Μα, γιατί δεν χαίρεστε;

του Καρτέσιου

Τα καθεστώτα στην προσπάθειά τους ν’ αντέξουν φτιάχνουν παραμύθια. Κατασκευάζουν «πραγματικό-τητες». Στήνουν γιορτές. Πάνω απ’ όλα όμως παίζουν με τις λέξεις. Πρέπει κάπως να παραπλανήσουν. Ακόμη καλύτερα, να υπνωτίσουν. Να ξεγελάσουν. Να κρύψουν την αλήθεια κάτω από το χαλί που υφαίνουν με λέξεις.

Αξιοποίηση!

«Τα λιμάνια δεν πωλούνται, αλλά αξιοποιούνται».

«Τα αεροδρόμια δεν πωλούνται, αλλά αξιοποιούνται».

«Οι δημόσιοι οργανισμοί δεν πωλούνται, αλλά αξιο-ποιούνται».

«Η χώρα δεν πωλείται, αλλά αξιοποιείται».

«Το υπερ - Ταμείο δεν είναι πωλητής, αλλά μάνατζερ αξιοποίησης».

Με την ίδια λογική, τα ανήλικα που έφερναν από την πρώην ανατολική Ευρώπη δεν τα πουλούσαν για σκλάβες του σεξ, αλλά τα αξιοποιούσαν. Τι να το κάνει το κορμί της μια 15χρονη ρωσιδούλα; Άντε να το μάθει να χορεύει, να χαίρεται τη θάλασσα, να νιώθει τον αέρα, να κάνει έρωτα, να γεννήσει, να αγαπηθεί. Τζάμπα θα πήγαινε. Μηδέν κέρδος.

Ενώ με την αξιοποίηση που της επεφύλασσαν τα κυκλώματα trafficking, το κορμί τής 15χρονης αποκτούσε αξία. Παρήγαγε κέρδος. Δινόταν η ευκαιρία σε εκατοντάδες γερασμένες χοντροκουράδες...
να το απολαύσουν. Το κορμί μετατρεπόταν σε μέσο παραγωγής. Όπως μια χώρα ολόκληρη μετατρέπεται σε ευκαιρία επενδυτών. Στο κορμί της. Ποιος γαμεί ιστορίες, αξιοπρέπειες, θέλω και δεν θέλω. Οι νταβατζήδες είναι επενδυτές. Οι νταβατζήδες δεν είναι νταβατζήδες, είναι μάνατζερ αξιοποίησης. Τα κορμιά και οι χώρες είναι προϊόντα. Πρέπει να παράγουν κέρδος, διαφορετικά είναι άχρηστα.

Τα καθεστώτα παραπλανούν. Εμφανίζουν τις καταστροφές ως επιτυχίες. Τα καθεστώτα αγοράζουν χρόνο παραμονής. Με ψέματα και κοροϊδία. Με λέξεις που κρύβουν την αλήθεια. Με πανηγυρισμούς για την εξαθλίωση.

«10,3 δισ. που θα ενισχύσουν ψυχολογικά την αγορά». Η αγορά δεν έχει κατάθλιψη• φτώχεια έχει. Και θα έχει μεγαλύτερη φτώχεια, καθώς χρεωθήκαμε άλλα 10,3 δισ. που θα πρέπει να ξεπληρώσουμε, όμως δεν θα τα δούμε αυτά τα 10,3 δισ. επειδή ήδη τα χρωστάμε. Όμως για να πάρουμε αυτά τα 10,3 δισ. υποχρεωθήκαμε να φτωχύνουμε κατά 5,4 δισ. από τα μέτρα που λήφθηκαν ως προϋπόθεση για να πάρουμε τα 10,3 δισ. Στη γλώσσα των καθεστώτων αυτό είναι επιτυχία, αξίζει πανηγυρισμούς και σημαίνει «τέλος της ύφεσης».

Ό,τι περισσέψει από αυτούς τους πανηγυρισμούς, καλύπτει τις βασικές ανάγκες της χώρας μέχρι τον Νοέμβριο του 2016. Το καθεστώς προσπαθεί να κρύψει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μετά το 2016 υπάρχει το 2017 και τότε θα πρέπει να πληρώσουμε 3 δισ. στον E.S.M., 1,4 δισ. στην ΕΚΤ και 2,1 δισ. σε ιδιώτες επενδυτές. Τι θα γίνει τότε; Τα γνωστά. Θα πρέπει να κοιμόμαστε με τα πόδια ανοιχτά για να μπορούμε και στον ύπνο μας να εξυπηρετούμε ακόμη περισσότερους πελάτες που θα αφήνουν κέρδη στους μάνατζερ της αξιοποίησής μας.

Αυτό το πράγμα, στη γλώσσα των καθεστώτων λέγεται ανάπτυξη. Δεν σημαίνει τίποτε απολύτως αν εμείς βιώνουμε ύφεση και φτώχεια και λουκέτα και απολύσεις και αυτοκτονίες -ναι, ακόμη συνεχίζονται όμως ως διά μαγείας κανείς δεν τις μετράει πια. Η ανάπτυξη έρχεται μόνο για το καθεστώς, τους πελάτες, τους μάνατζερ αξιοποίησης και τους συνδαιτυμόνες τους.

Εμείς, μπορούμε να ζήσουμε με κάτι ψίχουλα υποσχέσεων που μας πετάνε από το τραπέζι και, κυρίως, με τη διαβεβαίωση των αρχόντων ότι μόλις ολοκληρώσουμε το στόχο των 10 δισεκατομμυρίων πελατών ανά νύχτα επί 99 χρόνια θα μας αφήσουν να βγούμε από την υπόγα.