ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Κεφάλαιο 7, Μέρος Β’: ΛΙΓΟΙ ΓΡΑΙΚΟΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

του Παντελή Μιντεκίδη

Όπως ήταν αναμενόμενο η καταστροφή αυτή δεν θα μπορούσε να είχε συντελεσθεί παρά μόνον με εμμένοντα ποικιλόμορφα πλήγματα κατά των δύο θεμελιακών εθνικών συνιστωσών έως ότου επέλθει, και επήλθε, ο συντριπτικός υποκειμενικός (ως λόγος) και αντικειμενικός (ως έργο) αφανισμός τους:

Αφενός αφανισμός της κοινωνικοεθνικής συνιστώσας με όπλα κυρίως:

(1) την αποτροπή δημιουργίας αληθώς εθνικού στρατού, αλλά ενός γιαφκοκομματικού δημοσιοϋπαλληλικού τοιούτου έχοντας πετύχει μάλιστα να στρέψει τον λαό εναντίον του, που οσονούπω βαράει και διάλυση εξαιτίας των αυτόμολων προς τους κατακτητές ηγεσιών του,

(2) την εβραιοχριστιανική παιδεία των παίδων -εφαρμοσμένος ανθελληνισμός και ....
μισελληνισμός- και την πρόταξη των ξένων πατρώνιων συμφερόντων έναντι των ελληνικών όπως επιτάσσει η ιδιότητα του μέλους στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, παραδείγματος χάριν, σε κάθε τόνο ο γραικύλος πρωθυπουργός της κάστας αναγγέλλει ότι τα ελληνικά πετρέλαια είναι ευρωπαϊκά, χωρίς να καταλαβαίνει ότι οι τούρκοι μπορεί από τα ελληνικά πετρέλαια να του επιτρέψουν να αντλήσει κάνα δύο βυτία, ενώ οι γερμανοί δεν πρόκειται να του επιτρέψουν ούτε λίτρο και θα καταντήσει την Ελλάδα να αγοράζει το δικό της πετρέλαιο με τις τιμές της διεθνούς αγοράς,

(3) την διάλυση της μικρής και μεσαίας βιομηχανίας

(4) την διάλυση της εργατικής τάξης με τον μηχανισμό της λαθρομετανάστευσης έχοντας μάλιστα ως πρωτοπαλίκαρο σε αυτό το μέτωπο την αριστερά,

(5) τον εκφυλισμό και εν τέλει την διάλυση όλων των ΔΕΚΟ με σκοπό να τις αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές οι ημέτεροι (εντός ή εκτός) κλπ.

Αφετέρου αφανισμός της κοινωνικοταξικής συνιστώσας, με όπλα κυρίως:

(1) την συνδικαλιστική γραφειοκρατία -στρατός της κάστας για την ποδηγέτηση των εργασιακών συμφερόντων και το τσάκισμα του εθνικού βιομηχανικού καπιταλισμού- με φόντο τα κοινοβουλιακά κόμματα και κυρίως τα αριστερά,

(2) την αντικαπιταλιστική-αντιαναπτυξιακή κρατική μηχανή, ενώ ανταγωνίστριες και μη χώρες καβάλα στο άτι της σύγχρονης διοίκησης, επιστήμης και τεχνολογίας καλπάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς ένα ανθηρό μέλλον, αφάνταστο και άπιαστο πλέον για το αποβλακωθέν βαλκανικό λαΐδιον, ολικώς υποχείριο και ενεργούμενο των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων της άρχουσας κάστας: ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΧΑ, ΑΕ, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ,

(3) το άθλιο αντιδραστικό δημοσιοϋπαλληλάτο, ανάχωμα κάθε κοινωνικής προόδου στην χώρα,

(4) την θεσμοθέτηση ενός Δικαίου που φυλάει και υπερασπίζεται την αδικία κατέναντι κάθε δικαίου,

(5) την ανάπτυξη ψευδεπίγραφων αντιπαλοτήτων όπως η εκμετάλλευση των ανεγκέφαλων φιλάθλων προκειμένου να στρεβλώσει το περιεχόμενο της ταξικής πάλης

(6) την ολική εξαγορά έως ξεβρακώματος της αριστεράς και την κάθετη απόρριψή της όχι μόνο από τον λαό αλλά κυρίως από την όποια εργατική τάξη, αφού για αυτήν την αριστερά ο σοσιαλισμός έχει μια απαραίτητη προϋπόθεση, αυτήν την καταστροφή του έθνους, κλπ.

Αυτό είναι έργον του συστήματος μηχανισμών του κράτους, των ΜΜΕ, της εκκλησίας, του σχολείου, της ασύδοτης ελευθερίας επέμβασης ηλίθιων γονέων στην συνειδησιακή διάπλαση των τέκνων τους και άλλων εργαλείων της άρχουσας κάστας στην διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα.

Σήμερα πλέον όπως για τους Ρώσους ισχύει:

«Ξύσε τον Ρώσο και θα βρεις τον Μουζίκο»

και για τους Γερμανούς:

«Ξύσε τον Γερμανό και θα βρεις τον Ναζί»,

έτσι για του Έλληνες ισχύει:

«Ξύσε τον Έλληνα (γραικό) και θα βρεις τον αποβλακωμένο εθελόδουλο».

Τώρα πλέον η κάστα είναι απολύτως κυρίαρχη. Έφερε τον ελληνικό λαό σε πλήρη αντιστοιχία με την ίδια: Διαπαιδαγώγησε έναν λαό που όχι μόνον περιφρονεί αλλά περιπλέον μισεί -θεωρώντας ως εμπόδια για την ζωή του, αφού από αυτά δεν βλέπει κάποιο άμεσο ατομικό αντίκρισμα εκπεφρασμένο σε ευρώ- κάθε καθήκον υπεράσπισης εθνικών αξιωμάτων όπως:

α) Η Κοινωνική Δικαιοσύνη

β) Η Λαϊκή Κυριαρχία και

γ) Η Εθνική Ανεξαρτησία

Σήμερα, για τον ελληνικό λαό, οποιασδήποτε ηλικίας ή μορφωτικού επιπέδου, τα νοήματα των τριών αυτών αξιωμάτων όλων των ελεύθερων αστικών εθνών του κόσμου ίστανται όχι μόνον άνευ ουσιώδους αντικρίσματος αλλά τυγχάνουν της πλήρους ακατανοησίας έως και καταφανούς περιφρόνησης από μέρους του.

Η χαρακτηρίζουσα τον προμνημονιακό έλληνα (γραικό) αρχή ζωής συμπυκνώνεται ως εξής:

«Όσο κάποιος εξασφαλίζει τις συνθήκες ύπαρξης του τομαριού μου και μόνον αυτές, όλα βαίνουν άριστα. Και αν κάτι πάει στραβά, ο Θεός είναι μεγάλος.»

Καμία σύνδεση με το ιστορικό παρελθόν, καμία αντίδραση στα κοινωνικοεθνικά τεκταινόμενα, καμία προβολή του ατομικού ή κοινωνικού βίου του στο μέλλον.

Σήμερα, ο επί τα χείρω μεταλλαγμένος μνημονιακός λεμούριος γραικύλος χαρακτηρίζεται από το δόγμα:

«Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω.»

Αυτός δεν είναι ένας επαρκής καθορισμός του αποβλακωμένου εθελόδουλου;

Εάλω!

Εάλωω!!

Εάλωωω!!!

Εάλω, μάλιστα, όχι απλώς ο αντικειμενικοκοινωνικός έξω κόσμος, αλλά χειρότερα ο κάθε έκαστος υποκειμενικοατομικός έσω κόσμος, τιποτένιοι υπόκοσμοι αμφότεροι.

Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ σε άλλες χώρες της Ευρώπης οι διάφορες αποφάσεις για το μέλλον των λαών τους όπως ένταξη στην ΕΟΚ, Μάαστριχτ, Ευρωζώνη, Ευρωσύνταγμα  κ.λπ. ελήφθησαν και συνεχίζουν να λαμβάνονται με δημοψηφίσματα των λαών τους, αντιθέτως, στην Ελλάδα οι αποφάσεις ελήφθησαν και συνεχίζουν να λαμβάνονται από τα κοινοβουλευτικά κανίς της ελληνικής άρχουσας κάστας κατ’ εντολήν των ευρωιμπεριαλιστών πατρώνων τους και σήμερα ακόμη χειρότερα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Πλανώνται λοιπόν πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν ότι η άρχουσα τάξη της Ελλάδος είναι ανίκανη να διαχειριστεί την χώρα και γι αυτό συνεχώς προκαλεί κρίσεις οικονομικές, πολιτικές, εθνικές οι οποίες συχνά εγγίζουν μάλιστα τα όρια του εθνικού αφανισμού.

