικονομία που ήδη τα πήλινά της πόδια είχαν ρηγματωθεί και αρχίσει να καταρρέουν.

Μιας κατάρρευσης που πήρε τα χαρακτηριστικά προγραμματισμένης κατεδάφισης το 2010 και την υπαγωγή στο καθεστώς των μνημονίων.

Σήμερα, αυτό που διαπιστώνεται είναι η εκκαθάριση και η απομάκρυνση των μπάζων, δηλαδή των προϊόντων της κατεδάφισης, για να τους μείνει καθαρό το οικόπεδο, όπως εύστοχα πολλές φορές έχει αναφερθεί ο Γ.Γ. του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης. Τόσο απλά!

Γι’ αυτό κι εμείς δεν μιλάμε απλά για ανασυγκρότηση, αλλά κυριολεκτικά για ανοικοδόμηση!

Και αυτό που θα συνέβαινε στη συνέχεια, δηλαδή αυτή η κατεδάφιση, μέσω της ξένης κατοχής, ήταν αναπόφευκτο και γνωστό σε όλους τους ασχολούμενους από τότε με το θέμα.

Κι όμως βρίσκονται ακόμα κάποιοι να μας μιλούν για ανταγωνιστικότητα, για μεταρρυθμίσεις και άλλες φαιδρότητες του είδους.

Στην πράξη η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας λειτούργησε συνεργατικά και σε συνδυασμό με το δημόσιο χρέος, στο οποίο επίσης συνέβαλε. Και το ευρώ ήλθε να επιτείνει την καταστροφική διαδικασία.

Το τι συνέβη τότε δηλαδή με την ένταξή μας στην ΟΝΕ, και φτάσαμε σήμερα σε αυτό το σημείο, το δείχνει ο ακόλουθος πίνακας:

  

Η σημαδιακή ημερομηνία ορόσημο είναι η 31η Δεκεμβρίου 2001. Είναι η βραδιά προς το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 2002 που η Ελλάδα με πολλές φαμφάρες και αντίστοιχες προσμονές, εγκαταλείπει το εθνικό της νόμισμα -τη δραχμή- και υιοθετεί ένα κοινό με άλλες χώρες της Ε.Ε. -το ευρώ-, παραδίδοντας τη νομισματική της κυριαρχία σε υπερεθνικά κέντρα, τις αποφάσεις των οποίων πολύ λίγο, έως καθόλου, θα μπορούσε να επηρεάζει στο εξής.

Τη βραδιά εκείνη το δημόσιο χρέος της χώρας (145.737 εκ ευρώ), που κατά το μεγαλύτερό του ποσοστό ήταν σε δραχμές -περίπου το 80%- μετετράπη ολόκληρο στο νέο νόμισμα.

Ένα νέο νόμισμα, που μας παρουσιάστηκε ως το σύμβολο μιας καλύτερης ζωής.

Ένα νόμισμα που με περηφάνεια το βάλαμε στη τσέπη μας, πιστεύοντας ότι γίναμε τόσο δυνατοί, που τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε να μας κλονίσει.

Έτσι, μας είπαν και συνέχισαν να μας λένε και οι περισσότεροι το πίστεψαν. Δεν είχαν άλλη επιλογή, εξ άλλου.

Οι κυβερνήτες όμως γνώριζαν πολύ καλά, κι εδώ και στις Βρυξέλλες, αυτό που δείχνει ο πίνακας και μας το έκρυψαν εντέχνως. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αυτό το δημόσιο χρέος δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρωθεί και θα μας οδηγούσε αναπότρεπτα στη χρεοκοπία, μόλις σε λίγα χρόνια.

Γι’ αυτό κι εμείς μιλάμε για συνομωσία. Διότι όχι μόνο όλοι γνώριζαν κι εδώ και έξω τι θα συνέβαινε και δεν έκαναν τίποτα για να το αποτρέψουν, αλλά συνέργησαν για να γίνει.

Κι αυτό θα συνέβαινε, ακριβώς όπως συνέβη, με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 απλά να επιταχύνει τις εξελίξεις, διότι το παλιό δραχμικό χρέος των 145,737 δις ευρώ δεν θα μπορούσε ποτέ να αποπληρώνεται, εάν δεν δανειζόμασταν εκ νέου στο σκληρό ευρώ, για να πληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια. Τα χαμηλά επιτόκια ήταν το τυράκι στη φάκα.

