Το διεθνές στίγμα της Ελλάδας ως κράτους παρία…

του Δημήτρη Καζάκη

Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι η Ελλάδα ψήφισε αποχή από το ψήφισμα της πρόσφατης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την καταδίκη του ναζισμού; Κι όμως είναι αλήθεια. Όσοι από εσάς έχετε συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση έχει περιέλθει η Ελλάδα, η πληροφορία αυτή δεν πρέπει να σας κάνει εντύπωση. Η Ελλάδα σήμερα έχει μετατραπεί από την ευρωένωση και την τρόικα σ’ ένα απόλυτα ολοκληρωτικό κράτος που χρησιμοποιείται από τις «δάνειες δυνάμεις» του κ. Παπανδρέου για να εξοντωθεί μαζικά ο ελληνικός λαός.

Ο σύγχρονος φασισμός καθεστωτική πρακτική και ιδεολογία στην Ελλάδα

Ο φασισμός, δηλαδή η ανοιχτή υποδούλωση και εξόντωση ενός λαού προς όφελος των πιο παρασιτικών και αντιδραστικών δυνάμεων της κυρίαρχης οικονομίας και πολιτικής, αποτελεί πια την επίσημη καθεστωτική ιδεολογία στην Ελλάδα. Τα κρεματόρια, οι φυλακές και τα βασανιστήρια δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους γιατί, αφενός, το καθεστώς δεν νιώθει ότι απειλείται συθέμελα. Κι αφετέρου γιατί κάνει κι έτσι, με οικονομικά κυρίως μέσα, μια χαρά την δουλειά του εξοντώνοντας μαζικά τα λαϊκά στρώματα.

Στη διεθνή σκηνή η Ελλάδα έχει μετατραπεί πια ολοκληρωτικά σε κράτος παρία της διεθνούς κοινότητας, ένα κράτος βιτρίνα για τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλοι γνωρίζουν πια ότι η Ελλάδα και οι επίσημες αντιπροσωπείες της είναι υποχείρια των πιο σκοτεινών κέντρων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Η παρουσία της επίσημης Ελλάδας σε....
φόρα όπως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία αποτελεί έναν προνομιακό χώρο όπου ζυμώνονται ευρείες συμμαχίες ανάμεσα σε κράτη, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και η στάση της καθορίζεται από πολλούς άλλους παράγοντες εκτός από το εθνικό συμφέρον. Ακόμη και με την πιο στενή του έννοια.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Η Ελλάδα είχε ξαφνιάσει πολλές φορές στο παρελθόν υιοθετώντας αποφάσεις στα πλαίσια του ΟΗΕ που καθόλου δεν συμφωνούσαν με τις θέσεις των μεγάλων δυνάμεων που την ήθελαν προτεκτοράτο τους. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις όπου η επίσημη θέση της Ελλάδας στα πλαίσια του ΟΗΕ ξάφνιαζε ευχάριστα και τέλος πάντων απείχε σημαντικά από τον τρόπο που πολιτευόταν στο εσωτερικό της. Όχι πια. Είναι τέτοια η ευθυγράμμιση με τον σκοταδισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι η θέση και η παρουσία της Ελλάδας στα διεθνή φόρα έχει πλήρως ιδιωτικοποιηθεί. Δηλαδή έχει βγει στο σφυρί και η ελληνική αντιπροσωπεία υιοθετεί θέσεις ανάλογα με το ποιος έδωσε τα περισσότερα για να εξαγοράσει την ψήφο της. Ο ξεπεσμός και το ξεφτίλισμα μέσα στα πλαίσια της επίσημης διεθνούς κοινότητας έχει κατρακυλήσει για την Ελλάδα στο χαμηλότερο σκαλοπάτι.

