Όταν ακούς ελληνικές μεταρρυθμίσεις, είναι ο νεοφιλελευθερισμός που βρικολάκιασε…

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

 

Με την ιλαροτραγωδία των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να ασχοληθώ άλλο. Όταν ακούς για μεταρρυθμίσεις σήμερα στην Ελλάδα, αναγνώστη, είναι ο νεοφιλελευθερισμός με την μορφή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που βρικολάκιασε, έτοιμος  να ρουφήξει και να μολύνει όχι μόνον τον εργαζόμενο αλλά την ίδια την παραγωγή ως διαδικασία και ως δομή κοινωνικής προόδου.

Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα σήμερα. Αυτό θα έπρεπε να απασχολεί την ελληνική κοινωνία και κυρίως τη νέα χαμένη γενιά. Αυτό θα έπρεπε να είναι η έγνοια της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Πώς θα μεταρρυθμίσεις την διοίκηση, ώστε αυτή να ενισχύσει μια διαδικασία παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Και αυτό δεν γίνεται με ιδιωτικοποιήσεις και εξανδραποδισμό των εργαζομένων σε ένα περιβάλλον χρόνιας ύφεσης, πολιτικοοικονομικής αποτελμάτωσης και δραματικής υποβάθμισης του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της εθνικής οικονομίας!

Στη Ελλάδα πράττουμε πολιτικώς, συνήθως τα αντίθετα από αυτά που η ορθολογική....
προσέγγιση της πραγματικότητας επιτάσσει. Αν ένας σοβαρός άνθρωπος ρίξει μια ματιά στην οικονομική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας θα διαπιστώσει έκπληκτος να γίνονται κρατικοποιήσεις τη στιγμή που απαιτούνται ιδιωτικοποίησεις και ιδιωτικοποιήσεις κατά τη στιγμή που η ίδια η λειτουργία της εθνικής οικονομίας «διαδηλώνει» για την ανάγκη δημόσιων επενδύσεων  και υπαγωγή τομέων της οικονομίας στον άμεσο έλεγχο του κράτους – για να υπάρξει στη συνέχεια κράτος και αγορά!

Πόσες φορές άραγε έχω σημειώσει πως νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις δεν κάνεις στη φάση της ύφεσης, αλλά αποκλειστικά στην φάση της ανάπτυξης; Πόσες φορές έχω δείξει πως μειώνοντας παράλληλα το δημοσιονομικό και το εμπορικό σου έλλειμμα, δίχως μάλιστα σημαντική εξαγωγική βιομηχανία, είναι σαν να αυτοκτονείς οικονομικά και να ρίχνεις την κοινωνία σου στην άβυσσο; Και ως προς αυτό δεν υπάρχει σοβαρός επιστημονικός αντίλογος. Ένας πίνακας και μια κιμωλία αρκούν για να αποδειχθεί αδιαμφισβήτητα αυτός ο ισχυρισμός με τα μαθηματικά των οικονομικών. Πόσο μάλλον να επιχειρούνται μεταρρύθμισες με την πολιτική πρακτική του τύπου «αιφνίδια θανάτωση της ΕΡΤ»! Αγαπητοί μου, η χώρα κυβερνάται από ξετρελαμένες υπάρξεις του οικονομιστικού lifestyle.  Από τραμπούκους του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και όχι απλώς από κάποιους δογματικούς δεξιούς ή νεοφιλελευθεριάζοντες κεντροαριστερούς, μαγεμένους από το δόγμα των «αυτορυθμιζόμενων αγορών». Εδώ έχουμε να κάνουμε με ηδονιστές βρικόλακες που το παίζουν πατριώτες, υπερασπιστές της τάξης και ασφάλειας του νοικοκύρη, το νοικοκυριό του οποίου απορρυθμίζουν μέχρις… εξαντλήσεως των αποθεμάτων κάθε μορφής. Μετά την παλαβομάρα της Πασοκικής Ευημερίας των Υμετέρων, με το επαρχιώτικο lifestyle τους και την χυδαία υποκουλτούρα τους, ξαναπέσαμε στους μανιακούς δεξιούς με το  lifestyle του τραμπούκου των αγορών και του εκδικητή, «αδικημένου» στην διανομή προνομίων δια του ρουσφετιού, της κομματικής πατρωνίας, της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής. Απίθανη διαστροφή, τραγική οπισθοδρόμηση για μια χώρα που κατασκεύασε πολίτες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στην κοινωνία τους. Που κατασκεύασε, κατασκευάζει και προωθεί καραγκιόζηδες, φτηνούς θεατρίνους που παίζουν θέατρο με την ίδια τους την ζωή!

