Υποκλίνονται... α λα γαλλικά

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου αρχικά έλεγε ότι θα... αγρίευε στο Παρίσι ζητώντας από την τρόικα φοροελαφρύνσεις για την ανακούφιση εργαζομένων και νοικο-κυριών από τους αβάσταχτους φόρους που οδηγούν στην εξαθλίωση και τη δήμευση της ακίνητης περιουσίας τους. Και ότι θα διεκδι-κούσε χαλάρωση παραμέτρων του μνημο-νιακού προγράμματος.

Πολύ σύντομα έβαλε την ουρά στα σκέλια και μεταβλήθηκε στον γνωστό πειθήνιο φίλο των δανειστών και εκπλήρωσε πριν από τη... «διαπραγμάτευση» τις επιθυμίες τους: και τις απολύσεις στο σύνολό τους και το ξέσκισμα των συνταξιούχων και την πλήρη εφαρμογή του δημοσιονομικού στόχου του ΕΝΦΙΑ και το «μπιρ παρά» ξεπούλημα των ακινήτων, τα οποία θα δημεύσει μέσω της βάρβαρης φορολόγησής τους.

Είναι αλήθεια ότι το ελληνικό σύστημα εξουσίας ουδείς το παίρνει στα σοβαρά. Αλλιώς δεν θα...
έφτανε ένας... χαμηλόβαθμος Γερμανός αξιωματούχος να προτείνει στην κυβέρνηση να διαφημίσει το μνημόνιο για να πειστούν και άλλοι να το υιοθετήσουν.

Βεβαίως οποιοσδήποτε Γερμανός, οσοδήποτε χαμηλόβαθμος, μπορεί να λέει ό,τι θέλει στην αποικία του. Εκεί όπου τρέχουν να προλάβουν τις γερμανικές επιθυμίες χωρίς καν να ρίξουν μια... ντουφεκιά. Ήδη άλλωστε η Ελλάδα έχει υποστεί μια επιβολή κυβέρνησης – αυτής του Παπαδήμου.

Δεν είναι η δική μας η μόνη χώρα στην οποία συνέβησαν παρόμοιες... άσεμνες παρεμβάσεις. Στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι αποπέμφθηκε από την ίδια τη Μέρκελ. Ενώ στη Γαλλία η διατύπωση δημόσιας κριτικής προς τη Γερμανία και την οικονομική πολιτική που επιβάλλει σε ολόκληρη την ευρωζώνη οδήγησε στην αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών. Στη θέση του – όπως στην Ελλάδα με τον Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον Μόντι – τοποθετήθηκε ένας τραπεζίτης, με θητεία στον όμιλο των Ρότσιλντ.

Κατά μία έννοια ο πολιτικά αδύναμος Ολάντ, παρά τον ωμό κίνδυνο που λέγεται Μαρίν Λεπέν, υποχωρώντας άνευ όρων έκανε να ξεχαστεί το προσωνύμιο «Μερκοζί» που συνόδευε το δίδυμο της Μέρκελ και του Σαρκοζί, ο οποίος παρομοιαζόταν συχνά με... σκυλάκι της καγκελαρίου. Η δε Μέρκελ έσπευσε να λάβει τη δήλωση απόλυτης πίστης και του πρωθυπουργού της Ισπανίας δημιουργώντας ασφυκτικό κλοιό στον ευρωπαϊκό Νότο.

Η ειρωνεία είναι ότι χθες, ύστερα απ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση διέρρεε ότι ελπίζει σε... συμμαχία του Νότου για αλλαγή πολιτικής στην Ε.Ε. Ούτε την αίσθηση του πολιτικού τάιμινγκ δεν έχουν πια...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»