BREXIT: Ξυδάκι, «ευρώ-πληκτοι»…

Το πολύ της θλίψεως γεννά απερίγραπτα «επιχει-ρήματα»

του Διονύση Ελευθεράτου

Μεγάλο καλαμπούρι προσφέρουν οι «ευρω-ταλιμπάν» που ακόμη αδυνατούν να χωνέψουν το αποτέλεσμα του βρε-τανικού δημοψηφίσματος. Σύμφωνα με μία «εμβριθή» ανάλυσή τους, στο Brexit οδήγησαν οι…ηλικιωμένοι Βρετανοί που παραμένουν προσκολλημένοι στα κλέη της βρετανικής αυτοκρατορίας - αποικιοκρατίας… 

Είδατε, μωρέ, πόσο απλές είναι οι εξηγήσεις, αλλά και πόσο βολικό να παραβλέπεις την κοινωνική «χαρτογράφηση» της ψήφου των Βρετανών, ρίχνοντάς τα όλα στο νοσταλγικό «μεγαλοϊδεατισμό» κάποιων «γεροξεκούτηδων»; 

Έλα όμως που οι Βρετανοί είχαν ταχθεί με το επιβλητικό 67% υπέρ της ένταξης στην ΕΟΚ, το 1975, όταν οι αναμνήσεις του παντοκρατορικού «βρετανικού λέοντα» ήταν απείρως ισχυρότερες. Μόλις δυο δεκαετίες είχαν παρέλθει αφ’ ότου το Λονδίνο έκανε ό,τι ήθελε στο Σουέζ και το Σουδάν. Από οκτώ έως δεκαπέντε έτη, μόνο, χώριζαν -κατά περίπτωση- το χρόνο διεξαγωγής του δημο-ψηφίσματος εκείνου (1975) από τον προγενέστερο τερματισμό της βρετανικής αποικιοκρατίας σε Άντεν, Μαλαισία, Τζαμάικα, Ουγκάντα, Σιέρρα Λεόνε, Ταγκανίκα, (τη μισή) Σομαλία και φυσικά Κύπρο. 

Τι αξιώνουν, λοιπόν, να πιστέψουμε οι… πετροβολημένοι «ευρω-λιγούρηδες»; Ότι η παράμετρος....
«αναμνήσεις του αποικιοκρατικού παρελθόντος», που αποδείχθηκε παντελώς ανίκανη να αναχαιτίσει το ρεύμα υπέρ της ΕΟΚ στη Βρετανία του 1975, έγινε ξαφνικά… καταλυτική το 2016; Μα αν το κατάφερε ακόμη και αυτό η «ευρωπαϊκή ενοποίηση» σε τέσσερις δεκαετίες , πέραν του δεδομένου «άθλου» της, δηλαδή της αναζωπύρωσης των εθνικισμών, τότε γιατί στην ευχή οι ευρω-ταλιμπάν» παραμένουν «ευρω-ταλιμπάν»; 

Η πλάκα, όμως, ως προς το προαναφερθέν «επιχείρημα» παράγεται κατά κύματα. Δεύτερο κύμα: Εφευρίσκουν «εξηγήσεις» περί… των τρισκατάρατων «ηλικιωμένων Βρετανών» άφθονα ημέτερα «παπαγαλάκια» των μνημονίων, εξ όσων άφηναν την ανακούφιση να βγει και από τα μπατζάκια τους, τον Ιούνιο του 2012, έπειτα από τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές. Τότε που – αποδεδειγμένο κι αναμφισβήτητο - οι Σαμαροβενιζέλοι ούτε στο όνειρό τους θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, εάν δεν στηρίζονταν στο φόβο χιλιάδων ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, ότι μια πολιτική – οικονομική αλλαγή πλεύσης θα έκανε το κακό χειρότερο. 

