Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια κερδίζονται, δεν χαρίζονται

από το "Κεράσια και Κρίνοι"

Παρακολουθώ το κοινωνικό τοπίο όπως απλώνεται μπροστά μας. Τόσα πολλά γίνονται και όμως τίποτα πραγματικά δεν αλλάζει. Όλοι σαν να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής και πρόκειται για την αναμονή των εκλογών. Κι όμως, η κυβερνητική πολιτική εξακολουθεί να ασκείται κανονικά και όπως εδώ και τέσσερα χρόνια. Τερατώδεις καταστάσεις συμβαίνουν στην καθημερινότητα, κι όμως, δεν υπάρχει καμιά ανάλογη αντίδραση, καμιά αντίδραση που να απαντά πραγματικά και ουσιαστικά. Ένας ακόμα εργαζόμενος αυτοκτόνησε στην απελπισία του απέναντι στην απόλυση και ποιος ξέρει σε τι ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής του. Και είναι μόνο μια είδηση ανάμεσα στις χιλιάδες άλλες εξίσου συγκλονιστικές. Οκτώ παιδιά σύρθηκαν στα αστυνομικά τμήματα, ανακρίθηκαν ύπουλα και παράνομα, εκβιάστηκαν, εξευτελίστηκαν κι όμως, τα σχολεία συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά και η τοπική Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης οργανώνει παράσταση...
διαμαρτυρίας τη Δευτέρα και δίωρη στάση εργασίας για να παρευρεθούν καθηγητές. Με λίγα λόγια μια δίωρη βολτίτσα και η σχολική ζωή οδεύει προς την κανονική ολοκλήρωσή της και αυτή την ευλογημένη χρονιά!

Τι να κάνουμε δηλαδή, θα πει κάποιος. Τι να κάνουμε. Κάποτε έπεσαν κυβερνήσεις, παραιτήθηκαν υπουργοί, καταλήφθηκαν δημόσια κτήρια και χώροι για πολύ λιγότερους και μικρότερης σημασίας λόγους. Σήμερα, σαν να βομβαρδιζόμαστε τόσο από τη βία που έχουμε πια εθιστεί, έχουμε προσαρμοστεί, η προσαρμοστικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό των έμβιων όντων για να επιβιώνουν, και όσοι επιβιώνουμε, επιβιώνουμε έτσι, μέσα σε αυτή τη σαπίλα, μέσα σε αυτό τον ηθικό βούρκο, μέσα σε αυτή τη διάχυτη διάβρωση.

Όσοι ηγούνται δυνάμεων με ευαισθησίες κάνουν ίσως ένα λάθος. Νομίζουν οτι οι εκλογές θα δώσουν τη λύση. Οι εκλογές όντως μπορεί να είναι μια πόρτα που θα διαβεί η ελληνική κοινωνία προς κάτι πιο υγιές και ανθρώπινο, ίσως όμως και όχι. Τι είναι αυτό που θα διασφάλιζε ένα προοδευτικό αποτέλεσμα; Μα η διαπαιδαγώγηση αυτής της κοινωνίας στη συμμετοχή, στον αγώνα, στην κατάκτηση, στο οτι τίποτα δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς να μας χαριστεί, πολύ περισσότερο σε αυτή τη διεθνή, παγκόσμια συγκυρία, καμιά πόρτα προς το φως δεν θα μας ανοιχτεί διάπλατα.

Γι αυτό, ακόμα κι αν βρισκόμαστε - αν βρισκόμαστε όντως - λίγους μήνες πριν από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, έπρεπε να δοθούν μάχες. Όχι μόνο ως άσκηση στη χειραφέτηση, αν και αυτό θα ήταν φυσικό επόμενο, αλλά επειδή ότι κερδίζει μια μάχη από τα κάτω, δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, να παρθεί πίσω. Επειδή τότε όλοι θα ξέρουν πως είμαστε εκεί, είμαστε πολλοί, είμαστε αποφασισμένοι, είμαστε ενημερωμένοι, είμαστε κύριοι της μοίρας μας, είμαστε μια κοινωνία με συνείδηση, με αντανακλαστικά, δεν χειραγωγούμαστε, δεν υποτασσόμαστε, είμαστε νικητές σε κάθε περίπτωση επειδή δίνουμε τις μάχες.

Τώρα σερνόμαστε πίσω απ' τον αρκουδιάρη και χορεύουμε στο ρυθμό που βαράει με το ντέφι του. Σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση, πολλά μπορεί να μας συμβούν, κανείς δεν θα λυπηθεί ένα δειλό λαό και γιατί να το κάνει άλλωστε.