Το “μετα-αληθινό” και το “φίλτρο-φούσκα”. Δυο καινούργιες τεχνικές PSYOP που γυρίζουν μπούμερανγκ. Με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

(PSYOP = Ψυχολογικός Πόλεμος)

του Γιώργου του Κλικ

Ο τέταρτος πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αυτός που παραδοσιακά θεωρείται ο πατέρας του Συντάγματος των ΗΠΑ, ο Τζέιμς Μάντισον, είχε κάνει στα 1787 την ακόλουθη δήλωση:

“Κύριος σκοπός της κυβέρνησης είναι η προστασία της μειοψηφίας των πλουσίων από την πλειοψηφία”.

Είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Την ζήσανε οι πατεράδες, οι παππούδες μας και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς και την ζούμε πανηγυρικά και εμείς σήμερα.

Το σύστημα είναι αρκετά πολύπλοκο και κρυμμένο πίσω από ένα σωρό τεχνάσματα, εξεζητημένους όρους και νομοθετήματα, αλλά σε τελευταία ανάλυση η μηχανική είναι απλή: Η κυβέρνηση τα παίρνει από εμάς με διάφορες φορολογίες και οι πλούσιοι τα παίρνουν από την κυβέρνηση μέσω του χρέους.

Το παν έγκειται στην διατήρηση μιας αυταπάτης. Ότι δηλαδή η κυβέρνηση είναι το κράτος και ότι το...
κράτος είμαστε εμείς που εκλέγουμε την κάθε κυβέρνηση (που μας σερβίρεται με πολύ τέχνη). Σωστά λοιπόν πληρώνουμε τους φόρους στην κυβέρνηση και σωστά πληρώνουμε και τα χρέη.

Εκείνο που δεν συζητείται καθόλου είναι το ποιος ελέγχει το λιπαντικό που ρέει στα γρανάζια αυτής της μηχανής, δηλαδή ποιος ελέγχει το χρήμα.

Αν το χρήμα το διαχειριζόμασταν εμείς που μας λένε ότι είμαστε το κράτος, τότε το κύκλωμα της μηχανής θα ήταν κλειστό και χωρίς διαρροές. Αν όμως το χρήμα το παρέχει άλλος τότε η μηχανή “χάνει”, έχει διαρροές, και πρέπει να τροφοδοτείται συνεχώς με καινούργιο, να δημιουργεί δηλαδή συνεχώς χρέος.

Πως πείθεις το πόπολο ότι για κάποιους μυστηριώδεις νόμους και οικονομικούς κανόνες πρέπει συνεχώς να χρεώνεται και να ξηλώνεται χωρίς να του αφήσεις ποτέ τον χρόνο να καταλάβει ότι το κρίσιμο σημείο του προβλήματος είναι το ποιος κόβει το χρήμα;

Τους παλιούς καλούς καιρούς υπήρχε ο βούρδουλας που υπάρχει βέβαια και σήμερα αλλά μόνο μαζικά για “δημοκρατικούς λόγους” και προς “αποκατάσταση της τάξεως”. Υπάρχουν επίσης και άλλες μέθοδοι, όπως οι πόλεμοι που δημιουργούσαν συνθήκες “ανωτέρας βίας” όπου δεν υπάρχει χρόνος για πολυτέλειες και περιττές συζητήσεις.

Όμως μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο παρουσιάστηκαν παρενέργειες στην λειτουργία της μηχανής και δόθηκαν κακά παραδείγματα στο πόπολο.

Η μειοψηφία του Μάντισον κάθισε και το σκέφτηκε και αποφάσισε ότι έπρεπε να λειτουργήσει περισσότερο η πειθώς παρά ο καταναγκασμός.

Συνέπεσε την περίοδο εκείνη να ανθίσουν τα μέσα της τεχνολογίας που προσφέρονται για την εξημέρωση του πόπολου, δηλαδή πρώτα το ραδιόφωνο και μετά η τηλεόραση. Υπό την καθοδήγηση μεγάλων μαιτρ της μαζικής προπαγάνδας, όπως του Αμερικανού Έντουαρντ Μπερνέζ, και του Υπουργού Προπαγάνδας του 3ου Ράιχ Γιόζεφ Γκαίμπελς, οι άνθρωποι άρχισαν να μαθαίνουν να σκέφτονται (και να καταναλώνουν, αλλά αυτό δεν είναι αντικείμενο της συζήτησης) ομαδικά.

Ανέτειλε η εποχή της συναίνεσης που εξαιτίας των καταστροφών του 2ου παγκοσμίου πολέμου συνοδεύτηκε και από μια φάση ανάπτυξης και ευημερίας.

Στην αρχή όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που το πόπολο σε πολλές χώρες πήρε ψηλά τον αμανέ και άρχισε να έχει απαιτήσεις για παροχές και ανεξαρτησίες. Δραστηριοποιήθηκαν πολλές μυστικές υπηρεσίες, άρχισε να δουλεύει και η τρομοκρατία, άνθρωποι κλειδιά δολοφονήθηκαν, εξαγοράστηκαν ή ξεπουλήθηκαν έως ότου τελικά το κίνημα πνίγηκε ενώ ταυτόχρονα την δεκαετία του 1980 τέλειωσε και η εποχή των παχέων αγελάδων.

Όμως η μειοψηφία του Μάντισον είχε πάρει ένα μάθημα από όλα αυτά και κατάλαβε ότι έπρεπε πάλι να γίνει κάτι.