Αντιθέτως, δεν πρέπει να υπάρχει πιο δαιμόνια άρχουσα τάξη στην υφήλιο από την ελληνική (γραικική). Αρκεί κανείς να αναλογιστεί σε ποιό μέρος του πλανήτη θα μπορούσε να διαπράξει κάποιος αυτά που διεπράχθησαν στην Ελλάδα από το πολιτικό κατεστημένο κατ’ εντολήν του οικονομικού και δεν θα βαφόταν γη και ουρανός και θάλασσα κατακόκκινοι; Ο βουλγαρικός λαός, για τον οποίο οι ξύπνιοι έλληνες συνηθίζουν να εκφράζονται με άκρα περιφρόνηση, κατόρθωσε μέσα σε λίγες ημέρες να διαολοστείλει το καθεστώς ευρωτοποτηρητών της χώρας του. Το ίδιο έπραξαν και οι Αλβανοί όταν οι πυραμίδες τους έφαγαν τις αποταμιεύσεις. Σήμερα όλοι οι μεσογειακοί καταπιεσμένοι λαοί αναζητούν την «άνοιξή» τους, ακόμη και οι λαοί της Ανατολίας.

Ωστόσο, στην Ελλάδα παρά τα όσα εγκλήματα διεπράχθησαν, διαπράττονται και όλοι γνωρίζουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι θα διαπράττονται ακαταπαύστως, όχι μόνον δεν άνοιξε ρουθούνι αλλά οι έλληνες υπήκοοι συνεχίζουν να ψηφίζουν τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις των δοσιλόγων -και κατά πως φαίνεται με τα τοιούτα συνδικαλιστικά και αντιπολιτευτικά κυρίαρχα εργαλειακά υποκείμενα και τον τοιούτο λαό- ούτε στο μέλλον πρόκειται να ανοίξει!

Είναι λοιπόν απολύτως ικανή να διαχειριστεί τα του οίκου της για το οικείο συμφέρον της αυτή η κάστα. Και το πολιτικό κατεστημένο της χώρας είναι προδοτικό αλλά μόνον για τον λαό, διότι για την άρχουσα κάστα όχι μόνον είναι σωτήριο αλλά και ζωηφόρο, αφού βελτιώνει σε αφάνταστο βαθμό την οικονομική θέση της έναντι της θέσεως του λαού υφαρπάζοντας τον πλούτο του, παραδείγματος χάριν, ιδιωτικοποιήσεις, ad hoc δημόσιες επενδύσεις και φορολογία.

Ακριβώς αυτές οι σχεδιοποιημένες κρίσεις-καταστροφές σε συνδυασμό με έναν λαό ανδραπόδων αποτελούν το οξυγόνο που συντηρεί στην ζωή αυτήν την άρχουσα κάστα και κατά συνέπεια την διαιώνιση της εσωτερικής κατοχής αλλά και την μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο φρενοκομείο.

ΔΝΤ: Τα μνημόνια ήταν λάθος!

ΜΕΓΑ: Εμείς το λέγαμε ότι είναι λάθος τα μνημόνια!

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Δικαιώθηκε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ που ασκούσαμε σκληρή στάση απέναντι στα μνημόνια!

ΛΑΟΣ: Τέρμα, Χρυσή Αυγή την άλλη φορά!

ΡΕ ΤΙ ΠΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ!

Είναι ωστόσο εξαιρετικά σημαντικό να κατανοηθεί ότι τα κοινωνικοεθνικά-κοινωνικοταξικά εγκλήματα της ελληνικής άρχουσας κάστας ουδόλως συγχωρούνται ή λησμονούνται, παρά αθροίζονται και τοκίζονται στις συνειδήσεις όχι βεβαίως του άθλιου λαϊδίου (και τούτο διότι στην Ελλάδα οι μέγιστη πλειονότητα των κατοίκων είναι γραικοί, τουτέστιν ασπόνδυλη, μάζα ρέπουσα προς κάθε υποδούλωση μη έχουσα εισέτι αυτοοργανωθεί σε λαό fur sich) οπωσδήποτε όμως στις συνειδήσεις ενός όχι ευκαταφρόνητου μέρους όντως Ελλήνων ή και Γραικών ακόμη, οι οποίοι ατομικώς και σταδιακώς συλλογικώς θα διεκδικήσουν την ιστορική προαναφερθείσα διακαή δικαίωση ...

Η αναγκαιότης του προαναφερθέντος ιστορικού κατασφαγιασμού της ελληνικής άρχουσας κάστας έως τρίτης γενεάς δεν είναι απλώς αδήριτη, χειρότερα γι αυτήν, η αντίστροφη μέτρηση για την εκπλήρωσή των προϋποθέσεών της έχει ήδη αρχίσει και οσονούπω ολοκληρώνεται. Διότι κάθε νέα γενεά όντως Ελλήνων συνειδητοποιείται, κινητοποιείται και εμπράκτως αποφαίνεται, όχι μόνον από τα τεκταινόμενα κατά την διάρκεια του δικού της βίου, αλλά συσσωρεύει πλατύ και βαθύ κοινονικοταξικό μίσος μαζί και κοινωνικοεθνικό μίσος κατά αυτής της κάστας και των πατρώνων της, μελετώντας την αληθινή ιστορία και αθροίζοντας τα εγκλήματα της κάστας στην συνείδηση όπως αυτά προσοικειόνωνται  ατομικώς, αλλά και συλλογικώς μέσω όλων των μορφών κοινωνικής συνείδησης: επιστημονικής ιστορίας, επαναστατικής τέχνης, παράδοσης, αφήγησης κοκ.

Θα πρέπει εμφατικώς να τονιστεί ότι δεν πρόκειται απλώς για θυμό, ούτε απλώς για οργή, που είναι στιγμιαίες συναισθηματικές εκρήξεις κατώτερων βιολογικών όντων, αλλά για μίσος συμπαγές, μίσος ατόφιο, μίσος λογικώς δομημένο, μίσος ενεργό και ιστορικώς εξεργασμένο και εμπλουτισμένο, μίσος κοινωνικώς αποθησαυριζόμενο, μίσος που συνιστά όχι κάποιον ορμεμφυτικό απαντητικό μηχανισμό του εμβίου στα εξωτερικά απειλητικά ερεθίσματα, αλλά ανώτατη πνευματική λειτουργία του εγκεφαλικού φλοιού, του λόγου, κάτι που καταφανέστατα στερούνται τα ζώα, γι αυτό άλλωστε οι άρχουσες τάξεις φροντίζουν με κάθε τρόπο -θρησκευτικό, παιδαγωγικό, καλλιτεχνικό, ηθικό, δικαιικό κοκ.- να ποινικοποιούν το μίσος στις συνειδήσεις των αμνών υπηκόων τους (όχι όμως και στις δικές τους), ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το πλέον αποτελεσματικό κίνητρο για δράση του ανθρώπου επί ενός συγκεκριμένου περιεχομένου, και στην συγκεκριμένη συγκυρία επί του περιεχομένου της ύπαρξης του έθνους των Ελλήνων και της χώρας τους.

Ας αναλογιστεί κανείς, ένας όντως Έλλην, τί αισθάνεται για τους Τούρκους, τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, τους Άγγλους, και κυρίως την άρχουσα τάξη του;

Καλέ μήπως θυμό;

Καλέ μήπως οργή;

Η άσβεστο μίσος που τον κάνει να θέλει να τους πιεί το αίμα από τα λαρύγγια τους και ακόμη να μην ξεδιψάει, για τα όσα δεινά υφίσταται τους τελευταίους δύο τουλάχιστον αιώνες;

Προσοχή, διάφορα χαμερπή αντικειμενικά ιστορικά υποκείμενα: τάξεις, φυλές, λαοί, έθνη κοκ. που ευρίσκονται σε κατώτερη πνευματικώς στάθμη εξέλιξης, όπως παραδείγματος χάριν, ο σημερινός ελληνικός (γραικικός) λαός, δεν κατορθώνουν να ενσωματώσουν μέσα στο φάσμα των κοινωνικών τους αρετών το μίσος, χωρίς ωστόσο να παραλείπουν να διατηρούν εν λειτουργία και να καθιστούν κυρίαρχο, καθολικό τους συναίσθημα το πιο ποταπό, το πιο χυδαίο, το πιο δουλοπρεπές συναίσθημα όλων των συναισθημάτων, δηλαδή αυτό του φθόνου.

