Μα τι γίνεται επί τέλους εκεί κάτω στην Παλαιστίνη;

του «Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα»

"Τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, ακόμη και όταν πρόκειται για παιδιά, αγνοούνται πλήρως και αυτό είναι εξωφρενικό", μόλις πρόλαβε να πει ο Christopher Gunness. Για μερικά δευτερόλεπτα προσπάθησε να ελέγξει τα συναισθήματά του, αλλά μάταια. Δεν τα κατάφερε να συνεχίσει και ξέσπασε σε λυγμούς. Δείτε το video: 

https://www.youtube.com/watch?v=71H7nLPzpRs

Το περιστατικό συνέβη πριν από δύο ημέρες μπροστά στις κάμερες του Al-Jazeera, όταν ο εκπρόσωπος της UNRWA (οργάνωσης του ΟΗΕ για τη βοήθεια στους Παλαιστίνιους) και πρώην δημοσιογράφος, ήταν έτοιμος να καταγγείλει τις βαρβαρότητες των ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας.

Λίγες ώρες νωρίτερα, δέκα εννέα Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από δύο πυραύλους που έπληξαν ένα σχολείο του ΟΗΕ στη Τζαμπαλίγια (στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας), στο οποίο είχαν...
καταφύγει περίπου 3.000 άτομα. Η υπηρεσία του ΟΗΕ κατηγόρησε απερίφραστα το Ισραήλ γι αυτή την εγκληματική ενέργεια, που όπως δήλωσε χαρακτηριστικά: ο ισραηλινός στρατός είναι υπεύθυνος για το θάνατο των παιδιών που σκότωσε την ώρα που κοιμόντουσαν δίπλα στους γονείς τους μέσα σε μια τάξη.

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν είχε σημειωθεί καμία στρατιωτική παρουσία ή κάποια ύποπτη κίνηση, που να δικαιολογεί έστω την ισραηλινή κτηνωδία.

Για τους εξοικειωμένους από παλιά με παρόμοια θέματα, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν παρόμοια περιστατικά. Σας θυμίζω ότι και η Εύη Δεμίρη είχε ξεσπάσει σε κλάματα, όταν παρουσίαζε το δελτίο ειδήσεων στην ΕΡΤ και περιέγραφε τα γεγονότα από την εισβολή και προέλαση του ισραηλινού στρατού στο Νότιο Λίβανο το 1982. Είχε μόλις γυρίσει από εκεί και είχε ζήσει τα γεγονότα σαν αυτόπτης μάρτυρας. Η εμπειρία μου επίσης, επί τρεις ολόκληρους μήνες στη πολιορκημένη Βηρυτό, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα ήταν καταλυτική ως προς τις προθέσεις, τη τακτική, τις μεθόδους και την ωμή βία των Ισραηλινών, που δεν έχει προηγούμενο.

Δεν είχαν σεβαστεί νοσοκομεία, σχολεία, ναούς και ό,τι άλλο ακόμη και η ίδια πολεμική “δεοντολογία” αφήνει στο απυρόβλητο.

Το χαρακτηριστικό είναι ότι πρόκειται σαφώς για ολοκληρωτική εξαφάνιση των αντιπάλων και των στόχων του, που είναι κυρίως άμαχοι και πιο επιλεκτικά παιδιά. Δεν πρόκειται για υπερβολή που ξεκινάει από τυχαίες προσωπικές εμπειρίες και υποκειμενικές απόψεις, αν και για να το αντιληφθεί αυτό κάποιος θα πρέπει να το έχει ζήσει. Αυτή είναι η συμπεριφορά του Ισραήλ από την ίδρυση του κράτους του και μετά, από την οποία δεν έχει ξεφύγει ούτε στο ελάχιστο. Αυτό μαρτυρούν τα γεγονότα.

Πρόκειται για μια μελετημένη και μεθοδευμένη πολιτική που το στρατιωτικό μέρος των επιχειρήσεων απλά την ολοκληρώνει. Ο χρόνος που επιλέγει, τόσο από άποψη διεθνούς συγκυρίας, όσο και εκμετάλλευσης ευκαιριών σε τοπική κλίμακα. Οι σαρωτικές σαν οδοστρωτήρας επιθέσεις, που δεν αφήνουν πίσω τους ούτε κουνούπι, αντιστοιχούν στη πλήρη έννοια του όρου εκκαθαριστικές. Είναι τουλάχιστον γελοίο και εξίσου προκλητικό να χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία για τους βομβαρδισμούς εναντίον του άμαχου πληθυσμού, ότι δήθεν οι αντίπαλοί του τον χρησιμοποιούν σαν ασπίδα.

Οι δυνατότητες και τα μέσα που έχει σήμερα στη διάθεσή του, με τις μυστικές υπηρεσίες και κυρίως τη Mossad, η δορυφορική σάρωση μέχρι τη παραμικρή λεπτομέρεια που φτάνει να εντοπίσει ακόμη και σπιρτόκουτο στις γωνιές των δωματίων, η ικανότητα των σύγχρονων οπλικών συστημάτων για “χειρουργικά κτυπήματα”, η συνειδητή επιλογή των διαφόρων εταιρειών κατασκευής όπλων να του παρέχουν εξελιγμένα φονικά εργαλεία με τη τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ενώ εκείνο σε αντάλλαγμα παρέχει ένα άνετο πεδίο μαζικών δοκιμών και ένα φυσικό πεδίο βολής, με πραγματικούς στόχους, του αφαιρούν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει και το ελάχιστο έστω επιχείρημα προκειμένου να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

Αντίθετα όλα αυτά είναι μερικά μόνο από τα αυταπόδεικτα πλέον στοιχεία που αναδεικνύουν το Ισραήλ, από “χωροφύλακα” του αμερικάνικου και Δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού σε “προωθημένο εξολοθρευτή” (Frontline exterminator).

Κι αυτό με τη σειρά του εκτελεί απόλυτα πιστά το ρόλο του σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικό, πολιτιστικό, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, οικονομικό....

Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που έχει επισήμως, αλλά χωρίς να γίνεται ουδέποτε λόγος γι αυτό, ένα καθαρά, γνήσια και απόλυτα “θεοκρατικό καθεστώς”. Τα οποιαδήποτε νεόκοπα ισλαμικά καθεστώτα, των Χομεϊνίδων, των Γουαχαμπιτών, των Σαλαφιστών, του χαλιφάτου του ISIS και της Al -qaida, όλα αυτά ωχριούν μπροστά του.

Η κατευθυνόμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ, παρουσιάζει αποκλειστικά και μόνο τα άπειρα περιστατικά που προσφέρονται αφειδώς από τα οπισθοδρομικά ισλαμικά καθεστώτα, που έχει διασπείρει παντού η επίπλαστη “αραβική άνοιξη”, αποσιωπώντας φυσικά το γεγονός ότι οι δομές και οι λειτουργίες του ισραηλινού κράτους αποτελούν το πρότυπο κράτος που βασίζεται αποκλειστικά σε θρησκευτική αντίληψη και μάλιστα στην ιουδαϊκή.

Αλλά φυσικά αυτό δεν ενοχλεί τους δυτικούς προσκυνητές του χριστιανισμού, δεδομένου ότι η χριστιανική θρησκεία πουθενά δεν αναφέρεται στη δύση σαν “χριστιανική”, παρά μόνον σαν “ιουδαϊκο-χριστιανική” (judeo chretienne). Πως λοιπόν θα μπορούσε να επιβιώσει το Ισραήλ ανάμεσα στα αραβικά “κράτη έθνη” και μάλιστα εκείνα που ξεπήδησαν μετά από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ως προϊόν εθνικής ανεξαρτησίας με σαφή διαχωρισμό κράτους και θρησκείας και μάλιστα με ανεξιθρησκεία και που στην αρχή τουλάχιστον, πριν μεταβληθούν σε απολυταρχικά στρατιωτικά καθεστώτα με ψυχοπαθείς μονάρχες, αποτελούσαν ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο για το Ισραήλ;

Πως θα μπορούσε να επιβιώσει το Ισραήλ με μια χώρα δίπλα του όπως ο Λίβανος που αποτελούσε σοβαρό οικονομικό αντίπαλο, όχι μόνο από το μέγεθος και τις δυνατότητες της οικονομίας του, αλλά κυρίως λόγω του οικονομικού μοντέλου που αντιπροσώπευε για την εποχή εκείνη;

Έπρεπε λοιπόν αφού δεν μπορεί να αλλάξει το Ισραήλ, να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, για το καλό βέβαια πρωτίστως του Ισραήλ και δευτερευόντως των συμμάχων του, που είναι de facto “καλό” και για την περιοχή. Έτσι ο Λίβανος σύρθηκε σ' έναν εμφύλιο πόλεμο, που ουσιαστικά δεν έχει τελειώσει ακόμη, παραμένοντας “στη χόβολη”, οι παλαιστίνιοι ακόμη δεν έχουν αποκτήσει επίσημα κράτος, οι γειτονικές χώρες αν δεν ισοπεδώθηκαν από την “αραβική άνοιξη” και τα κατορθώματά της, θα ισοπεδωθούν από τις επονομαζόμενες “θρησκευτικές” ή “εμφύλιες” συγκρούσεις. Για τη 'δουλειά” αυτή το Ισραήλ πληρώνεται αδρά.

