Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη - Συμπεράσματα από την Ημερίδα για τα εθνικά θέματα

Δυστυχώς, η διαχείριση του Κυπριακού υπήρξε ίσως η πιο κραυγαλέα περίπτωση πρωθύστερης μεταχείρισης  της αξιοπρέπειας ενός κυρίαρχου κράτους, που αντιμε-τωπίστηκε από τους ίδιους τους ηγέτες του Ελληνισμού, όχι ως πρωταγωνιστής στη λύση, αλλά ως προβληματικό αναλώσιμο στο γεωπολιτικό σκαρί της Νοτιοανατολικής Μεσογείου...

του Κ. Κυριακόπουλου

Η χθεσινή (προχθεσινή) ημερίδα που οργάνωσε το Ε.ΠΑ.Μ σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, κρίνεται από κάθε άποψη επιτυχημένη, και σε σχέση με το ενδιαφέρον των περισσοτέρων από 600 παρευρισκομένων που παρακολούθησαν περιοδικά τις διαδικασίες της, και βεβαίως αναφορικά με την πληθώρα των νέων στοιχείων και πληροφοριών που κατέθεσαν στις παρεμβάσεις τους κυρίως οι προσκεκλημένοι από την Κύπρο που παρενέβησαν με ομιλίες.

Για το Ε.ΠΑ.Μ η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, δεν είναι μονάχα το αποκορύφωμα σειράς πρωτοβουλιών που έχει αναλάβει, με κορυφαία την παρέμβασή του στα Ελληνικά πολιτικά κόμματα, στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και στο γ.γ του ΟΗΕ αναφορικά με τις επικίνδυνες όσο και παράνομες διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη και σχετίζονται με το Κυπριακό.

Είναι πρωτίστως μια καινούρια ακόμη πιο δυναμική αφετηρία, μέσα από την οποία δυο πράγματα τίθενται με τρόπο πολύ συγκε-κριμένο στο κέντρο της προσοχής...

Το πρώτο, είναι η ανάγκη για την απαραίτητη κοινωνική αφύπνιση μπρος στα χειρότερα που....
έρχονται. Και αυτό συνιστά πρωταρχική υποχρέωση όλων, απέναντι σε μια κοινωνία που κρατείται επιμελώς μακριά από τις εξελίξεις, πολλές φορές ακόμη και παραμυθιαζόμενη από τους «φύλακες που υποτίθεται πως έχουν γνώση»… (μια γνώση βεβαίως που δεν αποτυπώνεται στις φοβικές και άτολμες πρακτικές που ακολουθούν)… Και…

Το δεύτερο, είναι η επίσης αναγκαία οργάνωση αλλά και η περαιτέρω κλιμάκωση πρωτοβουλιών αντίστασης μέσα στην κοινωνία και σε ολόκληρη τη χώρα, με μορφές και σε έκταση τέτοιες που να καθίστανται ικανές να ανακόψουν τις επικίνδυνες και δυσάρεστες εξελίξεις που δρομολογούνται.

Από την άποψη αυτή λοιπόν, και για να μη χαθούμε στο επίπεδο της γενικής πληροφορίας, είναι απαραίτητο να συγκεντρώνεται η προσοχή όλων μας σε τέσσερις κρίσιμες διαπιστώσεις:

Πρώτον: Το φορτίο πάνω από την εθνική ατζέντα επιβαρύνεται επικίνδυνα, λόγω και των γενικότερων ανακατατάξεων που δρομολογούνται στην ευρύτερη περιοχή, μιας και βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη διεργασίες και σχέδια ισχυρών παικτών, που σχετίζονται ΚΑΙ  με τα ζητήματα της ασφάλειας… ΚΑΙ με την οριστική αποτύπωση της δυναμικής του ενεργειακού χάρτη… αλλά ΚΑΙ με τα ανησυχητικά φαινόμενα της «υπερθέρμανσης» που αναβιώνουν στη Βαλκανική.

Σε ένα τέτοιο πολυσύνθετο περιβάλλον επομένως, είναι φανερό πως οι εποχές της απλοϊκής και αυτοτελούς διαχείρισης των εθνικών προβλημάτων έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, και φυσικά το πολιτικό προσωπικό που καλείται να διαχειριστεί κρίσιμες εθνικές προτεραιότητες, αυτό για το οποίο πρωτίστως κρίνεται, είναι η στάση του απέναντι στο θεμελιώδες.

