Της αριστεράς και της προόδου και της τέτοιας το κάγκελο…

του Γιώργου Κ. Γεωργόπουλου

Τις παραμονές του δημοψηφίσματος είχα γράψει κάποιες σκέψεις έχοντας κατά νου το πόσο αναγκαίο ήταν να στυλωθεί το ηθικό μας έτσι ώστε να μπορέσει το ΟΧΙ, μέσα σε έναν καταιγισμό προπαγάνδας, παραπληροφόρη-σης, εκβιασμού, ταλαιπωρίας και τρομοκρά-τησης, να σταθεί περήφανα ψηλά και, όχι μόνο να αποτελέσει την αρχή του τέλους για τον εφιάλτη που μαστίζει την πατρίδα μας τα τελευταία 5 χρόνια, αλλά να γίνει στήριξη, αφορμή και παράδειγμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Την ίδια ακριβώς ημέρα και για να μην νομίζουν ότι είχα τρελαθεί, είχα στείλει στον στενό μου κύκλο ένα μήνυμα στο οποίο εξηγούσα το πόσο οργισμένος ήμουν. Έγραφα, μεταξύ άλλων:

“Αυτό που με εξοργίζει τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, τώρα που η τρόικα τα δίνει όλα με σατανικό σχέδιο και αποφασιστικότητα και φτάσαμε στο σημείο να έχουμε και χιλιάδες δίποδα....
να διαδηλώνουν και να ζητούν "να μείνουν για πάντα μαλάκες" δίνοντας λαβή και για ενδεχόμενες εμφυλιακές αντιπαραθέσεις (γιατί πόση υπομονή και ψυχραιμία να έχει ο απελπισμένος;)

Eίναι η επί 5 μήνες αδράνεια και χαζοχαρούμενη ευγενική "καλή διάθεση" και υποχωρητικότητα απέναντι σε γκάνγκστερς, η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου, η υποχωρητικότητα απέναντι στους ντόπιους ολιγάρχες των οποίων τα κανάλια επενεργούν αυτές τις κρίσιμες μέρες καταστροφικά την στιγμή που θα μπορούσαν να τους έχουν κλείσει την επόμενη μέρα των εκλογών αν δεν πλήρωναν όσα χρωστάνε, η απογύμνωση των ταμειακών διαθεσίμων του κράτους για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι, η τοποθέτηση σε θέσεις κλειδιά ατόμων είτε ανίκανων είτε αμφίσημων και διάφορα άλλα τέτοια από τα οποία όμως κρίνεται κυριολεκτικά το μέλλον αυτής της χώρας. Το μέλλον μας.

Πως να το πω;

Είναι σαν να γίνεται μια εξέγερση σε φυλακές υψίστης ασφαλείας όπου οι κατάδικοι, οπλισμένοι ως τα δόντια και με τις αγριότερες των διαθέσεων, κρατούν ομήρους εκατοντάδες γυναικόπαιδα και συ να στέλνεις για διαπραγμάτευση την καλύτερη μαθήτρια του τοπικού παρθεναγωγείου ντυμένη με ένα αόρατο μπικίνι.

Πως περιμένεις να τελειώσει η διαπραγμάτευση;”

Παρόλα αυτά έκανα την ανάγκη φιλοτιμία και δεν άφησα να φανεί τίποτα από όλα αυτά στο άρθρο που έγραψα. Απεναντίας, ήταν ένα κάλεσμα για εθνική ανάταση και αξιοπρέπεια με τον πρωθυπουργό στην κεντρική θέση συμβολισμού αυτού του καλέσματος.

Και ΟΧΙ ήταν. Ένα τρανταχτό και περήφανο ΟΧΙ από έναν λαό που πέρα από τα βασανιστήρια που είχε υποστεί τον είχαν επίσης κακολογήσει ως “καναπεδάτο” και δέσμιο της αποβλακωτικής τηλεόρασης. Το πόσο ψέμα και φτηνή δικαιολογία ήταν αυτό φάνηκε τόσο στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όσο και στους χορούς και τους πανηγυρισμούς στην πλατεία Συντάγματος το ίδιο βράδυ και που έκαναν, μαζί με ένα μήνυμα ελπίδας, τον γύρο του κόσμου κόβοντας τα πόδια, τουλάχιστον για κείνο το βράδυ, στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ.

Η συνέχεια είναι γνωστή, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Και μπορεί να γίνει απόλυτα κατανοητή αν παραθέσω και το υπόλοιπο εκείνου του προσωπικού μηνύματος:

“Φυσικά εγώ ξέρω γιατί τα έκαναν όλα αυτά.