Ψήφισμα κατά του ναζισμού

Ας δούμε επιγραμματικά τι συνέβη στην τελευταία 67η τακτική σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2012). Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 67/154 σχετικά με το «απαράδεκτο της εξύμνησης του ναζισμού». Ο πλήρης τίτλος του ψηφίσματος είναι ο εξής: «Εξύμνηση του ναζισμού: Απαράδεκτες ορισμένες πρακτικών που συμβάλλουν στην τροφοδότηση των σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της σχετιζόμενης μισαλλοδοξίας.» Το ψήφισμα υποστηρίχθηκε από τη Ρωσική Ομοσπονδία και 35 άλλες χώρες, όπως το Ιράν, τη Συρία, το Ισραήλ η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, το Πακιστάν και την Κούβα.

Το ψήφισμα εισήχθη με αφορμή προσπάθειες σε διάφορες χώρες, όπως της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, κ.ά.) να παρουσιαστεί ο ναζισμός ως μια φυσιολογική ιδεολογία πατριωτών, εθνικιστών, που μόνο οι ακραίες εκδηλώσεις της ήταν που οδήγησαν σε θηριωδίες. Το ψήφισμα:

«Εκφράζει τη βαθιά του ανησυχία για την εξύμνηση του ναζιστικού κινήματος και πρώην μελών της οργάνωσης Waffen SS, μεταξύ άλλων με την ανέγερση μνημείων και εορτών και οργανώνοντας δημόσιες διαδηλώσεις στο όνομα της εξύμνησης του ναζιστικού παρελθόντος, του ναζιστικού κινήματος και του νεοναζισμού, όπως καθώς και με το να δηλώνουν, ή προσπαθούν να δηλώσουν τα μέλη και όσους πολέμησαν εναντίον του αντιχιτλερικού συνασπισμού και συνεργάστηκαν με τους Ναζί ως συμμετέχοντες σε εθνικά απελευθερωτικά κινήματα… Εκφράζει την ανησυχία του για τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες να βεβηλώσουν ή να κατεδαφίσουν μνημεία που αναγέρθηκαν στη μνήμη εκείνων που πολέμησαν ενάντια στο ναζισμό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και για παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σωρών των εν λόγω προσώπων, και στο πλαίσιο αυτό καλεί τα κράτη να συμμορφωθούν πλήρως με σχετικές υποχρεώσεις τους, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το άρθρο 34 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου 1 στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949… Εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τις προσπάθειες της εμπορικής διαφήμισης που αποσκοπούν στην αξιοποίηση των δεινών των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από το ναζιστικό καθεστώς.»

Η αναβίωση του ναζισμού στην Ευρώπη

Το ψήφισμα καταψηφίστηκε ανοιχτά από τρεις χώρες, τον Καναδά, την Δημοκρατία του Παλάου και τις ΗΠΑ. Αποχή ψήφισε η Ελλάδα μαζί με όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών που εναντίον τους στόχευε το ψήφισμα όπως Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Φιλανδία, Πολωνία, Ουγγαρία, Γερμανία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Μαυροβούνιο, κοκ. Συνολικά 54 χώρες. Όσες δηλαδή έχει στιγματιστεί η ιστορία της κυρίαρχης πολιτικής τους από την συνεργασία με τους ναζί. Είναι οι ίδιες χώρες που επιχειρούν σήμερα να αποκαταστήσουν στην εσωτερική πολιτική τους σκηνή τους συνεργάτες αποβράσματα του ναζισμού στην χειρότερη περίπτωση ως ξεστρατισμένους «πατριώτες», προκειμένου να συκοφαντήσουν και να ξεγράψουν παντελώς αυτούς που αληθινά πολέμησαν εναντίον των ναζί στις τάξεις των παρτιζάνων, αλλά ο πατριωτισμός τους ήταν τόσο αυθεντικός που δεν σήκωνε διαχωριστικές γραμμές ιδεολογίας. Για τον σκοπό αυτό γκρέμισαν ή βεβήλωσαν μνημεία της εθνικής αντίστασης προκειμένου να ανεγείρουν μνημεία σε παραπλανημένους δήθεν «πατριώτες» που συνεργάστηκαν με τους ναζί λόγω απολύτως δικαιολογημένου αντικομουνισμού. Κι έτσι οι μαζικές σφαγές αμάχων, οι αμέτρητες θηριωδίες που διέπραξαν αυτοί οι «πατριώτες» μαζί με τους ναζί σβήστηκαν από την επίσημη ιστορία, ή απλά αποδόθηκαν στο κίνημα αντίστασης μόνο και μόνο γιατί σ’ αυτό πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές.

