Βραζιλιάνικη φαβέλα ή ευνομούμενη πολιτεία;

του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Μπαμ» ηκούσθη στον αέρα και μια σφαίρα έφυγε από οπλισμένο πιστόλι χρυσαυγίτη βουλευτή στο αεροδρόμιο Αθηνών. Ευτυχώς... δεν σκοτώθηκε κανείς. Πόσο πιθανό ήταν να συμβεί; Πολύ. Πόσο πιθανό είναι αυτό να γίνει και εντός Βουλής; Επίσης πολύ.

Πόσο πιθανό είναι να γίνει κάτι ακόμη χειρότερο, αν κάποιος περαστικός επιτεθεί σε έναν – όχι μόνο χρυσαυγίτη... – βουλευτή στον δρόμο; Αφήστε το καλύτερα.

Ποιο όμως είναι το γελοίο του πράγματος; Το ότι καθόμαστε και συζητάμε σοβαρά, σαν να είμαστε σε μεξικάνικη κωμόπολη, στο κατεχόμενο Ιράκ, στη σπαρασσόμενη Συρία ή σε βραζιλιάνικη φαβέλα, μια ιστορία που έπρεπε να έχει λήξει εδώ και πολλά χρόνια.

Προφανής η ξεφτίλα, την ώρα που έξω από τη Βουλή, για την ακρίβεια σε ολόκληρη την.....
ελληνική επικράτεια, ένας άλλος κίνδυνος, παράγωγος της άνθησης του ναζισμού, παραμονεύει απειλητικός.

Τις τελευταίες μέρες το βρετανικό Channel 4 έβγαλε ένα (ευτυχώς ανυπόστατο) «θέμα» για ύπαρξη ομάδας μεταναστών στην Ελλάδα, με το όνομα «Μαύροι Πάνθηρες», η οποία χει οργανωθεί για να αντιμετωπίσει τα ναζιστικά τάγματα εφόδου και, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ένα νεαρό μέλος της προειδοποιεί: «Δεν φοβάμαι τους νεοναζί, είναι μια ομάδα ηλιθίων. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχασαν. Στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα τους εξολοθρεύσουμε».

Ευτυχώς, ο εν λόγω «Μαύρος Πάνθηρας» είναι απλώς ένα φανατικό παρλιακό που δεν εκφράζει κανέναν, παρά μόνον τον εαυτό του και τις νοσηρές φαντασιώσεις του.

Αντιθέτως όλες οι μεταναστευτικές κοινότητες, που δικαιολογημένα ανησύχησαν από τις ηλιθιότητες του νεαρού, έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν – και... αρμοδίως, καθώς το υπουργείο Δημόσιας Τάξης έσπευσε να ψάξει τι γίνεται με αυτήν την υποτιθέμενη ιστορία – ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν «Μαύροι Πάνθηρες», αλλά δεν έχουν καμιά πρόθεση να εμπλακούν σε υποθέσεις αντεκδίκησης.

Αυτό που ζήτησαν ήταν το πιο φυσιολογικό: Προστασία από το αρμόδιο υπουργείο, του οποίου οι υπάλληλοι (ΕΛ.ΑΣ.) δεν διακρίνονται για την αποτελεσματικότητά τους στην εξάρθρωση των διάσπαρτων και ανεξέλεγκτων ναζιστικών ομάδων και των ταγμάτων εφόδου.

Ωστόσο, ας μην κοροϊδευόμαστε. Θέμα υπάρχει και μάλιστα μεγάλο.

● Ξέρουμε πόσα λαθραία όπλα, κάθε τύπου, βρίσκονται διάσπαρτα σε ολόκληρη τη χώρα ύστερα από 20 χρόνια ανεξέλεγκτης διακίνησής τους – από την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» και μετά;

● Ξέρουμε πόσοι και ποιοι κατέχουν παράνομο οπλισμό;

● Ξέρουμε πόσος και τι είδους οπλισμός βρίσκεται στα χέρια των ταγμάτων εφόδου;

● Ξέρουμε πόσα τάγματα εφόδου είναι πλήρως ανεξέλεγκτα διότι δεν δρουν υπό κάποια κεντρική καθοδήγηση και απλώς εμπνέονται από τον ρατσιστικό λόγο των οργανωμένων ναζί;

● Ξέρουμε πόσα όπλα βρίσκονται σε οργανωμένες μαφίες αλλοδαπών, που ελέγχουν ολόκληρα κομμάτια από την «πίτα» της «μαύρης οικονομίας»;

● Ξέρουμε τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάποιο από αυτά τα τάγματα εφόδου χτυπήσει – κάτι που αργά ή γρήγορα θα γίνει – έναν... «λάθος στόχο» προκαλώντας αντίποινα εκ μέρους μεμονωμένου μετανάστη η κοινότητας;

● Ξέρουμε πόσο απέχουμε από την πιθανότητα μια σπίθα να βάλει φωτιά στο κατάξερο κοινωνικό λιβάδι και να ψαχνόμαστε;

● Ξέρουμε πόσο επικίνδυνες είναι οι ηλιθιότητες που πολύ συχνά λένε και γράφουν – προς εκφοβισμό της κοινωνίας – οι «πρωτοκλασάτοι» διαμορφωτές της κοινής γνώμης περί απειλής εμφυλίου αν δεν είμαστε καλά παιδιά και δεν καθίσουμε να μας «εφαρμόσουν» το «μνημόνιο»;

● Ξέρουμε πόσους «εμπνέουν» αυτές οι ηλιθιότητες και πόσους σπρώχνουν – είτε επίδοξους ναζί είτε επίδοξους «Μαύρους Πάνθηρες – σε φαντασιώσεις περί γενικευμένης εκτροπής;

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, απαντώντας στην επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη για το θέμα της έξαρσης του ναζισμού, παραδέχεται ότι είναι πιθανό «η απότομη και μακροχρόνια ύφεση της Ελλάδας να οδηγήσει σε φαινόμενα “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης”. Όταν τότε γιγαντώθηκε το ναζιστικό φαινόμενο στη Μεσοπολεμική Γερμανία»...

