Το σπιράλ θανάτου της ελληνικής οικονομίας σε κατάσταση πτώχευσης.

του Δημήτρη Καζάκη

Είναι η Ελλάδα σε χώρα σε πτώχευση; Ας αφήσουμε σήμερα τι λένε υπουργοί, πολιτευτές, δημοσιογράφοι, οικονομολογούντες κι ας σκεφτούμε για λίγο. Ποιο ήταν το βασικό επιχείρημα με το οποίο μας έμπασαν οι κυβερνώντες το 2010 στον «μηχανισμό στήριξης»; Θυμάστε; Θυμάστε με τι μας βομβάρδιζαν νυχθημερόν τα μέσα μαζικής εξαχρείωσης της κοινής γνώμης το πρώτο τρίμηνο του 2010; Με τα περίφημα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) και την εκτίναξη των μονάδων βάσης τους, που συνιστούσαν και εξακολουθούν να συνιστούν το κύριο μέσο με βάση το οποίο εκτιμούν οι αγορές κεφαλαίου την πιθανότητα πτώχευσης μιας χώρας.

Κάθε τρίμηνο του έτους παλιά η CMA και εντελώς πρόσφατα η S&P Capital IQ (η οποία απορρόφησε την CMA) εκδίδει μια έκθεση με τίτλο Global Sovereign Debt Credit Risk Report όπου εκτιμάται η πιθανότητα πτώχευσης μιας χώρας με βάση τις μονάδες βάσης τιμολόγησης των 5ετών CDS (ασφάλιστρων κινδύνου). Η έκθεση στην ουσία μετρά την ζήτηση για ασφάλιστρα κινδύνου....
των κρατικών τίτλων και επομένως όσο αυξάνει η τιμολόγηση των CDS, τόσο θεωρητικά αυξάνει και η πιθανότητα πτώχευσης της χώρας.

Αν πάρουμε αυτές τις εκθέσεις από την αρχή, δηλαδή από το πρώτο τρίμηνο του 2010, τότε θα διαπιστώσουμε τα εξής καταπληκτικά:

· Σύμφωνα με την έκθεση του πρώτου τριμήνου του 2010 η Ελλάδα βρισκόταν στην 7η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 25,9% και 343 μονάδες βάσης το 5ετές CDS των ελληνικών ομολόγων. Δεν είχαμε μπει ακόμη υπό καθεστώς μνημονίων. Μόλις άρχιζε το παιχνίδι με την πτώχευση της Ελλάδας.

· Σύμφωνα με την έκθεση του δεύτερου τριμήνου του 2010 η Ελλάδα βρέθηκε στη 2η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 55,4% και 1013 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Το αποτέλεσμα ένταξης της Ελλάδας στον «μηχανισμό στήριξης», όπως αποκαλούσαν τότε τον μηχανισμό της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

· Σύμφωνα με την έκθεση του τρίτου τριμήνου του 2010 η Ελλάδα βρέθηκε στη 2η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 48,7% και 775 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Χαρές και πανηγύρια για τους μνημονιακούς λίγο πριν αποκαλυφθούν τα στοιχεία κάθετης πτώσης της Ελλάδας.

· Σύμφωνα με την έκθεση του τέταρτου τριμήνου του 2010 η Ελλάδα βρέθηκε στη 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 58,8% και 1026,5 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Η πρώτη χρονιά του μνημονίου έκλεισε με την επίκληση νέου μνημονίου.

· Σύμφωνα με την έκθεση του πρώτου τριμήνου του 2011 η Ελλάδα βρέθηκε στη 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 57,7% και 1015 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Η κυβέρνηση τότε απέκλειε την αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» μιας και όλα πάνε περίφημα.

· Σύμφωνα με την έκθεση του δεύτερου τριμήνου του 2011 η Ελλάδα βρέθηκε στη 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 80,6% και 2.100,3 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Τα παπαγαλάκια άρχισαν να σκούζουν ότι χρειάζεται επειγόντως αναδιάρθρωση με «κούρεμα» με την κυβέρνηση να προχωρά στην ψήφιση του πρώτου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, όπου για πρώτη φορά νομιμοποιείται το γενικό ξεπούλημα ακόμη και της εθνικής επικράτειας με το «δικαίωμα επιφανείας».

