Σιωπή για τη Γάζα, μια ανάσα δρόμος από την Αργεντινή

....Υπάρχει σήμερα κόσμος και δεν είναι λίγος που ποντάρει στην πτώχευση της Αργεντινής. Και αυτοί δεν είναι παίκτες του χρηματιστηρίου, ώστε να πει κανείς, ότι όχι μόνο δικαιολογούνται, αλλά ότι σε τελευταία ανάλυση, πρόκειται για συνήθη συμπεριφορά τζογαδόρων. Πρόκειται για τραγικές περιπτώσεις ατόμων, που ανήκουν στη κατηγορία του μέσου έλληνα πολίτη, που δεν έχει να πληρώσει το δάνειο του, που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, που έχασε τη δουλειά του, που γενικά ανήκει στη πλειοψηφία ενός λαού που καταδικάστηκε στη δυστυχία και στη φτώχεια, με τους μηχανισμούς του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και χάρις τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνώντων του......

από το υστερόγραφο του συγγραφέα παρακάτω.....

________________________________________________________

του «Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα»

Στο προηγούμενο σημείωμά μου ανάλυσα τις πραγματικές αιτίες και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, αναφορικά με την εισβολή των ισραηλινών, για πολλοστή φορά στη Παλαιστίνη και συγκεκριμένα στη περιοχή της Γάζας. Αιχμή του δόρατος αποτελεί – όπως ήταν φυσικό και ...
αναμενόμενο άλλωστε – το Ισραήλ, μ' όλη τη τεράστια πανοπλία της σύγχρονης τεχνολογίας στο επίπεδο στρατιωτικού εξοπλισμού. Η Γάζα με τον πληθυσμό της, κυρίως τον άμαχο και τα παιδιά της σε μια περιοχή σαν το Περιστέρι, γίνεται για άλλη μια φορά πεδίο δοκιμών, πεδίο βολής με τελικό σκοπό να μετατραπεί σε “no man's land” δηλαδή “χώρα κανενός” , έτσι ώστε να “κατοχυρωθεί” τάχατες η ασφάλεια των κατοίκων του Ισραήλ.

Ακόμη κι έτσι να είχαν τα πράγματα επιβεβαιώνεται στη πράξη ότι ο νόμος που επιβάλει ο ιμπεριαλισμός είναι ο εξής: προκειμένου να μην γίνει η κοινωνία μας ζούγκλα και προκειμένου ο κόσμος να ζει με ασφάλεια και να μην κινδυνεύει από τους “τρομοκράτες” - όπου τρομοκράτης μπορεί να είναι κι ένας ολόκληρος λαός – θα πρέπει να εφαρμόζεται το δόγμα “ο θάνατός σου, η ζωή μου”.

Αν δεν είναι αυτός νόμος της ζούγκλας, τότε ποιος είναι;

Το εντυπωσιακότερο είναι ότι η γενοκτονία αυτή γίνεται σε απόσταση αναπνοής, για να μην πούμε γειτονίας (που έχει και ανθρωπιστική διάσταση), σε σχέση με άλλες κατοικημένες περιοχές του ισραηλινού κράτους. Με άλλα λόγια είναι σαν να ισοπεδώνεται μια περιοχή των Δυτικών προαστίων της Αθήνας, ενώ οι υπόλοιποι κάτοικοί της στις άλλες περιοχές, δίπλα ακριβώς, συνεχίζουν να ζουν κανονικά. Οι πλέον πρόσφατες στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτε, έχουν σαν αποτέλεσμα το ότι η Λωρίδα της Γάζας, “ήδη μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στη Γη”, γίνεται δραματικά μικρότερη.

Η νεκρή ζώνη που θα κατέχει ο ισραηλινός στρατός, τρώει περίπου το 44 τοις εκατό του εδάφους της Γάζας, όπως εκτιμάει, ακόμη και ο ίδιος ο ΟΗΕ.