Ωστόσο, ενώ το μίσος εκδηλώνεται και στρέφεται κατά του μισητού εχθρού του μισούντος, οδηγώντας τον μισούντα σε μία κατάσταση δημιουργικής συναισθηματικής και πνευματικής ευφορίας, ο φθόνος, όλως αντιθέτως, εκδηλώνεται και στρέφεται κατά αυτού του ιδίου του φθονούντος, επιτείνοντας επί τα χείρω την πνευματική του κατάσταση, χωρίς να δύναται να εξέλθει από την εσωτερική καταβύθιση στην οποία φθονώντας περιπίπτει. Ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικώς δουλόφρον και αυτοκαταστροφικό συναίσθημα είναι που χαρακτηρίζει τον σημερινό ελληνικό (γραικικό) λαό και ουδόλως η υψηλή αρετή του μίσους.

Το μίσος ήταν το καίριο συναίσθημα εκείνων των ανθρώπων που δημιούργησαν το μεγαλειωδέστερο πολιτισμό της γήινης ιστορίας, έναν πολιτισμό που φρόντισε από νωρίς μάλιστα να αποτυπώσει την αρετή του μίσους εις την πνευματική του κορωνίδα, ώστε να παραμείνει άσβεστο κληροδότημα για τις επόμενες γενεές.

Και προφανώς εννοούμε το έπος του Ομήρου, Ιλιάς, το οποίον όλοι οι μεγάλοι άνδρες της ιστορίας που εκπεφρασμένως ή ανεκπεφράστως ένιωθαν Έλληνες εις το φρόνημα, δεν παρέλειπαν να διατηρούν παρά το προσκεφάλαιον.

Ατομικό και συλλογικό μίσος είναι δύο διαφορετικές αρετές και δεν θα πρέπει να συγχέονται. Στην ιστορία το αποτελεσματικότερο ψυχολογικό εργαλείο για την άμυνα και συντήρηση των λαών ή για την αποκατάσταση άδικων απωλειών που έχουν υποστεί οι λαοί, είναι το συλλογικό μίσος και ο τρόπος που αυτό υποστατώνεται, όποτε συντρέχουν οι προϋποθέσεις, είναι ο αμυντικός υπέρ των δικαίων πόλεμος ή ο δίκαιος επιθετικός πόλεμος, αντιστοίχως.

Το μίσος είτε στην ατομική είτε στην συλλογική του μορφή είναι πάντα η αρετή του έχοντος το δίκαιο με το μέρος του. Ο έχον επίγνωση του αδίκου των διεκδικήσεών του δεν μπορεί να μισήσει γνησίως. Επιθετικός πόλεμος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ψυχολογική υποστήριξη της αρετής του συλλογικού μίσους, είναι συνήθως ένας επισφαλής και άδικος πόλεμος από την πλευρά του επιτιθεμένου.

Το μίσος δεν είναι ντροπή όπως διδάσκουν στα σκλαβοπάζαρα των γραικών που ακούουν στο όνομα «ελληνικά» σχολεία όπου προσπαθούν να αποκρύψουν την δημιουργική του ισχύ με κάθε είδους λασπολογία.

Το μίσος είναι η πληρέστατη και ύψιστη όλων των αρετών, όλων των εποχών, όλων των παγκόσμιων ιστορικών προσωπικοτήτων.

Δια τούτο τέκνα μου:

Μισήστε!

Μισήστε βαθειά!

Μισήστε απείρως!

Και πάνω από όλα μισήστε καθέτως και αδιαπραγμάτευτα τον αιώνιο και πιο αιμοσταγή εχθρό σας και δυνάστη σας, την γραικική άρχουσα τάξη σας!

Μόνον πνευματικώς ακρωτηριασμένοι άνθρωποι, που είναι πάντοτε οι αμνοί υπήκοοι και ουδέποτε οι εξουσιαστές τους, στερούνται αυτής της ύψιστης αρετής που χαρακτηρίζει μόνον τα άτομα ή τις ομάδες ανώτερων ανθρώπων, δημιουργών ανώτερων επιτευγμάτων ή πολιτισμών.

Αφήστε ελεύθερο τον εαυτόν σας, χωρίς την παραμικρή αναστολή ή ενοχή, αλλά με κάθε περηφάνια, να μισήσει και να εκφράσει το μίσος του με έργο και με λόγο, για να απελευθερωθεί, για να ιαθεί, για να δομήσει και να αποκτήσει επίγνωση της αυτοσυνειδησίας του, το κέντρον της ελεύθερης φρονήσεως και εν τέλει να χειραφετηθεί ως ελεύθερος πολίτης-οπλίτης.

Κάθε πρωί με την αφύπνιση και κάθε βράδυ με την κατάκλιση τα παιδάκια που θέλουν να αποκτήσουν Ελληνική αγωγή, αντί να επιδίδονται στις ιουδαιοχριστιανικές προσευχούλες που προπαρασκευάζουν και αναπαράγουν ατομικώς και κοινωνικώς αόμματα άτομα, ας διδαχθούν από τους γονείς τους να υμνούν την ύψιστη αρετή, μόνη ικανή να εξασφαλίσει τον τρόπο ύπαρξής τους, μαζί και τον τρόπο εξελικτικής αλλαγής τους, κάνοντας επίκληση στην Μήνιν, για να ασκηθούν αφενός εις το να επιδεικνύουν σέβας εις την μήνιν του άλλου, όταν τον αδικούν, αφετέρου, να καλλιεργήσουν την μήνιν που θα ασκήσουν οι ίδιοι στον άλλο, όταν αυτός τους αδικεί, χωρίς φυσικά να αφήνουν εκτός του ορίζοντά τους το ποιο σύνθετο κοινωνικοψυχολογικό φαινόμενο, αυτό της σύγκρουσης δύο μηνίων, τουτέστιν την σύγκρουση των δύο υποφερόμενων ασυμβίβαστων δικαίων:

Μῆνιν ἄειδε, θεὰ, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος

οὐλομένην, ἣ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,

πολλὰς δ’ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προῒαψεν

ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν

οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή·

ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε

Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς.

Μόνον ο άνθρωπος που μπορεί να μισήσει απείρως μπορεί να είναι ένας ενάρετος άνθρωπος -αφού το μίσος είναι η κορωνίδα όλων των ανθρώπινων αρετών- και επομένως να αγαπήσει αληθώς, διότι αληθής είναι μόνον η αγάπη που δομείται από θέσεως ελευθερίας και ισχύος, όπως είναι η αγάπη των Ελλήνων, ενώ αντιθέτως είναι ψεύτικη εκείνη που αναπτύσσεται από θέσεως δουλικότητας και αδυναμίας, μια ψεύτικη αγάπη στην οποία αποκλειστικώς επιδίδονται οι ιουδαιοχριστιανοί γραικοί εθελόδουλοι.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς την αλήθεια, πρέπει και να μάθεις να μισείς το ψέμα.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς την πατρίδα, πρέπει και να μάθεις να μισείς τους εχθρούς της.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς τον νόμο, πρέπει και να μάθεις να μισείς την ανομία.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς την ηθική, πρέπει και να μάθεις να μισείς την ανηθικότητα.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς το ωραίο, πρέπει και να μάθεις να μισείς το άσχημο.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς τον φωτοδότη δάσκαλο, πρέπει και να μάθεις να μισείς τον σκοταδιστή δάσκαλο.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς τον εργατικό, πρέπει και να μάθεις να μισείς τον κηφήνα.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς το μίσος σου, πρέπει και να μάθεις να μισείς το μίσος του.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς την επιστήμη, πρέπει και να μάθεις να μισείς την θρησκεία.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς τον λαό, πρέπει και να μάθεις να μισείς την άρχουσα τάξη.

Δεν φτάνει μόνον να μάθεις να αγαπάς, πρέπει και να μάθεις να μισείς.