Ξαναγυρίζοντας στο ζήτημα της βιαιοπραγίας και των εγκλημάτων, είναι άξιο απορίας πως ένας λαός που υπέστη τα πάνδεινα και μάλιστα ένα κυριολεκτικό ολοκαύτωμα, είναι δυνατόν να μην έχει διδαχθεί τίποτε από την ιστορία των προγόνων του και να συμπεριφέρεται σήμερα χειρότερα από τους χθεσινούς δημίους του, ισχυριζόμενος ότι εξακολουθεί να βρίσκεται σε άμυνα!!!!!

Από ποιους και πως !!!

Από τους παλαιστίνιους που παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις των διεθνών οργανισμών τους στερεί συστηματικά το δικαίωμα να κατοικούν στον τόπο τους, που έχει καταλάβει δια της βίας, προκειμένου να εποικίσει, φέρνοντας κάθε “καρυδιάς καρύδι” από κάθε γωνιά της γης, βαφτίζοντας το “εβραίο” (ακόμη και καραβάνια από την Αιθιοπία ναυλώνοντας ειδικά αεροπλάνα), με σκοπό να οικοδομήσει ένα κράτος με λαό χωρίς συλλογική κοινωνική ιστορική συνείδηση, με μόνη συνείδηση το φόβο και το μίσος απέναντι στο γείτονα που στο όνομα αυτού του φόβου, χρόνια τώρα του παίρνει το σπίτι και το “βιός”. Ένα κράτος με ένα λαό που θα κουμαντάρεται εύκολα για όλους αυτούς τους λόγους από την θρησκευτική - στρατιωτική ελίτ, που δεν μπορεί να έχει άλλο από φασιστικό χαρακτήρα!!!

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό; Δεν χρειάζεται να κουραστείτε ανατρέχοντας σε εξειδικευμένες πηγές στην ιστορία. Αναλογιστείτε μόνο ποιος είναι ο προστάτης του Ισραήλ και θα καταλάβετε. Να ξέρετε ότι οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ στα 11 πρώτα λεπτά μετά την ανακοίνωσή της σύστασής του. Μετά από αυτά θα καταλάβετε αν μπορεί να διαφέρει και σε τι, ο Αριέλ Σαρόν από τον Κάστερ!!!!!

Αν πάλι έχετε κάποιες αμφιβολίες για τη συσχέτιση που έκανα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε τι δήλωσε ο ραβίνος William Γκέρσον, ο οποίος πιστεύει ότι οι δεσμοί “προφανώς αίματος”, μεταξύ των δύο χωρών ξεκινούν από πολύ πιο πίσω ακόμα και από αιώνες.

"Θα έλεγα ότι όλα ξεκίνησαν το 1654, όταν οι Εβραίοι ήρθαν για πρώτη φορά στη χώρα αυτή και υποστήριξαν την Αμερικανική Επανάσταση", σημειώνει ο κ. Γκέρσον. Η πρώτοι εβραίοι προσκυνητές που διώκονται στην Αγγλία περιγράφουν την άφιξή τους στο νέο κόσμο σχεδόν σαν μια νέα “έξοδο”. Και πολλοί Αμερικανοί, λέει ο Gershon, βλέπουν το εβραϊκό κράτος να αγκαλιάζει τα ίδια ιδανικά και αξίες, όπως και η πράξη της εθνικής ανεξαρτησίας της Αμερικής. "Το Ισραήλ είναι η μόνη αληθινή δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, και πιστεύω ειλικρινά ότι οι δεσμοί αυτοί είναι πολύ ισχυροί, ακόμα κι αν μερικές φορές δεν συμφωνούμε".

Τέλος ο William Γκέρσον κούνησε το κεφάλι και δήλωσε : "Αν ένας πύραυλος πέφτει στο Ισραήλ, είναι σαν να πέφτει στις Ηνωμένες Πολιτείες".

Ο τραγικός – μέχρις στιγμής – απολογισμός από τον Ισραηλινό Αρμαγεδδώνα στη Γάζα είναι 1.437, νεκροί, άμαχοι. Που να βρεθούν αλήθεια τόσοι μαχητές!!!

Από αυτούς οι περισσότεροι είναι παιδιά. Οι μέρες που “κυλούν” με αίμα και δάκρυα αφήνουν πίσω τους κατά μέσο όρο 120 νεκρούς.

Και οι ζωντανοί θάβουν τους νεκρούς και περιμένουν κι αυτοί το θάνατο ή ένα “θαύμα” που έπαψε πια να γίνεται στο τόπο που γεννήθηκε η θρησκεία που κήρυξε το “αγαπάτε αλλήλους”. Στον τόπο αυτό δεν ζει πια η αγάπη, παρά μόνο το μίσος και ο φόβος και σεργιανάει ο θάνατος.

Μη φανταστείτε βέβαια ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στη πόλη της Γάζας. Ολόκληρη η περιοχή της Λωρίδας υφίσταται ένα συνεχές σφυροκόπημα. Έτσι κι άλλες μικρότερες πόλεις όπως η Chajaya και η Jabalia έχουν καταστεί πλέον ακατοίκητες.

Μεγάλος αριθμός κατοίκων που δεν μπορεί ή που αρνείται να εγκαταλείψει τα σπίτια του και τα υπάρχοντά του και να φύγει συγκεντρώνεται σε σχολεία και σε οικήματα των διεθνών οργανισμών προκειμένου να προστατευθεί. Ο αριθμός αυτών που έχουν καταφύγει στα 85 ιδρύματα της περιοχής υπολογίζεται, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ σε 230.000.

Περιττό να αναφερθεί ότι οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες με σοβαρότατες ελλείψεις σε όλα τα είδη διατροφής, το νερό και τα φάρμακα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει από πουθενά η δυνατότητα ανεφοδιασμού!!!! Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσει κανείς ότι οι τραυματίες δεν έχουν δυνατότητα να τύχουν σοβαρής περίθαλψης, γατί όσες από τις υγειονομικές μονάδες δεν έχουν καταστραφεί, λειτουργούν με ελάχιστο προσωπικό και τεράστιες ελλείψεις, χωρίς να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς και αυξανόμενες ανάγκες.

Τέλος όλοι αυτοί κινδυνεύουν να είναι τα επόμενα θύματα της ισραηλινής αδιαλλαξίας. Μην έχετε καμία αμφιβολία γι αυτό. Υπάρχουν οι δηλώσεις των ισραηλινών που το επιβεβαιώνουν με τον πιο προκλητικό και αδίστακτο τρόπο. Όπως δήλωσε ο Νετανιάχου : “ο ισραηλινός στρατός είναι διατεθειμένος να “τελειώσει τη δουλειά του”.

Με άλλα λόγια να καταστρέψει τα τούνελ με ή χωρίς εκεχειρία. Μέχρις στιγμής όμως έχει καταστρέψει πολλά περισσότερα από τα τούνελ.

Πάντως επειδή δεν ‘φτάναν όπως φαίνεται τα μέχρι στιγμής “συνεργεία”, επιστράτευσε κι άλλους 16.000 εφέδρους ακόμη, για να ολοκληρώσουν τη καταστροφή.

Ο τελικός στόχος είναι : να σκοτωθεί όποιος Άραβας κινείται, ώστε να μην υπάρχει Άραβας που να κινείται.

Εν τω μεταξύ επειδή πολλά ακούγονται για τη κοινή γνώμη στο Ισραήλ, ότι δηλ. είναι εναντίον του πολέμου, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Χωρίς να θέλω αμφισβητήσω και κυρίως χωρίς να πάψω να εύχομαι ότι θα υπάρχει αντίδραση από ένα ποσοστό ισραηλινών εναντίον του πολέμου, προσωπικά δεν έχω αυταπάτες για το ποιόν και τα πιστεύω της ισραηλινής γνώμης στο Ισραήλ. Δυστυχώς οι φωνές των συνετών και ώριμων ανθρώπων εναντίον του πολέμου και της βίας

αποτελούν προς το παρόν ελάχιστες εξαιρέσεις.

Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αν κρίνει κανείς από τη προέλευση, τη σύσταση και το επίπεδο πολιτισμού και παραδόσεων του “εβραϊκού λαού”.

Οι τέσσερις στους πέντε είναι αντίθετοι με μια μεμονωμένη αποχώρηση του στρατού και μόνον το 4% δηλώνει ότι είναι εναντίον της βίας. Μη φανταστείτε λοιπόν ότι υπάρχει, όπως παλιά, κανένα σοβαρό μαζικό κίνημα, όπως το “peace now”.

Δέστε τι έγραψε στη προχθεσινή Haaret ο Benny Morris, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ben Gurion στην Beersheba (Negev), ο οποίος θεωρείται ως μία από τις λίγες φωνές διαμαρτυρίας.

Το άρθρο του είχε τίτλο “Πρέπει να νικήσουμε τη Χαμάς - την επόμενη φορά” (We must

defeat Hamas – next time).

Έγραφε λοιπόν στο πρόλογό του: "Φαίνεται ότι αυτός ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί. Θα τελειώσει σε λίγες μέρες, ίσως σε μια εβδομάδα ή σε δύο, και μετά από τα κλαψουρίσματα και τις γκρίνιες για μια νέα κατάπαυση του πυρός θα παραμείνει η Χαμάς στη θέση της όπως και στους προηγούμενους γύρους (2008-2009 και 2012). Επιπλέον, αυτός ο πόλεμος θα αυξήσει την πολιτική και στρατιωτική της ισχύ. Συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν να κερδίσουν έναν τέτοιο πόλεμο, οι Άραβες υιοθέτησαν τις τακτικές αψιμαχίες, που στα μάτια τους θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν το Ισραήλ. Οι νεαροί εγκέφαλοι, μετακομίζουν στο Βερολίνο ή στην Καλιφόρνια, ενώ οι τουρίστες και οι επενδυτές επιλέγουν πιο φιλόξενες χώρες".

Τι πρέπει να κάνουμε την επόμενη φορά; συνεχίζει ο συγγραφέας, συμπληρώνοντας αμέσως, ώστε να τελειώσει τη δουλειά (the job is done);

"Να καταλάβει ο στρατός ολόκληρη τη Γάζα και να καταστρέψει τη Χαμάς ως στρατιωτική και πολιτική οργάνωση. Το κόστος των ατυχημάτων και στις δύο πλευρές θα είναι υψηλό, αλλά αυτό είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν (αυτοί) για να έχουμε (εμείς) ασφάλεια". (Οι παρενθέσεις είναι δικές μου. Παρ' όλα αυτά μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας.)

Όσο για τη διεθνή κατακραυγή δεν λέω πως δεν υπάρχει, αλλά μόλις και μετά βίας μου φτάνει ο απόηχος, ίσως επειδή καλύπτεται από τα τσιρίγματα από τα γκομενάκια στα beach parties και τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα εκείνων που παρακολουθούν ανελλιπώς τις καλοκαιρινές αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις για να σπάσουν λιγουλάκι τη μονοτονία, που τους προκαλεί η αδράνεια της ασφάλειας στην οποία ζουν προς το παρόν.

Όσο για τους άλλους τους συνειδητούς, αυτοί ασχολούνται με το παλαιστινιακό ζήτημα στα πλαίσια της εξέλιξης του γενικότερου κινήματος αλληλεγγύης.

Εξαίρεση αποτελούν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής που απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Ισραήλ.

Φυσικά δεν έλειψαν οι “ανθρωπιστικές παρεμβάσεις” των ΗΠΑ, οι οποίες καταδίκασαν το βομβαρδισμό στο σχολείο της UNRWA, επιβεβαιώνοντας όμως ταυτόχρονα το δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί.

Και λίγο αργότερα πάλι την Τετάρτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαίωσαν ότι αναπληρώνονται τα πυρομαχικά του Ισραήλ. Μπας και ξεμείνει και δεν καταφέρει να τελειώσει τη δουλειά και τα συνεργεία μείνουν χωρίς υλικά.

Η αμερικανική κυβέρνηση διευκρίνισε επίσης ότι είχε συμφωνήσει από καιρό στο αίτημα για την παράδοση των πυρομαχικών. Επρόκειτο δηλαδή για παλιά παραγγελία και συνεπώς ανειλημμένη υποχρέωση. Ταυτόχρονα το Πεντάγωνο επανέλαβε τη δέσμευση της Ουάσινγκτον να "εξασφαλίσει την ασφάλεια του Ισραήλ." Ο ισραηλινός στρατός είχε ζητήσει στις 20 Ιουλίου την αναπλήρωση των πυρομαχικών, για την αντιμετώπιση της μείωσης των αποθεμάτων του. Το Πεντάγωνο διαβίβασε το αίτημα και το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ ενέκρινε την πώληση τρεις ημέρες αργότερα. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αποφασισμένες να διασφαλίσουν την ασφάλεια του Ισραήλ, διότι είναι ζωτικής σημασίας για τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ και να βοηθήσουν το Ισραήλ να αναπτύξει και να διατηρήσει υψηλή ικανότητα αυτοάμυνας", δήλωσε ο John Kirby, ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου.

Μέρος των πυρομαχικών προέρχεται από τα αποθέματα που ο στρατός των ΗΠΑ έχει εγκαταστήσει σε ισραηλινό έδαφος για χρήση από τον ισραηλινό στρατό, για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων (746 εκατομμύρια ευρώ). Ο κ. Kirby διευκρίνισε ότι αυτά τα πυρομαχικά ήταν αποθηκευμένα εκεί "για πολλά χρόνια, πολύ πριν από την τρέχουσα κρίση." "Η απόφαση για την παράδοση των πυρομαχικών από το απόθεμα αυτό ήταν καθαρά αποτέλεσμα υπουργικών αποφάσεων, οι οποίες δεν απαιτούν την έγκριση του Λευκού Οίκου", συμπλήρωσε για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αφού ο συμπαθητικός μαυρούλης κάνει τα αδύνατα δυνατά, να σταματήσει η αιματοχυσία. Έστειλε μάλιστα και αυστηρό τελεσίγραφρο.

“Αγαπητέ Benjamin, σταμάτησε τους βομβαρδισμούς στη Γάζα δικός σου Barack”

Αν υπάρχει ένα ζήτημα στο οποίο συμφωνούν απόλυτα Δημοκράτες και Ρεπουμπλικάνοι, είναι η βοήθεια στο Ισραήλ, με το πρόσχημα φυσικά της ενίσχυσης της άμυνας του.

“Είχαμε πάντα μια πολύ ειδική σχέση με το Ισραήλ” δήλωσε η Suzan Rice.

Αν δεν το γνωρίζετε η Suzan Rice είναι η μόνιμη εκπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, αδελφούλα της γνωστής Condolleeza Rice, εκείνης της συμπαθέστατης μαυρούλας με το γλυκό προσωπάκι, που όταν κοιτούσε έδειχνε τα λευκά δοντάκια της και μάζευε τα φρυδάκια της. Που πριν να γίνει υπουργός εξωτερικών, ήταν διευθύνων σύμβουλος στην εταιρεία με τα ρύζια, την Μπάρμπα Μπεν. Που ήταν φίλη με τον Στρος Καν και ήταν εκείνη που τον έβαλε στο Δ.Ν.Τ. και άλλα πολλά.

(Φαίνεται λοιπόν ότι κι αλλού “οι παρέες γράφουν ιστορία”)

Οι ΗΠΑ πάντως έχουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στο Ισραήλ, δηλαδή είναι καθαρά συναισθηματικοί οι λόγοι για τους οποίους από τη ίδρυση του μέχρι σήμερα, του έχουν χορηγήσει εξοπλισμό αξίας 1000 δις δολαρίων και ενέκριναν πρόσφατα ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα αξίας 225 εκατ. στο οποίο περιλαμβάνεται και το αντιπυραυλικό σύστημα Iron Dome.

Και ο ΟΗΕ τι κάνει ; θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς.

Φυσικά και παραμένει άγρυπνος φρουρός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρώτα απ' όλα των παλαιστινίων, όσων έχουν απομείνει και γι όσο καιρό θα απομείνουν. Μη νομίζετε ότι μπορεί σήμερα να συμβεί ο,τι συνέβη και στους Ινδιάνους της Αμερικής, γιατί τότε, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε ΟΗΕ. Έτσι δεν στάθηκε δυνατόν να αποσοβηθεί η σφαγή και συνέβη ό,τι συνέβη.