Όχι, φίλοι, δεν έχουμε πάρει τη ζωή στα σοβαρά στην Ελλάδα! –Πάσχουμε από αθεράπευτο παιδισμό και δραματική ανωριμότητα. Κι αυτό το κοινωνικό φαινόμενο έχει βαθύτατα πολιτικά αίτια. Είναι αποτέλεσμα της διαστροφικής και απολύτως ετεροκαθοριζόμενης ανάπτυξης του πολιτικού φαινομένου στον τόπο μας, γεγονός που  λαμβάνει πλέον βρικολακιστικές διαστάσεις, με την Αριστερά να «χάσκει» ρητορεύοντας είτε υπερβατικά, είτε δικολαβικά: είτε παπαγαλίζοντας τις αιώνιες «λενινιστικές αλήθειες», ζητώντας από το λαό υποκριτικά να επαναστατήσει με σκοπό να αναδείξει το  κόμμα σε κράτος, είτε σπεκουλάροντας  πολιτικάντικα και νομικίστικα, δίχως πνοή και ολοκληρωμένο κοινωνικοοικονομικό όραμα, υπό σύγχρονους ασφαλώς όρους. 

Και όλα αυτά ενώ – επιτρέψτε μου να παραφράσω  τον Friedrich Nietzsche, από το «Ecce Homo» του -  ό, τι μας παρουσίασαν μέχρι σήμερα οι Συγκυβερνώντες κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί σαν δήθεν αλήθεια, αποδείχθηκε το πιο επικίνδυνο, άθλιο και δηλητηριώδες ψέμα: όταν κάποιος μπορέσει και ανασηκώσει το πέπλο της νεοφιλελεύθερης πρόφασης, της πρόφασης της δήθεν βελτίωσης της οικονομικής ζωής και οργάνωσης στην Ελλάδα με την επέλαση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια του μία απάτη, της οποίας μοναδικός σκοπός είναι να ρουφήξει το αίμα της ζωής των ελλήνων μέχρι να αποδιοργανώσει απολύτως την παραγωγή και εξευτελίσει τον εργαζόμενο ως κρίσιμο παράγοντα των παραγωγικών σχέσεων. Αυτή είναι η ηθική του βρικόλακα. Αυτή είναι η ηθική των Συγκυβερνητών στην Ελλάδα, οι οποίοι μέσω αυτής ολοκληρώνουν την χυδαιότητα εναντίων του ελληνικού λαού: φούσκα με μύθο ολυμπιακών διαστάσεων και απόλυτη παραπλάνηση με την ένταξη στο ευρώ, πτώχευση κράτους και τραπεζών, φτωχοποίηση της κοινωνίας, αναδιανομή από κάτω προς τα επάνω, ευρωπροτεκτορατοποίηση, διάσωση των κεντρικών πολιτικοεπιχειρηματικών παραγόντων της διαπλοκής, αναπαραγωγή του καθεστώτος φαυλοκρατίας.  Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος του …success story και της ηθικής αυτών που κατασκευάζουν την αριθμητική και το συντακτικό του. 

Είναι όμως αυτή η ηθική του βρικόλακα που αφαιρεί την μάσκα από το πραγματικό πρόσωπο της πολιτικής ηθικής του ελληνικού καθεστώτος, ενώ ξεμασκαρεύει ταυτόχρονα και την απαξία όλων των δήθεν αξιών πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το χριστιανικό, πελατειακό και σήμερα μετασχηματιζόμενο σε κορπορατικό κράτος Ελλάς!  Και μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον ο «αγανακτισμένος» έλληνας, δεν βλέπει πια τίποτε άξιο για σεβασμό, ακόμα και στους πιο αξιοσέβαστους, έντιμους ανθρώπινους τύπους. Έγινε κι αυτός μηδενιστής για να διασκεδάσει την ουσιαστική του παράλυση από το χρόνιο βίωμα της πολιτικής διαστροφής.