Έργον της ιστορίας είναι να ξεσκαρτάρει διαρκώς τους λαούς, και να διατηρεί prima vista μόνον λαούς ικανούς να φέρουν την αρετή του μίσους, ενώ αφανίζει καθ’ ολοκληρίαν από το τερέν της λαούς όπως ο γραικικός που εξειδικεύονται αποκλειστικώς εις την αισχρότητα του φθόνου, δηλονότι, το μίσος είναι η αρετή των ευγενών και ελευθέρων που έχουν να υπερασπισθούν το άπαν τους, ενώ ο φθόνος είναι η αισχρότης των αθλίων και δούλων που έχουν να υπερασπισθούν το μηδέν τους.

Και κάτι τελευταίο: το μίσος είναι επίκτητη ιδιότητα του συνανθρώπινου όντος, διδάσκεται να μισεί επί συγκεκριμένου πάντοτε περιεχομένου και με την προσήκουσα πάντα μορφή και απαιτείται εκλεπτυσμένη παιδαγωγική  για να κατακτήσει κάποιος τις ποιοτικές αποχρώσεις και τις ποσοτικές εντάσεις του μίσους, και κυρίως το μέτρον μίσους, αντιθέτως, ο φθόνος είναι βιολογικώς κληρονομούμενη ιδιότητα και είναι εργώδης και αιωνοβόρος η «παιδαγωγική» του ελέγχου ή του ξεριζώματός του.

Η πλέον αποτελεσματική μέθοδος για να καταστείλει και ενδεχομένως αφανίσει κανείς την φαινοτυπική εκδήλωση του γονιδίου του φθόνου, είναι να καλλιεργήσει την αρετή του μίσους που αποκαθιστά την απολεσθείσα ισορροπία του όντος, καθότι όχημα του μίσους είναι ο ορθός λόγος, και συχνά αυτή η μέθοδος εμπεριέχεται στην διαδικασία κοινωνικοποίησης των μικρών τέκνων μεγάλων ιστορικών λαών: τεκμηρίωση ενός μίσους, αποδεικτική ενός μίσους.

Χωρίς ίχνος υπερβολής θα μπορούσε κανείς τοιουτοτρόπως, και όχι ολιγότερο από όσον την Γαία-Γή, να υμνήσει το μίσος (την μήνιν), προηγουμένως όμως ας μάθει πώς κλίνεται το όνομα ουσιαστικόν, και επειδή ουδείς γραικικός ιστότοπος ευρέθει, θα κάνω χρήση ενός Γερμανικού ιστοτόπου …, για να μαθαίνουν οι γραικοελληναράδες ποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την διάδοση του Έλληνος Λόγου:

Singular-Plural

Nominativ          ἡ μῆνις-αἱ μήνιες (αἱ μήνιδες)

Genitiv                 τῆς μήνιος (τῆς μήνιδος)-τῶν μηνίων (τῶν μηνίδων)

Dativ                     τῇ μήνιδι-τοῖς μήνισι(ν)

Akkusativ            τὴν μῆνιν (τὴν μήνιδα)-τὰς μήνιδας

Vokativ                (ᾦ) μῆνι-(ᾦ) μήνιδες

Ας άδωμεν λοιπόν ομού:

Μῆνις, θεά!

Μῆτερ μακάρων θνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων!

Μῆνις παντρόφε, πανδώτειρα, τελεσφόρε,

Μῆνις παντολέτειρα, αὐξιθαλής, φερέκαρπε!

Ώ Μῆνις, έδρανον αθανάτου κόσμου!

Μάκαιρα θεά,

καρποὺς αὔξοις πολυγηθεῖς,

εὐμενὲς ἦτορ ἔχουσα,

σὺν ὀλβίοισιν ἐν ὥραις!

Διαβάστε άθλιοι γραικοί παιδαγωγοί-σκοταδιστές, προσκυνημένα μισελληνικά ψοφίμια των ιουδαίχριστιανών αγιογδυτών, διαβόητοι απόγονοι, εκπρόσωποι και εκφραστές του μεσαιωνικού ζόφου, πρωταίτιοι και κοράκια του Έλληνος πτώματος.

Διαβάστε αυτούς που ψευδοφρόνως επικαλείσθε και των οποίων ψευδεπιγράφως καμώνεστε ότι είστε απόγονοι.

Διαβάστε εθελοτσούλες τροτέζες των γραικογερμανών νταβατζίδων σας.

Διαβάστε τον τρόμο που σπέρνει, και το σέβας που προκαλεί η αρετή της μήνιος στον Έλληνα.

Έρχεται η στιγμή που θα την υποστείτε.

Διαβάστε, και σκάστε:

[1] «Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος»

[Homer, Ilias, 1.1]

[2] «Ἆρες Ἄρες βροτολοιγὲ μιαιφόνε τειχεσιπλῆτα οὐκ ἂν δὴ Τρῶας μὲν ἐάσαιμεν καὶ Ἀχαιοὺς μάρνασθ’, ὁπποτέροισι πατὴρ Ζεὺς κῦδος ὀρέξῃ, νῶϊ δὲ χαζώμεσθα, Διὸς δ’ ἀλεώμεθα μῆνιν;»

[Homer, Ilias, 5,31–34]

[3] «εἰ μή τις θεός ἐστι κοτεσσάμενος Τρώεσσιν ἱρῶν μηνίσας· χαλεπὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνις.»

[ Homer, Ilias, 5,177–178]

[4] «Ἰλίῳ δὲ κῆδος ὀρθώνυμον τελεσσίφρων μῆνις ἤλασεν, τραπέζας ἀτίμωσιν ὑστέρῳ χρόνῳ καὶ ξυνεστίου Διὸς πρασσομένα τὸ νυμφότιμον μέλος ἐκφάτως τίοντας, ὑμέναιον, ὃς τότ᾽ ἐπέρρεπεν γαμβροῖσιν ἀείδειν:»

[Aeschylus, Agamemnon, 700–709]

[5] «Οὐδ’ ᾀστέον αὐτοῖς ὅτι δῶρα θεοὺς πείθει, δῶρ’ αἰδοίους βασιλῆας οὐδὲ τὸν τοῦ Ἀχιλλέως παιδαγωγὸν Φοίνικα ἐπαινετέον ὡς μετρίως ἔλεγε συμβουλεύων αὐτῷ δῶρα μὲν λαβόντι ἐπαμύνειν τοῖς Ἀχαιοῖς, ἄνευ δὲ δώρων μὴ ἀπαλλάττεσθαι τῆς μήνιος.»

[Platon, Republica, 390e]

[6] «πατρὸς γὰρ ἢ μητρὸς ἢ τούτων ἔτι προγόνων ὅστις τολμήσει ἅψασθαί ποτε βιαζόμενος αἰκίᾳ τινί, μήτε τῶν ἄνω δείσας θεῶν μῆνιν μήτε τῶν ὑπὸ γῆς τιμωριῶν λεγομένων, ἀλλὰ ὡς εἰδὼς ἃ μηδαμῶς οἶδεν, καταφρονῶν τῶν παλαιῶν καὶ ὑπὸ πάντων εἰρημένων, παρανομεῖ, τούτῳ δεῖ τινος ἀποτροπῆς ἐσχάτης.»

[ Platon, Leges, 880e–881a]

[7] «Ἔστι μὲν ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὕτως ὡς σὺ λέγεις· εἴωθα μέντοι ἔγωγε τοὺς παλαιούς τε καὶ προτέρους ἡμῶν προτέρους τε καὶ μᾶλλον ἐγκωμιάζειν ἢ τοὺς νῦν, εὐλαβούμενος μὲν φθόνον τῶν ζώντων, φοβούμενος δὲ μῆνιν τῶν τετελευτηκότων.»

[ Platon, Hippias maior, 282a]

[8] «Τοῖσι δὲ ὦν Λακεδαιμονίοισι μῆνις κατέσκηψε Ταλθυβίου τοῦ Ἀγαμέμνονος κήρυκος.»

[Herodot, Historiae, 7,134]

[9] «αὐτὰρ ὅγ᾽ ὡς τὰ πρῶτα δίκης ἀνὰ πείρατ᾽ ἔειπεν ἰθείης, ἤδη δὲ γάμου τέλος ἐκλήιστο, ἔμπεδον ὧς ἀλέγυνε διαμπερές: οὐδέ ἑ τάρβος οὐλοόν, οὐδὲ βαρεῖαι ἐπήλυθον Αἰήταομήνιες, ἀρρήκτοισι δ᾽ ἐνιζεύξας ἔχεν ὅρκοις.»

