Άστα... είμαι να σκάσω...!!

της Μαρίας Τριαντοπούλου

Έχω αρχίσει σχεδόν να τον λυπάμαι τον καημένο τον Βενιζέλο. Δεν μοιάζει να του κάθεται τίποτα. Ακόμα τον θυμάμαι με αστραφτερό μάτι στο Ζάππειο τον Σεπτέμβριο του 2007 να ανακοινώνει την υποψηφιότητα του για την αρχηγεία του κόμματος και μετά να την χάνει μέσα από τα χέρια του... Τόσα χρόνια προσπαθούσε να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και τα κατάφερε τώρα που το κόμμα του γεμίζει δε γεμίζει την πλατεία Συντάγματος – άλλο που εκείνος φέρεται σαν να ηγείται μιας τεράστιας πολιτικής δύναμης και της Ελλάδας γενικότερα.. Και κει που είχε αρχίσει να ελπίζει ότι θα «φορέσει» το ΠαΣοΚ στους «58», ο πνιγμένος και από τα μαλλιά του πιάνεται ακόμα προκειμένου να σωθεί, εκείνοι δεν έδειξαν σημάδια απόλυτης υποταγής. Πάρτε έναν «σταυρό προτίμησης» να μάθετε λοιπόν λέει αυτός. Δεν θα συμμετέχουμε στο ψηφοδέλτιο του ΕΛΙΑ στις ευρωεκλογές λένε εκείνοι.  Με αυτά και με αυτά μοιάζει να «εξαφανίζονται» οι «58», να διασπώνται ή και να διαλύονται.

Μεγάλη στεναχώρια η σημερινή. Μεγάλη η απογοήτευση. Πως να το κάνουμε βρε παιδί μου, ...
είχαν δώσει έναν αέρα ανανέωσης, νεανικότητας και ελπίδας στο πολιτικό παιχνίδι... τόσα χαμόγελα τόσοι εναγκαλισμοί τόσες χαιρετούρες. Άκου να μην θέλουν οι «58» - τέτοιο μαζικό κίνημα βγαλμένο μέσα από την λαϊκή βούληση – να συνεργαστούν τελικά με την «Ελιά», άκου να μην τους αρέσει το καπελάκι που τους έφτιαξε με τόσο κόπο και σκέψη ο Ευάγγελος Βενιζέλος και να του το πετάξουν έτσι βάναυσα στα μούτρα.

Όχι ότι το παραδέχονται αυτό. Εμφανίζονται ενωμένοι ποτέ νικημένοι –όμως πριν καλά καλά προλάβουμε να τους γνωρίσουμε μοιάζουν να διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν. Αυτή η τρομαχτική ανάγκη λοιπόν που είχαν νιώσει αυθόρμητα οι «58» για την δημιουργία ενός τρίτου πόλου, για μια συνεργασία και συσπείρωση όλων των κομμάτων ή των δυνάμεων της προοδευτικής κεντροαριστεράς δεν μοιάζει να έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία. Μοιάζουν αντίθετα να μην μπορούν να συνεννοηθούν σε τίποτα μεταξύ τους οπότε κανείς εύλογα αναρωτιέται για ποιά συσπείρωση μιλάνε ακριβώς και ποιο κενό καλούνται να γεμίσουν; Προκύπτει μάλιστα αίφνης και η νέα κίνηση του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, μια κίνηση που προτίθεται να ενεργοποιηθεί στον ίδιο αυτόν κεντροαριστερό χώρο για τις ευρωεκλογές, και δημιουργείται με πιθανή πρωτοβουλία του Κώστα Σημίτη αμέσως μόλις ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ και αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως έχει βουλιάξει την συνεργασία της ΕΛΙΑΣ με τους «58».

Άσε που σήμερα και ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης - και από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του success story του κυβερνητικού έργου και της ύπαρξης πρωτογενούς πλεονάσματος – θύμωνε και χτυπιόταν για τους αγώνες που έχει δώσει στην Ευρώπη και που κανείς δεν του αναγνωρίζει – έφαγε και αυτός και όλοι μαζι οι συνεργάτες του ένα χαστούκι από την Τρόικα που είπε ότι δεν αναγνωρίζει κανένα πλεόνασμα και συνέχισε να θέτει θέμα δημοσιονομικού κενού και να απαιτεί μέτρα.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος βέβαια δεν πτοείται εύκολα από κάτι τέτοια. Ούτε μνήμη διαθέτει ούτε ιδιαίτερη ευαισθησία ώστε να νιώθει ενοχές. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ό,τι και να τους συμβεί, όσο και να εκτεθούν έχουν ένα τρόπο να μην αφήνουν τίποτα να τους κάνει να νιώσουν μεταμέλεια, ντροπή, ήττα, κάτι τέλος πάντων. Δεν ξέρω ποτέ αν   αντιλαμβάνονται καν ότι έχουν εκτεθεί ότι έχουν ρεζιλευτεί ότι έχουν απαξιωθεί και παριστάνουν τους αδιάφορους ή αν η απόλυτη αλαζονεία και η δίψα για εξουσία τους τυφλώνει εντελώς. Έτσι κάπως και ο Βεζύρης Ιζνογκούντ στο τέλος κάθε περιπέτειας είναι ελεύθερος πάλι να σκεφθεί να τα πάει αλλού τα πράγματα, ελεύθερος ίσως μεν, όλο και πιο μόνος δε... αλλά αυτό είναι μάλλον μια κουβέντα για κάποια επόμενη φορά.

από το "tvxs.gr"