Να γιατί αρνήθηκε να ψηφίσει υπέρ η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα προτεκτοράτα της. Πώς θα μπορούσε; Κάνει τα αδύνατα, δυνατά να σβηστεί από την ιστορική μνήμη των λαών η εποποιία της εθνικής αντίστασης εναντίον του ναζισμού. Να ξεχαστεί ότι οι λαοί ξεσηκώθηκαν στην κατεχόμενη Ευρώπη για την κερδίσουν την ελευθερία τους και την εθνική ανεξαρτησία τους εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης που επιχειρούσε να οικοδομήσει ο ναζισμός. Είναι πολύ επικίνδυνο σήμερα να θυμίζεις στους λαούς τους αγώνες τους για εθνική αυτοδιάθεση σε μια εποχή όπου οικοδομείται στην Ευρώπη ένα νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία ναζιστικής έμπνευσης.

Υπέρ του ψηφίσματος τάχθηκαν 129 χώρες. Από τις βαλκανικές χώρες μόνο η Σερβία είχε το ανάστημα να ψηφίσει υπέρ του ψηφίσματος, μαζί με την Τουρκία. Για να δείτε σε τι σφηκοφωλιά ανερχόμενου νεοναζισμού έχουν καταντήσει τα Βαλκάνια οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ. Το Ισραήλ θέλησε να διαφοροποιηθεί, αλλά ο αντίκτυπος θα ήταν τεράστιος στο εσωτερικό του κι έτσι αποφάσισε να ψηφίσει υπέρ. Για να το ψηφίσει απαίτησε από την Ρωσία που φέρεται να προώθησε το ψήφισμα, να αφαιρεθεί κάθε υπόνοια συνεργασίας των σιωνιστών με τους ναζί – όπως συνέβη στην πραγματικότητα – και να περιοριστεί μόνο στους συνεργάτες της κατεχόμενης από τους ναζί Ευρώπης. Η Ρωσία το δέχτηκε και έτσι μπόρεσε να ψηφίσει υπέρ και το Ισραήλ.

Ψήφισμα κατά της χρησιμοποίησης μισθοφόρων

Όμως, δεν σταματά εδώ η ξευτίλα της επίσημης Ελλάδας. Τι νομίζετε ότι θα έπρεπε να ψηφίσει η Ελλάδα αν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ συζητούσε ψήφισμα για την καταγγελία της χρήσης μισθοφόρων; Όντως στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προωθήθηκε ψήφισμα με τίτλο: «Χρήση των μισθοφόρων ως μέσο παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εμπόδιο στην άσκηση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση.» Στο ψήφισμα καταδικαζόταν η χρήση μισθοφόρων είτε από ξένες δυνάμεις, είτε από ντόπιες κυβερνήσεις για την καταστολή πληθυσμών, για την διεξαγωγή εμφυλίων ή επεμβάσεων, αλλά και για την επιβολή καθεστώτος κατοχής.

Από πλευράς της, η Γενική Συνέλευση κάλεσε τα κράτη να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση κατά της απειλής που θέτουν οι μισθοφόροι και να λάβουν αποφασιστικά νομοθετικά μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι περιοχές τους - και τα εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους - δεν χρησιμοποιήθηκαν, ούτε χρησιμοποιούνται, ή θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον για την πρόσληψη, τη συγκρότηση, τη χρηματοδότηση, την εκπαίδευση, την προστασία, ή την διέλευση των μισθοφόρων. Επίσης, καταδίκασε πρόσφατες δράσεις μισθοφορικών δυνάμεων στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το συγκεκριμένο ψήφισμα είναι κόλαφος για την αναπτυσσόμενη βιομηχανία μισθοφόρων που σε πολλές χώρες αντικαθιστούν τα επίσημα σώματα έννομης τάξης, αλλά και τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις.