Πληρώνοντας λοιπόν τα τοκοχρεολύσια με νέο δανεισμό, αφού δεν είχαμε δικαίωμα πλέον να "κόβουμε" νόμισμα και δεν υπήρχε έτσι άλλος τρόπος, ενώ η πλήρως εξασθενημένη παραγωγική βάση αδυνατούσε εντελώς να δημιουργεί πλεονάσματα για να το εξυπηρετεί, το χρέος έφτασε στα 301,067 δις στις 31/12/2009 αυξημένο πιο πολύ από δυο φορές το παλιό.

Έτσι υπερχρεώθηκαν όλες οι χώρες.

Ωστόσο εμείς ως ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα, "σπάσαμε" πρώτοι.

Αυτή είναι η αλήθεια. Χρεοκοπήσαμε ως κράτος.

Να γιατί μιλάμε για συνομωσία που εκτελέστηκε με ακρίβεια. Διότι ακόμα και τότε το 2009-2010, υπήρχαν κάποια περιθώρια. Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν ακόμα στα χέρια ιδιωτών. Κυρίως των τραπεζών της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Όμως αντί να επιλεγεί η προσπάθεια διαπραγμάτευσης και ρύθμισης του χρέους με τους ιδιώτες πιστωτές, με την επίκληση της κατάστασης ανάγκης τότε και τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πραγματική βοήθεια και όχι δανεισμό, σύμφωνα ακόμα και με τη συνθήκη τη Λισαβώνας, μας οδήγησαν σαν πρόβατα επί σφαγή στα μνημόνια και στη ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του χρέους.

Διότι ο σκοπός ήταν εξ αρχής η υποδούλωση της χώρας.

Και βέβαια για να σωθούν οι τράπεζες και το ευρώ. Το τελευταίο έχει πολλές φορές ομολογηθεί από τα πλέον επίσημα χείλη!

Πόσο σημαντική ήταν αυτή η αλλαγή στο χαρακτήρα του χρέους, που το κατέστησε ακόμα πιο παράνομο και καταχρηστικό, απ’ ό,τι ήδη ήταν, θα μας το εξηγήσουν -φαντάζομαι- οι νομικοί στη συνέχεια της εκδήλωσης.

Για να γίνει όμως αυτό, οι πολιτικοί μας "πρόγκηξαν" λέγοντας μας, ότι τα "φάγαμε μαζί τους"!

Και ήλθαν οι «σωτήρες» με τα μνημόνια, για να μας δείξουν πόσο ανοικοκύρευτοι, τεμπελχανάδες και απολίτιστοι βαλκάνιοι είμαστε.

Για να μας επαναφέρουν στον δρόμο της «αρετής» και να μας «σώσουν». Και το χρέος, σώζοντάς μας έφτασε -με το καλό- στις 31/12/2015 στις 5,23 φορές εκείνου του παλιού δραχμικού του 2001. Κι αν τους αφήσουμε δεν πρόκειται να έχει τελειωμό αυτή η ιστορία, μέχρι η Ελλάδα να μείνει οικόπεδο. Κατάδικό τους!!!

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; 

Ο πίνακας (και το διάγραμμα που το συνοδεύει) είναι αποκαλυπτικός. Μέχρι το 2015 είχαμε πληρώσει ούτε λίγο ούτε πολύ 450.889 εκ. ευρώ (στήλη Γ) σε τόκους και χρεολύσια και το χρέος είχε διαμορ-φωθεί, παρά τα σκληρά μέτρα, το PSI, τις «μεταρρυθμίσεις», τη φτώ-χεια και τη δυστυχία του ελληνικού λαού στα (στήλη Β) 311.673 εκ. ευρώ, μεγαλύτερο εκείνου, πριν μπούμε στα μνημόνια. Σύνολο χρέους -πληρωμένο και υπολειπόμενο- 762.572 εκ. ευρώ.

Εκπλήσσεται κάποιος, όταν αντικρύζει τους αριθμούς και το ότι ήδη είχαμε πληρώσει στις 31/12/2015 με ιδρώτα και αίμα κυριολεκτικά 450.899 εκ. ευρώ, δηλαδή περισσότερο από τρεις φορές το αρχικό χρέος.

Εδώ STOP!

Κάποιος θα μου πει, ότι τα ποσά δεν προστίθενται!