[Apollonios Rhodios, Argonautica, 4,1201–1205]

Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι η εκτενής αυτή αναφορά στην αρετή του μίσους απευθύνεται στους σημερινούς έλληνες (γραικούς) αποβλέποντας εις την αφύπνισή τους. Κάθε τέτοια προσπάθεια θα ήταν μάταιη, καθότι ο δούλος, δούλος γεννιέται και δούλος πεθαίνει.

Ο γραικός ουδεμίας βελτιώσεως, επιδεινώσεως ή άλλης αλλαγής επιδέχεται, καθότι αυτός συνιστά ένα κλειστό σύστημα ορμεμφυτικών και βιολογικών ιδιοτήτων και λειτουργιών, ουδεμία επικοινωνία έχον με το σύστημα του εγκεφαλικού φλοιού όπου λειτουργεί ο λόγος, πολλώ δε μάλλον, ο Έλλην Λόγος.

Ωστόσο, πάνω σε αυτήν την χερσόνησο υπάρχουν και ολίγοι όντως Έλληνες, ξεριζωμένοι, ξεστρατισμένοι, ξεθωριασμένοι, ξεκουτιασμένοι, … πάντως Έλληνες, κοινοί θνητοί άνθρωποι του λαού, ούτε καν «διανοούμενοι», που κατέχουν ή αγωνιούν να κατακτήσουν την ελληνική παιδεία και να ξεράσουν την βιαίως εμφυτευθείσα-επιβληθείσα ιουδεοχριστιανική. Σε αυτούς αποκλειστικώς αναφέρομαι και αυτούς ελπίζω να συγκινήσω (συν-κινήσω, θέσω σε κίνηση ομού).

Φυσικά καθόλου δεν είναι ή δεν γίνεται κάποιος Έλλην με το να επιδίδεται σε δωδεκαθεϊστικές τελετουργίες με χιτώνες, σανδάλια, δόρατα και άρπες και άλλες ευτράπελες μιμητικές συμπεριφορές ολικώς αγραμμάτων οι οποίοι πιστεύουν πως πράττοντας έτσι θα αναβιώσουν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και κάλος, με καραγκιοζλίκια που, ομολογουμένως, δεν ξεπερνούν αυτά των συμπαθέστατων φυρομέζων γειτόνων μας. Οι τοιούτου είδους επαρμένοι θα έλεγα ότι είναι χειρότεροι από τους γραικούς ιουδαιοχριστιανούς, διότι και ατελέσφοροι είναι και δυσφημιστές και γελοιοποιητές ό,τι του Ελληνικού, άλλωστε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, άντε καμιά φορά να επαναληφθεί ως καρικατούρα, σαν και του λόγου τους.

Αυτό που αληθώς θα τσακίσει τα κόκαλα κάθε μισέλληνα, μαζί και την άρχουσα κάστα είναι η εκμάθηση από τους κατοίκους αυτής της χερσονήσου του Έλληνος Λόγου, αλλά και εκείνου πάλι όχι δίκην copy-paste, αλλά δημιουργικώς μετουσιωμένου στις σημερινές συνθήκες και όχι υπό την μορφήν των έγκλειστων παπαγάλων του λυκείου, ενός λυκείου έτσι σχεδιασμένου ώστε να καθιστά τον Έλληνα Λόγο εν τέλει μισητό από όλα τα γραικάκια τα οποία υποτίθεται επιδιώκουν να ελληνίσουν, διδασκόμενα με την διδακτική του φύρδην, μίγδην και χύδην, την μία διδακτική ώρα «Αντιγόνη» του Σοφοκλή ή «Το φως που καίει» του Βάρναλη και την επόμενη ώρα την θυσία του Αβραάμ ή το θαύμα της Κανά.

Συνεχίζουμε.

Τα όρια της απόδοσης δικαίου μέσω των θεσμικών δικαστικών δομών έχουν προ πολλού εξαντληθεί, αφού οι θεσμικές αυτές δομές κάθε ημέρα αποδεικνύουν την ανικανότητα, ενδοτικότητα και αναφανδόν συμμετοχικότητα στο στρατόπεδο της δωσίλογης κάστας.

Τον λόγο τώρα θα έχουν άλλα μέσα, μέσα μαζικής ιστορικής κοινωνικής βίας.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος-φόβος που στα σχολεία της Ελλάδος -αντίθετα με ότι συμβαίνει στα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα σχολεία- η κάστα έχει επιβάλει να διδάσκονται αισχρά ψεύδη, διαστρεβλώσεις κάθε είδους όπως επίσης να επιλέγονται γενικώς ανίκανα και ακατάρτιστα κομματόσκυλα για συγγραφείς σχολικών βιβλίων, επιτροπές Πανελλαδικών Εξετάσεων κα.

Αν οι μαθητές, με την ευθυκρισία και το πάθος που τους διακρίνει, μάθαιναν την αληθινή ιστορία για την χώρα τους, την αληθινή πολιτική οικονομία, τα αληθινά μαθηματικά, την αληθινή τέχνη, την αληθινή φιλοσοφία, την αληθινή κοινωνιολογία, το αληθινό δίκαιο κοκ., τότε αλί και τρις αλί σε όλη αυτήν την άθλια αθηναϊκή κομπανία που κατέχει και κυβερνάει επί δύο αιώνες τον τόπο. Ενώ οι σποραδικές αλήθειες που αναπόφευκτα και πάντα συσκοτισμένα διδάσκονται, ειπώνονται εσκεμμένως με τέτοια αντί-διδακτική μεθοδολογία ώστε μόνον εμετική απέχθεια να προκαλούν στον ανυποψίαστο υγιώς αντιδρώντα πνευματικώς βιαζόμενο μαθητή.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία του ελληνικού στρατού πάντοτε ήταν ένα απλό ενεργούμενο της κάστας, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε σήμερα να έχει καταντήσει ένας θλιβερός αυτόμολος στρατός στο σημερινό κατοχικό μπλοκ, αφήνοντας τον λαό στο έλεος των βασανιστηρίων και λεηλασιών της δωσίλογης κάστας και των εισβολέων οι οποίοι έσπευσαν με την επιβολή δανείων αφενός να την «περισώσουν» από τον επικείμενο ιστορικό κατασφαγιασμό και αφετέρου ως επιτίμιο να υποδουλώσουν την χώρα, αυτήν όμως την φορά με οριστική προοπτική. Και τα περί εκδημοκρατισμού του ελληνικού στρατού είναι κούφια λόγια για νήπια. Σήμερα ο ελληνικός στρατός δεν είναι τίποτε άλλο από μια αυτόμολη προς τους γερμανούς εισβολείς παθητική χούντα επί του ελληνικού λαού, όπως ακριβώς ήταν και η χούντα των συνταγματαρχών με μόνη διαφορά ότι η δεύτερη ήταν αυτόμολη στους αμερικάνους και ενεργητική, ενώ όλο και περισσότερο τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά ταγματασφαλίτικου στρατεύματος του Ράλλη, αφού ένας από τους λόγους που δεν τολμάει όχι να επαναστατήσει αλλά ούτε καν να εξεγερθεί το πατριωτικό μέρος του ελληνικού λαού είναι ότι φοβάται την στάση που θα κρατήσει η δοτή ηγεσία του στρατού, μιας και αυτή ιστορικώς πάντα έσπευδε να περισώσει την άρχουσα κάστα εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού (με μία πάλαι ποτέ Βενιζελική εξαίρεση …, έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας).

Τα πράγματα με τον σημερινό στρατό είναι ακόμη χειρότερα. Οι πολεμιστές (οπλίτες και αξιωματικοί) ευρισκόμενοι σε πλήρη οικονομική και ψυχολογική ένδεια, αντικειμενικώς και κυρίως υποκειμενικώς, αδυνατούν πλέον να διατηρήσουν το αναγκαίο-νικηφόρο υψηλό φρόνιμα ελεύθερου πολίτη (οπλίτη) και περιπίπτουν σε κατάσταση άφρονος δούλου. Τότε όμως, όταν πηγαίνεις στον πόλεμο κατά του εχθρού σου προτάσσοντας ανδράποδα για στρατιώτες είναι ιστορικώς διακριβωμένο ότι παταγωδώς θα ηττηθείς σε κάθε μάχη, με οποιονδήποτε εχθρό και εν τέλει θα χάσεις τον πόλεμο.