Και το θεμελιώδες σε τελευταία ανάλυση έχει να κάνει με το αν επιλέγει να είναι η χώρα κτήτορας της λύσης και πρωταγωνιστής των εξελίξεων… ή αν θα αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμο και γεωπολιτική Ιφιγένεια στη θυσία της οποίας θεμελιώνεται η επιτυχημένη έκβαση στα σχέδια των ισχυρών.

Δυστυχώς, η διαχείριση του Κυπριακού υπήρξε ίσως η πιο κραυγαλέα περίπτωση πρωθύστερης μεταχείρισης  της αξιοπρέπειας ενός κυρίαρχου κράτους, που αντιμετωπίστηκε από τους ίδιους τους ηγέτες του Ελληνισμού, όχι ως πρωταγωνιστής στη λύση, αλλά ως προβληματικό αναλώσιμο στο γεωπολιτικό σκαρί της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Είναι σημαντικό σε σχέση με αυτό να παρατηρήσουμε, πως το να αντιτίθεται κανείς στα σενάρια στα οποία πρωταγωνιστεί ο Αναστασιάδης και οι λοιποί πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες που εμπλέκονται στη δρομολογούμενη «λύση», δεν είναι από μόνο του αρκετό.

Και δεν είναι αρκετό, γιατί είναι επιπροσθέτως αναγκαίο, η όποια αντίθεση να προσεγγίζεται με τρόπο που δε θα είναι νεφελώδης, γιατί μόνο έτσι οι προτεινόμενες λύσεις θα οριοθετούνται με τρόπο κρυστάλλινο και πλήρως αποσαφηνισμένο.

Και καθαρή λύση, δεν είναι να ταλαντεύεσαι ανάμεσα στο τέρας της «διζωνικής» και στο ερμαφρόδιτο νεφέλωμα της «συνομοσπονδίας», διότι και τα δυο…

• Μετατρέπουν τα κατοχικά δικαιώματα σε κυριαρχικά…
• Ακυρώνουν το ενιαίο και αμιγές στη λειτουργία των θεσμών και στην ουσιαστική εκπροσώπηση…
• Δεν αποδυναμώνουν αλλά συντηρούν και παγιώνουν διχαστικές και αντιπαρατιθέμενες λογικές…
• Συντηρούν, ενδυναμώνουν και φυσικά παγιώνουν  την παρεμβατική δυνατότητα της Τουρκίας σε ένα κυρίαρχο κράτος…
• Και σε τελευταία ανάλυση επαναφέρουν δριμύτερες τις «δυναμικές» της διχοτόμησης την επόμενη μέρα.

Καθαρή λύση επίσης δεν είναι το να αυταπατάσαι αναγνωρίζοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση την ιδιότητα του αμερόληπτου θεματοφύλακα του δικαιώματος του Κυπριακού λαού σε αυτοδιάθεση, ούτε βεβαίως να εναποθέτεις στην καλή της θέληση, την προοπτική της ισχυροποίησης του ενιαίου της Κρατικής Κυπριακής οντότητας.

Καθαρή λύση δεν είναι το να αποκρύπτεις από τον Κυπριακό λαό, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση η ελίτ της οποίας αιματοκύλησε τη Γιουγκοσλαβία και κλιμακώνει τις βλέψεις της απέναντι στη Ρωσία με πρόφαση το Ουκρανικό, αυτό για το οποίο ενδιαφέρεται, δεν είναι η διασφάλιση του δικαιώματος των λαών σε αυτοδιάθεση, αλλά η μετατροπή των κυρίαρχων κρατών σε υποταγμένες περιφέρειες, απόλυτα ελεγχόμενες, καθολικά πλιατσικολογούμενες, και χωρίς το στοιχειώδες δικαίωμα στην κυριαρχία.

Δεύτερον: Οι διεθνείς οργανισμοί και το πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνιστεί στη διεθνή σκακιέρα, εμφανίζονται όλο και πιο προκλητικά ανεκτικοί απέναντι σε φαινόμενα αναθεωρητισμού, και αυτό τροφοδοτεί εκφυλιστικά συμπτώματα στη διαχείριση σειράς κορυφαίων διεθνών και διμερών προβλημάτων.

Έχει σημασία εδώ να καταδεικνύουμε, πως δεν είμαστε αντιμέτωποι με ένα «εκ παραδρομής» και περιστασιακό ολίσθημα, αλλά με μια συνειδητή επιλογή, που έχει ΚΑΙ εμπνευστές… ΚΑΙ συνενόχους, μέσα από την οποία επιχειρείται η οικοδόμηση ενός «νέου τύπου» δικαιικού συστήματος στις διεθνείς σχέσεις, που παραγκωνίζει τους διεθνείς κανόνες και το αδιαπραγμάτευτο των διεθνών συνθηκών, αντικαθιστώντας τους με διακηρυκτικές νόρμες ακόμη και με παράνομες συμφωνίες, με ευρύτερη διάσταση γεωπολιτική. 

Χαρακτηριστικά παραδείγματα…

• Σύνοδος κορυφής στη Μπρατισλάβα…
• Διακήρυξη της Ν. Υόρκης στις 19/9/2016 για το μεταναστευτικό…
• Παράνομη συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας….
• Ακόμη και η ανοχή στον ανεκδιήγητο Ειντε που εμφανίζεται να αγνοεί αποφάσεις του  ΟΗΕ

Τρίτον: Η στοχοποίηση των δικαιωμάτων των εθνών με πρώτιστο αυτό της αυτοδιάθεσης κλιμακώνεται επικίνδυνα.  Ωστόσο, είμαστε αντιμέτωποι με μια ελεγχόμενη - τραβεστί προσαρμογή και όχι με ενιαία στάση απέναντι στο ζήτημα.

Πρόκειται για μια πρακτική που εκδηλώνεται με τρόπο ακραία αντιφατικό στη ζώνη του ευρύτερου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος που μας αφορά, από την Κύπρο μέχρι τους επικίνδυνους ισλαμικούς θύλακες της Βοσνίας και του Κοσσόβου, κι από την Παλαιστίνη μέχρι την προκλητική ανοχή στη λογική της Μεγάλης Αλβανίας, στον αλυτρωτισμό του Σκοπιανού μορφώματος, στην προκλητικά επικίνδυνη στάση του προξενείου στην Κομοτηνή, κλπ…  Πρόκειται για μια πρακτική – λάστιχο που διατηρεί πάντα στην επικαιρότητα την προοπτική ακόμη και αυτών των εδαφικών διαμελισμών…

Τέταρτον: Η ισχυρή σύγκρουση συμφερόντων στις ΗΠΑ… Η κλιμακούμενη μεταφορά αυτής της σύγκρουσης σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και τη Μέση Ανατολή, και η μετουσίωσή της σε μια καθολικότερη σύγκρουση στρατηγικών, που αφορά στη φυσιογνωμία της επόμενης μέρας.

Μιλάμε για τη μπίλια, που κανείς δεν ξέρει που θα κάτσει την επόμενη κιόλας στιγμή. Το βέβαιο πάντως είναι πως οι κοινωνίες όλο και πιο αποφασιστικά ερωτοτροπούν με την ιδέα της εθνικής χειραφέτησης, και αυτή η δυναμική με τη σειρά της, τροφοδοτεί με δεύτερες σκέψεις τα ισχυρά κέντρα της εξουσίας που επιχειρούν να ανακόψουν αυτή την εξέλιξη, και στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, δυνάμεις ακραίες και τυχοδιωκτικές αποτελούν πάντα τη χρήσιμη στρατηγική εφεδρεία στα σχέδια των χορογράφων, και αυτό είναι μια διάσταση που δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

Να προσθέσουμε εδώ, πως μόλις την περασμένη εβδομάδα βγήκε με άρθρο του ο MARCHEL FRATZCHER -άνθρωπος του βαθέως τραπεζικού κατεστημένου- ο οποίος μίλησε για κενό εξουσίας στην Ευρώπη και στη Δύση μετά την εκλογή Τράμπ, και κάλεσε σε πανστρατιά συσπείρωσης γύρω από τη Γερμανική ηγεσία, προκειμένου να αναπληρωθεί αυτό το κενό.