Περιοχές λοιπόν όπως η Al Shajaya στα ανατολικά σύνορα της Γάζας, και το Μπέιτ Χανούν στα βόρεια, ήταν γεμάτα γειτονιές, μόλις πριν από τρεις εβδομάδες. Τώρα έχουν μετατραπεί κυριολεκτικά σε συντρίμμια, ενώ περίπου 160.000 άτομα κρύβονται σε καταφύγια και στα ερείπια..

Η ζώνη στην οποία έχει εισχωρήσει η Τσαχάλ, όπως φαίνεται στο χάρτη είναι περίπου 3 χ.μ. μέσα στο έδαφος της Γάζας.

Το θράσος του είναι βέβαια παροιμιώδες δεδομένου ότι ισχυρίζεται ότι προειδοποίησε τους κατοίκους των περιοχών αυτών, να απομακρυνθούν. Δηλαδή τους έδωσε εντολή να εγκαταλείψουν σπίτια και υπάρχοντα, προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους.

Σε αυτό διαφέρουν από τους Γερμανούς, τους πρώην δημίους τους γιατί εκείνοι μπαίναν στα χωριά σφάζαν και λεηλατούσαν χωρίς καμιά προειδοποίηση.

Αναμφισβήτητα πρόκειται για εξέλιξη !!!

Κατά τα άλλα σύμφωνα με τη γνώμη του Yaron Ezrahi, πολιτικού επιστήμονα στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο : «Το Ισραήλ είναι πιο ευαίσθητο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στη Δύση για το θάνατο των στρατιωτών του. Ο θάνατος των παλαιστινίων αμάχων είναι ένα ηθικό ζήτημα, αλλά χωρίς πολιτικό αντίκτυπο».

Σήμερα οι παλαιστίνιοι είναι αντικείμενο εκβιασμού και κοροϊδίας από τη μια και στόχος προς ολοκληρωτική εξόντωση από την άλλη.

Από τη μια η συστηματικά συνεχιζόμενη γενοκτονία, με επιλεκτικούς “στρατιωτικούς” στόχους σχολεία, καταφύγια, ιδρύματα και νοσοκομεία, όπου έχει καταφύγει ο άμαχος πληθυσμός και κυρίως παιδιά.

Από την άλλη η υποκρισία του Κέρυ και του Μπαν Κι Μούν που ισχυρίστηκαν ότι μετά από πολύ κόπο κατάφεραν να επιβάλλουν εκεχειρία, που δεν κράτησε ούτε καν λίγες ώρες. Τι είδους εκεχειρία ήταν αυτή με τον Ισραηλινό στρατό, χωρίς να έχει υποχωρήσει και να παραμένει στις θέσεις του, γεγονός που προϋπέθετε εκ των προτέρων την επανέναρξη των συγκρούσεων, είναι να αναρωτιέται κανείς.

Δεν πρόκειται φυσικά για αφέλεια, είναι συνειδητή επιλογή, η οποία έγινε αμέσως όταν το Ρώυτερς, αντίθετα από αυτούς, έδωσε στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία και τους όρους της “ανακωχής”.

Το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρωθεί από τη φαιδρή φιγούρα του Μπλαίρ, ο οποίος μετά τη συνταξιοδότηση του από τη βρετανική πολιτική σκηνή, λόγω συνδυασμού σκανδάλων και ανικανότητας και για να αποφύγει τις επιπτώσεις και τις ενδεχόμενες ευθύνες από το πόλεμο στο Ιράκ που τον πήρε κυριολεκτικά επάνω του μην φανταστείτε τις ανθρωπιστικές, δεν πρόκειται γι αυτές, αλλά της αποτυχίας των επιχειρήσεων βρήκε αμέσως δουλειά στον ΟΗΕ και στην “αυλή” του Σίσσι, του νέου προέδρου της Αιγύπτου.

Το τυπάκι αυτό γιατί μόνο για τέτοιο μασκαρά πρόκειται, επεξεργάστηκε όπως έγραψα προηγούμενα μια “συμφωνία” στην οποία οι μοναδικοί χαμένοι είναι οι παλαιστίνιοι, οι οποίοι ελλείψει διεθνούς υποστήριξης και με δεδομένο το συσχετισμό δυνάμεων που είναι σε βάρος τους, το πιθανότερο είναι ότι θα αναγκαστούν να την υπογράψουν.