Το ψήφισμα αυτό πέρασε από την ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ με 128 χώρες να ψηφίζουν υπέρ, 54 να ψηφίζουν κατά και 7 αποχές. Τι ψήφισε η Ελλάδα; Μα φυσικά κατά! Εδώ ετοιμάζεται με έξωθεν εντολή να αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις καταστολής και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας με μισθοφόρους που θα στρατολογούνται και θα εκπαιδεύονται από ιδιωτικές εταιρείες της αλλοδαπής και εσείς θέλετε να υπερψηφίσει ένα τέτοιο ψήφισμα;

Στα κατά αυτού του ψηφίσματος συμπεριλαμβάνονται οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με τα προτεκτοράτα της στα Βαλκάνια και αλλού. Όπως επίσης και η Βρετανία με τις ΗΠΑ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμη και η Σερβία μαζί με την Τουρκία ψήφισαν κατά. Όπως φυσικά και το Ισραήλ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τις προθέσεις των μεγάλων δυνάμεων, της ΕΕ και των ΗΠΑ σχετικά με την χρήση των μισθοφόρων στο άμεσο μέλλον εναντίον λαών και κρατών.

Ψήφισμα για την παγκοσμιοποίηση.

Σ’ ένα άλλο ψήφισμα που φάνηκε για μια ακόμη φορά η ταύτιση της Ελλάδας με τα πιο αντιδραστικά συμφέροντα των αγορών, ήταν εκείνο που αφορούσε την παγκοσμιοποίηση. Με αυτό το κείμενο, η Γενική Συνέλευση τόνισε την ανάγκη να εφαρμοστεί πλήρως η παγκόσμια συνεργασία για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της δυναμικής που δημιουργήθηκε από την Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής του 2005 για την προώθηση μιας δίκαιης παγκοσμιοποίησης και την ανάπτυξη των παραγωγικών τομέων ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι υπογράμμισε επείγουσα ανάγκη για τη δημιουργία ενός δίκαιου, διαφανούς και δημοκρατικού διεθνούς συστήματος για την ενίσχυση της συμμετοχής των αναπτυσσόμενων χωρών στη διεθνή οικονομική λήψη αποφάσεων και τον καθορισμό των κανόνων.

Το ψήφισμα αυτό είναι τόσο γενικόλογο που θα θεωρούσε κανείς ότι δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για τους επιβήτορες της παγκόσμιας οικονομίας. Κι όμως κάνετε λάθος. Στις σημερινές συνθήκες ακόμη και τόσο γενικόλογα ψηφίσματα που διεκδικούν δικαιοσύνη στον τρόπο που η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση αναπτύσσεται, δεν είναι αποδεχτά. Επομένως η γνωστή ομάδα των 54 χωρών με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις ΗΠΑ, την Βρετανία, το Ισραήλ και τα προτεκτοράτα τους καταψήφισαν το συγκεκριμένο ψήφισμα. Μαζί φυσικά και η Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν να διεκδικεί δικαιοσύνη από τις παγκόσμιες αγορές; Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε Ελντοράντο για τα πιο αρπακτικά συμφέροντα των αγορών παγκόσμια και σέβεται μέχρι τέλους τον ρόλο της. Τι σημασία έχει αν οδηγείται η χώρα και ο λαός της σε αφανισμό. Αυτά θα κοιτάμε τώρα;

Υπέρ ψήφισαν 133 χώρες με τοποθετήσεις που διεκδικούσαν ισότιμες εμπορικές σχέσεις, δίκαιη κατανομή των ωφελημάτων στην παγκόσμια οικονομία, ελευθερία συναλλαγών σε διακρατική βάση και πολλά άλλα καθόλου αρεστά στα μεγάλα αρπακτικά των αγορών. Έχει σημασία να τονίσουμε ότι 133 χώρες – που μεταξύ τους συγκεντρώνουν πάνω από τα 2/3 του πληθυσμού και πάνω από το 60% των φυσικών πόρων του πλανήτη δηλώνουν διατεθειμένες να οικοδομήσουν διεθνείς οικονομικές σχέσεις μακριά από τους περιορισμούς, τους καταναγκασμούς και τις μονοπωλιακές καταστάσεις που επιβάλουν τα ευαγή ιδρύματα των αγορών όπως το ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΕΕ, κοκ..