Ότι αυτές οι πληρωμές γίνονται χωρίς να βγαίνουν χρήματα από την τσέπη μας.

Ότι πρόκειται για μια διαρκή ανακύκλωση χρεολυσίων και ότι έτσι γίνεται με τα δημόσια χρέη. Ότι αυτά δεν πληρώνονται, αλλά πληρώνουμε μόνο τους τόκους.

Συνεπώς αυτό που μια υπεύθυνη κυβέρνηση πρέπει να φροντίζει είναι να εξασφαλίζει τα κατάλληλα πλεονάσματα έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται το ίδιο το χρέος και να μένει σταθερό!

Από στενά λογιστική οπτική πράγματι επρόκειτο για μια διαρκή ανακύκλωση χρεολυσίων. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, τα πληρώσαμε και τα πληρώνουμε «από την τσέπη μας».

Διότι, προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα αυτής της αενάου ανακύκλωσης, ο ελληνικός λαός εξ αρχής -ήδη από το 2002- αφανώς, και μετά το 2009 απολύτως εμφανώς, έχει υποστεί μια τεράστια μείωση στο εισόδημά του. Έχουν καταρρακωθεί οι αξίες των πάγιων περιουσιακών του στοιχείων. Έχει καταστραφεί η παραγωγική βάση της χώρας και η ανεργία είναι σε απίθανα ύψη.

Η χώρα έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας, ενώ σταδιακά χάνεται και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων.

Η κοινωνία έχει υποστεί μια χωρίς προηγούμενο ακόμα για πολεμική περίοδο δημογραφική κατάρρευση.

Η μετανάστευση ιδίως των νέων έχει προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, χειρότερα από τις δεκαετίες του 50 και του 60.

Η ακραία φτώχεια και η εξαθλίωση ενός ολοένα και μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού είναι η αναπόδραστη συνέπεια αυτής της διαδικασίας.

Αυτά είναι τρομακτικά κόστη για έναν ολόκληρο λαό και μια χώρα, που τίποτε δεν μπορεί να τα κρύψει.

Κανένα τέχνασμα και κανένα λογιστικό τρικ δεν μπορεί.

Κανένας μαθηματικός τύπος, κανένας αλγόριθμος, ή εξίσωση δεν μπορεί να αποτυπώσει και να υπολογίσει το κόστος του θανάτου. Καμιά λογιστική εγγραφή δεν μπορεί να αποτυπώσει την αγωνία και το άγχος των ανθρώπων που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς. Καμιά οικονομετρική μελέτη δεν μπορεί να υπολογίσει την αξιοπρέπεια που χάνεται στις ουρές των συσσιτίων!

Έτσι, δικαιούμαι να αθροίζω τα ποσά κι ας λένε ό,τι θέλουν οι οικονομολόγοι!

Ναι, βεβαίως εμείς τα πληρώνουμε από την τσέπη μας ολοκληρωτικά και πολύ παραπάνω μάλιστα.

Και αυτό γιατί στη δική μας περίπτωση συνέργησαν ταυτόχρονα όλοι οι «δαίμονες».

Και η ηθελημένη καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας έτσι ώστε αυτή να μην μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας και σε συνδυασμό με το σκληρό νόμισμα, το οποίο αποκτά αξία μέσω της δημιουργίας χρέους!

Διότι, ακόμη κι αν η ανταγωνιστικότητα της χώρας βρισκόταν σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Ακόμη κι εάν οι κυβερνήσεις έκτοτε ασκούσαν την πιο χρηστή διακυβέρνηση.

Ακόμη κι αν είχαμε την πιο ορθολογική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών.

Ακόμη κι αν δεν είχαμε διαφθορά και ρεμούλες.

Ακόμη κι εάν είχαμε τους προϋπολογισμούς απόλυτα ισοσκελισμένους και είχαμε εν πολλοίς εφαρμόσει το σύνολο των μέτρων που τώρα εφαρμόζονται, ή μας ζητούν να εφαρμόσουμε.

Τότε, θα έπρεπε κάθε χρόνο να εξασφαλίζουμε πλεονάσματα από κατ’ ελάχιστο 5% για να αποπληρώνουμε το παλαιό δραχμικό χρέος.

Και αυτό όχι για να το εξοφλήσουμε, αλλά για να το συντηρούμε σε κάποια λογικά επίπεδα.