Γι αυτό λοιπόν :

Όσοι μείναμε ακόμα ζωντανοί και ακέραιοι με το κεφάλι ψηλά να ατενίζουμε όρθια και στα ίσα, τη γενοκτόνα επέλαση του αδίστακτου και αιμοσταγούς ιμπεριαλιστικού κτήνους, με τα πολλά και διαφορετικά κάθε φορά κεφάλια - σήμερα αυτά με τα ισραηλινά κράνη - ας κρατήσουμε για λίγο το δάκρυ μας, κι αντί για ένα λεπτό σιγή για έναν λαό που χάνεται, ας διαβάσουμε αυτό την ωδή σαν πεζο – ποίημα, του Mahmoud Darwish, για τη Γάζα

Κι ύστερα, όταν πια, παρά τη συγκίνηση για αυτόν τον λαό και το θαυμασμό απέναντι σ' αυτόν τον υμνητή της αλήθειας, τα καταφέρουμε να την τελειώσουμε, ας κάνει ο καθείς το χρέος του – όπως νομίζει καλλίτερα – πριν όλα τελειώσουν μια για πάντα.

Όταν τελειώσει η Παλαιστίνη, θα 'χουμε και μεις τελειώσει έστω κι αν ζούμε, έτσι απλά για να λένε τάχα πως υπάρχουμε.

«Σιωπή για τη Γάζα» του Μαχμούντ Νταρουίς

Η Γάζα είναι μακριά από τους συγγενείς της, μα κοντά στους εχθρούς της, γιατί κάθε φορά που η Γάζα εκρήγνυται, γίνεται νησί που δεν σταματά ποτέ την έκρηξη. Γδέρνει το πρόσωπο του εχθρού, τσακίζει τα όνειρά του και του χαλάει την απόλαυσή που του προσφέρει ο χρόνος.

Επειδή ο χρόνος στη Γάζας είναι κάτι αλλιώτικο.

Επειδή ο χρόνος στη Γάζα δεν είναι ένα στοιχείο ουδέτερο.

Δεν σπρώχνει τους ανθρώπους στη περισυλλογή τους μέσα, για να χαλαρώσουν, αλλά μάλλον σε έκρηξη και στη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Ο χρόνος δεν παίρνει τα παιδιά από μικρά για να τα μεγαλώσει ως τα βαθιά τους τα γεράματα, αλλά μάλλον άνδρες ολόκληρους τα κάνει από τη πρώτη τους κιόλας αναμέτρηση με τον εχθρό.

Ο χρόνος στη Γάζα δεν είναι η χαλάρωση, αλλά μια θύελλα θαρρείς μεσ' το καυτό το μεσημέρι. Επειδή στη Γάζα οι αξίες είναι αλλιώτικες, αλλιώτικες, αλλιώτικες.

Αυτό που 'χει αξία για τον σκλαβωμένο, είναι να συνεχίσει να αντιστέκεται στη σκλαβιά του.

Στη Γάζα μόνο αυτός ο ανταγωνισμός υπάρχει. Η Γάζα είναι μαθημένη πια να ξέρει τούτη τη σκληρή κι ευγενικιά αξία. Δεν την έμαθε από τα βιβλία, από τα ταχύρυθμα εκπαιδευτικά σεμινάρια, από τα δυνατά της προπαγάνδας τα μεγάφωνα, ή τα τραγούδια. Την έμαθε από την πείρα της και μόνο και μέσα από τη δουλειά που δεν γίνεται ούτε για διαφήμιση, ούτε και για μόστρα.

