Το στρατηγικό αδιέξοδο του Ισραήλ

του Θέμη Τζήμα

 

22 μέρες μετά την έναρξη των επιχειρήσεών του στη Γάζα και δευτερευόντως στη Δ. Όχθη, το Ισραήλ έχει περιέλθει σε στρα-τηγικό και τακτικό αδιέξοδο. Ξεκίνησε από την ανάγκη σύλληψης των απαγωγέων των τριών νεαρών Ισραηλινών, πέρασε στην επιδίωξη καταστροφής των δυνατοτήτων της Χαμάς να εκτοξεύει ρουκέτες, έπειτα στην καταστροφή των τούνελ και τώρα μίλησε για αποστρατιωτικοποίηση της Λωρίδας της Γάζας.

Όταν αλλάζεις τέσσερις φορές επιχειρησιακό στόχο σε 22 μέρες κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την τακτική σου και με τη στρατηγική σου. Επιπρόσθετα, το Ισραήλ έχει να αντιμετωπίσει μια διογκούμενη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης που δεν περνάει απαρατήρητη, εξαιτίας των πρωτοφανών εγκλημάτων που διαπράττει.

Ακόμα χειρότερα όμως τα θύματα στις τάξεις του στρατού του αυξάνονται με ρυθμό που δεν τον...
περίμενε, ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση επιδεικνύει απρόσμενες επιχειρησιακές ικανότητες. Για πρώτη ίσως φορά μετά τα γεγονότα που ανέδειξαν τη Φατάχ σε κύρια δύναμη πριν από δεκαετίες, το Ισραήλ κινδυνεύει με καθαρή μη- νίκη, ίσως και ήττα σε στρατιωτικό επίπεδο από την παλαιστινιακή αντίσταση.

Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ όπως συστηματικά πράττει τα τελευταία- ιδίως- 10 χρόνια περίπου, παγιδευμένο ανάμεσα σε εξτρεμιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του και στην έπαρση ως προς τις στρατιωτικές του δυνατότητες ερμηνεύει λανθασμένα την περιφερειακή του θέση και οδηγείται σε αποτυχημένες εκστρατείες, μεταπίπτοντας από μη νίκες στον κίνδυνο ήττας.

Δείχνει να μην κατανοεί πως δεν κινείται πια σε ψυχροπολεμικό περιβάλλον και απέναντι σε τακτικούς στρατούς. Καλείται να δράσει μέσα σε ένα πολυκεντρικό διεθνές περιβάλλον, σχετικοποίησης της ισχύος των ΗΠΑ, οξυνόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ενδυνάμωσης του ρόλου τόσο μη κρατικών δρώντων που μπορούν να το κάνουν να αιμοραγήσει, όσο και άλλων κρατών στην περιοχή του- βλ. Ιράν- η αντιπαράθεση με τα οποία όσο περνάει ο καιρός δείχνει ολοένα πιο καταστροφική και για το ίδιο το Ισραήλ επιλογή.

Την ώρα που η Μ. Ανατολή φλέγεται και σκορπίζει ρίγη με τη βαρβαρότητα που η Δύση- μαζί με την Τουρκία και εν μέρει το Ισραήλ- εξέθρεψαν, η κυβέρνηση Νετανιάχου από τη μια επιτίθεται στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Παλαιστίνης και από την άλλη- θα έπρεπε να- εύχεται να διασωθεί η κυβέρνηση αυτή.

Εν κατακλείδι, το Ισραήλ σήμερα υποχωρεί σε όλα τα επίπεδα: ως στρατιωτικό φόβητρο. Ως προς τη διεθνή του φήμη. Ως προς τη θέση του στην περιοχή. Ως προς τις κατεξοχήν συμμαχίες του- βλ. ΗΠΑ- που απελπίζονται βλέποντας το στρατιωτικό και πολιτικό αδιέξοδο του στενότερου συμμάχου τους στη Μ. Ανατολή.

Τις επόμενες ημέρες το Ισραήλ θα αναζητήσει οδό διαφυγής από τη σύγκρουση αλλά με τρόπο που να μην καταρρακώνει το κύρος του. Σε αυτό το πλαίσιο από τη μια θα εντείνει τη στρατιωτική του εκστρατεία και από την άλλη θα επιδιώξει ανεπίσημα διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες. Η αντοχή του παλαιστινιακού λαού και οι δυνατότητες της αντίστασης θα κρίνουν αν το Ισραήλ θα ηττηθεί ή αν θα δείξει ότι ξεφεύγει από την παγίδα στην οποία έχει πέσει με σχετικά διαχειρίσιμο επικοινωνιακά και πολιτικά τρόπο. Σε κάθε περίπτωση αυτή η εκστρατεία δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες. Ούτε το Ισραήλ θα είναι ίδιο μετά το τέλος της.

από το «tvxs.gr»