Eurovision: πώς η ιστορία γίνεται «ιβέντ»

της Μαριάννας Τζιαντζή

Πολλοί επώνυμοι και λαμπεροί συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα στο Gazi Music Hall για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Νικητής ήταν το «Alcohol is Free», μια μουσικοχορευτική παραλλαγή του μύθου του Ζορμπά, του Έλληνα που, παρά την κρίση, δεν το βάζει κάτω και πνίγει τον καημό του σε μια θάλασσα ουίσκι. Παιχνιδιάρικος ο στίχος, λεβεντοτσαχπίνηδες οι καλλιτέχνες, κεφάτη η παρουσίαση.

Ας μη γυρεύουμε αντιστοιχίες με την πραγματικότητα. Δεν είναι «φρι» το αλκοόλ, ιδίως το ουίσκι, αλλά το ακριβοπληρώνουμε, ενώ οι περισσότεροι καταναλωτές του δεν είναι εύθυμοι και χοροπηδηχτοί, όπως οι Koza Mostra. Ανέκαθεν γράφονταν στίχοι για τη «ρετσίνα κεχριμπάρι» .....
και σίγουρα στο καλό κρασί αξίζουν όμορφα τραγούδια. Άλλη όμως η εποχή με «Τους μπεκρήδες κι αν δικάσουνε» του Πέτρου Κυριακού και άλλη η σημερινή, άλλο ο λαϊκός μεθύστακας της συνοικιακής ταβέρνας και άλλο το «whisky power».

Φέτος η καθιερωμένη αναδρομή στην ιστορία του θεσμού πραγματοποιήθηκε με την παρουσία πρώην νικητών στην αθηναϊκή σκηνή. Παρόντες ήταν ο Ρώσος Ντίμα Μπιλάλ, η Ουκρανή Ρουσλάνα, ο Νορβηγός Αλεξάντερ Ρίμπακ, η Σέρβα Μαρίζα Σερίφοβιτς, όχι όμως η Τουρκάλα Σερτάμπ, μια που η χώρα της αποφάσισε να σνομπάρει φέτος τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού. Τι ανάγκη έχει η Τουρκία να διαφημίσει τα μουσικά προϊόντα της για να τονώσει τον τουρισμό της; Μια χαρά εξωραΐζει και προβάλλει την εικόνα της εξάγοντας μελοδραματικά σίριαλ για τα οποία βρίσκονται πρόθυμοι Έλληνες αγοραστές - και καταναλωτές, αφού «σαπουνόπερα is free». Ας σημειωθεί ότι το βράδυ της Δευτέρας ο «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» του ΑΝΤ1 ξεπέρασε σε τηλεθέαση την εκδήλωση για τη Eurovision που μετέδωσε η ΕΤ1.

Ό,τι ανήκει στην ιστορία της Eurovision μοιάζει ιερό. Ό,τι συμβαίνει στη Eurovision αυτόματα καταχωρίζεται στις δέλτους της πολιτιστικής, της μουσικής και τηλεοπτικής ιστορίας. Τα τραγούδια της έχουν ξεχαστεί, όμως κάποια ξέφτια από το περιτύλιγμά τους μένουν, π.χ., οι μηροί και οι πολεμικοί πελέκεις της Ρουσλάνα, το σχισμένο φανελάκι του Σάκη.

Στον νου μου έρχονται οι στίχοι της «Ρόζας» του Αλκη Αλκαίου, αλλά ελαφρώς πειραγμένοι: «πώς το τετριμμένο ή το γελοίο γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται ιβέντ» (και αντιστρόφως). Και η αληθινή ιστορία «γίνεται σιωπή», βρίσκεται εκτός τηλεοπτικού κάδρου, όπως συνέβη το βράδυ της Δευτέρας στα πέριξ του Gazi Music Hall, όταν ζωντάνεψε το «δεν θέλουμε θλιμμένους (βλ. απλήρωτους και απολυμένους του Metropolis) στη γιορτή μας».