Τα 4 σημεία της αντεστραμμένης πραγματικότητας

Κάποιοι λογικοί προβληματισμοί σχετικά με το άρθρο “Στο αρχείο της Ιστορίας” του Απ. Αποστολόπουλου

του Γιώργου Κ. Γεωργόπουλου

Σημείο πρώτο: Αντιγράφω: “Αν γίνουν σύντομα εκλογές το πιο λογικό και πιθανό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας (ή ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, αν προτιμάτε) θα τις κερδίσουν, θα είναι πρώτο κόμμα. Ωστόσο εξ ίσου λογικό και πιθανό είναι ότι σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα έχουν την τύχη των προκατόχων τους. Αντί για σωτηρία θα προσθέσουν νέα δυστυχία. Είναι μοιραία η άμεση αντιπαράθεση με τον κόσμο. Οι ίδιες αιτίες θα προκαλέσουν τα ίδια αποτελέσματα. Θα φύγουν κακήν κακώς”.

“Η σημαντικότερη παροχή της κυβέρνησης ήταν η ελπίδα για αξιοπρέπεια. Το δημοψήφισμα το επιβεβαίωσε αλλά η κυβέρνηση την έκαψε. Ο κόσμος και η κυβέρνηση δεν είναι πια συναγωνιστές, στις σχέσεις τους έχει φωλιάσει, στην καλύτερη περίπτωση, το σαράκι της δυσπιστίας ενώ υπάρχει και απροκάλυπτη οργή επειδή αγνοήθηκε το δημοψήφισμα. Οι εκλογές θα δώσουν μια τυπική νομιμότητα αλλά θα εντάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα απροκάλυπτα στο μνημονιακό στρατόπεδο-θα υποχρεωθεί να κυβερνήσει με τους μνημονιακούς”.

Λογικός προβληματισμός 1:

Πόσο λογικό είναι να θεωρείται “λογικό” να κερδίσει τις εκλογές ένα κόμμα που “λογικά” θα....
προκαλέσει νέα δυστυχία;

Πόσο λογικό είναι να επικρατήσει και πάλι μια κυβέρνηση που δεν είναι πια “συναγωνιστής του λαού”;

Πόσο λογικό είναι να δηλώνεται ότι με τις εκλογές θα ενταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο; Δηλαδή, τώρα που ανήκει;

Σημείο δεύτερο: Αντιγράφω: “Το τρίτο Μνημόνιο δεν οφείλεται σε κάποια μετάλλαξη και μάλιστα απρόσμενη του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύνθεση της ηγετικής ομάδας, στο κόμμα και, ιδίως, στην κυβέρνηση, προδιέγραφε όρια, περιθώρια και νοοτροπίες”.

Λογικός προβληματισμός 2:

Όταν λέμε ΣΥΡΙΖΑ το μυαλό μας πάει σε μια εκλογική συμμαχία κινημάτων της αριστεράς και της οικολογίας που, χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψιν η προϊστορία του, υφίσταται από το 2004 και που μέχρι το 2009 εκπροσωπούσε περίπου το 4% των ψηφοφόρων.

Τι σχέση έχουν οι επί μακρόν διατυπωμένες ριζοσπαστικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλες εκείνες που έκανε σαν αξιωματική αντιπολίτευση, με την σημερινή πολιτική του; Τι σχέση έχει αυτή η συμμαχία με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο έχει μεταναστεύσει ένα κομμάτι του παλιού κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ;

Αν αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί “μετάλλαξη” τότε δεν βλέπω σε ποιες περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος. Το γεγονός ότι κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψαν τον πραγματικό εαυτό τους και κάποιοι άλλοι “απ' έξω” ανακάλυψαν όψιμα ότι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ τους εκφράζει καλύτερα, δεν μπορεί να αναιρέσει την ψυχολογική σφαλιάρα που έφαγε ο λαός και που συνιστά όντως μια καραμπινάτη και απρόσμενη μετάλλαξη, ειδικά για τον κόσμο πέραν εκείνου του “παραδοσιακού” 4% που είχε πιαστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ο ναυαγός από το σωσίβιο.  

Σημείο τρίτο: Αντιγράφω: “Ο άλλος παράγων είναι ότι νέοι συσχετισμοί ισχύος στην ΕΕ μπορεί να δημιουργηθούν μόνο αν σε ισχυρά ευρωπαϊκά Έθνη-Κράτη κυβερνήσουν δυνάμεις αντίθετες στη Γερμανική κυριαρχία, ουσιαστικά μιλάμε για την Ιταλία και ιδίως τη Γαλλία, χωρίς αυτήν ΕΕ δεν υπάρχει. Μόνο η σύμπτωση, στην κυβέρνηση, του κοινωνικού και του εθνικού παράγοντα μπορεί να αλλάξει τους σημερινούς συσχετισμούς στην ΕΕ.

Η στρατηγική του «καταλύτη» (μια σπίθα βάζει φωτιά στον κάμπο) όπου η μικρή Ελλάδα θα ανέτρεπε την καθεστηκυία τάξη στην ΕΕ δεν πέτυχε-αν υποθέσουμε ότι δεν ήταν μόνο λόγια του αέρα οι σχετικές διακηρύξεις. Θα μπορούσε να πετύχει; Ίσως ναι. Αλλά δεν έγινε. Υπάρχουν ακόμα περιθώρια, στην Ελλάδα, να πετύχει; Ποτέ μη λες ποτέ αλλά είναι πλέον πολύ δύσκολο”.