Πόθεν;

Πότε, σε ποια ιστορική περίοδο, σε ποια χώρα του κόσμου, κάτω από ποιο οικονομικό περιβάλλον θα μπορούσαν να επιτευχθούν στο διηνεκές τέτοια δημοσιονομικά πλεονάσματα;

Πλεονάσματα τόσο μεγάλα και επί πολλά χρόνια, έτσι ώστε να μην είναι υποχρεωμένη η χώρα αποπληρώνοντας το παλιό χρέος, να μη δημιουργεί μεγαλύτερο χρέος δανειζόμενη ακριβώς για να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια, ή μέρος αυτών;

Ας μας πουν οι πολιτικοί και τα Νόμπελ της Οικονομίας που περιδιαβαίνουν τα κανάλια της τηλεόρασης, ή αρθρογραφούν, πως διαφορετικά, δηλαδή χωρίς νέο δανεισμό, θα μπορούσαμε να πληρώνουμε το χρέος και ταυτόχρονα και όλες τις δαπάνες μας, διατηρώντας κάποιο αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες, έχοντας ένα νόμισμα που δεν το εκδίδουμε, για να χρηματοδοτούμε με υγιείς πόρους την οικονομία, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το δανειζόμαστε;

Έτσι λοιπόν μας βάλανε στα μνημόνια. Ας δούμε λοιπόν τι δανειστήκαμε έκτοτε και που πήγαν αυτά τα χρήματα.

Όπως βλέπουμε με τις τρεις δανειακές συμβάσεις προβλέπονταν ένα σύνολο 330,5 δις ευρώ δανεισμός από τους θεσμούς.

Από αυτά έχουν εκταμιευτεί μέχρι τώρα συνολικά 268,7 δις ευρώ δηλαδή το 70,23% του συνόλου.

Που πήγαν αυτά τα χρήματα των εκταμιεύσεων;

Βλέπουμε ότι μόνο το 7,5 περίπου % πήγαν για την κάλυψη των ελλειμμάτων, δηλαδή 20 δις

Ένα άλλο ποσό της τάξης των 60 δις ευρώ ήτοι το 23% περίπου πήγαν στις τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.

Και τέλος, με σχεδόν 190 δις ευρώ πληρώθηκαν τόκοι και χρεολύσια. Πάνω από το 70% δηλαδή των εκταμιεύσεων επέστρεψε πίσω στους πιστωτές.

Αυτή είναι η εικόνα σήμερα.

Την προοπτική μας την περιγράφει η απόρρητη έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που διέρρευσε μόλις πριν 15 ημέρες.

Το 2030, δηλαδή σε 13 χρόνια από σήμερα κι εάν όλα πάνε καλά και πετύχουμε τους στόχους με τα πρωτογενή πλεονάσματα και τις μεταρρυθμίσεις θα έχουμε πληρώσει άλλα 300 δις ευρώ και από αυτά 160 δις ευρώ σε τόκους, ενώ το χρέος της χώρας θα είναι πάλι στα 300 δις που θα απομένουν προς αποπληρωμή.

ΜΙΑ ΤΡΕΛΑ!!!!

Ας μας πουν λοιπόν οι φωστήρες της ορθόδοξης ευρωλαγνείας και οι άλλοι που μιλάνε για το νόμισμα, αλλά διατάζουν για το ζήτημα της ολοκληρωτικής διαγραφής του χρέους, πότε και κάτω από ποιες συνθήκες εξαθλίωσης των πολιτών, θα μπορούσαν να επιτευχθούν έστω και τα μισά από τα παραπάνω απαιτούμενα πλεονάσματα;

Τη στιγμή μάλιστα, που όπως επίσης τα επίσημα στοιχεία δείχνουν, και αυτό το διάγραμμα -που πρώτος ο Δημήτρης Καζάκης δημοσίευσε- και παραστατικά δείχνει ότι το μεσοσταθμικό έλλειμμα των νοικοκυριών ήδη υπερβαίνει το 20% των ανελαστικών τους δαπανών, εξ ου και η τεράστια πτώση της ενεργού ζήτησης, αλλά και η εκτίναξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Να γιατί είναι παραμύθια της Χαλιμάς, ότι αν καταφέρουμε να πιάσουμε πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% για κάποια χρόνια… καθαρίσαμε.

Να γιατί ακόμα και με την ένταξή μας στα προγράμματα της ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι, το μόνο που θα πετύχουμε είναι μια τρύπα στο νερό!

Να γιατί η φιλολογία περί «μεταρρυθμίσεων» είναι παραπειστική και πέραν της ιδεοληψίας, δείχνει τη σύγχυση που βρίσκονται όσοι τις επικαλούνται, αν οι ίδιοι δεν υποκρύπτουν εντελώς ιδιοτελή συμφέροντα.

Να γιατί η οποιαδήποτε υποτιθέμενη ρύθμιση του χρέους με επιμηκύνσεις, μειώσεις επιτοκίων, ή ακόμη και μερική διαγραφή, έστω και ενός μεγάλου μέρους του χρέους, δεν πρόκειται να φέρουν παρά μόνο προσωρινά αποτελέσματα. Αν φέρουν!

Να γιατί δεν θα έλθει ποτέ η περίφημη «ανάπτυξη» με τη συνέχιση των ίδιων, ή παρεμφερών πολιτικών. Διότι όλοι γνωρίζουν -και οι κυβερνήτες στο εσωτερικό και οι δανειστές- την πλήρη αλήθεια! Και οι «αγορές» επίσης!

Όπως επίσης κανείς δεν θα έλθει να επενδύσει ούτε ένα ευρώ σε μια πεθαμένη αγορά, όσο κι αν μειωθούν οι φόροι, όσες «μεταρρυθμίσεις» κι αν γίνουν!

Μόνο αρπαχτές μέσω αγοραπωλησιών! Κι όλοι οι πολιτικοί μας έχουν γίνει experts στο real estate και τις αγοραπωλησίες! Διότι σ’ αυτές υπάρχουν οι αμοιβές της διαμεσολάβησης, τα μεσιτικά, κοινώς η μίζα!

Να γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι όχι μόνο ματαιοπονία, αλλά ούτε καν παρηγοριά στον άρρωστο.

Να γιατί ακόμα κι αν πηγαίνοντας σε εθνικό νόμισμα, αφήσουμε το χρέος και επικεντρωθούμε στην ανάκτηση αυτής της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας το μόνο που θα πετύχουμε, θα είναι μια τρύπα στο νερό.

Γιατί επιμένουν και μας κοροϊδεύουν;

Διότι οι ντόπιοι φαντασιώνονται, ότι κερδίζοντας χρόνο, θα συνεχίσουν να παίρνουν κάποιο μερτικό από τη λεηλασία της χώρας και οι δανειστές, επειδή δολοφονώντας έναν ολόκληρο λαό θα τους μείνει ατόφιο το «οικόπεδο». Τόσο απλά!

Το χρέος αυτό με την είσοδό μας στην ΟΝΕ και την αδυναμία χρηματοδότησής του με υγιείς μη δανειακούς πόρους με εθνικό νόμισμα, όπως γίνονταν μέχρι τότε, είναι έτσι δομημένο, που όσο το πληρώνουμε αυτό να αυξάνει. Είναι μη βιώσιμο. Είναι επονείδιστο και επαχθές. Μετά δε την ένταξή μας στα μνημόνια, την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού, με την εφαρμογή της εξοντωτικής λιτότητας που συνεχίζει και την πλήρη εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, κατέστη ολοσχερώς παράνομο και προϊόν εξαπάτησης και εκβιασμών.

Είναι ένα ληστρικό χρέος!

Συνεπώς η μόνη λύση είναι η καταγγελία του στη διεθνή κοινότητα ως τέτοιο, η άπαξ δια παντός παύση αποπληρωμής του και η έξοδος από το ζουρλομανδύα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Επτά χρόνια τώρα, έχουμε αποκτήσει τη γνώση. Έχουμε αποκτήσει πλούσια την εμπειρία. Έχουμε το σχέδιο. Έχουμε τους ανθρώπους!

Τι λείπει;

Η συλλογική απόφαση λείπει!

Εμείς στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας! Οριστικά και αμετάκλητα!

Ας πάρουν και οι υπόλοιποι τις δικές τους!

Ευχαριστώ.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ και το κείμενο αυτό αποτελεί την γραπτή αποτύπωση της εισήγησής του στην ημερίδα που διοργάνωσε το ΕΠΑΜ στις 19 Μαρτίου 2017 για το χρέος στο ξενοδοχείο Olympic Royal στην Αθήνα.