Με τη Ρωσία του Πούτιν, λοιπόν;...

του Θέμη Δημητρακόπουλου*

 

Στα δύσκολα κανείς στριμώχνεται και δείχνει χαρακτήρα. Με ποιον να πας; Όταν κι οι δυο αντίπαλες πλευρές σου φαίνονται αποκρουστικές, μακριά από τα δικά σου οράματα και ιδανικά, μακριά από τις πολιτικές σου ρίζες.

Όμως αν είσαι συνειδητός πολίτης του κόσμου, δεν γίνεται παρά να διαλέξεις πλευρά.

Η ουδετερότητα [πλαστή έτσι κι αλλιώς, αφού σχεδόν πάντα κλείνει το μάτι προς τη μεριά των ισχυρών που τη βολεύουν] είναι για τους κεντρώους ισορροπιστές, τους συμβιβαστικούς και συμβιβασμένους, για τους πάντα ''αθώους του αίματος'' – κι εγώ, καθότι διόλου αθώος και διόλου κεντρώος, δεν νίπτω τα χέρια μου, τα ήδη λερωμένα.

Σε αυτό το ανελέητο, τρομαχτικό μπρα-ντε-φερ έχουμε από τη μια έναν οιονεί δικτάτορα, έναν ...
τσάρο που κυβερνά στυγνά με τους ολιγάρχες [και τη ρωσική μαφία] που διαδέχτηκαν τη σοβιετική γραφειοκρατία του παλιού καλού καιρού, και που δεν διστάζει να επιβάλλει το δίκιο του ακόμη και με τα όπλα, όπου χρειάζεται [Τσετσενία, Αμπχαζία και τώρα Κριμαία].

Κι απ' την άλλη έχουμε τους ακροδεξιούς Ουκρανούς, υποκινούμενους από τη Γερμανία της Μέρκελ και την ευρωπαϊκή ολιγαρχία του πλούτου και της ασφυκτικής, μονόπλευρης λιτότητας που τόσο βίαια βιώνουν στο πετσί τους οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου, που επιθυμούν μια Ουκρανία δορυφόρο,  υποταγμένη στα συμφέροντά τους και αιχμή του δόρατος στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Τους απεχθείς φορείς ενός αρρωστημένου μίσους, ενός αμετανόητου φασισμού. Τους λάτρεις του Απόλυτου Κακού.

Με ανοιχτά, κι όχι κλειστά, μάτια λοιπόν, επιλέγω Ρωσία του Πούτιν. Ναι, χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς κανένα δισταγμό.

Ο Κόσμος είναι αυτός που είναι, πολύ μακριά απ' αυτό που θα οραματιζόμουν, έστω και στο μίνιμουμ των επιθυμιών μου. Όταν οι επιλογές είναι μόνον δυο [κι όποιος φαντάζεται και τρίτη, είναι μακριά νυχτωμένος] διαλέγω αυτή που μέσο-μακροπρόθεσμα φαντάζει η λιγότερο επιζήμια για το μέλλον.

Για λόγους ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας ισορροπίας ισχύος, μια περαιτέρω αποδυνάμωση της Ρωσίας θα ήταν ό,τι χειρότερο στην παρούσα συγκυρία.

Με αυτό το σκεπτικό [και για κάποιους άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος, ίσως], τάσσομαι αναφανδόν με τον Πούτιν και τον Στόλο της Μαύρης Θάλασσας.

Με την ελπίδα η φωτιά στην Ουκρανία να μην γίνει πυρκαγιά στις γειτονιές του Κόσμου.

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας

από το «tvxs.gr»