Οι νεοφιλελευθεριάζουσες κεντροδεξιές και κεντροαριστερές ηγεσίες επινόησαν την έννοια του σύγχρονου, μεταμοντέρνου μοναδικού «Θεού» του έλληνα, το ΕΥΡΩ, για το οποίο αξίζει κάθε θυσία και πιστή αφοσίωση στην αγία τριάδα (τρόικα), η οποία ωστόσο αποτελεί σαφή αντινομία της ίδιας της ζωής με την έννοια της κοινωνικής ευημερίας στην χώρα μας και με το ιδεολόγημα αυτό ζυμώνεται ένα εφιαλτικό αμάλγαμα όλων των αρνητικών στοιχείων, όλων των δηλητηρίων, όλων των συκοφαντιών και όλων των φρικαλεοτήτων που ανάγονται στην σφαίρα της διαστροφής της ίδιας της  ανθρώπινης ύπαρξης στην πατρίδα μας. Η προπαγάνδα των Συγκυβερνητών  επινόησε την έννοια του «επέκεινα», του δήθεν «αληθινού κόσμου» των ελευθέριων, ολοκληρωτικών αγορών, απαλλαγμένου από τα δεσμά του δημόσιου ελέγχου, με προφανή σκοπό να εξευτελίσει τον μοναδικό υπαρκτό κόσμο, να μην του αφήσει κανένα νόημα, κανέναν λόγο ύπαρξης, να μην αφήσει κανέναν σκοπό στην γήινη, κοινωνική μας πραγματικότητα, που δεν θα έπρεπε να θεωρείται «χρηματιστήριο»! Επινόησαν την έννοια της «ιδιωτικής ψυχής», την έννοια του «αντικρατικού πνεύματος» και τελικά την έννοια της «αθανασίας του τραπεζίτη» για να επελάσει ασύδοτη η περιφρόνηση προς το κοινωνικό σώμα, για να γίνει αυτό αποδεκτό μόνον ως αρρωστημένο συνονθύλευμα αμαρτιών. Αυτοί αντικαθιστούν την ισορροπία κοινωνίας και οικονομίας στην Ελλάδα με την σωτηρία της ψυχής ενός άψυχου καθεστώτος (ΟΝΕ, ευρωζώνη), η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία κυκλική παραφροσύνη, κινούμενη αενάως από τους σπασμούς της μετάνοιας στην υστερία της λύτρωσης! Παράλληλα επινόησαν  την έννοια της «δημοσιονομικής αμαρτίας» και τους ενοχικούς μηχανισμούς που την συμπληρώνουν, από τη στιγμή που ο δικομματισμός είναι ο φορέας και αναπαραγωγός της δημοσιονομικής στρέβλωσης και του υφιστάμενου ανορθολογισμού στην διοίκηση, ενώ προπαγάνδισαν το υποτιθέμενο «αυτεξούσιο της χρηματαγοράς» για να υποβιβάσουν την κυβερνητική τους ανικανότητα και να καθιερώσουν ως δεύτερη ανθρώπινη φύση στην Ελλάδα την καχυποψία προς τους αντιφρονούντες και όχι προς τους αποδεδειγμένα απατεώνες της κυρίαρχης πολιτικής αγοράς. 

Και πώς να ξεφύγουμε από το στόμα του βρικόλακα; Αποφεύγοντας κατ’ αρχήν τον κάθε κόλακα του λαού, όπως ακριβώς τον υβριστή κάθε επιμέρους ομάδας εργαζομένων. Μεταξύ κόλακα και υβριστή της κοινωνίας θεριεύει η πολιτική διαστροφή. Αυτή αντιμετωπίζεται αποκλειστικά με την επίγνωση πως  το πρόβλημα της χώρας είναι η παραγωγική της διάρθρωση. Και η απάντηση στο πρόβλημα αυτό δεν είναι «διάλυση του κράτους και τυφλή ρευστοποίηση των ενεργητικών του δημοσίου», αλλά ανάπτυξη μιας εικοσαετούς εθνικής στρατηγικής εκβιομηχάνισης με βιο-οικονομικά κριτήρια και δημοσίων επενδύσεων. Αυτό θα αποτελούσε πράγματι την βάση για εκδημοκρατισμό και κοινωνική ευημερία. Αυτό θα έπρεπε να ήταν το κύριο μέλημα μιας αριστερής πρότασης σε αντίθεση με την μεταρρύθμιση των βρικολάκων. Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει στο άμεσο μέλλον – πόσο μάλλον να αναπτυχτεί- από την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, δίχως σχέδιο ανάπτυξης μιας τεχνολογικά προηγμένης βιομηχανίας ηλεκτροτεχνίας, βιοτεχνολογίας, πληροφορικής, μηχανολογίας περιβάλλοντος, ολοκληρωμένων συστημάτων και  αυτοματισμών.  Αν η νέα αριστερά έχει σκοπό να απαντήσει στην κρίση του πολιτικοοικονομικού καθεστώτος στην Ελλάδα με όρους 21ου αιώνα, ιδού η πρόκληση! Η ΕΡΤ είναι ένα σοβαρό σύμπτωμα της «ηθικής» των βρικολάκων, αλλά η διασκέδαση του ουσιαστικού προβλήματος της χώρας, που είναι η ανάπτυξη ενός σύγχρονου και ανταγωνιστικού τεχνολογικά πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, είναι ο πυρήνας αυτής της χυδαίας «ηθικής». Η αριστερά προκαλείται σήμερα να εκφράσει με παραγωγικούς όρους μια ηθική στον αντίποδα της ηθικής των βρικολάκων. Όχι με δοξασίες και παπαγαλισμούς δογμάτων, αλλά πρακτικά με ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και εκδημοκρατισμού. Επί του σχεδίου αυτού θα κριθούν όλα τα υπόλοιπα που αφορούν στις σχέσεις μας με την ΕΕ και το διεθνές σύστημα.  Αυτό σημαίνει πολιτικοοικονομικός αυτοκαθορισμός των ελλήνων, σε αντίθεση με τον ετεροκαθορισμό που δοξάζουν οι βρικόλακες!