· Σύμφωνα με την έκθεση του τρίτου τριμήνου του 2011 η Ελλάδα βρέθηκε στην 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 90,6% και 5.156,9 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Η τρόικα μαζί με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ανακαλύπτουν ότι τελικά η αναδιάρθρωση με «κούρεμα» είναι αναγκαία γιατί χωρίς αυτή το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι μη βιώσιμο.

· Σύμφωνα με την έκθεση του τέταρτου τριμήνου του 2011 η Ελλάδα βρέθηκε στην 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 93,8% και 8.453,3 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Η ευρωζώνη αποφασίζει να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους με «κούρεμα» κοντά στο 54% επί της ονομαστικής τιμής.

· Σύμφωνα με την έκθεση του πρώτου τριμήνου του 2012 η Ελλάδα δεν καταγράφεται στις 10 χώρες με μεγαλύτερη πιθανότητα πτώχευσης. 1η στην κατάταξη είναι πια η Κύπρος με 63,7% πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας και 1159,1 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των κυπριακών ομολόγων. Όλοι τότε εγγυούνταν ότι το PSI ήταν άκρως επιτυχές και θα έβγαζε την Ελλάδα από το αδιέξοδο της πτώχευσης.

· Σύμφωνα με την έκθεση του δεύτερου τριμήνου του 2012 η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στην 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 96,7% και 10.667 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Το PSI πέρασε και δεν ακούμπησε την κατάσταση πτώχευσης της Ελλάδας. Το όνειρο να βγει στις αγορές η Ελλάδα σύντομα μετά το PSI αποδείχθηκε απατηλό.

· Σύμφωνα με την έκθεση του τρίτου τριμήνου του 2012 η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στην 1η παγκόσμια θέση με πιθανότητα πτώχευσης εντός μιας πενταετίας 90-99% και 12.765 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των ελληνικών ομολόγων. Επίπεδο ρεκόρ της Ελλάδας. Ποτέ ξανά χώρα από τότε που επινοήθηκαν τα CDS δεν έφτασε σε τέτοια επίπεδα τιμολόγησης.

· Σύμφωνα με την έκθεση του τέταρτου τριμήνου του 2012 η Ελλάδα εξαιρέθηκε από την έκθεση καθώς ο υπολογισμός της πιθανότητας πτώχευσης δεν έχει κανένα νόημα μιας και οι μονάδες βάσης του 5ετούς CDS υποδηλώνουν ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου για την Ελλάδα έχουν γίνει απλησίαστα. Στην έκθεση αναφέρεται 1η πιο πιθανή για πτώχευση χώρα η Αργεντινή με 61,4% πιθανότητα εντός πενταετίας και 1.450 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των δικών της ομολόγων. 2η στην παγκόσμια κατάταξη ήταν η Κύπρος με 60,5% πιθανότητα πτώχευσης εντός πενταετίας και 1.081 μονάδες βάσης του 5ετούς CDS των κυπριακών κρατικών ομολόγων.

· Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του S&P Capital IQ (πρώην CMA) Global Sovereign Debt Credit Risk Report του πρώτου τριμήνου του 2013, η πιο πιθανή χώρα για πτώχευση είναι η Αργεντινή με πιθανότητα 84,5% στα επόμενα 5 έτη και 4.088 bps στο 5ετές CDS, ενώ η δεύτερη πιο πιθανή χώρα για πτώχευση είναι η Κύπρος με 70% στα επόμενα % έτη και 1.408 μονάδες βάσης στο 5ετές CDS. Η Ελλάδα εξακολουθεί να εξαιρείται από την έκθεση γιατί για το επίπεδο τιμολόγησης του 5ετούς CDS (23.333 μονάδες βάσης τον Μάρτιο του 2013) δεν νοείται υπολογισμός πιθανότητας πτώχευσης. Πράγμα που σημαίνει ότι για τις αγορές κεφαλαίου η Ελλάδα παραμένει ολοκληρωτικά πτωχευμένη.

