Πεσ’ τα ρε Πάχτα!....

του Διονύση Ελευθεράτου

Φανταστείτε ότι κάποιο στέλεχος της Αριστεράς πιθανολογεί: «Εάν στις βουλευτικές εκλογές υπερισχύσουν τα κόμματα των Μνημονίων, ενδέχεται να καούν πόλεις. Να χαθούν ζωές, επειδή προβλέπεται ασυγκράτητη η οργή των θυμάτων της κανιβαλικής λιτότητας». Εικάζετε τις αντιδράσεις;

Ο Σίμος θα ωρυόταν: «Δεν είναι πρόβλεψη, αλλά προτροπή. Δεν το φοβούνται, το εύχονται και πιθανότατα το μεθοδεύουν. Απειλούν ανοιχτά τον ελληνικό λαό». Φανταζόμαστε τον δανδή Ν. Δένδια, υπουργό Προστασίας του Πολίτη, να κάνει λογοπαίγνιο με τη συντομογραφία του τίτλου του: «Με λένε υπουργό Προ - Πο και τώρα, ένεκα των περιστάσεων, είμαι Προ Πολέμου. Έχουσι γνώσιν οι φύλακες - γρηγορείτε αστυφύλακες. Η Δημοκρατία θα νικήσει, η τρομοκρατία θα ηττηθεί».

Ο Βενιζέλος θα δήλωνε πως μια αναγεννημένη κεντροαριστερά οφείλει να αναχαιτίσει...
τον απειλητικό λαϊκισμό. Ο Σαμαράς θα ζητούσε από τον Άγιο Σαξεστόριο (εκ του «σαξές στόρι»- η νέα Ελλάδα χρειάζεται και νέους αγίους) να βάλει το χέρι του, ώστε «τώρα που πιάνουν τόπο οι θυσίες, η συντεταγμένη πολιτεία να αποτρέψει αιματοχυσίες».

Γιατί, όμως, στην πραγματικότητα δεν συντελέστηκε κανένας τέτοιος «κακός χαμός»; Διότι για πιθανούς εμπρησμούς και φόνους δεν μίλησε κανένας «ακραίος» της αντιπολίτευσης, αλλά ο Χρ. Πάχτας, ο πασίγνωστος δήμαρχος του Αριστοτέλη Χαλκιδικής. Όλα αυτά τα φρικτά -είπε- ενδέχεται να τα κομίσει τυχόν επικράτηση στις αυτοδιοικητικές εκλογές δυνάμεων που αντιτίθενται στην περιβόητη εξόρυξη της «Ελληνικός Χρυσός», η οποία στην ευρύτερη περιοχή λατρεύεται, ως γνωστόν, περισσότερο κι από τον Άγιο Σαξεστόριο.

Το καταλάβατε; Εάν ο Πάχτας και οι συν αυτώ «μαυριστούν» στις επικείμενες εκλογές, μια μαυρίλα αποκαϊδιών και Χάρου είναι πιθανόν να απλωθεί στην περιοχή, λόγω της απόγνωσης των ανθρώπων που πιστεύουν στο δόγμα «για λίγο χρόνο ακόμη στη δουλειά να μείνω - και βλέπουμε αργότερα αν βγάλουμε καρκίνο». Όμως, όχι, τα λόγια του Πάχτα δεν συνιστούν απόπειρα τρομοκράτησης κανενός. Τώρα αλλάζουν οι κανόνες «περί ύπνου και εγρηγορήσεως», για να θυμηθούμε ένα έργο του Αριστοτέλη -του αρχαίου, όχι του καλλικρατικού Δήμου.

Έκπληξη; Ουδεμία. Ήταν ανέκαθεν μπαλαντέρ στις πολιτικές παρτίδες η έννοια της «ηθικής αυτουργίας», όπως και οι αντίστοιχες της τρομοκρατίας, της νομιμότητας, της δημοκρατίας. Εάν αυτές οι έννοιες δεν προσδιορίζονται κατά το δοκούν, είναι άχρηστες και να πάνε να χαθούν...

Καθεστωτική υποκρισία; Ασφαλώς, αλλά και ταξική ευθυκρισία! Διότι, είπαμε, νόμος είναι το δίκιο του διωκόμενου... Έχει «μαλλιάσει» η γλώσσα του Σαμαρά να λεει πως επί δεκαετίες στην Ελλάδα διωκόταν η «επιχειρηματικότητα» (όρος που συνενώνει τον Μελισσανίδη με το οικογενειακό ψιλικατζίδικο της γειτονιάς), άρα το στρατόπεδο της κατατρεγμένης «Ελληνικός Χρυσός» δικαιούται να εκπέμψει κι ορισμένες προειδοποιήσεις. Τι διάολο, η οργή των καταπιεσμένων κάποτε χρειάστηκε κοτζάμ σφαγή της Τριπολιτσάς για να εκτονωθεί και εμείς τώρα θα κάνουμε θέμα την απλή προειδοποίηση ενός ταλαντούχου δημοτικού άρχοντα, που συνενώνει θαυμάσια τη ψηφοθηρία με τη χρυσοθηρία και την «αναπτυξιακή» πολυλογία με την ακαριαία υδατολογία; Είναι ο άνθρωπος που το περασμένο φθινόπωρο σε χρόνο «ντε τε» γνωμάτευσε ότι το αυξημένο αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου Χαλκιδικής δεν είχε σχέση με την «Ελληνικός Χρυσός». Σπεσιαλίστας στα νερά έγινε ήδη. Θα χαθεί άραγε ο κόσμος αν του δοθεί η ευκαιρία να μελετήσει και τις φωτιές που θα ανάψουν οι εξαγριωμένοι πιστοί της εξόρυξης; Υπερβολές...

Ο Πάχτας εκπροσωπεί με σθένος τους χρυσοθήρες, αλλά και τους κυβερνητικούς ολετήρες. Εδώ και χρόνια η «προσφορά» του είναι πολυδιάστατη, όπως ακριβώς και η έννοια «διωκόμενη επιχειρηματικότητα». Διωκόμενη, διότι σήμερα (τι ντροπή!) δεν μετράμε τριάντα Σκουριές και είκοσι Ασωπούς. Διωκόμενη, επειδή κατά την περίοδο 1995 -2009 το μέσο περιθώριο κέρδους στην Ελλάδα ναι μεν ήταν το δεύτερο υψηλότερο στην ΕΕ των 18 περισσότερο προηγμένων χωρών (πρώτη η Ιρλανδία), αλλά παρέμενε στα ... χαμηλά επίπεδα του 40%. Διωκόμενη, επειδή πχ το 2007 η πραγματική φορολόγηση των κερδών βρισκόταν εδώ στο μισό του μέσου όρου της ΕΕ των «25», (15,9% έναντι 33% - ΟΟΣΑ, 2009), αντί να έχει πέσει στο ένα πέμπτο.

Διωκόμενη, επίσης, από την προκατάληψη του ανάλγητου κόσμου που αναρωτιόταν γιατί στην ευχή δεν έπιασε τόπο τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% (2004), γιατί δεν «γέμισε» η χώρα από παραγωγικές επενδύσεις πχ στην τριετία 2007 -2009, όταν μόνο τα κέρδη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιρειών υπερέβησαν τα 33 δισ. ευρώ, κοκ. Κι άντε πάλι αφορισμοί για κρατικοδίαιτη και παρασιτική επιχειρηματικότητα. Πού να ήξεραν, οι αδαείς, πόσο αποθαρρυνόταν μια ανυπεράσπιστη «εισηγμένη», εάν μπροστά της βρισκόταν κάποιος βλοσυρός, διοπτροφόρος υπάλληλος που ζητούσε δυο χαρτιά... Πώς να κάνουν, έτσι, επενδύσεις οι δύσμοιροι «εισηγμένοι»; «Άνθρωπος είσαι και λυγάς»...

Οι Σαμαράδες κηρύσσουν το τέλος των «διωγμών», στην πολιτική δύση τους. Οι Πάχτες προαναγγέλλουν το «αντάρτικο» που πιθανότατα θα «πρέπει», σε ορισμένες περιπτώσεις, να προηγηθεί της αποκαθήλωσης των Σαμαρο-Βενιζέλων. Ο Άγιος Σαξεστόριος ας ευλογήσει τους σταυροφόρους...

από το «Πριν»