Έτσι εξαφανίζονται τελικώς οι χώρες, οι λαοί και τα έθνη στην ιστορία:

Όταν οι άρχουσες τάξεις τους εξανδραποδίζουν τους πολίτες (οπλίτες) τους, ακριβώς όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Είναι απολύτως βέβαιον, ότι η σημερινή Ελλάς, σε οποιονδήποτε πόλεμο, με οποιονδήποτε αντίπαλο, είναι καταδικασμένη να ηττηθεί οικτρά, ολοκληρωτικά και φυσικά τελειωτικά.

Ιδού και ο μονόλογος ενός οπλίτη-πολίτη της σημερινής Ελλάδος:

- Γιατί να πολεμήσω; Αναρωτιέται ο εξανδραποδισμένος Έλλην στρατιωτικός.

- Για το αφεντικό μου;

- Μα ακόμη και αν ρισκάρω την ζωή μου και πολεμήσω με πάθος και νικήσω, ανδράποδο θα παραμείνω στο ίδιο αφεντικό, όπως ακριβώς έπραξε και παρέμεινε ο πατέρας μου και ο πατέρας του πατέρα μου στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Και αν τραυματισθώ, μήπως υπάρχουν νοσοκομεία για να με περιθάλψουν. Εδώ εν καιρώ ειρήνης δεν λειτουργεί τίποτε στην Ελλάδα, θα λειτουργήσει κάτι εν καιρώ πολέμου;!

- Αν λοιπόν νικήσω, έχοντας φυσικά πολεμήσει ηρωικά και έχοντας ρισκάρει την ζωή μου, τότε με αυτό το αφεντικό μου θα έχω στα σίγουρα εξασφαλίσει και την δουλεία των παιδιών μου και την δουλεία των εγγονιών μου, και το χειρότερο, το αφεντικό μου θα τους συμπεριφέρεται αποδεδειγμένα το ίδιο βάναυσα όσο και εμένα. Γνωρίζω πολύ καλά τί τύχη είχαν οι πολεμιστές του ’21, αλλά και πιο πρόσφατα στην Μικρά Ασία, στο Αλβανικό, του λεγόμενου Εθνικού Στρατού, της Κύπρου κοκ. Δεν πιάνουν άλλο τα φούμαρά τους, τους έμαθα καλά τί άρχουσα τάξη είναι και πώς συμπεριφέρεται στα κορόιδα που δίνουν το αίμα τους για την πατρίδα, ενώ οι ίδιοι την κοπανάνε με το πρώτο μπαμ για ξένους τόπους, εκεί όπου έχουν και τις καταθέσεις των χρημάτων που έβγαλαν από την δική μου καμπούρα.

- Νομίζω λοιπόν ότι πιο φρόνιμο και συμφέρον για εμένα και τους απογόνους μου είναι να μην ρισκάρω την ζωή μου και ηθελημένα να ηττηθώ. Ακόμη καλύτερα, να παραδοθώ αμαχητί στον εχθρό, διότι και ηττημένος-παραδομένος πάλι ανδράποδο θα είμαι, σε άλλο βέβαια αφεντικό, αλλά σίγουρα ένα ζωντανό ανδράποδο.

- Άσε που αυτό το νέο αφεντικό είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είναι κατά πολύ καλύτερο από το σημερινό, διότι από ότι γνωρίζω, κανένα αφεντικό των γειτονικών χωρών δεν είναι τόσο βάναυσο με τους υπηκόους που κατέχει όσο το γραικικό αφεντικό.

- Ώστε, σε κάθε πόλεμο της Ελλάδος και πατρίδος μου με οποιονδήποτε εχθρό, και ασχέτως αν ο πόλεμος είναι δίκαιος ή άδικος από την πλευρά της πατρίδος μου, το δικό μου ατομικό συμφέρον είναι να ηττηθώ και ακόμη καλύτερα, να παραδώσω τα όπλα και να πάει στα κομμάτια αυτή η χώρα. Άλλωστε, ποτέ δεν με διαπαιδαγώγησαν ώστε να βάζω πρώτο το κοινωνικό συμφέρον και δεύτερο το ατομικό. Πάντα για το αντίθετο μου μιλούσαν και πάντα αυτό συναντούσα στην ζωή μου, στο σχολείο, στην εκκλησία. Όχι, τέτοια πατρίδα καλύτερα να μου λείπει.

- Κάποιοι βολεμένοι σφουγγοκωλάριοι του αφεντικού θα βρεθούν να με καταδικάσουν. Έχουν αυτοί οι γραικοί αφέντες και ειδικό όρο για να σε επιτιμήσουν, λένε ότι είσαι ρίψασπις, ότι δεν πολέμησες για τον ιερό σου πολιτισμό και άλλα ωραία λόγια που όμως έχουν νόημα μόνον για τους ελεύθερους και όχι για ένα ανδράποδο.

- Εμένα όμως καθόλου δεν με νοιάζει και ούτε μπορούν να με κοροϊδέψουν.

- Διότι πολύ καλά γνωρίζω ότι αυτός ο πολιτισμός του αφεντικού μου λαμβάνει χώρα ασύλληπτα μακριά από εμένα, στα Μέγαρα, στα νησιά, στα κότερα, στις πισίνες, στα ταξίδια, στα ωραία φαγητά και ποτά, στα γούστα, … τελειωμό δεν έχουν, και εγώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα θα μπορούσα να τα δω όλα αυτά. Και επειδή μου τα σερβίρουν στην τηλεόραση -φάτε μάτια ψάρια- νομίζουν ότι θα με κοροϊδέψουν. Άσε που για πιο πολιτισμό με τσαμπουνάνε; Κοντεύω να ξεχάσω και την μητρική μου γλώσσα με αυτά που ακούω στην τηλεόραση ή όταν κυκλοφορώ έξω στους δρόμους ή όταν δουλεύω σε κάποιο εργοστάσιο ή κτήμα, πάντα ανασφάλιστος.

- Όχι, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να νικήσω στον πόλεμο, τουναντίον έχω κάθε λόγο να χάσω, να παραδώσω τα όπλα, να ηττηθώ. Τέρμα οι κοροϊδίες του τύπου «Οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες», δεν με ξεγελάνε με τέτοιους κούφιους πατριωτισμούς. Αν χαθεί η Ελλάδα, εγώ θα χάσω άντε ένα σπιτάκι, ένα αυτοκινητάκι, ένα μισθουλάκο. Αυτοί που έχουν τις περιουσίες και αυτοί που κάνουν τις κονόμες, ας σκεφτούν τί έχουν να χάσουν, αν χαθεί η Ελλάδα. Εγώ δούλος ήμουνα και δούλος θα παραμείνω, ασχέτως αν κερδίσω ή χάσω τον πόλεμο.

- Κατέληξα! Με έναν εύσχημο τρόπο θα παραδοθώ στον εχθρό αμαχητί από την πρώτη κιόλας ημέρα του πολέμου.

- Αυτή είναι η ασύγκριτα πιο συμφέρουσα λύση για εμένα τον ίδιο και τους απογόνους μου και ταυτοχρόνως η πιο καλή τιμωρία και εκδίκηση για τους βασανιστές μου και αφέντες μου.

Δειλά-δειλά ο Έλλην πολεμιστής αρχίζει να τραγουδά:

- Εμπρός/λοιπόν/να η/ττηθού/ου/με!

- Γιατί μό/νον έ/τσι θα/σωθού/ου/με!

Και σηκώνοντας ψηλά την σφιγμένη του γροθιά, φωνάζει:

- Ζήτω ο βάρβαρος κατακτητής της Ελλάδος!

- Ζήτω ο απελευθερωτής μας!!

Ποιό να είναι άραγε το μοναδικό και τρομαχτικό άγχος του σημερινού εξανδραποδισμένου από την γραικογερμανική κάστα έλληνα πολεμιστή;

Φοβάται μη νυχτώσει, κ’ οι βάρβαροι δεν έρθουν.