Με άλλα λόγια η Ελλάδα τουλάχιστον για δυο τρίμηνα είναι εκτός επίσημης κατάταξης γιατί πολύ απλά θεωρείται σε κατάσταση απόλυτης χρεοκοπίας. Υπάρχει πιο απόλυτη απομόνωση για μια οικονομία που εξαρτάται από τις αγορές κεφαλαίου; Όχι βέβαια. Μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη έστω και μακρινά στον ορίζοντα;

Είναι γνωστό ότι οι προσωρινή εκτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ ανεβάζει την ύφεση το πρώτο τρίμηνο του 2013 σε -5,6%. Κι αυτό σε σταθερές τιμές του 2005. Αν δούμε την ύφεση σε τρέχουσες τιμές θα διαπιστώσουμε ότι κινείται στο ίδιο τρίμηνο με -7,8%. Η διαφορά οφείλεται – κατά τα επιφαινόμενα – στον αρνητικό τιμάριθμο, δηλαδή στην πτώση του γενικού δείκτη τιμών στην ελληνική οικονομία. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται η ΕΛΣΤΑΤ, η οποία διαπιστώνει ότι οι τιμές πέφτουν ακόμη και σε επίπεδο τιμών παραγωγής. Έστω κι αν το καλάθι της νοικοκυράς έχει αντίθετη άποψη.

Όπως και να έχει το 2013 θα κλείσει γύρω στο 5,5%, όπως εκτιμάται από τους διεθνείς οίκους. Αυτό σημαίνει ότι σε τρέχουσες τιμές η πτώση της ελληνικής οικονομίας θα πέσει κοντά στο -8,0%. Με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο για το επίπεδο των εισοδημάτων και των επενδύσεων στην Ελλάδα. Το 2013 θα αποδειχτεί ακόμη πιο σκληρή χρονιά για την ύφεση της ελληνικής οικονομίας με πρώτιστο θύμα φυσικά την εργαζόμενη κοινωνία. Η μείωση της αμοιβής της εξαρτημένης εργασίας ανάμεσα στο 4ο τρίμηνο του 2012 και στο 1ο τρίμηνο του 2013 ξεπέρασε το 23%! Μόνο μέσα σ’ ένα τρίμηνο η εξαρτημένη εργασία έχασε σχεδόν το ¼ του ύψους των αμοιβών της σε τρέχουσες τιμές και έπεται δραματική συνέχεια.

Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι ένα ακόμη μεγάλο και πολυδιαφημισμένο επίτευγμα αποδείχτηκε φούσκα. Αυτό των εξαγωγών. Το παραμύθι της κυβέρνησης και των δικών της ήταν ότι οι εξαγωγές αυξάνουν κι αυτό αποτελεί ένα σοβαρό δείγμα ανάκαμψης της οικονομίας. Η αλήθεια είναι τελείως, μα τελείως διαφορετική. Μετά από μια άνοδο μερικών τριμήνων ανάμεσα στο 2010 και 2011, οι εξαγωγές ήδη από το 2ο τρίμηνο του 2012 ακολουθούν καθοδική πορεία. Έτσι με βάση τους δείκτες όγκου ως προς το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους οι εξαγωγές το 2ο τρίμηνο του 2012 μειώθηκαν κατά 3,0%, το 3ο τρίμηνο του 2012 κατά -4,2%, το 4ο τρίμηνο του 2012 κατά -4,8%, ενώ το 1ο τρίμηνο του 2013 κατά -2,6%. Πάπαλα, λοιπόν και το «θαύμα» των εξαγωγών, ενώ η συνεχιζόμενη μείωση των εισαγωγών έχει ως βασική προϋπόθεση την συρρίκνωση των επενδύσεων και της κατανάλωσης στην ελληνική οικονομία.

Βρισκόμαστε είτε μας αρέσει, είτε όχι, σε σπιράλ θανάτου.

Μπορεί να ανακάμψει με κάποιο τρόπο η ελληνική οικονομία μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια; Ο Στουρνάρας με τ’ όνομα έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στις ιδιωτικοποιήσεις: «Το ελληνικό σχέδιο αποκρατικοποιήσεων που υλοποιείται από το ΤΑΙΠΕΔ, είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο. Στόχος του η προσέλκυση ροής διεθνών κεφαλαίων που θα συμβάλουν στην επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και θα τροφοδοτήσουν την οικονομική ανάπτυξη.»