Τρίτο κύμα γέλιου: Απέκτησαν αίφνης … αντι-αποικιοκρατική συνείδηση πολιτικοί και αναλυτές, που δεν διέκριναν καμία νεκρανάσταση «μαύρου παρελθόντος», όταν το ΝΑΤΟ ισοπέδωνε τη Γιουγκοσλαβία, όταν η «συμμαχία των προθύμων» (με πυρήνα τις ΗΠΑ – Βρετανία) ορμούσε στα πετρέλαια του Ιράκ, όταν αποσαρθρώνονταν οι κρατικές οντότητες στο Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία. Είδαν, τώρα, το φως το… αντι-αποικιοκρατικό οι ευρω-πετροβολημένοι! 

Ταυτοχρόνως, υποθέτουμε ότι βρήκαν μια… αιώνια πηγή «νομιμοποίησης» των αφορισμών τους. Τι; Κινητοποιούνται οι Βέλγοι εργαζόμενοι εναντίον της ευρω-λιτότητας, για το ασφαλιστικό και το χρόνο εργασίας; Καλύτερα να μας πουν τι έκαναν οι πατεράδες τους στο Κονγκό. Ομοίως και οι Πορτογάλοι, γόνοι –κι αυτοί- αποικιοκρατών. Καλά, εξυπακούεται ότι για τον ίδιο λόγο «δεν πιάνεται» το «Όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα, στα αντίστοιχα δημοψηφίσματα του 2005. Ναι, σωστά θυμηθήκατε, ήταν τότε που τα μεν προγραμματισμένα ανά την Ευρώπη δημοψηφίσματα ματαιώθηκαν… δημοκρατικότατα, άρον-άρον, υπό τη «σκιά» του «Όχι» σε Ολλανδία και Γαλλία, το δε Ευρωσύνταγμα έκανε «μετάσταση» στη Συνθήκη της Λισσαβόνας -κι ούτε γάτα ούτε ζημιά… 

Κάπως έτσι, ουδεμία κοινωνία στην Ευρώπη δικαιούται να αμφισβητεί τα θέσφατα των Βρυξελλών, του Βερολίνου, της Φρανκφούρτης, έστω κι αν αυτά καθορίζουν τις ζωές τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων. Διότι κάποιες κοινωνίες βαρύνονται με ιστορικές αποικιοκρατικές αμαρτίες, ενώ οι άλλες οφείλουν να απαλλαγούν από τον «μικρομεγαλισμό», ο οποίος τις εμποδίζει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να «κάνουν του κεφαλιού τους», σε μια Ευρώπη που έχει αρμόδιες «κεφαλές». (Οι δύσμοιροι Πορτογάλοι ανήκουν σε αμφότερες τις κατηγορίες). 

Ποτέ δεν υπήρξαν όρια στην «ευρω-λιγούρικη» αμετροέπεια. Θυμίζουμε την αμίμητη ατάκα που είχε εκστομίσει ο Θόδωρος Πάγκαλος το 1992 , σχολιάζοντας την απόρριψη της Συνθήκης του Μάαστριχτ στο δημοψήφισμα της Δανίας: «Οι Δανοί; Καλά, πότε πολέμησαν αυτοί;…». 

Ε, εικοσιτέσσερα χρόνια αφ’ ότου ακούστηκε εκείνο το… κάργα «φιλειρηνικό» του Πάγκαλου, το αγγλικό «Όχι» στην ΕΕ αποδίδεται, εν πολλοίς, σε κάποια επίδειξη νοσταλγίας των σημερινών Βρετανών για τον πόλεμο εναντίον των Μπόερς ή των Ινδών. Τόση βλακεία ή υποκρισία; Τόση κι άλλη τόση. Ασορτί πάντως με την – ανάλογης… ευφυίας- κινδυνολογία του Κάμερον, που «προειδοποιούσε» πως το Brexit θα επαναφέρει την Ευρώπη στα χρόνια των… ναπολεόντειων πολέμων, λίγους μήνες αφ’ ότου διαμήνυε στην Κομισιόν ότι θα απέφευγε να εισηγηθεί ο Bremain, εάν η ΕΕ δεν «έδινε» στο Λονδίνο όσα εκείνο αξίωνε. 

