Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν...

του Σταύρου Λυγερού

Μπορεί οι Σαμαράς και Βενιζέλος να προσγειώθηκαν ανωμάλως στην πραγματικότητα μετά τις γερμανικές εκλογές, αλλά δεν αλλάζουν ρότα. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε. Είναι εγκλωβισμένοι στη δική τους ρητορική. Ο ισχυρισμός ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος χρησιμοποιήθηκε ως προπαγανδιστικό επιχείρημα, αλλά τελικώς αντανακλά και τον δικό τους εγκλωβισμό στον μονόδρομο που έχει χαράξει η τρόικα. Γι’ αυτό και ουσιαστικά δεν έχουν περιθώρια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Το μόνο που κάνουν είναι να διαπραγματεύονται τον βαθμό οξύτητας της μονοδιάστατης λιτότητας. Αλλά και σ’ αυτό το επίπεδο ελάχιστα επιτυγχάνουν.

Αυτή την περίοδο οι δύο κυβερνητικοί εταίροι διαβεβαιώνουν ότι δεν θα λάβουν νέα οριζόντια...
μέτρα, ακόμα και εάν η απόφασή τους αυτή οδηγήσει σε αδιέξοδο τις συνομιλίες με την τρόικα. Η πείρα, ωστόσο, μας διδάσκει να κρατάμε μικρό καλάθι. Ο όρος «οριζόντια μέτρα», άλλωστε, είναι μία δίοδος υποχώρησης, με την έννοια ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βαπτισθεί το κρέας ψάρι.

Το σχέδιο του προϋπολογισμού μάς δίνει μια εικόνα. Σε σύγκριση με το 2013 προβλέπει μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 3,1 δισ. ευρώ. Οι δραστικές και κατά κανόνα οριζόντιες μειώσεις των δημοσίων δαπανών τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν κατεδαφίσει το όποιο κοινωνικό κράτος και έχουν αποδυναμώσει σημαντικές λειτουργίες του κράτους. Σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι προφανές ότι η νέα μείωση θα επιδεινώσει μία ήδη δραματική κατάσταση. Το σχέδιο Προϋπολογισμού προβλέπει και αύξηση των δημοσίων εσόδων κατά 2,5 δισ, πάντα σε σύγκριση με το 2013. Από πού, άραγε, θα προκύψουν τα πρόσθετα αυτά έσοδα; Ακόμα και στη μάλλον απίθανη περίπτωση που επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη για αύξηση του ΑΕΠ το 2014 κατά 0,6% και πάλι τα προβλεπόμενα έσοδα δεν μπορούν να αντληθούν από την αύξηση των εισοδημάτων. Με άλλα λόγια, θα αντληθούν με υπερφορολόγηση.

Η κυβέρνηση προβάλλει σαν μεγάλη επιτυχία την αύξηση των δημοσίων εσόδων το τελευταίο διάστημα για να αποδείξει ότι η πολιτική της οδηγεί σε υπέρβαση της κρίσης. Υπενθυμίζουμε ότι το προηγούμενο διάστημα οι ιδιοκτήτες ακινήτων υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τον ΦΑΠ για τρία έτη (2011, 2012 και 2013). Υπενθυμίζουμε ακόμα ότι το Δημόσιο μπορεί πλέον να αφαιρεί από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των φορολογουμένων τα ποσά ληξιπρόθεσμων οφειλών, ενώ επικρέμαται και η απειλή της φυλάκισης.

Από τη στιγμή που το κράτος επιστρατεύει -συχνά με έκδηλη αυθαιρεσία- την εξουσία του για να εισπράξει, είναι προφανές ότι ο φορολογούμενος κατά κανόνα υποχρεώνεται να θέσει σε προτεραιότητα την πληρωμή των οφειλών του προς το Δημόσιο. Για πόσο όμως; Οι αποταμιεύσεις της μικρομεσαίας θάλασσας εξανεμίζονται για να χρηματοδοτήσουν τη διαβίωση, αλλά και την πληρωμή φόρων που δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από το συρρικνωμένο εισόδημα.

Ας σημειωθεί ότι στις 182.785 επιχειρήσεις που μέχρι το τέλος Αυγούστου είχαν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, τον Σεπτέμβριο προστέθηκαν άλλες 343.692 επιχειρήσεις! Οι αριθμοί αυτοί είναι αποκαλυπτικοί της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η αγορά.

Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από μια λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί τα δημόσια οικονομικά να είναι υγιή όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας.

Η πολιτική να λεηλατείς την ιδιωτική περιουσία μέσω της υπερφορολόγησης, μόνο προσωρινά μπορεί να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα. Βιώσιμη λύση μπορεί να προκύψει μόνο εάν σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας, όμως, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αποδομεί την πραγματική οικονομία. Αυτό έχει ως συνέπεια όχι μόνο τη δραστική υποβάθμιση του μέσου βιοτικού επιπέδου, αλλά και σοβαρές παρενέργειες στο ασφαλιστικό σύστημα και μεσοπρόθεσμα στα δημόσια οικονομικά. Το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει. Το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων στο πλαίσιο του PSI λεηλάτησε τα αποθεματικά του. Εκτός αυτού, τα έσοδα των ταμείων συρρικνώνονται δραματικά λόγω της τεράστιας ανεργίας, της δραστικής μείωσης μισθών, της επεκτεινόμενης «μαύρης εργασίας», της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών και της αδυναμίας επιχειρήσεων να πληρώνουν εισφορές.

Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, και χωρίς να παραγνωρίζονται κάποιες σωστές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, είναι ότι δεν βρισκόμαστε προς το τέλος μίας επώδυνης αλλά εξυγιαντικής διαδρομής. Αντιθέτως, η πραγματική οικονομία συνεχίζει να βυθίζεται στο τέλμα με αποτέλεσμα την καταστροφή υγιούς παραγωγικού ιστού και τη συνεπακόλουθη συσσώρευση οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων που ανακυκλώνουν το πρόβλημα. Με άλλα λόγια, το παραμύθι ότι λίγο ακόμα υπομονή και θα βγούμε από το τούνελ είναι ψέμα, και όπως κάθε ψέμα, έχει κι αυτό κοντά πόδια.

Πολιτικό δώρο για τη Χρυσή Αυγή το αίμα των μελών της

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι εκδήλωση ενός ανήθικου πολιτικού αναλφαβητισμού, ο οποίος κατά κανόνα φέρνει αντίθετα από τα διακηρυσσόμενα πολιτικά αποτελέσματα. Η αιματηρή επίθεση στο Νέο Ηράκλειο το αποδεικνύει, εάν επιβεβαιωθεί ότι δράστες είναι τρομοκράτες που χρησιμοποιούν αριστερό πρόσημο. Η διατύπωση είναι δικαιολογημένη, επειδή σ’ αυτό τον σκοτεινό κόσμο δεν υπάρχουν βεβαιότητες.

Η δικαστική δίωξη με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης και η υπερπροβολή των έκνομων δραστηριοτήτων είχαν στριμώξει τη Χρυσή Αυγή. Σ’ αυτή την εξαιρετικά δυσχερή για την ίδια συγκυρία, κανείς δεν θα μπορούσε να της προσφέρει μεγαλύτερο πολιτικό δώρο. Οι εν ψυχρώ δολοφονίες εκ των πραγμάτων διαφοροποιούν το κλίμα στην κοινή γνώμη.

Από μήτρα νεοναζιστών τραμπούκων και δολοφόνων, η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται τώρα σαν θύμα τυφλών δολοφονικών επιθέσεων. Υιοθετώντας χαμηλούς τόνους και μία νομιμόφρονα ρητορική που έρχεται σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν της, επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τη συγκίνηση της κοινής γνώμης. Αυτοπροβάλλεται σαν ένα νόμιμο κόμμα που όχι μόνο διώκεται άδικα από την εξουσία, αλλά και που αποτελεί στόχο τρομοκρατών. Από το αίμα των μελών της θα δρέψει πολιτικούς καρπούς. Είναι πλέον δύσκολο για τους κυβερνώντες να κλιμακώσουν τον πόλεμο εναντίον της Χρυσής Αυγής και πολύ περισσότερο να τη θέσουν εκτός νόμου. Ως εκ τούτου, είναι πιθανόν να χρησιμοποιήσουν τις επιλεκτικές δικαστικές διώξεις για να μεθοδεύσουν την αλλαγή ηγεσίας στη Χρυσή Αυγή, με σκοπό να τη μετατρέψουν σε μια εμμέσως συνεργάσιμη πολιτική δύναμη.

από το «Ας Μιλήσουμε επιτέλους»