Ναι, μόνο που ποτέ και σε καμιά χώρα στον κόσμο δεν συνέβη να υπάρξει ανάκαμψη από την κρίση και μάλιστα ανάπτυξη με αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Αντίθετα, ακόμη κι αν το πρόγραμμα αυτό πάει κατά γράμμα, τότε η ελληνική οικονομία θα δεχθεί επιπλέον πλήγματα:

(α) Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες και οι υποδομές που ιδιωτικοποιούνται συνεπάγονται απολύσεις, συρρίκνωση μη κερδοφόρων δραστηριοτήτων και αφαίρεση πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

(β) Οι ιδιωτικοποιήσεις οδήγησαν παντού σε μεγαλύτερη δαπάνη του λαϊκού εισοδήματος μιας και η παροχή υπηρεσιών και αγαθών εξαρτάται πλέον από ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπου πρυτανεύει η μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους.

(γ) Όλα τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης είχαν ως αναγκαίο αποτέλεσμα την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης του πληθυσμού, ιδίως των πιο λαϊκών στρωμάτων, ώστε να καλυφθούν τα δημοσιονομικά κενά που δημιουργούνται λόγω ακριβώς των ιδιωτικοποιήσεων. Πολύ περισσότερο όταν το όποιο «αντίτιμο» των ιδιωτικοποιήσεων δεν προορίζεται για τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά για την πληρωμή μέρους των χρεωστικών απαιτήσεων των δανειστών.

Η ίδια η φιλοσοφία των ιδιωτικοποιήσεων αφορά όχι σε νέες επενδύσεις που ανοίγουν αγορές και προσθέτουν θέσεις εργασίας, αλλά σε επενδύσεις εκμετάλλευσης έτοιμων μεριδίων αγοράς, υποδομών, υπηρεσιών και αγαθών χωρίς ο ιδιώτης επενδυτής να επωμίζεται κανένα ρίσκο ανοίγματος στην αγορά, ή την αναζήτηση πελατείας. Πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι οι ιδιωτικοποιήσεις μεταφέρουν μονοπωλιακά, ή ολιγοπωλιακά πλεονεκτήματα σε ιδιωτικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια τα κρατικά μονοπώλια μετατρέπονται σε ιδιωτικά μονοπώλια ή ολιγοπώλια με ότι σημαίνει αυτό για το κράτος και την κοινωνία, που βρίσκονται έρμαια των απαιτήσεων και της εξαγοράς τους.

Πολύ περισσότερο όταν οι ιδιωτικοποιήσεις συνδέονται στενά με την ίδια την αυθυπαρξία της εθνικής επικράτειας. Όπως π.χ. συμβαίνει με τον τομέα των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας και του νερού. Ήδη ο τομέας των τηλεπικοινωνιών βρίσκεται στα χέρια του Βερολίνου (Deutsche Telecom) με αποτέλεσμα να ελέγχεται από ξένες δυνάμεις ακόμη και οι τηλεπικοινωνίες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Πολύ σύντομα με την προγραμματισμένη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, το ίδιο θα συμβεί και με τα δίχτυα ενέργειας της χώρας. Ενώ με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ θα πει ο Έλληνας το νερό, νεράκι, όπως ακριβώς και σε κάθε άλλη χώρα που παραδόθηκε το νερό σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Η λογική με την οποία γίνονται ιδιωτικοποιήσεις δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε έννοια ανάπτυξης. Δείτε τι έγραψε το ΤΕΕ (τεύχος 442, 27/6/2013) για το λιμάνι του Πειραιά και την COSCO:

«Το βέβαιο είναι ότι το λιμάνι του Πειραιά είναι κερδοφόρο. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι η μητρική κινεζική Cosco, στην οποία εκχωρήθηκε το τμήμα των εμπορευματοκιβωτίων εμφάνισε ζημιές 2 δισ. δολάρια το 2012 και 1,7 δισ. δολάρια το 2011, αλλά αυτές καλύπτονται από την κινεζική κυβέρνηση, στο όνομα της επεκτατικής πολιτικής ανά τον κόσμο. Βέβαιο είναι, ακόμη, ότι στον Προβλήτα ΙΙ που διαχειρίζεται η Cosco, δεν υφίστανται εργασιακά δικαιώματα και είναι στο μόνο από τα 265 μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης που συμβαίνει αυτό, σύμφωνα με την έκθεση «Port Labor in the E.U», η οποία συντάχθηκε για λογαριασμό της ΕΕ, από το Πανεπιστήμιο της Γάνδης. Και τέλος, περίπου βέβαιο είναι ότι τα χτεσινά εγκαίνια στον Προβλήτα ΙΙΙ, αποτέλεσαν μια καλή αφορμή για να συζητηθεί το κινεζικό αίτημα για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του ΟΛΠ. Όλες αυτές οι βεβαιότητες, οδηγούν σε μια μεγαλύτερη: κάποιοι νοιάζονται να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, μόνο και μόνο, για να ικανοποιήσουν τον εισπρακτικό στόχο του μνημονίου, κι όχι να δώσουν νέες αναπτυξιακές προοπτικές στη χώρα. Άλλωστε, ο επικεφαλής του πολύφερνου ΤΑΙΠΕΔ, το ομολογεί απερίφραστα, δηλώνοντας και στην «Wall Street Journal», ότι η πώληση του 74% των μετοχών του ΟΛΠ, η οποία είχε σχεδιαστεί να γίνει το 2014, μπορεί να επισπευσθεί και να πραγματοποιηθεί εντός του έτους,  υποκαθιστώντας την απώλεια των χρημάτων από το «ναυάγιο» της πώλησης της ΔΕΠΑ. Περί ποιάς ανάπτυξης μιλάμε λοιπόν;»

Το ίδιο γίνεται παντού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το ίδιο συμβαίνει και με την ιδιωτική περιουσία, καθ’ ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία γιγαντώνονται σε ανεπίτρεπτο βαθμό έτσι ώστε η μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών να τελούν υπό καθεστώς οιονεί δήμευσης από το κράτος. Όλα στην διάθεση των δανειστών.

Μπορεί υπό αυτές τις συνθήκες να βγει από την κρίση η ελληνική οικονομία μέσα στα πλαίσια του ευρώ και της ευρωζώνης; Όλο και περισσότεροι, ακόμη κι από τους πιο ένθερμους οπαδούς του ευρώ, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η ίδια η ύπαρξη του ευρώ δεν επιτρέπει ούτε καν την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σχετικά πρόσφατα ο Τζορτζ Σόρος – μέγας ευεργέτης και της εγχώριας ευρωπαϊκής αριστεράς – δήλωσε:

«Είμαι πολύ ανήσυχος για την Ευρώπη. Το ευρώ βρίσκεται σε διαδικασία καταστροφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε κάποιο βαθμό, αυτό έχει ήδη συμβεί, με την έννοια ότι η ΕΕ ήταν να γίνει μια εθελοντική ένωση ανάμεσα σε ισότιμα κράτη. Η κρίση την έχει μετατρέψει σε κάτι που είναι ριζικά διαφορετικό: μια σχέση μεταξύ πιστωτών και οφειλετών. Και, σε μια οικονομική κρίση, οι πιστωτές έχουν το πάνω χέρι. Δεν είναι πλέον μια σχέση μεταξύ ίσων. Η τύχη της Ιταλίας, για παράδειγμα, δεν καθορίζεται πλέον από την ιταλική πολιτική - η οποία βρίσκεται σε μια δική της κρίση, θα έλεγα - αλλά μάλλον από τη σχέση πιστωτή/οφειλέτη. Αυτή είναι που πραγματικά υπαγορεύει τις πολιτικές.» (Project Syndicate, 14/5/2013).