Λογικός προβληματισμός 3:

Πέρα από τους συλλογισμούς περί “συσχετισμών ισχύος” και τις λογικές του “καταλύτη”, πόσο συμβατή με την τραγική εσωτερική κατάσταση της χώρας όπου τα καμπανάκια κινδύνου για τον άμεσο κίνδυνο κοινωνικής αποσύνθεσης και εθνικής διάλυσης ηχούν εκκωφαντικά, είναι η παραπομπή στην “έξωθεν” λύση;

Πόσο χρόνο διαθέτουμε μέχρι να εκφραστούν αποφασιστικά οι αντίθετες δυνάμεις στην Γερμανική κυριαρχία;

Έχουμε 6 μήνες; 1 χρόνο; Ή μήπως διαθέτουμε με άνεση μια πενταετία ή και μια δεκαετία ακόμα;

Με άλλα λόγια η “μικρή Ελλάδα” πρέπει να έχει σαν αντικειμενικό στόχο “να βάλει φωτιά στον κάμπο” παίζοντας αν χρειαστεί και τον ρόλο της Ιφιγένειας ή απλά να σώσει το τομάρι της;

Σημείο τέταρτο: Αντιγράφω: “Η μάχη θα είναι μακρά για αξιοπρέπεια και τελικά ανεξαρτησία, ο στόχος δεν αλλάζει. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, στο πολιτικό/κομματικό πεδίο, αν συγκροτηθούν ενιαία μπορεί να περάσουν τον κάβο, οι λαϊκές δυνάμεις είναι υπαρκτές και θα ακολουθήσουν αν δουν τόλμη, φρόνηση, εμπιστοσύνη στον κόσμο, ανοιχτές πόρτες και όχι κλειστές οργανώσεις. Ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι μνημονιακός, το δημοψήφισμα το απόδειξε. Το σύνθημα έξω από το ευρώ δεν είναι πανάκεια, το κλειδί της πόρτας του παραδείσου. Είναι απλώς μια πολιτική επιλογή, απάντηση σε μια κατάσταση ανάγκης”.

Λογικός προβληματισμός 4:

Δεν γνωρίζω πόσο μακρά θα είναι η μάχη και ειλικρινά ελπίζω ότι δεν θα είναι μακρά γιατί η ελληνική κοινωνία αιμορραγεί, όμως το σίγουρο είναι ότι πρόκειται κυριολεκτικά για μια μάχη για την επιβίωση.

Δεν γνωρίζω επίσης σε ποιο ακριβώς κομμάτι του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδοθεί πια ο όρος “αντιμνημονιακός”.

Ούτε τι σημαίνει “κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ” γνωρίζω. Αν υπονοείται αυτό που απέδειξε το δημοψήφισμα τότε καλό θα ήταν να αφαιρεθεί η λέξη ΣΥΡΙΖΑ και συνεπώς και ο επιθετικός προσδιορισμός της, και να περιοριστούμε στην αναφορά του “ΟΧΙ του ελληνικού λαού”.

Ναι, υπάρχουν “αντιμνημονιακές δυνάμεις στο πολιτικό/κομματικό πεδίο” που μάλιστα έχουν και συγκεκριμένο πρόγραμμα λύσης της τόσο αδυσώπητης όσο και παράλογης τραγωδίας που υφίσταται ο λαός μας. http://www.epamhellas.gr/metavasi/

Λύσης που περνάει από τον μονόδρομο “ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ – ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ”. 

Όχι για να κάνουμε μια ευχάριστη βόλτα. Αλλά για να σωθούμε με το κεφάλι ψηλά.

Επίλογος

Η χρήση λέξεων και συλλογισμών με σαφώς αντιφατικά νοήματα έχουν γίνει της μόδας στα χρόνια των μνημονίων.

Άλλοι το κάνουν σκόπιμα, άλλοι έχουν απλά παρασυρθεί από το ύφος του γραπτού και προφορικού λόγου αλλά και του πνεύματος επικοινωνίας που διαχύθηκε με δόλο στην ελληνική κοινωνία από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Αλλού χρησιμοποιούν βόμβες και η στρατηγική τους ονομάζεται “Σοκ και Δέος”.

Εδώ χρησιμοποιούν το ευρώ που έχει σαν κυρίαρχη στρατηγική αυτήν του “Σοκ και Σχιζοφρένεια”. Έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν.

Έχουμε όμως ένα όπλο αντίστασης σ' αυτού του είδους το σοκ.

Είναι το ένστικτο του λαού, αυτό που μας δείχνει αλάνθαστα τι είναι σωστό, αξιοπρεπές, έντιμο και δίκαιο. Ας το έχουμε πάντα στο μυαλό μας.

Και ας το έχουν επίσης και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις που ήρθε ο καιρός να συνασπιστούν επιτέλους. Πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στο ένστικτο του λαού. Να κάνουν στην άκρη τον συνήθη κονσερβοποιημένο “πολιτικό λόγο”. Γιατί ο λαός έχει μάθει πια να μυρίζεται την εκκολαπτόμενη απάτη, πολλές φορές τον τύλιξαν σε μια κόλα χαρτί χρησιμοποιώντας “λογικά επιχειρήματα συσχετισμών δυνάμεων”. Και μετά του φόρτωσαν και από πάνω την ευθύνη της “ανωριμότητας” λόγω “λανθασμένων επιλογών στις εκλογές”.