Αποφάσισε λοιπόν να προωθήσει για “δημοκρατικούς λόγους” την πολυφωνία στα ΜΜΕ υπό τη μορφή των ιδιωτικών μέσων που ως γνωστόν αποτελούν το πρότυπο της ανιδιοτελούς, αδέσμευτης και αποστασιοποιημένης πληροφόρησης.

Επιπλέον διαπίστωσε ότι στα δυο είδη μαζικής αποχαύνωσης (ραδιόφωνο και τηλεόραση) η πάντα θαυματουργός τεχνολογία είχε προσθέσει και ένα τρίτο: τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που ξεκίνησαν με όμορφα, ενδιαφέροντα και συχνά διδακτικά παιχνιδάκια, αλλά που στο βάθος του τούνελ προανήγγειλαν facebook, twitter και σαδιστικά “παιχνίδια” αιματηρών splatters εξολόθρευσης αντιπάλων, εκτός από προσομοιωτές εκπαίδευσης για επίδοξους χειριστές των γνωστών drones των ημερών μας.

Ήρθε λοιπόν η κρίση και βρήκε το πόπολο από τη μια αποχαυνωμένο μέσα στο ψέμα των “μεγκάλων καναλιών” (“εταιρικά μέσα” τα λένε έξω) και από την άλλη απομονωμένο στις εικονικές πραγματικότητες των “μέσων κοινωνικής δικτύωσης”. 

Εξ ου και οι δυο παράξενοι όροι στον τίτλο του παρόντος άρθρου: “Μετα-αληθινό” και “φίλτρο φούσκα”.

Ως “μετα-αληθινό” (Post-truth) ορίζεται οτιδήποτε αναφέρεται σε περιστατικά στα οποία τα αντικειμενικά γεγονότα έχουν πολύ μικρότερη σημασία για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από όση έχουν οι επικλήσεις στο συναίσθημα και στο προσωπικό πιστεύω. Δεν μετράει δηλαδή το τι όντως συνέβη αλλά το ποια εντύπωση θα κάνει και πως “θα το πάρει” ο θεατής/ακροατής.

Ως “φίλτρο φούσκα” (Filter bubble) ορίζεται ο συνειδητός ή ασυνείδητος εγκλωβισμός σε ένα μονοσήμαντο τρόπο σκέψης αποκλείοντας τις πληροφορίες που δεν αρέσουν σ' αυτόν που τις ακούει.

Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για τον τέλειο συνδυασμό τελικής, ή μάλλον, οριστικής αποβλάκωσης και ότι το πεδίο πλέον για την μειοψηφία του Μάντισον είναι “δόξης λαμπρόν”. Η τέλεια κορύφωση της κοινωνικής μηχανικής συναίνεσης επιτεύχθηκε. Δεν έχουν παρά να μας τα μαζέψουν μαζί με τις ζωές μας.

Σωστά;

Λάθος.

ΟΧΙ – Brexit – Τραμπ.

Σημασία δεν έχουν τόσο τα 3 αυτά, σημαντικά εντούτοις, πολιτικά συμβάντα. Σημασία έχει το πως δούλεψαν ελίτ, ιερατεία και εταιρικά ΜΜΕ εν όψει αυτών των συμβάντων.

Τελικά ποιος ήταν το πραγματικό θύμα του “μετα-αληθινού” και ποιος εγκλωβίστηκε μέσα στην “φούσκα φίλτρο” του ίδιου του ψέματος του, αν όχι αυτοί οι ίδιοι που έστησαν την παγίδα; Ποιος ήταν το κορόιδο της υπόθεσης;

Είχαμε ήδη από καιρό δείγμα αυτής της πανωλεθρίας των ελίτ και των δουλικών τους σε κυβερνήσεις και κανάλια, όταν βλέπαμε τις “εταιρείες δημοσκοπήσεων” να μην καταλαβαίνουν που τους παν τα τέσσερα και να προβλέπουν άλλα αντ' άλλων και στις 3 περιπτώσεις.

Η όλη επιχείρηση τους γύρισε μπούμερανγκ.

Είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν έτσι μέχρι τις επόμενες σφαλιάρες στην Ευρώπη και πάλι. Είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν με το ψέμα, με την ηλίθια προπαγάνδα και με ποταμούς χρήματος για να στήσουν νέες προβοκάτσιες ελπίζοντας στην διαίρεση του κόσμου, στην ανασφάλεια και τον ρατσισμό. Ελπίζοντας σε εμφυλίους.

Σίγουρα δεν θα καταθέσουν τα όπλα ούτε θα προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις. Τι να διαπραγματευθούν άλλωστε αφού τα θέλουν όλα;

Σημασία έχει εμείς να αξιοποιήσουμε αυτές τις ήττες τους και την δυναμική που δημιουργήθηκε. Να μην εγκλωβιστούμε σε δικές μας μετα-αλήθειες και σε δικές μας φούσκες φίλτρα. Σε κραυγές στο Facebook. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να χρησιμεύσουν, όπως έχει γίνει ήδη και γίνεται ακόμα σε τόσα μέρη του κόσμου, για οργάνωση και συνεννόηση, όχι για εκτόνωση.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η αλήθεια κερδίζεται όπως γινόταν πάντα. Με θυσίες.

από το «Τελευταία Έξοδος»