Γιατί πάσχουν από αριστεροπροοδευτικίαση εσχάτου βαθμού, από μαρξιστοειδή ψυχοστρέβλωση της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι η απουσία και των πλέον στοιχειωδών μαρξιστικών εννοιών και γιατί από το θαυμαστό και μοναδικό μάθημα του ΟΧΙ, της Εθνικής Αντίστασης και της βαθειάς μαρξιστικής σημασίας έννοιας της "πατρίδας" που δίδαξε πριν 70 χρόνια το σχολείο που λέγεται "ελληνική κοινωνία", έχουν παντελή άγνοια αν εξαιρέσεις κάποια τσιτάτα, και αυτά στρεβλά, που ο κομματικός μηχανισμός στον οποίο υπηρέτησαν είχε υποβαθμίσει σε επίπεδο ποιημάτων της νεολαίας των Άλκιμων.”

Και κατέληγα:

“Αν όμως το πράγμα στραβώσει για ολόκληρο τον ελληνικό λαό με συνέπειες ανυπολόγιστες, που ούτε στη φαντασία μας δεν χωράνε αυτή τη στιγμή, τότε όχι προδότες θα τους πει η Ιστορία αλλά δήμιους. 

Γιατί στην Ιστορία δεν μετράει η πρόθεση αλλά το αποτέλεσμα.”

Μετά όσα παρακολουθώ αυτές τις μέρες και τώρα που οι ανυπολόγιστες συνέπειες διακρίνονται στον ορίζοντα με όλο και πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά στη μορφή του ESM αρχίζω όμως να καταλαβαίνω ότι ήμουν πολύ επιεικής με την ηγεσία της “αριστεράς και της προόδου”.

Το πράγμα είναι πολύ βαθύτερο.

Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα νέο είδος δωσιλογισμού το οποίο σηκώνει μια σειρά από ιδεοληπτικά λάβαρα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένης μπαμπεσιάς.

Οι παλιοί δωσίλογοι, τραχείς, χυδαίοι αλλά και απλοϊκοί, είχαν για βασικό τους ιδεολόγημα τον “αντικομμουνισμόν”. Ξεμπέρδευαν εύκολα. Για να προστατέψουν το έθνος από τον “κομμουνιστικόν κίνδυνον” ήσαν ικανοί για όλα. Ακόμα και να πουλήσουν το έθνος.

Τούτοι εδώ είναι πολύ πιο “σοφιστικέ”. Έχουν τις ΜΚΟ. Είναι αδερφές ψυχές του κάθε κατατρεγμένου και του κάθε είδους του ζωικού βασιλείου που απειλείται με εξαφάνιση. Είναι συχνά βετζετέριανς. Είναι δικτατορικά αντικαπνιστές. Τρομολάγνοι του global warming. Φεμινιστές μέχρις αμφισβήτησης του ανδρικού φύλου.

 Όλα τα ήθη και τα έθιμα ισοπεδώνονται στο όνομα των “δικαιωμάτων”.

Η σημαία; Μια πατσαβούρα για να σκοτώνονται οι λαοί.

Η θρησκεία; Το όπιο των λαών.

Η εθνική υπερηφάνεια; Φετίχ προς εξυπηρέτηση του κεφαλαίου.

Ο ρόλος του πατέρα; Τέρμα ο πατέρας-αφέντης, το πολύ πολύ οικιακός βοηθός. Ο νέος πατριάρχης είναι το παιδί με την φεμινίστρια μάνα του στο ρόλο της βασιλομήτορος.

Είναι γενικώς υπέρ των δικαιωμάτων από παιδιών μέχρι κτηνοβατών και κατσαρίδων. Ποιος τολμάει να αμφισβητήσει το δικαίωμα στα δικαιώματα;

Το μόνο δικαίωμα που περιφρονούν είναι εκείνο της πατρίδας γιατί σαν γνήσιοι οικουμενιστές αυτοί είναι “πολίτες του κόσμου”. Συνεπώς στον Καιάδα οι κρυπτοφασίστες που αποκαλούν τον εαυτό τους πατριώτη. Δεν το είπε και ο Μαρξ δια του διεθνισμού; Στον Καιάδα λοιπόν οι συμπατριώτες τους, δηλαδή ολόκληρος ο ελληνικός λαός πλην βορείων προαστίων και συνεργατών.

Στην ταξική πάλη το μέτωπο είναι πάντα ένα και οι πλευρές δυο. Με τις τελευταίες “μεταγραφές” επώνυμων “αντιμνημονιακών” το τοπίο ξεκαθαρίζει. Ο εχθρός είναι ορατός. Δεν απομένει παρά η συγκρότηση του παλλαϊκού πατριωτικού μετώπου που θα τους σαρώσει.

Η συγκρότηση αυτή είναι που επιτελείται τούτες τις μέρες. Και όποιος εξακολουθεί να μεμψιμοιρεί και να αναφέρεται στο κακό το ριζικό μας έχει περάσει απέναντι. Αφήστε τον να γαβγίζει.