Σουρωτήρι

του Γιώργου Μαλούχου

Όσο κι αν η κυβέρνηση επιχειρεί συστηματικά να αλλοιώσει την πραγματική εικόνα της σημασίας των αποφάσεων για το Αιγαίο, η Τουρκία δεν την αφήνει ούτε να πάρει ανάσα.

Μπορεί το προσφυγικό να μονοπωλεί σχεδόν το ενδιαφέρον της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, μπορεί να είναι το πρώτη ζήτημα για τις πολιτικές εξελίξεις μέσα στη Γερμανία και όχι μόνον, μπορεί να λαμβάνονται πρωτοφανείς αποφάσεις από σειρά χωρών (από τη Δανία η οποία δημεύει τα τιμαλφή των προσφύγων με τρόπο που προσβάλλει κάθε έννοια πολιτισμού και ανθρωπισμού μέχρι την Αυστρία που προσπαθεί να στείλει στρατό στα… ελληνικά σύνορα), όμως η Τουρκία εκεί, το… χαβά της. Δεν την κουνάει τίποτα από τους αληθινούς της στόχους.

Έτσι, εν μέσω όλων αυτών και με την Άγκυρα να ενθαρρύνει, αν όχι να οργανώνει, τη ροή μετάβασης προσφύγων με βάρκες από τα παράλιά της στα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, την ίδια στιγμή, στους ουρανούς πάνω από αυτά τα νησιά, η πολεμική αεροπορία της χώρας συνεχίζει και επαυξάνει τις παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου.

Για όποιον γνωρίζει την πολιτική της Αγκύρας, το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά έκπληξη...
προκαλεί -το αντίθετο θα γεννούσε ερωτηματικά.

Όμως, ειδικά αυτή την ώρα που το καθεστώς στο Αιγαίο έχει πλέον αλλοιωθεί de facto, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία το γεγονός ότι οι Τούρκοι εξακολουθούν να το μετατρέπουν σε σουρωτήρι.

Πλανάται πλάνη οικτρά όποιος πιστεύει ότι οι εξελίξεις στο Αιγαίο είναι άνευ σημασίας για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.

Καλό λοιπόν θα ήταν η κυβέρνηση να αφήσει τα παραμύθια και να κοιτάξει το πώς θα επιτύχει να περιορίσει, όσο είναι δυνατόν, τη ζημιά που έχει επιφέρει η ανυπαρξία πολιτικής της, αντί να παραμυθιάζει και τον εαυτό της και τους άλλους.

Περιθώρια δεν υπάρχουν. Η ζημιά είναι ήδη τεράστια.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον πολιτικής και διπλωματικής ήττας, απομόνωσης και συρρίκνωσης, η Πολεμική Αεροπορία δίνει έναν από κάθε άποψη άνισο, ηρωικό αγώνα, κάθε μέρα όλο και σε πιο δυσμενείς συνθήκες απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και στη διεθνή ανυπαρξία. Αεροπόροι, όπως και ναυτικοί και στρατιώτες και αξιωματικοί στην ξηρά, δίνουν κάθε μέρα που περνά τη μάχη των αληθινών ακριτών, δυστυχώς, όλο και πιο άνισα, όλο και πιο μόνοι...

από το "Το Βήμα" μέσω του «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους»