Η έννοια της ελπίδας στη σημερινή κυρίαρχη πολιτική αφήγηση της Ελλάδας…

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αν δεις σε τί ελπίζει σήμερα ο αγανακτισμένος έλληνας και σε τι εμφανίζεται να ελπίζει η Διαπλοκή, θα καταλάβεις ταυτόχρονα το πώς και το γιατί της εσωτερικής υποτίμησης, με τριπλή έννοια: πολιτισμική, οικονομική, διανοητική.

Ελπίζει να πουλήσει την καταστροφή του, μήπως και σωθεί από αυτούς που θεωρεί πως δεν συμφέρει πολιτικοοικονομικώς η καταστροφή του πολιτικού συστήματος, της αγοράς και της διοικητικής δομής. Σώστε με, όχι γιατί το αξίζω, αλλά γιατί αν δεν με σώσετε θα έρθουν στα πράγματα οι καλικάτζαροι! Ξέρετε, αυτά τα δαιμονικά όντα με τα κόκκινα μάτια [τα δικά μου είναι γαλάζια, αλλά κοκκινίζουν από το διάβασμα και την άτιμη την αλλεργία – αλλά σημασία έχει πως είναι πράγματι κόκκινα], τα αχτένιστα μαλλιά, τα δόντια άγριου θηρίου [εδώ ευθύνεται η περιοδοντίτιδα, που μας κατάντησε ξεδοντιασμένα «θηρία»] και τις τερατώδεις απόψεις περί πλουραλισμού με σοσιαλιστικό πρόσωπο ή περί σοσιαλιστικού-δημοκρατικού ευρωπαϊσμού! «Σώστε με, γιατί αποκτώ αξία...
μέσω της αφήγησης περί καλικαντζάρων», σου λέει ο άτιμος ο πολιτικάντης και εκείνος που αναπαράγει την κυρίαρχη πολιτική αφήγηση στη σημερινή Ελλάδα.

Ο αγανακτισμένος έλληνας - όπως ακριβώς και η Διαπλοκή - ελπίζει να σωθεί από τον κίνδυνο των καλικάντζαρων, πάση θυσία. Ακόμη και μέσω της δικής του καταστροφής: ένας, βρε ένας [αν και απαιτούνται περισσότεροι, τους οποίους θα συμπτύξει η ιδιοτέλεια του «θύματος» σε έναν] δεν υπάρχει για να με ρίξει; Είναι σαν να λέει ο κ. Σαμαράς, το ίδιο και με μεγαλύτερη αγωνία ο κ. Βενιζέλος! Το ίδιο ελπίζουν οι πτωχευμένοι τραπεζίτες, το ίδιο και υπό πτώχευση μεγαλοεπιχειρηματίες. Δυστυχώς, το ίδιο ελπίζει και ο καταχρεωμένος λαός, ακόμη και ο άνεργος: δεν υπάρχει κάποιος επιτέλους να τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα που διατηρεί την Ελλάδα στη ζωή και τυπικώς στην ευρωζώνη δια του αναπνευστήρα της τρόικας;

Το θυμάσαι, αναγνώστη μου, εκείνο το γηπεδιακό «μια βροχή θα σας/μας σώσει»; Ένας σεισμός (πολιτικός ή άλλος), ένας πόλεμος, μια αντάρα τοπική ή παγκόσμια; Αν δεν πουλήσουμε - τώρα που ξεπουλήσαμε - την καταστροφή μας, ως απειλή για τον πάτρωνα και τον πελάτη μας, δεν θα την βγάλουμε καθαρή, μοιάζει να σκέπτονται οι κυβερνώντες, η Διαπλοκή της και πλήθος άλλων απηυδισμένων, αγανακτισμένων ελλήνων. Η ίδια η Διαπλοκή εξέφραζε την επιθυμία να πιάσουμε γρήγορα πάτο και με ανακούφιση το ανακοίνωσε: «πιάσαμε επιτέλους πάτο», δήλωσε, απειλώντας με τον μύθο των καλικατζάρων, τώρα που, κατά τη γνώμη της, «πιάστηκαν στα πράσα» κάποιοι παράγοντες της τρόικας, να πελεκούν το δέντρο που στηρίζει την κυβέρνησή τους. Ποιοι είναι αυτοί, σε ρόλο καλικατζάρων; Το ΔΝΤ, ενώ χθες ήταν η ΕΚΤ, προχθές η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και διαχρονικώς η ανάπηρη ψυχοσωματικώς γερμανική οικονομική ελίτ και το υπουργείο της!!!

Μα καλά καλικάτζαροι δεν είναι αποκλειστικά οι «Συριζαίοι»; Όχι, καλικάντζαροι είναι καί οι μάγισσες της Δύσης και οι στρίγγλες του ΣΥΡΙΖΑ – ακόμα και τα σκανδιναβικά τρολ [εδώ σφυρίζω αδιάφορα] και τα ισλανδικά julesveinar, που κατεβαίνουν από τα βουνά ή αναδύονται από την θάλασσα για να αρπάξουν τα παιδιά των ελλήνων και να τα οδηγήσουν στις σπηλιές των ξωτικών: στους εκμεταλλευτές της άγριας Δύσης ή στους αιμοδιψείς αναρχοκομουνιστές και λαθρομετανάστες!

Μετά από αυτά οι απηυδισμένοι κάνουν και ένα «διαφημιστικό», για τις (δήθεν) ευκαιρίες απασχόλησης των εκπαιδευμένων ελλήνων στην Δύση! Πουλάνε καταστροφή και τον μύθο της ευημερίας αντεστραμμένο: αντί για το «[δυτικέ], ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα», λένε: έλληνα, ζήσε τον μύθο της καταστροφής σου σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία! Είναι η Ολυμπιάδα του εξευτελισμού, αλλά τί σημασία έχει; Από τους εξευτελισμένους και απελπισμένους κερδίζεις περισσότερα και ανετότερα, αρκεί να ξέρεις να πουλάς την δυστυχία ως μεγάλη ευκαιρία! Η εξαθλίωση γεννά τις καλύτερες μπίζνες και τα αυταρχικότερα καθεστώτα… και δεν σου λέω κάτι καινούργιο!

Δεν πιάσαμε πάτο, δεν υπάρχει πάτος, ούτε καλικάντζαροι, αλλά μόνον αγιαστούρες ενός καθεστώτος που δεν ξέρει πια πως θα μπορούσε να νομιμοποιηθεί πολιτικώς και να λειτουργήσει οικονομικώς! Έτσι φτάσαμε να αγιάζουν και τα «ποτάμια», μήπως και πέσουν μέσα όσοι γαλουχήθηκαν με τον μύθο των καλικαντζάρων και τους φοβούνται ακόμη, επιλέγοντας την εξαγνιστική ψυχρολουσία.

Δεν προβοκάρω άλλο, εδώ σταματώ το «αριστοφανικό» μου, σημερινό «δημιούργημα» και συγχωρήστε τον ερασιτεχνισμό μου! Επαναφέρω τον λόγο στο άχαρο επίπεδο της γνωστής μάλλον επικοινωνίας μας: Είναι τραγικό για μια κοινωνία - όπως και για έναν άνθρωπο - να επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την ίδια την καταστροφή της, για να κερδίσει πολιτική ισχύ, χρήμα και συμπάθεια. Αυτή είναι η αφήγηση του ανίκανου, του άχρηστου, του τιποτένιου: ρίξε με για να σωθώ… έπιασα πάτο, σώσε με! Είναι εθνική ιλαροτραγωδία η αφήγηση περί καλικαντζάρων και εθνικός εξευτελισμός η δόμηση της ελπίδας του έλληνα στη βάση της καταστροφής και της θυσίας του για το ευρώ, για την πατρίδα ή για την κάθε μεταφυσική θεότητα που πλασάρεται ως το «άγιο πνεύμα» της ευημερίας του μέλλοντος.

Σε μια τέτοια περίπτωση το μέλλον ανήκει στους καλικάντζαρους… εάν φυσικά καταλάβαινες αγαπητέ διαπλεκόμενε από μεταστρουκτουραλιστική διαλεκτική. Τελικά όλες τις ελπίδες του τις στηρίζει (ο απηυδισμένος άνθρωπος του ελληνικού καθεστώτος και ο αγανακτισμένος-απολιτικός πολίτης) στους καλικάντζαρους αποθετικώς ή ημι-αποθετικώς. Όλες οι ελπίδες πλέον του καθεστώτος στηρίζονται στο «σοκ και δέος» που ελπίζεται να προκαλέσει η κορύφωση της αφήγησης περί καλικαντζάρων εξωτερικού και εσωτερικού.