ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεν… Τζάκρην;

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

του Ανδρέα Ζαφείρη

Κέρδισε ή έχασε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, από την κατάθεση της πρότασης μομφής; Οι ενστάσεις που είχαν ακουστεί τις προηγούμενες μέρες εστιαζόταν κυρίως στο σημείο της χρονικής συγκυρίας αλλά και της ορθότητας στο επικοινωνιακό ή το καθαρά πολιτικό πεδίο.

Ο απολογισμός του τριήμερου όμως απαιτεί πολλή συζήτηση  και πολύ περισσότερη σκέψη.

ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ…

Τα άδεια έδρανα της Βουλής, σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης,  ήταν  ένα  δευτερεύον γεγονός , αλλά όχι ανάξιο αναφοράς. Όπως επίσης και η εμφάνιση και το ύφος του Πρωθυπουργού: Δίπλα σε ένα Βενιζέλο, να ακροβατεί χορεύοντας με την παράνοια στα πλαίσια....
μίας βοναπαρτικού τύπου αλαζονείας, προστέθηκε και ένας Σαμαράς με κουτσαβάκικο ύφος, στα όρια του grotesque. Ένας νεοφι-λελέ σε ρόλο Ανέστη Βλάχου ήταν η κορύφωση μιας διαδικασίας που ίσως δεν κατάφερε να συγκινήσει το λαό αλλά σίγουρα ευτέλισε την εικόνα της κυβέρνησης στη λαϊκή συνείδηση. Ίσως υπέδειξε σε ποιο βαθμό εκφυλισμού έχει οδηγηθεί η ίδια η κορωνίδα της αστικής δημοκρατίας, το κοινοβούλιο και οι λειτουργίες του. Και η ουσία του εκφυλισμού αυτού δεν είναι απλά το ότι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, έχει σαπίσει. Η ουσία του είναι  το ότι ποτέ άλλοτε, στη μεταπολίτευση, δεν υπήρξε, ακόμη και για τις προδιαγραφές του αστικού κοινοβούλιου, μια τόσο μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα και την, κοινοβουλευτική, αντιπροσώπευσή τους.

Η αίθουσα της Βουλής θύμιζε, ώρες ώρες, θέατρο σκιών γιατί στην κοινωνία δεν υπήρχε πλειοψηφικό ρεύμα που πίστευε ότι το αφορούσε η διαδικασία που εξελισσόταν εκεί. Απόδειξη για αυτό ήταν και η συγκέντρωση έξω από το κτίριο της Βουλής. Μια αμήχανη συγκέντρωση από τη γνώση ότι  θα έπρεπε να ήταν  πιο μαζική. Η μικρότερη των προσδοκιών συμμετοχή δεν μπορεί να αποδοθεί σε οργανωτικά προβλήματα ή δυσλειτουργίες. Αλλά στην  σταδιακή αποστασιοποίηση ενός λαού, όπου η δυσπιστία αρχίζει να αναγορεύεται σε πρώτιστο πολιτικό χαρακτηριστικό.

ΤΟ ΚΥΡΙΟ

Με ένα τρόπο, δίπλα στη πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση, διατυπώθηκε και μια άλλη πρόταση δυσπιστίας: ενός μεγάλου ποσοστού  εργαζομένων και του λαού προς το πολιτικό σύστημα. Κυρίως προς τα «αστικά κόμματα» αλλά, δευτερευόντως, και προς τα κόμματα της Αριστεράς. Δυσπιστία η οποία δεν αποτυπώνεται δημοσκοπικά στην πρόθεση ψήφου, αποτυπώνεται εκεί που είναι όμως η καρδιά της Αριστεράς: στο δρόμο. Αυτή η δυσπιστία δεν ήταν ορατή μόνο το τριήμερο της μομφής. Ήταν και στην συγκέντρωση έξω από την  ΕΡΤ λίγες μέρες πριν. Είναι έντονη και εκφράζεται παντού, : στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στις ιδιωτικές συζητήσεις, στα μικρά ελληνικά κοινοβούλια του καφενείου, μήνες τώρα.  Και η Αριστερά πρέπει να την ακούσει.