Ο ΟΗΕ λοιπόν καταδίκασε τις επιθέσεις του και τους βομβαρδισμούς στη Γάζα και απαίτησε από το Ισραήλ την άμεση κατάπαυση του πυρός. Με άλλα λόγια έβαλε τα πράγματα και κυρίως το Ισραήλ στη θέση του. Είναι δε αξιοσημείωτη και εντυπωσιακή η πρωτοβουλία του Γ.Γ. του Ban Ki- Moon. Εκτός από τη συγκίνηση γι αυτές τις δυναμικές ενέργειες, νοιώθω και την ανάγκη να σας πω δυό λόγια, που ίσως δεν ξέρετε, γι αυτόν τον “σύγχρονο καλό Σαμαρείτη”, που με την υποδειγματική του στάση αποτελεί βράχο απροσπέλαστο για τον διεθνή ιμπεριαλισμό και φάρο για τους λαούς που παλεύουν για το δίκιο και την ανεξαρτησία τους.

Ο τύπος αυτός ήταν υπουργός εξωτερικών της Νότιας Κορέας, όταν το 2007 αντικατέστησε τον Κόφι Ανάν, που είχε πια κουραστεί από το βάρος των αλλεπάλληλων ανθρωπιστικών εκστρατειών, που είχε αναλάβει, με αποκορύφωμα τη σφαγή στη Ρουάντα. Για να μην ξεχνιόμαστε ειδικά αυτός ο τελευταίος φέρει ακεραία την ευθύνη για τη προκλητική και παροιμιώδη αδράνεια, που στοίχισε τη ζωή 850.000 ανθρώπων, κυρίως της φυλής Τούτσι, οι οποίοι σφαγιάστηκαν από τους ομοεθνείς τους που άνηκαν

στη φυλή Χούτου.

Η μαρτυρία για αυτή την αμέλεια που ακινητοποίησε τις δυνάμεις της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, που βρίσκονταν στη περιοχή και ελλείψει διαταγής να παρέμβει, κατέληξε να παίξει το ρόλο του “παρατηρητή του ΟΗΕ” στη σφαγή, έγινε γνωστή στο διεθνές δικαστήριο από τον αρχηγό των στρατιωτικών δυνάμεων, ο οποίος μέσα σ' ένα ξέσπασμα λυγμών, αφού κατηγόρησε τον Ανάν, παραιτήθηκε από τη θέση του.

Ο τότε λοιπόν Καναδός αντιστράτηγο Ρομέο Νταλέρ, που ήταν επικεφαλής της αποστολής μερικών εκατοντάδων κυανοκράνων του ΟΗΕ "UNAMIR", ενημερώθηκε για τη λαθραία διακίνηση όπλων, αλλά και για τις μυστικές εκπαιδεύσεις χιλιάδων Χούτου, έξω από το Κιγκάλι, "ώστε να σκοτώνουν 1.000 Τούτσι σε 20 λεπτά".

Ο Νταλέρ ενημέρωσε τα κεντρικά του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη και τον επικεφαλής του τμήματος Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων, μετέπειτα Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού, Κόφι Ανάν. Ο Ανάν, όμως υπό τις πιέσεις των Αμερικανών, του δίνει εντολή να μείνει άπρακτος, απορρίπτοντας το αίτημα του Καναδού για 4.000 κυανόκρανους δυνατότητα χρήσης πυρός για προστασία του άμαχου πληθυσμού.

Μετά απο τον Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι, τον οποίον “παραιτήσαν” με αφορμή τον πόλεμο του κόλπου, οι δύο επόμενοι γραμματείς του ΟΗΕ, είναι κατάλληλα επιλεγμένοι για τον νέο ρόλο του ΟΗΕ στις μέρες μας.

Ειδικότερα όμως ο Ban Ki- Moon έχει ορισμένα στοιχεία που τον καθιστούν πολύ ιδιαίτερο.

Μερικές καλά πληροφορημένες πηγές του ΟΗΕ ανησύχησαν από την απάντηση που έδωσε ο Moon σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το αν πιστεύει στο θεό. Είχε λοιπόν δηλώσει τότε με διπλωματικό τρόπο, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του χαρακτηρίζονται ως “μη-θρησκευτικές χριστιανικές,". Η δήλωση αυτή που για άλλους είναι ακαταλαβίστικη και για άλλους αθώα, στη πραγματικότητα είναι μια μια κωδική λέξη που χρησιμοποιείται συχνά από τους “Moonies” για την “Ενοποιημένη Εκκλησία” (Unification Church).

Τι είναι όμως η Unification Church και οι “Moonies”;

Εδώ μπαίνει και ένα νέο πρόσωπο για τον οποίον προφανώς δεν έχετε ακούσει ποτέ

τίποτε: ο Sun Myung Moon.

Γεννήθηκε το 1920 στη σημερινή Βόρεια Κορέα. Σε ηλικία 16 ετών θα δει τον Ιησού. Αργότερα θα μιλήσει με τον Θεό, τον Βούδα και τον Μωυσή.

Σπούδασε μηχανικός στο Τόκυο, φυλακίστηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς, δραπέτευσε και διέφυγε στη Νότια Κορέα στη διάρκεια του εμφύλιου, επέστρεψε ξανά στη Βόρεια Κορέα και ξαναγύρισε και πάλι στη Νότια!!!!!!

Εκεί εγκατέλειψε τη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία στην οποία είχε μυηθεί από την ηλικία των 10 ετών (δηλ. λίγο πριν δει το Χριστό) και το 1354 ίδρυσε δικιά του Εκκλησία την “Ενοποιημένη Εκκλησία” (Unification Church). Αυτή είναι ένα κράμα Χριστιανισμού – Κομφουκιανισμού – Σαμανισμού και Αντικομμουνισμού) και οι οπαδοί του 7 εκατ. Σε 180 χώρες, λέγονται “Moonies”.

Η σπεσιαλιτέ του ήταν οι ομαδικοί γάμοι με άτομα από διάφορες, χώρες διάφορες θρησκείες και φυσικά διάφορες ηλικίες ( καθολικός επίσκοπος από Αφρική 73 ετών με 43χρονη κορεάτισα βελονίστρια).

Το ρεκόρ για το οποίο γράφτηκε το 1998 στο Guinness, ήταν 6.516 ομοιόμορφα ντυμένα ζευγάρια, στο Ολυμπιακό στάδιο της Σεούλ.

Αργότερα όμως το 2009 κατέρριψε ο ίδιος το ρεκόρ του, παντρεύοντας την ίδια στιγμή σε όλο τον κόσμο 45.000 ζευγάρια!!!!

Το 1970 μετακόμισε στις ΗΠΑ, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του το 2012 σε ηλικία 92 ετών. Εκεί λοιπόν έκανε και τις μπίζνες του, ιδρύματα, νοσοκομεία, ΜΚΟ, πανεπιστήμια, εταιρίες, εφημερίδες μεταξύ των οποίων τη Washington Times και τη United Press International και ένα εργοστάσιο όπλων. Η περιουσία του ξεπερνούσε τα 625 δις δολάρια. Υπήρξε προσωπικός φίλος του Νίξον, του Ρέιγκαν, των Μπούς και του Πινοσέτ.

Παρά το ότι διακήρυττε διαφορετικές ιδέες συνεργάστηκε στενά με τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, τον δικτάτορα της Βόρειας Κορέας από το 1991 και μετά.

Ο Sun Myung Moon εργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια για να διεισδύσει στον ΟΗΕ και τελικά τα κατάφερε.

Έτσι αναγνωρίστηκαν τρεις δικές του ΜΚΟ και του παραχωρήθηκε συμβουλευτικό καθεστώς για τις οργανώσεις: Ομοσπονδία Γυναικών για την Παγκόσμια Ειρήνη (Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο - ECOSOC), την Οικογενειακή Ομοσπονδία για την παγκόσμια ειρήνη και τη Παγκόσμια Ομοσπονδία μη κυβερνητικών Οργανώσεων (Wango). Το 2001, πραγματοποίησε μαζικό γάμο σε μια αίθουσα συσκέψεων του ΟΗΕ και δήλωσε ότι “το κίνημά μας και τα Ηνωμένα Έθνη είναι απόλυτα συνδεδεμένα”. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Το δόγμα της ενοποίησης πήγαινε πολύ παραπέρα: “Τα Ηνωμένα Έθνη και οι ΗΠΑ μπορούν να ενωθούν. Αν τα Ηνωμένα Έθνη και οι Ηνωμένες Πολιτείες ενωθούν σε μια οργάνωση, τότε και η ενοποίηση θα έρθει πιο γρήγορα και για τον κόσμο”.

