Επίπεδο δάπεδο

του Στάθη

Οταν το επίπεδο της πολιτικής ζωής πιάνει δάπεδο, η κατάσταση για τη χώρα γίνεται επικίνδυνη.

Δεν δικαιολογείται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κ. Σίμος Κεδίκογλου, όσον κι αν είναι ποτισμένος ο ίδιος με μίσος για τους ιδεολογικούς του αντιπάλους, να ξεπέφτει στο επίπεδο του παραχαράκτη και του μηχανορράφου,

χαλκεύοντας δηλώσεις βουλευτή (εν προκειμένω του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ....
Βαγγέλη Διαμαντόπουλου) διά της μεθόδου τού ράβε - ξήλωνε λέξεις, ώστε άλλα να έχει πει ο βουλευτής κι άλλα να του καταλογίζονται ως δηλώσεις.

Πολύ φθηνό για οποιονδήποτε κυβερνητικόν εκπρόσωπο, οποιουδήποτε κόμματος, και πολύ επικίνδυνο για τη δημοκρατία.

Οι θλιβερές ως επί το πλείστον προσωπικές απόψεις του συμπαρουσιαστή της κυρίας Κορομηλά, κ. Σίμου Κεδίκογλου, μπορεί να αφήνουν παγερά αδιάφορους πολλούς πολίτες αυτής της χώρας, αλλά η διατύπωση των κυβερνητικών θέσεων

προϋποθέτει έναν θεσμικό ρόλο, που, ως φαίνεται, ο κ. Κεδίκογλου αντιλαμβάνεται ως κοινός πλαστογράφος.

Ο κ. Κεδίκογλου πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη. Πιάστηκε να αφαιρεί φράσεις και να συνδέει λέξεις από άλλες αποστροφές του λόγου, διαφορετικών μάλιστα τοποθετήσεων, ώστε

να παρουσιάσει ενοχοποιημένη για τρομοκρατία τη σκέψη ενός βουλευτή και, εν προεκτάσει, ενός πολιτικού χώρου, σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, αύριο οποιουδήποτε άλλου.

Συνελόντι ειπείν, ο κ. Κεδίκογλου έκανε ένα μοντάζ, όπως αυτά που κάνουν για καλό οι παίδες της Ελληνοφρένειας, ο κ. Κεδίκογλου όμως για να δυναμιτίσει το πολιτικό κλίμα,

κατά τους δοκιμασμένους τρόπους της Ακροδεξιάς.

Ως κοινός προβοκάτορας. Ή, αν το προτιμάει, παρακρατικός.

Ομως ο κ. Κεδίκογλου δεν δρα από μόνος του ως επικίνδυνος τερατοπλάστης, δρα υπό την αιγίδα και τη σκέπη του κ. Σαμαρά.

Ο κ. Σαμαράς είναι που εγκρίνει και χρησιμοποιεί την κινδυνολογία.

Απόδειξη η έκθεση του ΔΝΤ. Οταν το συμπαθές (αφού αναγνωρίζει και τα... λάθη του) αυτό καθίδρυμα διακήρυξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απειλή για την Ελλάδα και για το πολιτικό της σύστημα, ο

πρώτος που θα έπρεπε να αντιδράσει, θα έπρεπε να είναι ο κ. Σαμαράς, ως εκ του θεσμικού του ρόλου ως πρωθυπουργού. Διότι

η εν λόγω απόφανση του ΔΝΤ συνιστά κατάφωρη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Κι όχι μόνον, αλλά λαμβάνει θέση, ως μη όφειλε, εναντίον

μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού με όρους κινδυνολογίας και απειλών.

Ομως, ως φαίνεται, αυτή η κυβέρνηση δεν περιπίπτει απλώς σε επικίνδυνα ολισθήματα, αλλά έχει επιλέξει

τον κίνδυνο εκτροπής απ’ τη νομιμότητα ως τρόπον άσκησης πολιτικής.

Απόδειξη η στάση του κ. Δένδια να ενοχοποιεί κι αυτός για σχέσεις με την τρομοκρατία την αξιωματική αντιπολίτευση.

Σε μια ευνομούμενη χώρα, αν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν θα μπορούσε να αποδείξει αμέσως τα λεγόμενά του, θα έπρεπε να παραιτηθεί.

Το ίδιο κι ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος, αν πιανόταν στα πράσα να παραποιεί και να συρράπτει όχι τις απόψεις, αλλά τις ίδιες τις λέξεις των αντιπάλων του, θα έπρεπε να παραιτηθεί. Αμέσως.

Δυστυχώς η κυβέρνηση Σαμαρά παίζει αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι με τον κίνδυνο,

όχι μόνον επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, εφόσον χειραγωγείται από την ανωτέρα βία των Δυνάμεων στις οποίες παρέδωσε τη χώρα,

αλλά και διότι η προπαγάνδα, ήτις έχει αναχθεί σε επιστήμη διακυβέρνησης της χώρας, αποτελεί το εύφορο (για τους Δυνατούς) τοπίο μέσα στο οποίο ασκείται η κυβερνητική πολιτική.

Παράδειγμα τα χθεσινά «Νέα». Η καλή εφημερίδα, αφού βάφτισε τον κ.Τσίπρα «Αλέξη Ομπάμα», διέστρεψε στους τίτλους της ακόμα και το ίδιο της το ρεπορτάζ.

«Το Μνημόνιο για μας είναι ήδη νεκρό», δήλωνε ο κ. Τσίπρας, «η αστερόεσσα, νέα συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ», διακρίβωναν τα «Νέα». Ακριβώς

με ήθος Κεδίκογλου, επίπεδο δάπεδο.

Πώς όμως μπορεί να γίνεται αυτό σε μια εφημερίδα που ήταν πάντα υπέρ του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι αδιάντροπη και ξετσίπωτη; Γίνεται. Όταν ο ένας

δημοσιογράφος έχει τρεις - τέσσερις αργομισθίες, όταν ο άλλος που «καλύπτει αριστερά» λαμβάνει, εκτός απ’ τον μισθό του στην εφημερίδα, και 3.000 από την ΕΡΤ για να βλέπει τι... παίζει το κανάλι, όταν στη θέση καταξιωμένων δημοσιογράφων που απομακρύνθηκαν κακήν κακώς γράφουν κομπλεξικοί κι ατάλαντοι (άρα φοβισμένοι και ιδιοτελείς), όταν με κάθε λέξη που γράφουν πτύουν την αξιοπρέπειά τους, γίνεται.

Αυτό άλλωστε είναι το τοπίο της Διαπλοκής που ταλανίζει αυτήν τη χώρα. 

Να αμολάει ρουκέτες ο κ. Κεδίκογλου και να κατηγορείται για τις εκρήξεις η κυρία Θεοπεφτάτου (βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - δεν μπορεί, για κάτι θα ’ναι ένοχη κι αυτή κι ας μην το ξέρει).

Είναι, εν τέλει, φανερό: αν ο δημόσιος διάλογος δεν κινείται σε επίπεδο εκδοροσφαγείου, η χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται ως σφάγιο από κανίβαλους για ωμοφάγους...

από το "enikos.gr"