Προφανώς ο πρωθυπουργός ξέρει τον κίνδυνο. Και τα υπόλοιπα κόμματα τον ξέρουν. Αδυνατούν, όμως, εδώ και εβδομάδες, να συζητήσουν σοβαρά για έναν «αντιρατσιστικό» – όπως μάθαμε να τον λέμε – νόμο που να είναι απλώς λειτουργικός, να σέβεται τα δικαιώματα έκφρασης και να εστιάζει στον εμπλουτισμό ενός νομικού οπλοστασίου ικανού να αντιμετωπίζει αυτά που επιβάλλεται να αντιμετωπίζει.

Το αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας – και των πολλαπλών κομματικών σκοπιμοτήτων – είναι όχι μόνο να συντάσσονται... τρία «αντιρατσιστικά» νομοσχέδια, αλλά εν τέλει κανένα να μην ψηφίζεται.

Όμως, όπως γράφαμε και πρωτοσέλιδα στο «Ποντίκι» της 23ης Μαΐου, ένας «αντιρατσιστικός» νόμος είναι μόνο μια πτυχή – και ούτε καν η σοβαρότερη – στην όποια προσπάθεια αντιμετώπισης του ναζιστικού φαινόμένου.

Ο ουσιαστικός αφοπλισμός των ναζί θα γίνει μόνο αν η κοινωνία αποκτήσει πάλι ελπίδα, προοπτική και κίνητρο για να παλέψει ο ίδιος για την ανόρθωση της χώρας χωρίς να έχει ανάγκη από πρόσκαιρους και, ίσως, απατεώνες που παριστάνουν τους «σωτήρες». Και αυτό όμως το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι – το λένε άλλωστε δημοσίως.

Απλώς η τρικομματική κυβέρνηση, ως έχουσα την ευθύνη διακυβέρνησης, δεν κάνει τίποτε απολύτως προς αυτή την κατεύθυνση. Αντιθέτως ψεύδεται συνεχώς και αδιάντροπα επιχειρώντας να κάνει το μαύρο άσπρο, παρότι συνεχώς δέχεται τη μια διάψευση μετά την άλλη.

Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, παραμένει... «χαμένη στη μετάφραση» – για λόγους ευεξήγητους, τους οποίους αξίζει τον κόπο προσεχώς να αναλύσουμε με προσοχή – και αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την τεράστια ευκαιρία να καταστεί δύναμη όχι μόνο πρωτεύουσα, αλλά και απελευθερωτική των δυνάμεων αυτού του σοκαρισμένου και καταστρεφόμενου λαού.

Όμως, ακόμη και αν δεχθούμε ότι μια συνολικότερη διέξοδος είναι μια μακρινή προοπτική – όπερ το πιθανότερο –, παραμένει το ερώτημα τι κάνουν οι υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με την καταπολέμηση της εγκληματικής ρατσιστικής βίας. Η απάντηση είναι, δυστυχώς, εύκολη: από τίποτε έως ελάχιστα.

Όχι μόνο οι έρευνες για τα τάγματα εφόδου είναι πλημμελείς, αλλά και τα αποτελέσματά τους μηδαμινά.

Πόσο καιρό γίνεται η φασαρία για τον οπλισμό των βουλευτών; Μόλις χθες το υπουργείο Δημόσιας Τάξης αποφάσισε να επανεξετάσει τις άδειες οπλοφορίας των βουλευτών. Αφορμή, το επεισόδιο με τον χρυσαυγίτη βουλευτή που παρέδωσε οπλισμένο το πιστόλι του με αποτέλεσμα αυτό να εκπυρσοκροτήσει.

Όμως και αυτή η κίνηση μοιάζει να γίνεται ad hoc και όχι επειδή πράγματι υπάρχει το πρόβλημα. Την ίδια οσμή άφησε το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο Ρουπακιώτη. Και αυτό άφησε την αίσθηση – η οποία μάλιστα επικυρώθηκε με τη δημόσια συζήτηση που προέκυψε επ’ αφορμή αυτού – ότι είναι μια ad hoc κίνηση περιορισμού της Χρυσής Αυγής.

Ύστερα ένα σωρό ηλίθιοι συζητούσαν... σοβαρά αν το νομοσχέδιο υπάρχει κίνδυνος να ευνοήσει τη Χρυσή Αυγή. Δυστυχώς είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να μην αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: οι ad hoc νόμοι, οι ad hoc πολιτικές πρωτοβουλίες, όταν δείχνουν – και ομολογούν – ότι είναι τέτοιες, καταφέρνουν απλώς να ενισχύουν αυτόν που εμφανίζεται ως διωκόμενος.

Αδυνατούν, προφανώς, αν αντιληφθούν το αυτονόητο: Κάθε πολιτική πρωτοβουλία, κάθε νόμος έχει αξιοπιστία και διεκδικεί σεβασμό μόνο όταν αφορά όλους και υποχρεώνει όλους να τον σέβονται.

Την άλλη αυτονόητη αλήθεια, ότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται, δεν τολμούμε καν να τη συζητήσουμε με αυτούς τους απίστευτους ηλιθίους...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»