Η Γάζα δεν έχει λαρύγγι. Οι πόροι της είναι φτιαγμένοι για να μιλούν με ιδρώτα, αίμα, και φλόγες. Γι αυτό κι ο εχθρός της τη μισεί θανάσιμα και τη φοβάται τόσο, όσο και στο έγκλημα να φτάνει ακόμα και προσπαθεί στη θάλασσα, στην έρημο, ή στο αίμα να την πνίξει. Γι αυτό οι συγγενείς κι οι φίλοι της την αγαπούν σαν ντροπαλοί, μα φτάνουν κάμποσες φορές στη ζήλια και στο φόβο, γιατί η Γάζα είναι το μάθημα το σκληρό και το παράδειγμα το φωτεινό για τους εχθρούς μαζί και για τους φίλους.

Η Γάζα δεν είναι η πόλη η πιο όμορφη.

Οι ακτές της δεν είναι πιο γαλανές από τις ακτές των άλλων πόλεων στην Αραβία.

Τα πορτοκάλια της δεν είναι τα πιο όμορφα μέσα σ' όλη της Μεσογείου τη λεκάνη.

Η Γάζα δεν είναι η πόλη, η πλουσιότερη.

Δεν είναι η πιο κομψή ή η πιο μεγάλη, αλλά είναι η ίδια η ιστορία μιας ολόκληρης πατρίδας, γιατί είναι η πιο άσχημη, η πιο φτωχή, η πιο άθλια, και η πιο φαύλη στα μάτια των εχθρών της. Γιατί είναι η πιο ικανή, ανάμεσά μας, να χαλάσει του εχθρού την άνεση και τη διάθεση. Γιατί είναι ο εφιάλτης του. Γιατί τα πορτοκάλια της είναι βόμβες, τα παιδιά της δίχως νιότη, οι γέροι της δίχως γεράματα και οι γυναίκες της δίχως λαχτάρα.

Για όλα αυτά που είναι, είναι η πιο όμορφη, η πιο αγνή και πιο πλούσια ανάμεσά μας και η μόνη που αξίζει την αγάπη.

Την αδικούμε τη Γάζα όταν τα ποιήματά της ψάχνουμε να βρούμε, γι αυτό την ομορφιά της ας μην τηνε χαλάμε. Εκείνο που ναι το πιο όμορφο επάνω της, είναι που της λείπουνε τα ποιήματα, όταν εμείς τον εχθρό με ποιήματα πάμε να τον νικήσουμε. Κι εμείς περιχαρείς πιστέψαμε σε μας κι ότι ο εχθρός, ελεύθερους μας άφηνε να τραγουδάμε. Και τον αφήσαμε αυτόν να θριαμβεύει κι ύστερα όταν απ' τα πολλά τα ποιήματα τα χείλια μας στεγνώσανε, είδαμε πως εκείνος τέλειωσε τις πόλεις του, τα κάστρα και τους δρόμους του να κτίζει. Την αδικήσαμε τη Γάζα, γιατί σαν μύθο τη πλάσαμε κι ύστερα πάλι θα τη μισήσουμε, όταν μετά θ' ανακαλύψουμε, ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από μια πόλη, μικρή και φτωχική που αντιστέκεται.

Την αδικούμε, όταν οι ίδιοι αναρωτιόμαστε: Τι είν' αυτό που μύθο την έπλασε ;

Αν είχαμε αξιοπρέπεια, όλους θα σπάζαμε τους καθρέφτες, κραυγή θα βγάζαμε και κατάρα θα ρίχναμε, αν αρνούμασταν ενάντια στον εαυτό μας να επαναστατήσουμε.

Την αδικούμε τη Γάζα αν τη δοξάζουμε, γιατί έτσι μαγεμένη, στην άκρη της προσμονής μας οδηγεί, δίχως η ίδια να 'ρθεί εκεί που περιμένουμε. Η Γάζα δεν θα μας ελευθερώσει.

Η Γάζα δεν έχει άλογα, αεροπλάνα, μαγικά ραβδιά, ή γραφεία στις πρωτεύουσες του κόσμου. Η Γάζα μόνη της λευτερώνεται από όλα τα χαρακτηριστικά που εμείς της δώσαμε και μαζί της τη γλώσσα τη δική μας λευτερώνει, από τις πολλές τις Γάζες που με το λόγο της η γλώσσα μας έπλασε. Όταν στ' όνειρο τη συναντήσουμε, μπορεί και να μην μας αναγνωρίσει, γιατί η Γάζα μέσα απ' τη φωτιά γεννήθηκε, όταν εμείς καρτερικά θρηνούσαμε για τις χαμένες μας πατρίδες.