Γιατί η δυσπιστία, σε επίπεδο κοινωνίας, δεν είναι ψυχολογικό φαινόμενο. Έχει πολιτικά αίτια που την τροφοδοτούν. Και όσες θεωρίες έχουν επιστρατευθεί για να την ερμηνεύσουν, η «ανωριμότητα», η «ανάθεση», ο  «καναπές», απλά προσφέρουν άλλοθι στην δυσκολία που αντιμετωπίζουν πολλές φορές τα πολιτικά υποκείμενα  της Αριστεράς  και να πείσουν και να συγκινήσουν.

ΙN PERPETUUM ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ;

Η επόμενη περίοδος, εκτός από τα νέα μέτρα, θα φέρει ίσως και πολιτικές ανακατατάξεις;

α) Η αποχώρηση Τζάκρη και οι δηλώσεις άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύει ότι στο εσωτερικό του αναπτύσσεται ένας έντονος προβληματισμός για την επόμενη μέρα. Πολλά στελέχη δεν επιθυμούν να συνδέσουν την πολιτική τους μοίρα με ένα αρχηγό εν ομηρία και αναζητούν διαδρόμους διαφυγής και επιβίωσης. Οι εξελίξεις εντός του χώρου ΠΑΣΟΚ δεν είναι αδιάφορες για την αριστερά. Το αντίθετο. Μπορούν να σημάνουν  την δρομολόγηση λύσεων δημιουργίας διαχειριστικών μεταβατικών μορφωμάτων, με «σύμμαχο» προσανατολισμό προς την Αριστερά (και αντίστοιχες πιέσεις για ευόδωση του προξενιού). Και στο δήθεν αρραγές μέτωπο της Νέας Δημοκρατίας, μπροστά στο ενδεχόμενο νέων αντικοινωνικών μέτρων, μπορεί να δρομολογηθούν εξελίξεις.

Β) Αξιοσημείωτες και  οι προσπάθειες παρέμβασης στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν ήταν μόνο οι συχνές αναφορές στις ομιλίες τόσο του πρωθυπουργού, όσο και στελεχών της κυβέρνησης.  Ακολούθησαν κείμενα του Κούλογλου αλλά και του Φαήλου, που με «φιλικό» τρόπο, όχι μόνο  επισημαίνουν τις διαφωνίες αλλά και υποδεικνύουν «λύσεις».

γ) Μετά την πρόταση μομφής πιστοποιήθηκε ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη συνταγματική πλειοψηφία που απαιτείται για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, την άνοιξη του ΄15.  Αυτό συνεπάγεται ότι κάτω από Κ.Σ. (κανονικές συνθήκες) ο Σαμαράς θα αναγκαστεί  να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το αργότερο το φθινόπωρο του ΄14, με ενδιάμεσα πιθανά ατυχήματα, όχι μόνο λόγω των νέων μέτρων αλλά και εξελίξεων στα «εθνικά θέματα». Ουσιαστικά η πρόταση μομφής αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.

Στο Παρίσι-Τέξας του Wim Wenders, μια  ταινία για τις ελπίδες που σβήνουν μέσα  στην αρένα  της σύγχρονης Αμερικάνικης κοινωνίας, ο πρωταγωνιστής περιπλανιέται χωρίς μνήμη, χαμένος μέσα στην έρημο, για χρόνια. Μέσα σε μια ευρωζώνη που καταρρέει και μετατρέπεται σε εφιάλτη ματαιωμένων προσδοκιών και μετακύλισης της κρίσης, δεν υπάρχει διέξοδος. Η Αριστερά στη χώρα θα πρέπει να περιγράψει τον δικό της μοναδικό, πρωτότυπο δρόμο εξόδου από την κρίση και να στραφεί στο λαϊκό παράγοντα για να διδαχθεί από αυτόν. Χωρίς ιδεολογικούς φετιχισμούς και με διακριτό ταξικό προσανατολισμό στο λόγο και-κυρίως- στην πράξη, να αντιτάξει στο αδιέξοδο ρεαλισμό της διαχείρισης, τον όντως ρεαλιστικό-Ρεαλισμό της μεγάλης Ρήξης.

από το «iskra.gr»