Αλλάξτε τώρα τι λέξη ενοποίηση με τη λέξη υποκατάσταση και δέστε τι συμβαίνει σήμερα. Θέλει ερώτημα γιατί ο Sun Myung Moon, δρούσε με τις ευλογίες των ΗΠΑ και σε αρμονία με τον ΟΗΕ; Ο Sun Myung Moon είχε στενές σχέσεις με τη δεξιά πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ειδικότερα με τον Τζέρι Φάλγουελ, και την οικογένεια Μπους. Είχε επίσης διεισδύσει σε μια σειρά από αποστολές του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στην Ινδονησία, στη Γκάμπια, στο Μπαγκλαντές, στη Μογγολία, στο Ουζμπεκιστάν, στις Κομόρες, στο Ιράν, στη Μοζαμβίκη, στο Τατζικιστάν, στον Αραβικό Σύνδεσμο και στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης.

Έτσι λοιπόν κατάφερε να δημιουργήσει πολλά ερείσματα στο εσωτερικό του ΟΗΕ και η εκλογή του Ban Ki-moon σαν Γενικού Γραμματέα μπορεί να είναι θεωρηθεί ως μεγαλύτερο βραβείο του.

Αν και ο Ban Ki-moon και ο Sun Myung Moon δεν συνδέονται συγγενικά μεταξύ τους, ορισμένα μέλη του ΟΗΕ μπορούν να διαισθάνονται ακόμη ότι κάτι δεν πάει καλά, εξ αιτίας της ισχυρής στήριξης της κυβέρνησης Μπους στον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Νότιας Κορέας και λόγω των στενών δεσμών μεταξύ ορισμένων αξιωματούχων του Μπους και των "Moonies".

Πιστεύεται ότι η Γαλλία και η Αγγλία δεν είναι ενθουσιασμένοι με την εκλογή του. Ο Ban Ki-moon έχει ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες επί σειρά ετών, έχοντας κάνει μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ και δύο θητείες στη πρεσβεία της Νότιας Κορέας στην Ουάσιγκτον. Η διπλωματική αυτή αποστολή διατηρούσε πολύ στενές επαφές με την οργάνωση του Sun Myung Moon στην Ουάσιγκτον, DC . Συμπληρωματικά το ίδιο χρονικό διάστημα “παίζονταν” και η θέση του Γενικού Διευθυντού του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος. Τη θέση αυτή πήρε τελικά με την επιμονή της Κοντολίζα Ράις και του αμερικανού πρέσβη στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον, η Sheeran Shiner που ήταν μέλος της εκκλησίας του Sun Myung

Moon. Η Shiner είχε διατελέσει Υφυπουργός Οικονομίας, Επιχειρήσεων και Αγροτικών

Υποθέσεων.

Σας υπενθυμίζω ότι δεν υπάρχουν σενάρια συνωμοσίας, (αλλά συνωμοσίες).

Επίσης δεν θα πρέπει να βλέπετε παντού γύρω σας συνωμότες, (γιατί αυτοί είναι κρυμμένοι).

Τι κρύβεται τελικά πίσω από την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα;

Ποιοι είναι πίσω από αυτή;

Τι μπορούν να περιμένουν σήμερα οι Παλαιστίνιοι;

Για να μπορέσει να δώσει κανείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να έχει πρώτα απ' όλα σκιαγραφήσει το γεωπολιτικό πλαίσιο της περιοχής. Αυτό λοιπόν που συντελείται σήμερα σ' αυτόν τον ευαίσθητο χώρο έχει σχέση με τη σχετική ομοιογένεια των αραβικών χωρών, από ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική, κοινωνική άποψη, τη γεωγραφική τους γειτνίαση, την έκταση και το ειδικό βάρος του προβλήματος των ενεργειακών πηγών, τις πολιτικές των εμπλεκόμενων και αντιτιθέμενων παραγόντων, τόσο σε τοπικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, καθώς και το στρατηγικό άξονα στον οποίο κινείται το μέτωπο της επίθεσης του ιμπεριαλισμού.

Σε μια περιοχή όπου οι κρίσεις φαίνεται να είναι ο κανόνας, στον πρόσφατο γύρο της βίας στη Μέση Ανατολή φαίνεται ότι αναδύεται μιας μεγαλύτερης κλίμακας εξέλιξη: η αρχή της διάλυσης του αραβικού κράτους - έθνους, όπως αυτή αντανακλάται από την αυξανόμενη και συνεχή κατάτμηση της “σουνιτικής” Αραβίας.

Ό,τι απέμεινε με τα χρόνια που πέρασαν από την ιδέα της μεγάλης ενοποιημένης Αραβίας (ouma el arabia) και την οποία κανείς από τους νεότερους άραβες ηγέτες δεν είχε εγκαταλείψει, από τον Νάσερ μέχρι τον Καντάφι, σήμερα αποσυντίθεται σταδιακά και “μεθοδικά” παρά το συμφεροντολογικό παραλήρημα των χωρών του κόλπου και τις ακραίες, συντηρητικές εκρήξεις καταπιεσμένων μειονοτήτων, που υποδαυλίζονται από το Ιράν.

Ο δρόμος που ακολουθούν είτε σαν πολιτική επιλογή, είτε επειδή εμπλέκονται στη δίνη των κατευθυνόμενων, μεθοδευμένων συγκρούσεων, οδηγεί ακριβώς στο αντίθετο από την ενότητα και τα ευγενή οράματα του παρελθόντος.

Τα αραβικά κράτη στη Μέση Ανατολή γίνονται όλο και πιο αδύναμα. Οι παραδοσιακές δυνάμεις και πρόσωπα που βρίσκονται στην εξουσία, είτε οι γερασμένοι μονάρχες, είτε τα αυταρχικά “Λαϊκά” καθεστώτα φαίνεται ότι αδυνατούν όλο και περισσότερο να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των ανήσυχων πολιτών τους. Με την αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας, οι φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές ενισχύονται. Σταδιακά, η αραβο-ισραηλινή διένεξη έχει μετατραπεί σε μια ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη. Στη συνέχεια, το παλαιστινιακό κίνημα διαιρέθηκε.

Το χειρότερο που έχει συμβεί σήμερα είναι να εκπροσωπείται η “παλαιστινιακή ιδέα” από τη Χαμάς.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι παλαιστίνιοι απομονώθηκαν και η Παλαιστίνη αποτελεί εύκολη λεία για το Ισραήλ. Τέλος, είναι ολόκληρη η περιοχή, από την ανατολική Μεσόγειο ως τον Περσικό Κόλπο, η οποία κινδυνεύει να εκραγεί. Δείτε την εξέλιξη του πολέμου στη Συρία, και στο Ιράκ με την εγκαθίδρυση ενός ψευδο- χαλιφάτου, διαγράφοντας τα σύνορα Συρίας-Ιράκ ...

Σήμερα τα περιφερειακά γεωπολιτικά ζητήματα υπερβαίνουν κατά πολύ το παλαιστινιακό ζήτημα.

Τι σημαίνει σήμερα να είναι κανείς πολίτης του Ιράκ, της Συρίας, της Υεμένης ή του Λιβάνου; Κάθε κλασική ονομασία φαίνεται να απαιτεί πλέον στη θέση της, μια νέα σύνθετη ονομασία: π.χ. σουνίτης του Ιράκ, αλαουίτης της Συρίας και ούτω καθεξής. Με δεδομένα αυτά τα παραδείγματα, η πολιτικο-θρησκευτική ταυτότητα αποκτά λιγότερα αστικά χαρακτηριστικά και μεγαλύτερη σημασία.

Η κατάσταση αυτή πυροδοτήθηκε από την αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ η οποία τελικά εισήγαγε μια θρησκευτική έννοια της ταυτότητας σε αυτή τη χώρα. Στην πραγματικότητα ο θρησκευτικός σεχταρισμός ήταν πάντα ζωντανός στο Ιράκ, όπως και οι μειονότητες. Μετά όμως από την αμερικανική επέμβαση κατέληξε να είναι η κινητήρια και οργανωτική αρχή της ιρακινής πολιτικής με τα τραγικά σημερινά αποτελέσματα.

Η “αραβικές ανοίξεις” και τα παρελκόμενα τους δεν θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί αν δεν είχε προηγηθεί το πείραμα του ιρακινού μοντέλου.

Εκτός από αυτό το γενικότερο γεωπολιτικό πλαίσιο και την ιστορική συνέχεια που χαρακτηρίζει την πολιτική εξέλιξη του παλαιστινιακού προβλήματος, η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση τροφοδοτείται και από καινούργιους παράγοντες που ξεπερνούν τα όρια του παραδοσιακού, αλλά βασικού προβλήματος: της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους και του δικαιώματος των παλαιστινίων να έχουν πατρίδα.