Είναι αλήθεια ότι η Γάζα έχει ειδικές καταστάσεις και τις δικές της επαναστατικές παραδόσεις. Αλλά το μυστικό της δεν είναι μυστήριο: η αντίσταση της είναι δημοφιλής και σταθερά ενωμένη και μονοιασμένη μέσα της, και ξέρει τι θέλει (θέλει να βγάλει τον εχθρό έξω απ' τα ρούχα της). Η σχέση που 'χει η αντίσταση με τους ανθρώπους είναι ότι το δέρμα με τα οστά και όχι ότι δάσκαλος με τον μαθητή.

 Η αντίσταση στη Γάζα δεν γίνεται επάγγελμα, ούτε αλλάζει και γίνεται θεσμός.

Δεν δέχτηκε κανένα κηδεμόνα, ούτε άφησε τη τύχη της να κρέμεται από τη την

υπογραφή ή τη στάμπα κανενός.

Δεν την νοιάζει αν ξέρουν το όνομά της, την εικόνα της ή τη γοητεία της. Δεν πίστεψε ποτέ ότι ήταν το φαΐ για τα μέσα ενημέρωσης. Ποτέ δεν είχε στήσει κάμερες και δεν πασάλειψε με χαμόγελα το πρόσωπό της.

Ποτέ της δεν το θέλησε, αλλά ούτε κι εμείς ακόμη.

Γι αυτό, η Γάζα είναι κακή επιχείρηση για τους εμπόρους κι ασύγκριτος θησαυρός της ηθικής για τους Άραβες.

Αυτό που 'ναι το πιο όμορφο για τη Γάζα είναι ότι οι φωνές μας ποτέ δεν θα την φτάσουν. Τίποτα, την προσοχή δεν της αποσπά, τίποτα δεν παίρνει τη γροθιά της, μακριά από το πρόσωπο του εχθρού της.

Δεν είναι οι μορφές του κράτους της Παλαιστίνης που θέλουμε να φτιάξουμε, εάν θα 'ναι στην ανατολική πλευρά του φεγγαριού, ή στη δυτική πλευρά του Άρη, όταν θα 'χει πια έχει εξερευνηθεί.

 Η Γάζα παραμένει πιστή στην απόρριψη ... στην πείνα και στην απόρριψη, στη δίψα και στην απόρριψη, στον ξερίζωμα και στην απόρριψη, στα βασανιστήρια και στην απόρριψη, στην πολιορκία και στην απόρριψη, στο θάνατο και στην απόρριψη.

Στη Γάζα, οι εχθροί της μπορεί να θριαμβεύσουν πάνω της (η τρικυμία της θάλασσας θα μπορούσε να θριαμβεύσει πάνω σ' ένα νησί ... θα μπορούσαν να ξεριζώσουν όλα της δέντρα).

Μπορεί να σπάσουν τα κόκαλά της.

Μπορεί να φυτέψουν τάνκς στα σωθικά των παιδιών της και στις γυναίκες της. Μπορεί να την πνίξουν στη θάλασσα, στην άμμο, ή στο αίμα.

Αλλά εκείνη δεν θα ξανα 'παναλάβει τα ψέματα και να πει "ναι" στους εισβολείς.

Θα συνεχίσει να γίνεται ολόκληρη μια έκρηξη.

Δεν είναι ούτε θάνατος, ούτε αυτοκτονία. Είναι ο τρόπος που η Γάζα, διάλεξε για να δηλώσει : πως έτσι αξίζει να ζει.

Θα συνεχίσει να γίνεται ολόκληρη μια έκρηξη.

