Πέντε Ερωτήματα προς τις Δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς

του Γιώργου Ρούση

(Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου)

Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι αρνητικές εξελίξεις - ραγδαία ένταση της ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης από τη μια, και του σεχταρισμού από την άλλη- στα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεδομένες.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι πια δυνατόν στο όνομα της διατήρησης των μικρόκοσμων μας - απόρροια και αυτή της διάβρωσης μας από την κυρίαρχη ιδεολογία -οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να μην βρίσκουν το κοινό τους τόπο για να συγκροτήσουν ένα πολιτικό πόλο με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικο-δημοκρατικό και λαϊκό-πατριωτικό (όπως το προσδιόριζε ο Γκράμσι) περιεχόμενο, που αγωνιωδώς αναμένουν και απαιτούν χιλιάδες ενταγμένοι και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς.

Άμεσα λοιπόν, και δίχως υπεκφυγές καλούνται να απαντήσουν στα παρακάτω πέντε ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο: που αφορά στις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικές. Θεωρούν ή όχι αναγκαία την ύπαρξη ενός πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή ενός πραγματικού...
κομμουνιστικού κόμματος της σύγχρονης εργατικής τάξης , ή αρκούνται μόνον στο λαϊκό κίνημα; Και αν ναι μήπως έφτασε η ώρα να προχωρήσουμε θαρραλέα στη συγκρότηση του;

Ερώτημα δεύτερο : Δέχονται ή όχι ότι υπάρχουν μεταρρυθμίσεις-κατακτήσεις όπως πχ η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ ή οι κοινωνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας, ή ακόμη μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος, που συμβάλουν στην επίτευξη του σοσιαλιστικού στρατηγικού στόχου, ή θεωρούν ότι όλα αυτά έχουν νόημα μόνον αν κατακτηθεί προηγουμένως η πολιτική εξουσία;

Ερώτημα τρίτο : Θεωρούν ή όχι αναγκαία για την προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων τη συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συμπαράταξης που θα συσπειρώνει αυτές τις δυνάμεις και η οποία μπορεί να προσλάβει και το χαρακτήρα μιας εκλογικής συνεργασίας ; ή πιστεύουν ότι τα υπάρχοντα σχήματα από μόνα τους είναι ικανά να έχουν μια ουσιαστική παρέμβαση στην αντιμετώπιση της σημερινής βαρβαρότητας ;

Ερώτημα τέταρτο : Δέχονται ότι αυτό το Μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτήσει μια κυβέρνηση, η οποία αποδυναμώνοντας την αστική εξουσία θα στοχεύει στη συντριβής της, ή θέτουν ως προϋπόθεση συμμετοχής τους στην όποια κυβέρνηση την κατάκτηση και της πολιτικής εξουσίας ;

Και αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο τότε η κυβέρνηση ποιών δυνάμεων θεωρούν ότι μπορεί να εφαρμόσει το όποιο μετωπικό τους πρόγραμμα;

Ερώτημα πέμπτο : Πιστεύουν ότι αυτό το Μέτωπο μπορεί να συμπεριλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον αποκλείουν εφόσον είναι πια σαφές ότι η εξουσιομανία του τείνει να εξαφανίσει και τα τελευταία ίχνη αριστεροσύνης του , και καταδηλώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο, δια στόματος του Προέδρου του, ότι είναι ο καλύτερος θεματοφύλακας του ευρώ , της ΕΕ και των ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ δεν αποκλείει τη κυβερνητική συνεργασία με νυν κυβερνητικές ή και εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ;

Και ακόμη πιστεύουν ότι μπορεί σε αυτήν την συμπαράταξη να συμμετέχει το ΚΚΕ όταν με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο του, και τα λεγόμενα της Αλέκας Παπαρήγα, αποκλείει κάθε συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο, και σε παγκόσμια πρώτη κάθε εκλογική συνεργασία, (θέση 67) όχι με προγραμματικό κριτήριο, αλλά με κριτήριο το αν ήταν κάποιος ήταν κάποτε μέλος του ΚΚΕ , ή αν αποδέχεται ή όχι της περί «υπαρκτού σοσιαλισμού» ανάλυση του;

Και για να μην κοροϊδευόμαστε. Επειδή αυτή η ιστορία του Ριζοσπαστικού Αριστερού Πόλου παρά τις σημαντικές υπαρκτές συγκλήσεις, σέρνεται ήδη πολύ καιρό, δεν έχει κανένα νόημα οι διάφορες δυνάμεις να διακηρύσσουν στα λόγια ότι τοποθετούνται υπέρ του, αλλά θα πρέπει να το υλοποιήσουν στην πράξη .

Μήπως λοιπόν ήλθε πια η ώρα, να περάσουμε στην πρώτη από τις «δυο κατηγορίες πάντα: δρώντες και θεατές» -που λέει και ο ποιητής- της μετωπικής πολιτικής; Μήπως ήλθε η ώρα να ξεπεράσουμε τους εαυτούληδες μας;

Νάστε σίγουροί ότι αν δεν το πράξουμε άμεσα, όταν στο μέλλον θα κάνουμε αυτοκριτικά και πάλι λόγο για άλλη μια χαμένη ευκαιρία, θα είναι πια αργά.

από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» μέσω «iskra.gr»

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Προκαλεί εντύπωση πως οι διάφοροι υποστηρικτές δημιουργίας ενός λαϊκομετωπικού σχήματος που θα θέσει εν αμφιβόλω το καθεστώς και θα δρομολογήσει εξελίξεις για την ανατροπή του, όπως και ο γνωστός αρθρογράφος, πέφτουν στην ίδια παγίδα της περιχαράκωσης και του «σεχταρισμού» που κατηγορούν το ΚΚΕ και όχι μόνο.

Προτείνοντας τη δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου με αποκλειστικά «αριστερό» πρόσημο, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκλείουν πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, που ήδη αγωνίζονται προς την κατεύθυνση μιας καθεστωτικής αλλαγής.

Γιατί κ. Ρούση η Εθνική μας Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία και η Κοινωνική Απελευθέρωση είναι ζητούμενα της όποιας «αριστεράς»; Γιατί δεν είναι υπόθεση όλων των Ελλήνων δημοκρατών και πατριωτών; Πρέπει όλοι να προσβλέπουμε στη «σοσιαλιστική» επανάσταση για να είμαστε αποδεκτοί σε μια πλατειά συμμαχία όλων εκείνων που αντιτίθενται και θέλουν να παλέψουν ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και τη ξένη εξάρτηση και κατοχή;

Εμείς στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καταφέραμε, να ξεπεράσουμε τους εαυτούληδές μας, καθώς λέτε και χωρίς προαπαιτούμενα, ιδεολογικές αγκυλώσεις, ή κομματικές εντάξεις, αφήνοντας πίσω όλα τα μικρά και τετριμμένα, κομμουνιστές, ανένταχτοι, σοσιαλιστές, κεντρώοι δημοκράτες και προερχόμενοι από τη «λαϊκή» δεξιά πατριώτες, όλοι μαζί συγκροτήσαμε το Μέτωπο και κρατάμε ολάνοιχτες τις πόρτες και για όσους στη πορεία κατανοούν ότι η υπόθεση της αλλαγής δεν είναι υπόθεση μιας παράταξης, ούτε μιας πρωτοπορίας. Είναι υπόθεση όλων μας. Προχωράμε μπροστά με εσάς, αν το θελήσετε, αλλά και χωρίς εσάς, αν η ιδεοληψία σας και ο εγωισμός, τελικά, δεν σας το επιτρέψει.