Για να καταλάβουμε λοιπόν τους λόγους της ισραηλινής επίθεσης εναντίον της Γάζας πρέπει να πάμε αρκετά βαθιά, τουλάχιστον 600 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και 30 μίλια από τις ακτές της. Εκεί, στα παλαιστινιακά χωρικά ύδατα, υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο φυσικού αερίου, το Γάζα Marine, που εκτιμάται σε 30 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Υπάρχουν επίσης και άλλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, σύμφωνα με τον χάρτη που έχει σχεδιαστεί από το Τμήμα Γεωλογικής Επισκόπησης των ΗΠΑ, που είναι κυβερνητική υπηρεσία (Geological Survey). Αυτά τα υπόλοιπα βρίσκονται στο υπέδαφος της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.

Το 1999, σε μια συμφωνία που υπογράφεται από τον Γιάσερ Αραφάτ, η Παλαιστινιακή Αρχή αναφέρει ότι η Γάζα Marine λειτουργεί ως μια κοινοπραξία της British Gas και της Consolidated Contractors Group (Παλαιστινιακή ιδιωτική εταιρεία), με το 60% και το 30% των μετοχών, αντίστοιχα, και όπου το Ταμείο Επενδύσεων της Παλαιστινιακής Αρχής έχει ποσοστό 10%.

Στη συνέχεια έγιναν δύο γεωτρήσεις, η Γάζα Marine-1 και η Γάζα Marine-2. Δεν μπήκαν όμως ποτέ σε λειτουργία, δεδομένου ότι η διαδικασία μπλοκαρίστηκε από το Ισραήλ, που θέλει το σύνολο του φυσικού αερίου σε εκπτωτικές τιμές. Εδώ λοιπόν κάνει την εμφάνιση του και ο συνταξιούχος της πολιτικής ο Τόνι Μπλερ, απεσταλμένος του "Κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή" ( ΗΠΑ, Ρωσίας, Ε.Ε και ΟΗΕ), ο οποίος είχε ήδη ετοιμάσει μια συμφωνία με το Ισραήλ.

Επιβάλλεται λοιπόν μια συμφωνία, η οποία στερεί από τους παλαιστίνιους τα τρία τέταρτα των εσόδων του φυσικού αερίου από την μελλοντική εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών που του ανήκουν. Το μερίδιο τους προβλέπεται να κατατίθεται σε διεθνή λογαριασμό, που θα ελέγχεται από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Όμως, αμέσως μετά τη νίκη της στις εκλογές του 2006, η Χαμάς αρνείται τη συμφωνία,

χαρακτηρίζοντάς την σαν κλοπή, και ζητάει επαναδιαπραγμάτευση. Το 2007, ο σημερινός Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Moshe Ya'alon δήλωνε ότι «το αέριο δεν μπορεί να εξαχθεί χωρίς στρατιωτική επιχείρηση που θα εξαλείψει τον έλεγχο της Χαμάς στη Γάζα». Το 2008, το Ισραήλ ξεκίνησε την "Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι" στη Γάζα.

Τον Οκτώβριο του 2010, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο με την ανακάλυψη από τη Noble Energy Α.Ε. ενός τεράστιου κοιτάσματος του Λεβιάθαν, στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ και του Λιβάνου, εκτός από εκείνα του Tamar, που είχαν ανακαλυφθεί από την British Gas το 2001.

Η λιβανική κυβέρνηση κάτω από τη πίεση της Χεζμπάλα, ξεκίνησε τη διαδικασία διεκδίκησης των δικαιωμάτων της στον ΟΗΕ. Το Ισραήλ όμως αδιαφορώντας παντελώς, ξεκίνησε την εξόρυξη και την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου από τις αμφισβητούμενες περιοχές.

Τον Σεπτέμβριο του 2012, η Παλαιστινιακή Αρχή ανακοίνωσε ότι, παρά την αντίθεση της Χαμάς, εκείνη επανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για το φυσικό αέριο με το Ισραήλ. Δύο μήνες μετά την ένταξη της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ ως “παρατηρητής μη κράτος-μέλος” ενισχύεται τη θέση της Παλαιστινιακής Αρχής στις διαπραγματεύσεις. Ωστόσο η Γάζα Marine είχε κολλήσει, εμποδίζοντας τους Παλαιστινίους να αξιοποιήσουν τον φυσικό πλούτο που διαθέτουν.

Στο χρονικό αυτό σημείο η Παλαιστινιακή Αρχή αποφασίζει να ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία. Στις 23 Ιανουαρίου του 2014 κατά τη συνάντηση του Παλαιστίνιου Προέδρου Αμπάς με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν, συζητείται η δυνατότητα ανάθεσης της λειτουργίας του κοιτάσματος φυσικού αερίου στα ύδατα της Γάζας, στη Gazprom της Ρωσίας. Είναι πληροφορία που έδωσε στη δημοσιότητα το πρακτορείο ειδήσεων ITARTASS, επισημαίνοντας ότι η Ρωσία και η Παλαιστίνη θα ενισχύσουν τη συνεργασία τους στον τομέα της ενέργειας. Στο πλαίσιο αυτό, εκτός από τη συνεργασία στον τομέα του φυσικού αερίου, αναμένονταν και μια επιπλέον δραστηριότητα με σκοπό την εξόρυξη πετρελαίου κοντά στη Ραμάλα στη Δυτική Όχθη. Στην ίδια περιοχή, η ρωσική TECHNOPROMEXPORT ήταν έτοιμη να συμμετάσχει στην κατασκευή ενός θερμοηλεκτρικού σταθμού με ισχύ 200 MW.

Ο σχηματισμός της νέας παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας στις 2 Ιουνίου του 2014, ενισχύει την πιθανότητα ότι η συμφωνία μεταξύ της Παλαιστίνης και της Ρωσίας θα μπορεί να πραγματοποιηθεί με ασφάλεια. Δέκα ημέρες αργότερα, στις 12 Ιουνίου, γίνεται η απαγωγή των τριών νεαρών Ισραηλινών και στις 30 Ιουνίου βρίσκονται σκοτωμένοι. Φαίνεται πως η Μοσάντ είχε στήσει αρκετά καλά αυτό το σκηνικό. Πρακτικά η ανακοίνωση τόσο της απαγωγής, όσο και της δολοφονίας των νεαρών, ήταν εκείνο που απέτρεψε την Κνεσέτ (την εβραϊκή βουλή), από τη ψήφιση του νόμου που ανέστειλε την απελευθέρωση “των τρομοκρατών” και έδινε ταυτόχρονα το πρόσχημα στον Moshe Ya'alon να ξεκινήσει την επίθεση στη Γάζα, προκειμένου να καλύψει το κενό που δημιουργούσε η έλλειψη του εν λόγω νόμου. Έτσι η καλοσχεδιασμένη αυτή επιχείριση γίνεται αυτομάτως “αιτία πολέμου” (casus belli) και ξεκινά η επιχείρηση εναντίον της Γάζας με την επωνυμία "προστατευτικό φράγμα".

Είναι λοιπόν προφανής η πρόθεση του Ισραήλ να οικειοποιηθεί τις ενεργειακές πηγές ολόκληρης της Λεκάνης της Μεσογείου, οι οποίες δεν του ανήκουν, δηλ. των Παλαιστινίων, του Λιβάνου και της Συρίας. Εμφανή είναι επίσης και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, η οποία με το πρόσχημα της υποστήριξης του Ισραήλ επιδιώκει να αποκτήσει τον έλεγχο σε όλη τη Μέση Ανατολή και να εμποδίσει την επανάκτηση της επιρροής της Ρωσίας στην εν λόγω περιοχή.

Όλα αυτά συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα, που για άλλη μια φορά σκάει στα χέρια των Παλαιστινίων.

Από την άλλη ο συσχετισμός δυνάμεων στον περιβάλλοντα χώρο δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους παλαιστίνιους να απεμπλακούν από το σημερινό αδιέξοδο. Αντίθετα αφήνει το πεδίο ελεύθερο στο Ισραήλ για να φτάσει στα άκρα.

Και τα άκρα δεν είναι να εξοντώσει τη Χαμάς, όπως ισχυρίζεται επισήμως και όπως μας καβουρδίζουν το μυαλό τα ΜΜΕ, αλλά η εξόντωση και η απομάκρυνση του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Λωρίδα της Γάζας με τελικό σκοπό τη “νομιμοποίηση” για τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της περιοχής.