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι χώρες στην πλειοψηφία τους δεν συμμετέχουν σ’ αυτά, αλλά δηλώνουν έτοιμες να οικοδομήσουν σχέσεις και έξω από τους κανόνες που επιβάλουν προς όφελος των μεγάλων. Φαντάζεστε τι θα μπορούσε να κάνει μια Ελλάδα που θα ήταν ελεύθερη να επιδιώξει τα δικά της εθνικά συμφέροντα μέσα από συνεργασίες με άλλα κράτη και χώρες σε αμοιβαία επωφελή βάση χωρίς τους καταναγκασμούς του ευρώ και της ΕΕ; Το λέμε αυτό για να επισημάνουμε το αυτονόητο.

Δεν υπάρχει μια μονοσήμαντη κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία η οποία ελέγχεται με απόλυτο τρόπο από τις αγορές, τα ευαγή τους ιδρύματα και τους μεγάλους. Οπότε όποιος φύγει από το μαντρί θα τον φάει ο λύκος. Αντίθετα, η κρίση, η αστάθεια και η οργανική αδυναμία των αγορών να ανταποκριθούν ακόμη και στις πιο στοιχειώδεις ανάγκες των περισσότερων οικονομιών του πλανήτη, έχουν πυροδοτήσει έντονες φυγόκεντρες τάσεις με την πλειοψηφία των χωρών να αναζητούν εναλλακτικές σχέσεις στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική. Αυτό που ισχύει σήμερα και μάλιστα με απόλυτο τρόπο, είναι ότι όποιος μένει μέσα στο μαντρί είναι σίγουρο ότι θα τον φάει ο λύκος.

Ψήφισμα ενάντια σε μονομερή μέτρα καταναγκασμού

Η Γενική Συνέλευση ενέκρινε επίσης το σχέδιο ψηφίσματος IX για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μονομερή μέτρα καταναγκασμού με ονομαστική ψηφοφορία από 128 υπέρ, 54 κατά, 4 αποχές (Τσαντ, την Παραγουάη, το Τόγκο, το Νότιο Σουδάν). Με τον τρόπο αυτό, τόνισε ότι η υιοθέτηση μονομερών αναγκαστικών μέτρων και νομοθεσίας είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές που διέπουν τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των κρατών. Τα κράτη καλούνται με έντονο τρόπο να απέχουν από την εφαρμογή και προώθηση τυχόν μονομερών οικονομικών, χρηματοπιστωτικών, ή εμπορικών μέτρων που δεν είναι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το Χάρτη. Καταδίκασε επίσης τη συνεχιζόμενη μονομερή επιβολή εκ μέρους συγκριμένων Δυνάμεων (βλέπε ΗΠΑ και ΕΕ) των μονομερών μέτρων καταναγκασμού εναντίον άλλων χωρών.

Το 2012, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ), εξέτασε τον αντίκτυπο των μονομερών αναγκαστικών μέτρων στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην έκθεσή του, υπ’ αριθμ. A/HRC/19/33, μονομερή μέτρα καταναγκασμού ορίζονται ως «τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται από ένα κράτος για να επιβάλει μια αλλαγή στην πολιτική του άλλου κράτους». Οι πιο διαδεδομένες μορφές των οικονομικών πιέσεων είναι εμπορικές κυρώσεις με τη μορφή του εμπάργκο, μποϊκοτάζ και η διακοπή των χρηματοδοτικών και επενδυτικών ροών προς τις χώρες-στόχους. Ενώ το εμπάργκο συχνά γίνεται αντιληπτό ως εμπορικές κυρώσεις με στόχο την παρεμπόδιση των εξαγωγών σε μια χώρα-στόχο, μποϋκοτάζ είναι μέτρα που επιδιώκουν να χτυπήσουν τις εισαγωγές από μία χώρα-στόχο.

