Comandante

του «Pitsirikos»

“Fidel Castro is dead!” ούρλιαξε από το Twitter ο νέος πλανητάρχης. Αργότερα συμπλήρωσε πως για την Κούβα ο θάνατος του «κτηνώδη δικτά-τορα» είναι «ένα βήμα μακριά από τον τρόμο». Κρίμα που δεν πρότεινε για υπουργό εξωτερι-κών του, την Χίλαρι Κλίντον για να δέσει ακόμα καλύτερα το μαύρο σιρόπι του καπιταλιστικού νεοφασισμού.

Όμως, όλα είναι τόσο διαφορετικά από όσο ονειρεύεται ο δισεκατομμυριούχος φασίστας.

Ο Φιντέλ δεν πέθανε σήμερα.

Για την ακρίβεια, ο Φιντέλ δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ.

Άνθρωποι σαν εκείνον συνηθίζουν να ζουν χρόνια μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Άνδρες σαν εκείνον στοιχειώνουν την συλλογική μνήμη των φτωχών ανθρώπων κι όλων αυτών που ζουν με το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κι αυτό δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό του κάθε χριστιανόπληκτου αμόρφωτου φασίστα.

Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο ηγέτης της πιο όμορφης επανάστασης που γνώρισε ποτέ η ....
ανθρωπότητα.

Δεν πρόδωσε, δεν ηττήθηκε, δεν πούλησε την ψυχή του στον διάολο.

Στάθηκε ψηλά στην κορυφή του λαού του, παλεύοντας για τα δικαιώματα του.

Στάθηκε ακλόνητος βράχος αποκρούοντας τα κύματα της πιο αποκρουστικής και πιο βάναυσης καπιταλιστικής «δημοκρατίας» που γνώρισε ο πλανήτης για πάνω από πενήντα χρόνια.

Σπάσαν τα μούτρα τους τα καθάρματα της CIA εκατοντάδες φορές πάνω στο σώμα και στην ψυχή του Κομαντάντε.

Ούτε οι μαφιόζοι του Μπατίστα που φτιάξανε από την αρχή τις επιχειρήσεις τους στην Φλόριντα, ούτε τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους μπόρεσαν να διαταράξουν την σχέση αγάπης του Κουβανέζικου λαού με τον ηγέτη του.

Κι ας γιορτάζουν σήμερα στο Μαϊάμι, κι ας έχουν κουρνιάσει όλοι σαν τα όρνια πάνω στα κλαδιά των δέντρων περιμένοντας την επόμενη μέρα.

Ο Φιντέλ δεν υπήρξε μονάχα ο ηγέτης της λαϊκής επανάστασης, δεν υπήρξε μονάχα ο οδηγός του Κουβανέζικου λαού κι ένας κομμουνιστής που διδάχτηκε τα ιδανικά του κινήματος μέσα από της εμπειρίες της ζωής και του αγώνα.

Ο Φιντέλ ήταν για τον φτωχό λαό της Κούβας -και μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας- ένας Χριστός χωρίς τα χρυσοποίκιλτα άμφια των αρχιερέων, ένας ακόμα Χριστός των φτωχών, όπως ο φίλος και σύντροφός του Τσε που έφυγε πολύ νωρίτερα και άδοξα.

Ένας Χριστός που, πριν ανέβει στον σταυρό, κρατούσε στο χέρι το Καλάσνικοφ.

Πολλοί σκέφτονται πως θα είναι πολύ μεγάλη απώλεια η απουσία του Φιντέλ.

Δεν θα είναι.

Η πιο μεγάλη απώλεια από όλες είναι η δική μας απουσία από την ζωή που μας ανήκει κι από όσα δικαιούμαστε να γίνουμε.

Ο Φιντέλ είναι και θα μείνει εδώ.

Και περιμένει την ώρα που θα βρούμε κι εμείς τα βήματα, που θα βαδίσουμε κι εμείς τον δρόμο.

Καμία μάχη δεν έχει χαθεί.

Ούτε τίποτα δεν έχει φυσικά κερδηθεί.

Συνεχίζονται όλα. Με τον ρυθμό τους.

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πότε, μα όλο αυτό που υπάρχει γύρω μας θα αλλάξει.

Δεν είναι βιώσιμη μια πραγματικότητα, όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει περισσότερα από το υπόλοιπο 99%.

Δεν είναι λογικό μια ομάδα λίγων ανθρώπων να έχει στην κατοχή της περισσότερα από μια χώρα μεγάλη και πλούσια όσο η Βραζιλία.

Δεν είναι φυσικό η λαϊκή αγανάκτηση να εκφράζεται από φασιστοειδή όπως ο Τράμπ, η Λεπέν κι ο Φάρατζ ή να μην εκφράζεται καθόλου.

Οι Φιντέλ υπάρχουν πάντα στον κόσμο αυτόν και τα γεγονότα τους ανεβάζουν στις Σιέρα Μαέστρα.

Πολεμάνε, πεθαίνουν, νικάνε.

Venceremos Comandante!

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, η χαρά που πήραν κάποιοι από τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο λέει πολλά και για το ποιος ήταν ο Κάστρο αλλά και για τις μαύρες ψυχές τους. Ηλία, ο νεκρός Κάστρο θα είναι πιο παρών από ποτέ. Θα το δεις. Ο Τραμπ πανηγυρίζει τον φυσικό θάνατο του 90χρονου Κάστρο -ξεχνώντας πως είναι και ο ίδιος σε φάσμα θανάτου-, η Χίλαρι Κλίντον πανηγυρίζει τον μαρτυρικό θάνατο του Καντάφι, και αυτό λέει πάρα πολλά για την αμερικάνικη κοινωνία, που μάλλον θα πρέπει να ανησυχεί. Να είσαι καλά, Ηλία. Προβλέπω καταιγισμό συνταρακτικών γεγονότων. Καλά, είναι σαν να κλέβω εκκλησία.)

από το «http://pitsirikos.net»