Άλλωστε η παρουσία και η δράση της Χαμάς ενισχύθηκε από το ίδιο το Ισραήλ, προκειμένου να αποτελέσει αντίβαρο και να αποδυναμώσει τη Φάταχ. Γεγονός που οδήγησε τελικά στη διάσπαση του παλαιστινιακού κινήματος. Στη οικτρή αυτή κατάσταση αυτή δεν είχε βρεθεί ποτέ το παλαιστινιακό κίνημα, παρά το γεγονός ότι παλιότερα δρούσαν τρεις τουλάχιστον διαφορετικές παρατάξεις με σοβαρές στρατιωτικές δυνάμεις: Η Φάταχ, το Λαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο και το Δημοκρατικό απελευθερωτικό μέτωπο και δεν έλειψαν οι φορές που είχαν βρεθεί αντιμέτωπες, να διαφωνούν πολιτικά και να καταλήγουν σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις μεταξύ τους.

Ακόμη και στις σφοδρότατες συγκρούσεις ανάμεσα στις παλαιστινιακές και τις Λιβανέζικες δυνάμεις , όπως την Άμαλ, μετά την αποχώρησή τους από τη Βηρυτό, την επιστροφή τους στη Τρίπολη του Λιβάνου και πριν την οριστική τους αποχώρηση από το Λίβανο, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 80, δεν είχαν φτάσει σε παρόμοια πολιτικά και στρατιωτικά αδιέξοδα.

Σήμερα μετά από μια σύντομη χρονική περίοδο που ταυτίζεται με την ανάληψη της εξουσίας από τους “αδελφούς μουσουλμάνους” κατά την οποία η Χαμάς σαν “το στρατιωτικό σκέλος της αδελφότητας” επωφελήθηκε στο έπακρο από τη πολιτική υποστήριξη της Αιγύπτου και την οικονομική βοήθεια από το Κατάρ, η κατάσταση στις σχέσεις με την Αίγυπτο περιήλθε σε χειρότερο σημείο, από εκείνο που ήταν επί προεδρίας Μουμπάρακ.

Η σημερινή Αίγυπτος αντιλαμβάνεται την αλληλεγγύη απέναντι στους παλαιστίνιους με το δικό της τρόπο: με την αποστρατιωτικοποίηση της Λωρίδας, καθαρά και για τη δική της ασφάλεια πλέον και δευτερευόντως με την άρση του οικονομικού αποκλεισμού.

Τα σύνορα με την Αίγυπτο έχουν κλείσει εντελώς με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία επικοινωνία με τον “έξω κόσμο”. Πρακτικά επικρατεί μια κατάσταση πλήρους αποκλεισμού, γεγονός που δεν επιτρέπει καν τον ελάχιστο ανεφοδιασμό, δημιουργώντας τεράστιες ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και γενικά είδη πρώτης ανάγκης.

Το χειρότερο είναι ότι ο νέος πρόεδρος στρατηγός Σίσσι, έχει προσλάβει τον Τόνι Μπλέρ σαν ειδικό σύμβουλο. Ο αδίστακτος αυτός αγγλοσάξωνας και σύγχρονος σταυροφόρος, εξακολουθεί να διατηρεί την ιδιότητά τους ως εκπρόσωπος του “Κουαρτέτου”. Έτσι υποστηρίζοντας τα συμφέροντα της British Gas, προσπαθεί να επιβάλει μια “ειρηνευτική πρωτοβουλία”, που είναι απαράδεκτη για τους παλαιστίνιους και που την έχουν ήδη δεχτεί οι ισραηλινοί.

Η άρνηση της από την πλευρά της Χαμάς, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, θα εκληφθεί ως αδιαλλαξία και θα δώσει το επιχείρημα στη Τσαχάλ (τον ισραηλινό στρατό) να διεισδύσει ακόμη βαθύτερα στη Λωρίδα της Γάζας, προκειμένου να εξουδετερώσει τη Χαμάς, όπως θα εξακολουθεί να ισχυρίζεται.

Στη περίπτωση αυτή θα είναι μονόδρομος για τους παλαιστίνιους ώστε να αναγκαστούν να υπογράψουν.

Για το ρόλο αυτό δεν είναι σίγουρο ότι ο Μπλέρ έχει λαμβάνειν μόνον από αυτούς των οποίων τα συμφέροντα εμφανώς εξυπηρετεί. Οι άλλοι παράγοντες που επωφελούνται επίσης είναι τα αραβικά εμιράτα, που έχουν αποδείξει πόσο γενναιόδωρα ανταμείβουν τους φίλους τους.

Το Ιράν και η Συρία φραστικά τουλάχιστον εξέφρασαν όπως ήταν αναμενόμενο την αλληλεγγύη τους, αλλά μόνον μέχρι εκεί. Πρακτικά το περιορισμένης έκτασης μήνυμα που ήθελαν να στείλουν στο Ισραήλ είναι ότι: αν χρειαστεί, είναι κι αυτές σε θέση να προκαλέσουν στο Ισραήλ ζημιά μέσα στην ίδια του τη χώρα, όπως εκείνο έδειξε ότι προκαλεί με την αλλαγή του συνοριακού καθεστώτος στη Συρία και στο Ιράκ, ιδιαίτερα μετά την εγκαθίδρυση του ισλαμικού Χαλιφάτου στη Μοσούλη.

Εξ άλλου η Συρία δεν έχει κανένα συμφέρον αυτή τη στιγμή να επιδεινώσει τη κατάσταση σε βάρος της, προκαλώντας μια χώρα που υποστηρίζει το ΝΑΤΟ, τη στιγμή που μόλις παρά τρίχα γλύτωσε από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς, λίγους μήνες νωρίτερα. Πολύ δε περισσότερο αφού η Χαμάς είχε στείλει και ισλαμιστές “εθελοντές” να πολεμήσουν εναντίον της.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ από τότε που ξεκίνησε το ντόμινο της αραβικής άνοιξης και δεν υπάρχει η πιθανότητα, η αδελφότητα με το στρατιωτικό της σκέλος τη Χαμάς να επεκταθεί στις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Τελικά η κύρια σύγκρουση που διατηρείται ακέραια δεν είναι ανάμεσα στις θρησκευτικές και στις Λαϊκές παρατάξεις, αλλά ανάμεσα αυτούς που υπηρετούν και σε αυτούς που αντιμάχονται τον ιμπεριαλισμό, επειδή ακριβώς ο τελευταίος παίρνει υπ' όψη του αποκλειστικά και μόνον τα δικά του συμφέροντα σε βάρος όλων των άλλων χωρών στη περιοχή.

Δύο άλλοι υποστηρικτές της Χαμάς, η Τουρκία και το Κατάρ δεν έχουν πλέον τα ίδια περιθώρια και τις ίδιες διαθέσεις, ώστε να “στηρίξουν“ την παλαιστινιακή υπόθεση, όπως παλιότερα όταν ο Ερντογάν πήγανε στη Γάζα και το Κατάρ έστελνε δολάρια και φορτηγά ολόκληρα με οικοδομικά υλικά και είδη πρώτης ανάγκης, από τα ανοιχτά σύνορα με την Αίγυπτο των αδελφών μουσουλμάνων. Βέβαια κανένας από τους δύο δεν ήταν έτοιμος να θυσιάσει πολύ περισσότερα από αυτά τα ελάχιστα που προσέφεραν δημόσια. Ούτε βέβαια ήταν σε θέση να υλοποιήσουν τις απειλές και τα παχιά λόγια που ξεστόμιζαν εκ του ασφαλούς, που οι τότε συνθήκες τους επέτρεπαν και τα συμφέροντα τους επέβαλαν. Η Τουρκική διπλωματία προϊόν της μεγαλομανίας του Νταβούτογλου – ακίνδυνη και μάλλον υποστηρικτική για τα αμερικανικά συμφέροντα τότε - και της παραληρηματικής φιλοδοξίας του Ερντογάν, που από δήμαρχος ήθελε “να γίνει Χαλίφης”, σαν γνήσιος νεώτερος Ιζνογκούντ, έφαγε τα μούτρα της. Δεν είναι τόσο οι σχέσεις με το Ισραήλ που “εμφανίζονται” να περνούν κρίση, η αιτία για τη τωρινή στάση της Τουρκίας. Άλλωστε ουδέποτε ξέφυγαν έξω από τα περιθώρια που καθόριζε η αμερικανική λογική και που πάντα κινούνταν στα πλαίσια του δόγματος : “ήταν όλοι τους παιδιά μου”. Τα περιστατικά του Μάβι Μάρμαρα και οι αντισημιτικές κορώνες του Ερντογάν εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες σκοπιμότητες σε τόπο και χρόνο, δηλαδή την εποχή της αραβικής άνοιξης. Οι εποχές αλλάζουν, και οι εθνικές πολιτικές είναι εποχιακές. Μονάχα η αμερικανική πολιτική έχει δικαίωμα να παίζει το ρόλο του μετεωρολογικού δελτίου.