Δεν είναι ούτε θάνατος, ούτε αυτοκτονία. Είναι ο τρόπος που η Γάζα, διάλεξε για να δηλώσει : πως έτσι αξίζει να ζει.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ. : μόνο σιωπή μπορεί να ακολουθήσει ένα τέτοιο μνημείο ποιητικής έκφρασης με απόλυτα σκληρό, αλλά αγνό και αληθινό πολιτικό λόγο, σε αντίθεση με τα υποκριτικά κλαψουρίσματα ή τις πολιτικές λεβεντο – φλυαρίες του τίποτε και του δήθεν.

Θα 'θελα μόνο να αναφερθώ σε ένα πολύ επίκαιρο θέμα που αποτελεί παρατήρηση ενός κοινωνικού φαινομένου και που θίγεται σαφέστατα σε μερικούς από τους “στίχους” του Mahmoud Darwish.

Δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι η προσέγγιση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο ψυχιατρική δεδομένου ότι κατά τη γνώμη μου παρά τις κοινωνικοπολιτικές του διαστάσεις, η εξήγηση δεν μπορεί να αναζητηθεί σε αυτά τα επίπεδα, δηλαδή το κοινωνιολογικό και το πολιτικό. Υπάρχει σήμερα κόσμος και δεν είναι λίγος που ποντάρει στη πτώχευση της Αργεντινής. Και αυτοί δεν είναι παίκτες του χρηματιστηρίου, ώστε να πει κανείς, ότι όχι μόνο δικαιολογούνται, αλλά ότι σε τελευταία ανάλυση, πρόκειται για συνήθη συμπεριφορά τζογαδόρων. Πρόκειται για τραγικές περιπτώσεις ατόμων, που ανήκουν στη κατηγορία του μέσου έλληνα πολίτη, που δεν έχει να πληρώσει το δάνειο του, που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, που έχασε τη δουλειά του, που γενικά ανήκει στη πλειοψηφία ενός λαού που καταδικάστηκε στη δυστυχία και στη φτώχεια, με τους μηχανισμούς του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και χάρις τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνώντων του.

Από τους ανθρώπους αυτούς που τους συναντά παντού στα καφενεία, στο μετρό, στους χώρους δουλειάς – όσους έχουν απομείνει βέβαια – θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Κι όμως βλέπεις μια τάση να θέλουν να πτωχεύσει η Αργεντινή και να αποτύχει το παράδειγμα της αντίστασης ενός ολόκληρου λαού, που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι ενάντια στα ξένα συμφέροντα και να καθορίσει μόνος του την τύχη του. Στη πραγματικότητα αυτό μόνο μια ερμηνεία επιδέχεται:

εκείνη του σκλάβου ή του ραγιά που προτιμάει αντί να σηκώσει κεφάλι και να ζήσει λεύτερος, να συνεχίσει να ζει στη σκλαβιά και στη δυστυχία, παρακαλώντας αντί να πετύχουν οι ξεσηκωμένοι, μπας και δει κι αυτός άσπρη μέρα, να αποτύχουν, έτσι ώστε να δικαιωθούν οι δυνάστες, βρίσκοντας με αυτό τον τρόπο την καλλίτερη δικαιολογία για την αδράνεια και τη δειλία του.

Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε σήμερα ο Πλάτωνας, θα πρόσθετε και μια άλλη εκδοχή στο “σπήλαιό του”. Εκείνη, όπου οι κάτοικοι της σπηλιάς, όχι μόνο δεν θα πίστευαν αυτούς που κατάφεραν και βγήκαν, είδαν τον πραγματικό κόσμο και γύρισαν πίσω για να τους πουν την αλήθεια, αλλά ότι θα τους κυνηγούσαν για να τους σκοτώσουν, θάβοντας μαζί και την αλήθεια.

Έτσι κάπως συμπεριφέρεται σήμερα και ο κόσμος που βολεύτηκε στη δυστυχία του στον αληθινό κόσμο που ζει στη πραγματικότητα και στη λούφα, στη επίπλαστη φτηνή, τυποποιημένη και ξιπασμένη ευφορία και στην απομόνωση του εικονικού κόσμου του “μπανάλ” που δέχεται να λαθροβιώνει.