Και δώσ’ του, τώρα, μοιρολόγια και οιμωγές!... Πώς είναι δυνατόν να «απομονώνεται» η χώρα του Σέξπιρ και του Ντίκενς αναρωτιέται το «Ποτάμι», θεωρώντας προφανώς ότι ο «Βασιλιάς Λιρ» και η «Ιστορία Δύο Πόλεων» γράφηκαν με την προσδοκία ότι κάποτε η Ευρώπη θα αποκτούσε… Κομισιόν και ΕΚΤ.  

Η Ευρώπη στο παρελθόν θρήνησε εκατομμύρια νεκρούς τονίζει η Μαρία Σπυράκη, σαν θηλυκός Κάμερον που προωθεί την εξίσωση «ΕΕ ίσον αποτροπή εμπόλεμων καταστάσεων», «άρνηση της ΕΕ ίσον… θεός φυλάξοι!». Δεν έγιναν όμως τα αβγά από την ομελέτα αλλά το αντίθετο, φίλτατοι «ευρω-ζαλισμένοι», που σε λίγο θα μας πείτε πως η Ευρώπη ήταν θέατρο πολέμων από το 1945 έως την ημέρα που μπήκε η Βρετανία στην ΕΟΚ ή, έστω, έως την υπογραφή των συνθηκών της Ρώμης, το1957. 

Ακόμη και παιδιά Γυμνασίου γνωρίζουν τι απέτρεπε πολέμους στο έδαφος της Γηραιάς Ηπείρου (άλλο πόσες αιματοχυσίες προκαλούσαν ευρωπαϊκά κράτη στην Αφρική και την Ασία), έπειτα από την ήττα των Ναζί. Ήταν το αποτελεσματικό, μέχρι ενός σημείου, μοντέλο της μεταπολεμικής -κεϋνσιανού τύπου- ανάπτυξης. Ήταν η σύγκλιση στην εφαρμογή των οικονομικών κανόνων του Μπρέτον Γουντς (1944), οι φρικτές εμπειρίες από τις «κρεατομηχανές» δύο παγκόσμιων πολέμων και φυσικά ο ανταγωνισμός των δυο μπλοκ, ο οποίος υποχρέωνε τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης να τιθασεύουν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. 

Αντί λοιπόν να αναζητούν «ηθικά ερείσματα» στον μεταπολεμικό «μη πόλεμο», καλά θα κάνουν οι «ευρω -μουτζαχεντίν» να αποτιμήσουν κάποια μεταγενέστερα. Ας πούμε, τη συνεισφορά της «θεσμικής Ευρώπης» στην εκ νέου μετατροπή των Βαλκανίων σε «μπαρουτάδικο», στη δεκαετία του ’90. Ας πούμε, το μείγμα ανοχής – θωπείας προς τους νεοναζί της Ουκρανίας. Δηλώνουν, βλέπετε, και ανυποχώρητοι πολέμιοι του εθνικισμού οι «ευρω-ταλιμπάν». Τρομάρα τους… 

Λοιπόν, το Brexit νίκησε, αλλά η πλατεία Τράφαλγκαρ δεν υπέστη καθίζηση, οι δίσκοι των Beatles και των Stones ακούγονται κανονικά στο CD player και κανένα φάντασμα των Σέξπιρ - Ντίκενς δεν εθεάθη να συλλέγει υπογραφές για να επαναληφθεί το δημοψήφισμα. Εμείς έχουμε να σκεφθούμε και να κάνουμε πολλά για να κερδίσει έδαφος η ιδέα του Lexit, αλλά αναλαμβάνουμε ταυτοχρόνως την ανθρωπιστική υποχρέωση να προστατέψουμε τους «ευρώπληκτους» από περαιτέρω γελοιοποίηση: Ψιτ, παιδιά, από το 1966 και εντεύθεν αποτυγχάνει αδιαλείπτως η ποδοσφαιρική εθνική Αγγλίας, σε όλες τις σημαντικές διοργανώσεις. Άρα μην χρεώσετε στο Brexit και το βρετανικό ποδοσφαιρικό ναυάγιο στο εξελισσόμενο «Γιούρο». ΟΚ; Και ξύδι για τα νεύρα.. 

Δημοσιεύθηκε στο "ΠΡΙΝ", την Κυριακή, 3 Ιουλίου 2016