Οι δύο χώρες έχουν εδώ και πολλά χρόνια μεταξύ τους σύμφωνο στρατιωτικής αλληλοβοήθειας εν ισχύ και οι δύο μυστικές υπηρεσίες τους συνεργάζονται άψογα, πρωτίστως για τα αμερικανικά και δευτερευόντως για τα δικά τους συμφέροντα. Η σιωπή ιχθύος ή η στάση “κότας” που τηρεί η Τουρκία απέναντι στην Ισραηλινή επιχειρηματικότητα στη Κύπρο σχετικά με την αξιοποίηση του φυσικού αερίου και απέναντι στη πλήρη υποστήριξη που παρέχει στους Κούρδους – του Μπαρζανί βέβαια – δεν εξηγείται με άλλο καλλίτερο τρόπο. Ό,τι φαίνεται προς τα έξω, δεν είναι απαραίτητο να είναι και μέσα!!!

Όσο για το Κατάρ τι περιμένει κανείς από μια πάμπλουτη μεν χώρα, που όμως στήριξε την ανεξαρτησία της στο γεγονός ότι η ίδια η χώρα αποτελεί αμερικανική βάση!! Οι κινήσεις της φιλόδοξης πολιτικής της χώρας “μινιατούρας” χωρίς να έχουν αλλάξει σε επιχειρηματικό και στρατηγικό επίπεδο για τη μονοπωλιακή και αρχηγική “εκπροσώπηση της αραβικής ιδέας”, έχουν προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, με τις υποδείξεις των αμερικανών. Εξ άλλου η χρηματοδότηση των ισλαμικών γκρουπούσκουλων συνεχίζεται αμείωτη και πάντα σε ανταγωνιστικά πλαίσια με τη Σαουδική Αραβία. Η έντονη και επιβλητική παρουσία του στις διεθνείς και δια - αραβικές σχέσεις συνεχίζεται αμείωτη. Μπορεί να έχασε κάποιες θέσεις στην Αίγυπτο που παρ' ολίγο δεν μετονομάστηκε σε Μόσρι – λάντ κατά το αμερικανικό πρότυπο (Ντιζνεϋ – λάντ), μπορεί να έχει “παγώσει” προς το παρόν το μέτωπο της Συρίας και να ενισχύθηκαν περισσότερο οι θέσεις των σαλαφιστών σε σχέση με τις θέσεις της συριακής “αντιπολίτευσης”,το χαϊδεμένο παιδί του Κατάρ, μπορεί να αναγκάστηκε να αλλάξει χέρια η εξουσία από πατέρα σε γυιό, αλλά και τι μ' αυτό. Τίποτε δε χάθηκε.

Τέλος η Χεζμπάλα που θα μπορούσε να αποτελέσει μια απειλή για το Ισραήλ, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να ανοίξει ένα καινούργιο μέτωπο στο Νότιο Λίβανο, απασχολώντας και φθείροντας τη Τσαχάλ. Πρώτα απ' όλα οι δυνάμεις της είναι υποχρεωμένες να απαντήσουν στις προκλήσεις και στις επιθέσεις των “ακρισλαμιστών” στη περιοχή του Καλαμούν στα σύνορα του Λιβάνου με τη Συρία. Η περιοχή αυτή στην οποία έχουν συγκεντρωθεί τουλάχιστον 5.000 ζιχαντιστές μισθοφόροι, είναι άκρως στρατηγικής σημασίας. Αποτελεί σημαντικό πέρασμα και πρέπει να ξεκαθαρίσει πριν να αρχίσει ο χειμώνας, γιατί μετά δεν θα υπάρχουν περιθώρια λόγω του μεγάλου υψομέτρου και του ορεινού της περιοχής. Οι καιρικές συνθήκες θα την καθιστούν δυσπρόσιτη για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Όποιος λοιπόν την καταλάβει ή την κρατήσει μέχρι το χειμώνα, αυτός κερδίζει τα περάσματα προς τη Συρία!

Αυτό, όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς ενδιαφέρει απόλυτα τη Χεζμπάλα για δύο λόγους. Ο ένας είναι για να εξασφαλίσει πλήρη κάλυψη και βοήθεια στη συμμαχικές “κυβερνητικές δυνάμεις”, ο δεύτερος να στηρίξει τη παρουσία της πολιτικής του σιιτικού Ιράν στη περιοχή σαν αντίβαρο στη μονοπώληση του Αραβισμού και του Ισλάμ από τη σουνίτικη σαλαφίστικη και γουαχαμπίτικη σαουδοαραβική και καταριανή επιρροή. Τρίτο και βασικότερο να αναδειχθεί η αριθμόν πρώτη στρατιωτική και πολιτική δύναμη στο Λίβανο που είναι σε θέση να προστατέψει τη χώρα από τα ακρισλαμικά γκρουπούσκουλα και τις ομάδες των μισθοφόρων. Η απειλή αυτή είναι απόλυτα πραγματική για το Λίβανο, του οποίου ολόκληρη η εθνική υπόσταση θα απειληθεί σε περίπτωση που οι σεχταρο - θρησκευτικές συγκρούσεις επεκταθούν στο έδαφός του. Οι συνέπειες θα είναι καταστροφικότερες από εκείνες του παρατεταμένου εμφύλιου πολέμου, οι πληγές του οποίου δεν έχουν ακόμη επουλωθεί.

Η διάλυση του “κράτους του Λιβάνου” θα σηματοδοτήσει το τέλος της νεότερης εποχής με τη δημιουργία των σύγχρονων, ανεξάρτητων χωρών στη Μέση Ανατολή.

Δεν έχει λοιπόν τη δυνατότητα, αλλά ούτε και το ενδιαφέρον να στηρίξει όπως παλιότερα τη “παλαιστινιακή υπόθεση”, ούτε καν στο όνομα του Αραβισμού. Ιδιαίτερα σήμερα που οι παλιές διαφορές που είχαν καταλήξει στο παρελθόν σε συγκρούσεις, κινδυνεύουν να αναζωπυρωθούν υπό το πρίσμα των σημερινών σεχταρο - θρησκευτικών μετώπων που έχουν πλέον σχηματιστεί.

Επιπλέον η πολιτική που ακολουθεί η Χεζμπάλα δεν ξεφεύγει από τη πολιτική του Ιράν, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένο παρά τις όποιες φραστικές διατυπώσεις έκφρασης αλληλεγγύης να χαλάσει τις σχέσεις που έχει με τόσο κόπο δρομολογήσει με τους Δυτικούς σε σχέση με το εμπάργκο και τα πυρηνικά.

Μετά απ' όλα αυτά έχει κανείς την εντύπωση πως το Ισραήλ δεν έκανε επιλογή του χρόνου, του τόπου και του τρόπου και μάλιστα του καταλληλότερου για να εξαπολύσει την επίθεσή του; Τι καλλίτερο μπορούσε να εξασφαλίσει εκτός από μια ιδανική διεθνή συγκυρία και ένα ευνοϊκό για εκείνο συσχετισμό δυνάμεων σε τοπικό επίπεδο;

Αλίμονο στους κατοίκους της Γάζας σε πρώτη φάση, γιατί έπεται και συνέχεια.

Και μην ξεχνάτε :

Σας υπενθυμίζω ότι δεν υπάρχουν σενάρια συνωμοσίας, (αλλά συνωμοσίες).

Επίσης δεν θα πρέπει να βλέπετε παντού γύρω σας συνωμότες, (γιατί αυτοί είναι

κρυμμένοι).

Δεν ξέρω τι έχει καταλάβει απ' όλα αυτά η “ελληνική διπλωματία”. Δεν ξέρω ούτε καν αν υφίσταται. Ίσως όμως να έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στα προβλήματα της “κεντροαριστεράς” ή πάλι να αποτελεί και ως εκ τούτου να κρατεί “κλάδον ελαίας” !!!!!

Θα δείξει !!!

Εγώ πάντως καλού κακού με τόσα σύννεφα και τέτοιο παλιόκαιρο ψάχνω για ομπρέλα.

Υ.Γ.: Όσα γράφτηκαν παραπάνω προσφέρονται αφιλοκερδώς στα δημοσιογραφικά επιτελεία των Πρετεντέρηδων, Πρωτοσάλτηδηδων, Μπάμπηδων και τόσων άλλων, που “κάνουν καλά τη δουλειά” τους.

Διαβάζοντάς αυτά και κυρίως κατανοώντας τα, θα ξέρουν τι δεν πρέπει να τους ξεφύγει και κινδυνεύσουν να το μάθουμε.