Μιλώντας στο 2ο Ετήσιο Διεθνές Συνέδριο του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» στις 28/6 ο Σόρος συνέχισε το ίδιο μοτίβο λέγοντας ότι η ευρωπαϊκή κρίση τείνει να καταστρέψει την ΕΕ. Ο Σόρος σημείωσε πως η  πολιτική της λιτότητας που υπαγορεύεται από την Γερμανία είναι ανάρμοστη και δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες που αντιμετωπίζει η ΕΕ. «Μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα μιας χώρας, αλλά όχι του συνόλου της Ευρωζώνης» τόνισε.

Ακόμη, επανάλαβε πως η Γερμανία πρέπει να ηγηθεί της ΕΕ αποδεχόμενη τις ευθύνες που έχει το πιο ισχυρό κράτος της Ένωσης και να μην είναι απρόθυμη να αναλάβει το ρόλο αυτό. Εκτίμησε δε πως εάν γίνει αυτό η ευρωπαϊκή κρίση θα λάβει σύντομα τέλος.

«Είμαι ανήσυχος ότι η ευρωπαϊκή κρίση τείνει να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τείνει να καταστρέψει την εθελοντική συμμετοχή ισότιμων κρατών σε μια Ένωση που συνεργάζονταν με αλληλεγγύη για το κοινό καλό. Έχει μεταλλαχθεί σε σχέση δανειστή - δανειζόμενου κάτι που πλέον έχει αποκλείσει την ισοτιμία των μερών», σημείωσε.

Ο ίδιος είπε πως οι κανόνες στους οποίους στηρίχθηκε η δημιουργία του ευρώ  αποδείχθηκαν πως δεν ήταν σωστοί και πως υπήρχαν λάθη στη κατασκευή του ευρώ. Όπως τόνισε οι Συνθήκες του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας δεν λάμβαναν υπόψη ιδιαίτερες συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζει σήμερα η διεθνής οικονομία.

Ειδικά για την Ελλάδα ο Σόρος σημείωσε πως μπορεί να έκανε κατάχρηση των κανόνων, αλλά το ίδιο έκαναν τόσο η Ιταλία, όσο και η Γερμανία στο παρελθόν. «Η Ελλάδα είναι η χώρα που υποφέρει περισσότερο σήμερα. Ο ελληνικός λαός δεν είναι αυτός που προκάλεσε τα δεινά. Αυτό ενισχύει το αίσθημα αδικίας που αισθάνεται ο λαός και τροφοδοτεί τις αντιδράσεις», επεσήμανε.

Μπορεί να γίνει διαφορετικά; Μπορεί να υπάρξει ένα ευρώ που να παίρνει υπόψη του τις «ιδιαίτερες συνθήκες» κάθε χώρας μέλους και της διεθνούς οικονομίας σήμερα; Όχι. Η οικονομική επιστήμη και πρακτική έχει απαντήσει εδώ και πολλές δεκαετίες στα ερωτήματα και στους προβληματισμούς που θέτει ο Σόρος με προσποιητή αφέλεια παιδούλας. Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους αντιμετώπιση μιας παγκόσμιας κρίσης σαν την σημερινή, ούτε να συνυπολογιστούν οι «ιδιαίτερες συνθήκες» αν δεν καταργηθεί de facto η σχέση πιστωτή/οφειλέτη, αν δεν εθνικοποιηθούν οι όροι και οι μοχλοί της οικονομίας κι αν δεν υπάρξει εθνικό νόμισμα. Ότι κι αν κάνει το διευθυντήριο της ευρωζώνης, όλες οι οικονομίες των κρατών μελών είναι καταδικασμένες να βιώσουν την μεγαλύτερη κατάρρευση στην ιστορία τους. Γι’ αυτό κι έχει ξεσπάσει ένας αδυσώπητος πόλεμος εντός της ευρωζώνης για την αναδιανομή των ιματίων, για την λεηλασία των πιο αδύναμων οικονομιών προκειμένου οι πιο ισχυρές, με πρώτη τη Γερμανία, να αυξήσουν τις αντοχές τους. Η Ελλάδα αυτή την στιγμή αποσκελετώνεται προκειμένου η Γερμανία να κρατηθεί όσο μπορεί περισσότερο στην ευρωζώνη.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 30/6/2013