Τρίτη και 13!

Σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα, Τρίτη και 13! Αύγουστος στην Αθήνα, στην Αθήνα σχεδόν όπως θα έπρεπε να είναι: ήσυχη, λίγα αυτοκίνητα στους δρόμους που τώρα φαντάζουν άνετοι και μεγάλοι, λίγοι άνθρωποι να κυκλοφορούν, ελάχιστο δροσερό αεράκι, ζέστη που σιγά σιγά υποχωρεί κάνοντας φανερή την επικείμενη έλευση του Φθινοπώρου που πλησιάζει απειλητικά για όσους δεν κάναμε διακοπές.

Δεν κάναμε διακοπές αναμένοντας την πιθανή απόλυσή μας, εξοικονομώντας έστω και ελάχιστα χρήματα για ανελαστικές υποχρεώσεις, για επιβίωση, σε ένα τοπίο που για άλλους μοιάζει παράδεισος και για άλλους κρανίου τόπος.

Τα ραδιόφωνα δεν εκπέμπουν πρόγραμμα, μόνο μουσικές κονσέρβας, τα κανάλια προβάλλουν ....
ξαναζεσταμένες επαναλήψεις και απαραίτητα τις ειδήσεις - promotion στο κυβερνητικό έργο, και μέσα μας η συσσωρευμένη πίεση, ο φόβος για το αβέβαιο αύριο, η μάταιη και ακραία προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά ότι μας υπερβαίνει, υφαίνουν έναν καταθλιπτικό ιστό.

Παραμονές δεκαπενταύγουστου δεν έχει κανείς τίποτα να περιμένει και να ελπίζει παρά μόνο να παραταθεί επ' αόριστον αυτή η ραστώνη, να αναβληθούν όλα για ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ, να κρατήσει για πάντα η παύση στην καρδιά του Αυγούστου, να μην ανοίξουν ποτέ ξανά οι εφορίες, να μην ψηφιστεί τίποτε άλλο από αυτή τη Βουλή, απλώς να σταματήσει η γη να γυρίζει.

Τρίτη και 13, και αν αυτή η μέρα είθισται να θεωρείται γρουσούζικη σ΄ αυτόν τον κόσμο, τότε θα είναι τυχερή για όσους δεν ανήκουμε εδώ, δεν ταιριάζουμε εδώ, μας ξερνάει το "σύστημα", είμαστε οι μαύρες γάτες του, είμαστε η εξαίρεση στην κανονικότητα.

Κανονικά, όλα βαίνουν καλώς, η ζωή συνεχίζεται ως έχει, για όσους έχει.

Σήμερα τα πουλιά βρήκαν χώρο να ανασάνουν, να ακουστούν, να κυριαρχήσουν στην πόλη την απαλλαγμένη από τους θορύβους των εκατομμυρίων τροχοφόρων μηχανών. Ευτυχώς όλος ο έμψυχος βόθρος μετακόμισε προσωρινά στη Μύκονο, που δεν τη ζηλεύω καθόλου.

Κανονικά διακοπές είναι να μεταφέρεις το θλιβερό τομάρι σου από την πόλη στην όμορφη εξοχή για να τη βρωμίσεις και αυτή, να γεμίσεις τις παραλίες με τις ηλίθιες μουσικές σου και τις υστερικές φωνές σου και να περιφέρεις το πολυτελές σου σάβανο ανάμεσα στα ταπεινά δρομάκια.

Τρίτη και 13 και τυχερή, ούτε 14 ούτε 12, ούτε πριν ούτε μετά. Λίγο πριν το δεκαπενταύγουστο, λίγο πριν τα μέσα του τελευταίου μήνα του Καλοκαιριού, λίγο πριν την πιο κόκκινη Πανσέληνο του χρόνου, λίγο πριν την έναρξη του τέλους....

  

Κόρε.Ύδρο. 

Album: Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό (Inner Ear, 2013)

Πένθος για το τέλος του καλοκαιριού (;)

 ή

 Οι τελευταίες ώρες 

ή

 Τ' απομεινάρια μιας σχέσεως

Του καλοκαιριού ο απόηχος,

οι τελευταίες ώρες πριν φύγει,

οι στιγμές που μένουμε αμίλητοι 

μέχρι να έρθει το ταξί

(αχ, το βουνό να 'πεφτε πάνω μου...)

Του μεσημεριού η παραίτηση

Τα πράγματα σκοτώνουν μαζεμένα

Είναι νεκρό το φιλί αυτές τις ώρες

Κι όταν πλησιάζει το ταξί,

πες μου πώς να κρύψω το δάκρυ,

όταν ωρύονται στο κεφάλι μου...

...οι ίδιες πάλι μαύρες φυσαρμόνικες

τα μεταλλόφωνα της θλίψης,

τα ηλεκτρονικά τερτίπια της αμηχανίας,

η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Του γυμνού κορμιού η απόλαυση,

οι τελευταίοι ψίθυροι στο αφτί μου

Είναι πληγή που δεν κλείνει αυτή η ανάμνηση

Με το μαχαίρι του ψωμιού

θα κοπώ για να κρύψω το δάκρυ.

από το "Κεράσια και Κρίνοι"