Έτσι μετά τα πρωτοφανή για τη διεθνή διπλωματία των μίνι συνόδων κορυφής που πραγματοποιήθηκαν -εν είδει μιας ιδιότυπης φράξιας- υπό το βλέμμα του Ομπάμα αμέσως μετά την εκλογή Τράμπ, οι προσπάθειες του στρατιωτικοβιομηχανικού αμερικανικού κατεστημένου να εκτρέψουν τον γερμανικό οικονομικό ιμπεριαλισμό σε λογικές που θα αφυπνίζουν το μιλιταριστικό τέρας, είναι πλέον απροκάλυπτες, και ενδέχεται να σηματοδοτήσουν απρόβλεπτες εξελίξεις για ολόκληρη την Ευρώπη.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, οι προκλήσεις για την Ελλάδα είναι ιστορικές, και τόσο ο τρόπος, όσο και η κατεύθυνση της διαχείρισής αυτών των προκλήσεων, δεν μπορούν να αποσυνδέονται από τη φυσιογνωμία και την ταυτότητα της ίδιας της πολιτικής εξουσίας. Έτσι…

Όλα όσα αναδείχτηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης… Αλλά και οι πρόσφατες εξελίξεις στο Κυπριακό, αναδεικνύουν πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα, όπως:

• Ποιος βάζει τους κανόνες…
• Σε ποια κατεύθυνση οριοθετούνται οι απαντήσεις τους…
• Ποιο είναι το γεωπολιτικό αποτύπωμα που αφήνει η διευθέτησή τους…
• Ποιος ασκεί κυριαρχία στη Θράκη…
• Ποιος ασκεί κυριαρχία στο Αρχιπέλαγος…
• Μέχρι πότε το προδοτικό έκτρωμα της Μαδρίτης θα ρίχνει τη βαριά σκιά του εκεί που χτυπά η καρδιά του Ελληνισμού…
• Γιατί όλοι όσοι ακολούθησαν τον Σημίτη στην πρωθυπουργία, συνεχίζουν να μην καταγγέλλουν αυτό το αίσχος το οποίο υπεγράφη με πρόσχημα τη μείωση της έντασης και το μόνο που άφησε πίσω του είναι ακόμη περισσότερη ένταση, γκρίζες ζώνες και μπόλικο τουρκικό θράσος για ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο…
• Με ποιο πολιτισμικό – γεωστρατηγικό αντιστάθμισμα οριοθετεί η Ελλάδα τη δική της απάντηση στα πλαίσια ενός ρόλου πρωταγωνιστικού, απέναντι στο τουρκικό «στρατήγημα» του ευρέως ισλαμικού τόξου στα Βαλκάνια…
• Στη βάση ποιου προγράμματος επενδυτικής επιθετικότητας οικοδομείται το καθ όλα αναγκαίο «δευτερεύον σύστημα οργάνωσης της εθνικής άμυνας» στο σύνολο της χερσαίας και νησιωτικής μεθορίου…

Αντιλαμβάνεστε ότι τα παραπάνω ερωτήματα ΔΕΝ είναι τα μόνα… ΔΕΝ είναι ρητορικά… και ως εκ τούτου οι απαντήσεις ΔΕΝ είναι εγκυκλοπαιδικές αλλά οφείλουν να διαθέτουν ΚΑΙ ανεξίτηλη ταυτότητα… ΚΑΙ ισχυρό γεωστρατηγικό φορτίο.

Είναι λοιπόν φανερό πως η ποιότητα… η βαρύτητα… και βεβαίως η ευστοχία τους… είναι δεμένη άρρηκτα με την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία της ίδιας της εξουσίας.

Η ανάγκη επομένως της ανάδειξης μιας Δημοκρατικής – Πατριωτικής Εξουσίας, δε σχετίζεται μονάχα με την ανάγκη της ανατροπής του κατοχικού κεκτημένου που εδραιώνεται στη χώρα με τη συμβολή του πολιτικού προσωπικού που το προσκύνησε και το υπηρετεί.

Αλλά αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη, για τη βιωσιμότητα της… για τη θέση της και το ρόλο της στη νέα εποχή… αλλά και την ίδια την εδαφική ακεραιότητά της σε τελευταία ανάλυση.

από το "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"