Τρέμει μη φθάσουν κάποιοι από τα σύνορα,

και πούνε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τότε τί θα γένει χωρίς βαρβάρους;

Οι άνθρωποι αυτοί θα ήσαν μια κάποια λύσις.

Πάμε παρακάτω.

Βέβαια, ακόμη και η κάστα δεν ποθεί την ολοσχερή εξόντωση της ελληνικής παραγωγικής βιομηχανικής μικρής ή μεσαίας κεφαλαιοκρατίας, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή είναι η κύρια πηγή παραγωγής αξίας της ελληνικής οικονομίας (πέραν της παραγωγής πλούτου από το μη καπιταλιστικό κύκλωμα της χώρας, που είναι τεράστιο αναλογικώς με το γνησίως καπιταλιστικό κύκλωμα, όθεν και οι τεράστιες τρύπες) και άρα η κύρια πηγή συλλογής φόρων για το κράτος.

Στην κεφαλαιοκρατική εποχή, χωρίς κεφάλαιο (καπιταλιστές) και εργασία (εργάτες) δεν υπάρχει παραγωγή, δεν υπάρχουν υπηρεσίες, δεν υπάρχει κράτος και η όποια χώρα καταντάει έρμαιο του κάθε επίβουλου που σύντομα την κατακτάει. Έτσι και στην περίπτωση της Ελλάδος, με βιομηχανικό προλεταριάτο 45 χιλιάδες ανθρώπους (sic), η ελληνική άρχουσα κάστα που δεν θέλει να χάσει την κυριαρχία της πάνω στην σύνολη χώρα και δεν πλήρωσε ποτέ φόρους, ούτε πρόκειται να πληρώσει, χτυπάει τον βιομηχανικό μικρό και μεσαίο καπιταλισμό, αδυνατίζει την χώρα και προκειμένου να μην κατακτηθεί εξωτερικώς ή κατασφαγιασθεί εσωτερικώς, χρεώνεται με υπέρογκα δάνεια τα οποία για να ξεχρεώσει, εκτός από την εξαθλίωση και απαλλοτρίωση των περιουσιών των ελλήνων, αναγκάζεται να παραχωρήσει την εθνική κυριαρχία στους δανειστές, τουτέστιν να προκαλέσει μία εισβολή και κατάκτηση ώστε αφενός να προσπορίζεται μέρος του πλούτου της χώρας διατηρώντας το σάπιο πολιτειακό και πολιτικό της σύστημα και αφετέρου να κρατάει την καπιταλιστική ανάπτυξη σε σπαργανώδες και πλήρως ελέγξιμο επίπεδο, για να εισπράττει φόρους. Επιδιώκει λοιπόν η κάστα να διατηρήσει μία ελληνική μικρή και μεσαία κεφαλαιοκρατία διαρκώς καρκινοβατούσα τέτοια ώστε ουδέποτε αυτή να δυνηθεί να αποκτήσει κυρίαρχη οικονομική ισχύ, συνεπώς ουδέποτε να δυνηθεί να οργανώσει ουσιώδη πολιτική εκπροσώπηση η οποία θα έθετε σε επισφάλεια την καθολική ηγεμονία της κάστας πάνω στην χώρα.

Και ιδού, με αυτήν την λογική που έφερε την χώρα η άρχουσα κάστα!

Βέβαια τα Στουρνάρια επιμένουν μέσα στην προθανάτια μαστούρα τους:

- Μπορεί να μην κάνουμε εξαγωγές, αλλά εξάγουμε γιατρούς και υγεία!

- Έλληνες, έχετέ μας εμπιστοσύνη και βγάλτε από τα σεντούκια τα 20 δις ευρώ και καταθέστε τα πάλι στις τράπεζες, δεν κινδυνεύετε από τίποτε!

- Οι ελληνικές τράπεζες ξέρουν καλά την δουλειά τους και δεν θα τις πούμε εμείς τί να κάνουν με τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια!

- Έλληνες έχετε μας εμπιστοσύνη και φέρτε πάλι μέσα τα πάνω από 300 δις ευρώ που βγάλατε έξω, από το 2003 μέχρι σήμερα!

- Με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα αρχίσει η ρευστότητα στην Ελληνική οικονομία!

(Ο πανίβλαξ δεν γνωρίζει καν ή αποκρύπτει ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν από τα κεφάλαιά τους, αλλά από τις καταθέσεις, που δεν υπάρχουν πια!)

- Τα ΕΣΠΑ θα μας σώσουν, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, το Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο στο οποίο οι Γερμανοί κατέθεσαν το σωτήριο ποσόν των 100 εκατομμυρίων ευρώ!

- Για κάθε κλειστό επάγγελμα που ανοίγει, αυξάνει το ΑΕΠ κατά 2%.

(Συμφωνούμε. Λοιπόν, ας ανοίξουν τα πέντε κλειστά επαγγέλματα: του Τραπεζίτη, του Προμηθευτή Δημοσίου, του Αναλήπτη Δημόσιων Έργων, του Λαθρέμπορου Καυσίμων, του Καναλάρχη, ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 10 ολόκληρες μονάδες!)

Όπως καταλαβαίνει και ο κάθε αδαής, οι δοσίλογοι αυτοί ευρίσκονται σε πλήρη μουροχαβλική παραζάλη, λίγο πριν από την ολική κατάρρευση και την γκιλοτίνα που τους περιμένει.

Γι αυτό όποιος τους πληρώνει, έστω και δεκαράκι, χάνει τα λεφτά του, και να μην έρθει ύστερα κλαίγοντας για να τα διεκδικήσει από την Επαναστατική Κυβέρνηση. Ας μην ήσουν μαλάκας για να δόσεις στους ληστοσυμμορίτες τα χρήματα σου, είτε για να σου τα φυλλάξουν είτε για να πληρώσεις φόρους και χαράτσια που ποτέ δεν τους τα όφειλες.

Καλά να πάθεις βλάκα μικροαστέ, λιπόψυχε νοικοκυροπούστη!

Αν λοιπόν δεν απελευθερωθεί η χώρα από την κάστα και δεν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις πλέριας ανάπτυξης του ελληνικού βιομηχανικού καπιταλισμού υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη ενός νέου κράτους, με δικό του νόμισμα, δικές του τράπεζες, δικές του ΔΕΚΟ, με προστατευόμενη οικονομία και μοχλό ανάπτυξης το ίδιο το κράτος, στα πλαίσια φυσικά ενός νέου συνταγματικού χάρτη που θα ορίζει μια δίκαιη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν πρόκειται η χώρα να απελευθερωθεί και θα συνεχίσει να υφίσταται κάθε είδους κατακτήσεις από προσκεκλημένους από την κάστα, ενίοτε και απρόσκλητους κατακτητές.

Έτσι με την μέθοδο της αυτοπροκαλούμενης και προσκαλούμενης κατοχής, η κάστα διαρκώς θα γλιτώνει τον εκάστοτε ελλοχεύοντα ιστορικό κατασφαγιασμό της από τον υπόδουλο λαό, διαιωνίζοντας την κατοχή και την καταληστευτική οικονομική εκμετάλλευση του τελευταίου, χωρίς ποτέ να αναπληρώνει την φθορά που προκαλεί στις προϋποθέσεις ύπαρξης της χώρας, συνεχίζοντας έως του ολοκληρωτικού αφανισμού του έθνους των ελλήνων και που όπως όλα δείχνουν, μάλλον ευρίσκεται προ των πυλών, αλλά τώρα για τελευταία φορά …

Και η λύση;

ΙΔΟΥ ΜΙΑ:

1. Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, κυβέρνηση εθνικής ενότητας με υπουργό εθνικής οικονομίας τον Δημήτρη Καζάκη, επαναφορά θανατικής ποινής για εθνικά εγκλήματα, διαγραφή χρέους ως επαχθές και παράνομο από το διεθνές δικαστήριο.

2. Απαλλοτρίωση όλων των περιουσιών όλων των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών που άσκησαν την πολιτική διαχείριση από την εποχή του Σημίτη μέχρι σήμερα και στην συνέχεια παραπομπή σε δίκη για τα εγκλήματα που διέπραξαν, αναμερίζοντας κοινωνικώς όλα τα σκουπίδια λαού που τους στήριζαν και τους περιέγλυφαν για να εξασφαλίσουν όφελος τι.

3. Εθνικοποίηση τραπεζών, Σεισάχθεια για τον λαό, Επαναπρόσληψη απολυμένων, Αποκατάσταση μισθών, συντάξεων.

4. Κρατικοποίηση των ΔΕΚΟ, της ενέργειας, των μεταφορών.

5. Εθνικό νόμισμα. (Η έλευσή του καθυστερεί θανάσιμα, όχι μόνον για το έθνος, αλλά και για αυτήν την ίδια την κάστα.) Ηλεκτρονικό χρήμα.

6. Απαλλοτρίωση και καταστροφή της κάστας, κυριαρχία του βιομηχανικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από άκρου εις άκρον της επικράτειας χωρίς εξαίρεση, υπό την αιγίδα αλλά και τον έλεγχο του κράτους. Η ιδιοκτησία κάθε μορφής κεφαλαίου θεωρείται πρώτα εθνικοκοινωνική και κατόπιν αστικοατομική.

7. Προστατευτισμός της οικονομίας, Στρατιωτικοποίηση της παραγωγής, Ψηφιοποίηση των πάντων.

8. Αλλαγές στον διεθνή προσανατολισμό της χώρας, όπου πρόκειται να εξυπηρετηθεί η νέα εθνικο-λαϊκή οικονομική δομή.

9. Νέο Σύνταγμα που θα καθιστά απρόσβλητη την οικονομία, ευρύτατη και βαθύτατη την Δημοκρατία, και όλα υπό την καθολική κατίσχυση του Έλληνος Λόγου (που ήθελε λέει να είναι ελεύθερος, γι αυτό τον σκότωναν) με όλες τις εκ τούτου απορρέουσες συνέπειες …

(Σε λίγες ημέρες ακολουθεί η επόμενη ανάρτηση:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Κεφάλαιο 8)

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ελεύθερος Κόσμος, του Κώστα Βάρναλη.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα

και βλόγα το Φονιά, βρίζε το θύμα!

Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,

τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα

κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,

να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

Λεφτεριά της χανάκας και του ξύλου,

σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.

Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου

κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα

κι απ' τ' αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου,

διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα,

για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου.

Αθάνατη και θεία και πεμπτουσία

του βούρκου, χαίρε ώ! χαίρε Προδοσία!...

Φως το χέρι, το πόδι προχωρεί

στον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί!...

Κατάγυμνη χορέβει (όλα της φόρα!)

στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρα

τουρλώνεται κι ουρλιάζ': «Είναι δικός μου

αφτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».

ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ

Ποιος;... Πού;... Και πότε; Εξήντα χρόνια τώρα!

Κι όλα μάτσο δεν κάνουνε μιαν ώρα!

Τότε κάθε μου γνώμη κ' έργο, νίκη.

Τώρα κουτσοπηδάω με δεκανίκι.

Κι αφτός, που τόνε πάνε από το χέρι

τυφλόν, ποιος είναι; Μηδ' αφτός το ξέρει!

κι ας βίγλιζεν απ' την κορφή του Αιώνα

τα μελλούμεν', αφτός κοσμοκολόνα!

Και τούτ' η σιχαμένη στρίγγλα ποια ναι;

Μάτια και μύτη κι ακροχείλια στάνε.

Ντυμένη την αστεία, παμπάλαιη μόδα,

η αλλοτινή νεράιδα ανεμοπόδα...

Είχα τον ένα πλάι μου στα θρανία,

τον άλλο άσσο στη γραφομανία

κ' η πρώτη αγάπ', η μυγδαλιά μου η Μάγια...

Ολοι στο πέλαο της ζωής ναβάγια.

Τι γράφει το χαρτί στον τοίχο πέρα;

«Τον λατρευτόν μας σύζυγον, πατέρα,

πάππον και θείον κηδεύομεν»... Ας γράφει!

Ο ξένος πόνος όνειρο — κ' οι τάφοι.

Κειός που διάβασες είναι ο εαφτός σου

κι ο θάνατος κεινού ναι ο θάνατός σου.

Ξεχασμένοι, πριχού πεθάνουν, όλοι

και πριχού ζήσουν, πεθαμένοι, ασβόλη!

Κοπάδια νιοι και γέροι προσπερνάνε...

Πόσοι, λες, απ' αφτούς ανθρώποι νά ναι;

Που δεν προδίνει, αρπάζει κι αδικεί,

του Νόμου οχτρός κ' ισόβια φυλακή.

Κι όσο τ' αψήλου αναπηδάει κανένας

(του Παρά και Σπαθιού, Σταβρού και Πένας)

τόσο και πιο μισεί κάκιστα τρία:

Μάθηση και Λαό κ' Ελεφτερία!

Μακριά και πέρ' αστράφτ' η θάλασσά μου

κι απάν' ουράνι' ατέρμονα. Και χάμου

δυο μέτρα μες το χώμα τάφοι. Κι όμως

πάνου απ' τους τάφους θα περάσει ο δρόμος.

Η «ΑΓΝΩΣΤΗ» ΑΤΙΜΙΑ

(Αγνωστοι, στο Βόλο, γράψανε στον ομαδικό Τάφο

των εκτελεσμένων από τους Γερμανούς πατριωτών

αγκυλωτούς σταβρούς και τη φράση: «Καλά σας κάναν»)

Δεν είτανε κατάμαβρη νυχτιά κακού χειμώνα,

πού χε καρφώσ' η παγωνιά  τ' αργά νερά στη χούνη

και μανιασμένος ο θρακιάς ξερίζωνε τα δέν­τρα.

Ούτε κι ουρλιάζαν πεινασμένοι στα φαράγγια οι λύκοι

κι όλα, μεγάλα και μικρά, τα ζωντανά ζαρώ­ναν

στα  καταφύγια κ' οι  φτωχοί στ' αχεροκάλυβά τους

κ' έτσι, να πεις, την ατιμία δεν είδε ανθρώπου μάτι!

Τέτοι' ατιμία, που ξεπερνά και την κορφή τ' Ολύμπου,

ψηλότερ' από την κορυφαία τιμή σου, Μεσο­λόγγι!

Είτανε μήνας Αλωνάρης, ντάλα μεσημέρι,

που  ξεφαντώνανε  στα  κλώνια  ασίγαστα  τζιτζί­κια,

στη θάλασσα των αμπελιών μελώναν τα στα­φύλια

και βίγλιζε στη δεμοσιά με χίλια μάτια ο ήλιος

κι   από   τον ήλιο  πιότερο  λαμπάδιαζεν  ο   τάφος.

Κι άξαφνα εράγ' η Κόλαση και ξέρασε ποτάμι

όση βρωμιά χε κατακάτσει μέσα της αιώνες

και χύθηκεν ακράταγη να καταπιεί τον τάφο

κι όλην φαρμάκωσε την πλάση και  την Ιστορία!

Κ' η Μάνα, η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,

σαν έγειρε και διάβασε όσα δε λέει το στόμα:

«καλά σάς κάναν», έχασε το φως των ομμα­τίων της.

Τυφλή αντικρίζει τ' αβριανά, τυφλή τα περα­σμένα.

Δεν είταν ένας μήτε δυο, παρ' όλ' η Προδο­σία!

Κι αν δεν βαριέσαι, βάλε την να πιάσει τον εαφτό της.

ΤΑ 4 ΛΑΘΗ «ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ»

Πρώτο σου λάθος: από κούνια νά σαι δούλος.

Δέφτερο, δούλος σε κατάδουλη εποχή.

Τρίτο, δεν είσουν μόνο δέρμα, αλλά ψυχή.

Τέταρτο, δεν πουλήθηκες στον ξένο μούλος.

Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς και σάπιος,

δεν θά σουν τώρα σκοτωμένος, αλλά «κάποιος».

Κι ο τελεφταίος δε θα σουν «άγνωστος» μπατίρης,

μα πρώτος και γνωστός, ακόμα και βεζίρης!

Μηδέ θα σε κορόιδεβαν οι λαοπλάνοι,

ντόπιοι και ξένοι, μ' ένα ψέφτικο στεφάνι·

μα δήμιος του λαού και μάβρος με τους μάβρους,

θα κολυμπούσες τώρα στους μεγαλοστάβρους!

Φλώρινα, 8 Αυγούστου, 2013

Παντελής Μιντεκίδης

Συντονιστής Ε.Πα.Μ. Φλώρινας

pantel.minteki@gmail.com