Με ψήφισμά της λοιπόν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε την εφαρμογή των μονομερών μέτρων εξαναγκασμού με εξωεδαφικές συνέπειες, θεωρώντας τα ένα όργανο πολιτικής ή οικονομικής πίεσης εναντίον οποιασδήποτε χώρας. Εγκρίθηκε με 128 ψήφους υπέρ και 54 κατά με 4 αποχές. Θέλει συζήτηση τι ψήφισε η Ελλάδα; Μα φυσικά κατά του συγκεκριμένου ψηφίσματος μαζί με το γνωστό μπλοκ των ψήφων που φαίνεται να ελέγχονται απόλυτα από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Όμως δεν σταμάτησε μόνο εκεί. Το Σχέδιο ψηφίσματος XII για την προώθηση της ειρήνης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πλήρη απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλες τις χώρες εγκρίθηκε με ψήφους 127 υπέρ και 54 κατά, 6 αποχές (Αρμενία, Παπούα Νέα Γουινέα, Σαμόα, Σιγκαπούρη, Νότιο Σουδάν , Τόνγκα). Με αυτό το ψήφισμα, η Γενική Συνέλευση επιβεβαίωσε ότι οι λαοί είχαν ιερό δικαίωμα στην ειρήνη και την διατήρηση του δικαιώματος αυτού αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση του κράτους. Τόνισε ότι το βαθύ ρήγμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αποτελεί μια σημαντική απειλή για την παγκόσμια ευημερία, την ειρήνη και την ασφάλεια, αλλά και την σταθερότητα.

Περιττό να πούμε τι ψήφισε η Ελλάδα. Προφανώς κατά μαζί με το γνωστό μπλοκ ψήφων που ελέγχεται από ΗΠΑ και ΕΕ. Η προώθηση της ειρήνης και μάλιστα σε συνδυασμό με την υπέρβαση του ρήγματος της παγκόσμιας κοινότητας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς αποτελεί για τους ντόπιους δωσίλογους και τα μεγάλα αφεντικά τους μέγιστη πρόκληση, μιας και κάνουν αδύνατα, δυνατά να βαθύνει το ρήγμα και να μετατραπεί η υδρόγειος σε πεδίο αναφλέξεων υπέρ των αγορών.

Όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα της στάσης της Ελλάδας στο μεγαλύτερο και ίσως το πιο σπουδαίο απ’ όλα τα διεθνή φόρουμ όπου συναντούνται όλα τα κράτη της υφηλίου. Εκεί δηλαδή όπου μπορούν να σφυρηλατηθούν δεσμοί και συμμαχίες τόσο πλατιές, τόσο ανοιχτές και αμοιβαία επωφελής ώστε ακόμη και μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να μπορεί να βρει στηρίγματα και εναλλακτικές προς το δικό της συμφέρον. Για να σταματήσει επιτέλους να είναι προτεκτοράτο, άθλια αποικία με τον λαό της σε κατάσταση ραγιά, δούλου. Να σταματήσει να σέρνεται πίσω από τα μεγάλα αφεντικά, έρμαιο των πιο σκοτεινών και αντιδραστικών συμφερόντων παγκόσμια με ληστοσυμμορίες να την κυβερνάνε. Μόνο με την Ελλάδα στα χέρια του λαού της μπορούμε να ξεφύγουμε από την θανάσιμη απομόνωση που μας έχει οδηγήσει διεθνώς η δωσιλογική διακυβέρνηση της χώρας και το καθεστώς κατοχής. Μόνο μια Ελλάδα με ελεύθερο τον λαό της και εθνικά κυρίαρχη μπορεί να ανοιχτεί στο διεθνές γίγνεσθαι διεκδικώντας τον ρόλο που αρμόζει σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος.