Η Επικίνδυνη Πλάνη του «Παντοδύναμου» Λαού

του Χρήστου Βαγενά

«Η πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο, και μοιάζει πάρα πολύ με το πρώτο.»

(Το επάγγελμα που κατέχει την πρωτιά του αρχαιότερου είναι η πορνεία).

Το σαρδόνιο παραπάνω σχόλιο είναι του Τζίμυ Κάρτερ, πάλαι ποτέ Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, απαξιωμένου με μια μόνο τετραετία, βασικά επειδή προσπάθησε να περιορίσει τα έκτροπα του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ.

Κι ενώ λοιπόν τώρα οι ντόπιοι πολιτικοί μας έχουν να περιμένουμε τη δόση των 31,2 δις σαν να είναι η τελειωτική σωτηρία (δεν είναι, και με το σταγονόμετρο θα την πάρουμε, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για τώρα) ας εξετάσουμε μια επικίνδυνη, παραπλανητική καραμέλα που πιπιλίζεται από πολιτικούς παντού, τόσο πολύ, και για τόσον καιρό, που έχει καταλήξει να θεωρείται ατράνταχτη αξιωματική αλήθεια από σχεδόν όλους μας.

Είναι ο μύθος του «παντοδύναμου» λαού:

Αυτός ο μύθος, με το αδιάκοπο ξύσε-ξύσε και το ασταμάτητο πες-πες, έχει καθιερωθεί σαν αδιάσειστη σοφία, και σήμερα κυκλοφορεί περίπου ως εξής:

«Δεν θα τολμήσουν να στριμώξουν και να ληστέψουν τον κόσμο κι άλλο. Ο κόσμος θα...
ξεσηκωθεί και θα γίνει επανάσταση. Θα χυθεί αίμα.»

Αυτό είναι σκέτη παραπλάνηση και μια επικίνδυνη απάτη, διότι δημιουργεί επανάπαυση και ελπίδες εκεί που δεν υπάρχουν. Όποιος έχει κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με την ιστορία πέραν από το κατευθυνόμενο σκεπτικό των σχολικών του βιβλίων, αυτό το γνωρίζει πολύ καλά.

Γρήγορη απόδειξη είναι το πόσο στα πεταχτά και εύκολα  η πολιτική ηγεσία περνάει ακρωτηριαστικά, επιπρόσθετα χαρατσίστικα μέτρα, εγγυημένα να πνίξουν τον κοσμάκη, παρά τα τρελά απανωτά συλλαλητήρια και τις διαμαρτυρίες του.

Οι λαοί είναι κατευθυνόμενα συλλογικά σώματα που αν δεν βρεθεί κάποιος ηγέτης να τους βοηθήσει να αναπτύξουν  κάποιο ξεχωριστό σκεπτικό σημαντικής υπόστασης, δεν έχουν καθορισμένη συμπεριφορά, ούτε μέλλον σαν ξεχωριστή ενότητα με συγκεκριμένες επιδιώξεις και σκοπό.

Η Εστονία, η Λιθουανία, η Λάτβια, η Πολωνία, για να αναφέρουμε κάποιες χώρες κοντά στη δική μας, δεν υπήρχαν καν σαν χώρες πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτε τα σημερινά κράτη της Λατινικής Αμερικής υπήρχαν σαν κράτη πριν περίπου το 1821, τότε που κι εμείς βάλαμε μπροστά τον «ξεσηκωμό» του γένους.

Μετά, αφότου ένα κράτος έχει ιδρυθεί με την βοήθεια της κατάλληλης ηγεσίας, τις απαραίτητες συγκυρίες και μια ευνοϊκή τύχη, μπαίνει μπροστά ο εθνικιστικός μηχανισμός και κατασκευάζει αναδρομικά την ιστορία του για ντόπια κατανάλωση, με πρωταρχικό σκοπό να δημιουργήσει την εντύπωση της αδιάκοπης ροής του λαού, σαν έθνος πλέον στον ιστορικό χρόνο. Συχνά, τέτοιοι ιστορικοί αναγκάζονται να καλύψουν κενά αιώνων, με απίστευτα σάλτα και «χοντρές» παραποιήσεις συμβάντων για να καθιερωθεί ο ισχυρισμός ότι το κράτος και ο λαός υπήρχαν πάντα, μέσες-άκρες περίπου, ή τουλάχιστον όπως στην τωρινή τους μορφή.

Τι θα λέγατε αν οι γύφτοι που τώρα δεν έχουν δικό τους κράτος, ξαφνικά, μετά από κάποια μεγάλη πολεμική αναμπουμπούλα, είχαν την τύχη να αποκτήσουν ένα ηγέτη που θα κατάφερνε να διαπραγματευτεί για λογαριασμό τους ένα ξεχωριστό κράτος, ας πούμε στα νότια της Βουλγαρίας;

Για να κρατηθεί μετά ένα τέτοιο κράτος, πρέπει να δημιουργηθεί η εντύπωση στους πολίτες του ότι πράγματι είναι κάτι το ξεχωριστό, και ότι ο γύφτικος λαός πάντα διεκδικούσε τα εδάφη του που κάποιοι άπληστοι και κακόβουλοι σφετερίστηκαν κάποτε, καταδικάζοντάς τον γύφτικο λαό σε πολύχρονη, άδικη εξορία.

Μετά μπαίνει μπροστά η γραφή της ιδιάζουσας ιστορίας του γύφτικου λαού με κάθε λογής δημιουργική αλλοίωση γεγονότων και καταστάσεων για να αναδειχτεί το μεγαλείο των γύφτων, η γαλούχηση των νέων γενιών τους αναλόγως, η χρηματοδότηση γραφιάδων για να δώσουν στους γύφτους την δική τους λογοτεχνία και τις δικές τους ιστορίες κτλ., κτλ..

Μετά από δυο-τρεις γενιές, οι πολίτες της Γυφτιάς (ας πούμε έτσι τη χώρα για το παράδειγμα), με το ψήσε-ψήσε για τα καταπληκτικά κατορθώματα των προγόνων τους και με τη συμβολή του περιεχομένου της πολιτικής ρητορικής στο δημόσιο χώρο, θα σταματήσουν να θυμούνται ότι με την ψυχή στο στόμα και κατά τύχη, κάποιοι, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν κατάφεραν να τους συσπειρώσουν σαν λαό και να τους δώσουν ταυτότητα, υπόσταση και γη, και θα αρχίσουν να πιστεύουν ότι η Γυφτιά πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, άτρωτη, αναλλοίωτη και κυρίαρχη στη γη της, ότι και να συμβεί.

Αυτού του είδους το μασάζ στην πραγματικότητα, για να εξυπηρετηθούν πολιτικοί και εθνικοί σκοποί, είναι πολύ συνηθισμένο, αν και αναφέρεται πάντα χαμηλόφωνα, γιατί όλοι οι λαοί λίγο-πολύ έχουν κάνει χρήση του κόλπου.

Οι Ρωμαίοι πήραν από την ιστορία του Τρωικού πολέμου τον Τρώα Αινεία (στην πραγματικότητα Δαρδανό, αρχηγό των Δαρδανών, συμμάχων των Τρώων στο Τρωικό πόλεμο) και μέσω της Αινειάδας του Βιργιλίου τον «έκαναν» ιδρυτή της Ρώμης, απονέμοντας στους εαυτούς τους ιστορικό χρονολογικό βάθος όσο και ο Τρωικός πόλεμος, και αριστοκρατική καταγωγή (ο πατέρας του Αινεία ήταν δεύτερος ξάδερφος του βασιλιά Πρίαμου και η μάνα του η θεά Αφροδίτη).

Ο Μωάμεθ έκανε κάτι ανάλογο για τους Άραβες όταν σκυλάβοντας στην Παλαιά διαθήκη να βρει κάτι για να δώσει στους Άραβες σημαντική ταυτότητα, «ανακάλυψε» τη υπηρέτρια του Αβραάμ, τη Χάγκαρ που ο Αβραάμ άφησε έγκυο, και τον Ισμαήλ, το γιό που η Χάγκαρ απέκτησε με τον Αβραάμ. Ο Ισμαήλ έτσι «χρίστηκε» ο προπάτορας των Αράβων.

Αλλά, για να μην εξιστορούμε τα τερτίπια των άλλων συνέχεια, ας δούμε λίγο και τα δικά μας.

Από τις σκόρπιες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας που μόνο κατ’ όνομα υπάρχουν σήμερα, πήγαμε στην σύντομη Μακεδονική κυριαρχία του Φίλιππου και μετά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά, το «μαγαζί» ουσιαστικά σκόρπισε, για πολλά χρόνια.

Η τωρινή ιστορία θέλει το Βυζάντιο οπωσδήποτε Ελληνικό, αλλά, ήταν; Αμφιβάλλω αν έστω και ένας Βυζαντινός τότε πίστευε ότι ζούσε σε Ελληνική επικράτεια.

Η ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσε το Βυζαντινό κράτος ήταν ο Χριστιανισμός, και όχι ο Ελληνισμός. Ναι, χρησιμοποιούσαν την τότε Ελληνική γλώσσα, ενώ το δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσε τα Λατινικά. Σε τι βαθμό όμως αυτό καθορίζει ένα λαό, ένα έθνος, ένα κράτος; Τα Αγγλικά σήμερα είναι η γλώσσα του Ηνωμένου Βασιλείου, της Αυστραλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του Καναδά, της Λιβερίας και αρκετών άλλων χωρών. Είναι λοιπόν, με βάση το ότι η μητρική τους γλώσσα είναι τα Αγγλικά, οι Καναδοί, οι Αυστραλοί, οι Λιβεριανοί ή οι πολίτες των ΗΠΑ Εγγλέζοι;

Αν τους ρωτήσετε, να είστε σίγουροι ότι ούτε ένας τους δεν θα σας απαντήσει καταφατικά.

Αλλά, τέλος πάντων, για μας εδώ σήμερα, «το Βυζάντιο ήταν Ελληνικό».

Μετά, είχαμε τους Οθωμανούς στην σημερινή Ελλαδική επικράτεια για 400 χρόνια. Αργότερα, με χίλια βάσανα, αίμα και θυσίες, αρκετή τύχη και βοήθεια από ξένους, και όχι μόνον φιλοαρχαιοέλληνες, στήσαμε το σημερινό Ελληνικό κράτος. Κι αν αργότερα καταφέραμε και το μεγαλώσαμε ακόμα λίγο μετά την αναμπουμπούλα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και καταφέραμε να μην το χάσουμε με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό δεν θέλει να πει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσουμε τώρα για πολλά χρόνια, ίσως και για πάντα.

Τα κράτη δεν διαιωνίζονται εγγυημένα και αυτόματα, ούτε οι λαοί.

Η Καλιφόρνια των ΗΠΑ ανήκε στο Μεξικό. Οι ΗΠΑ πήραν την Καλιφόρνια το 1847, με πόλεμο. Σήμερα είναι ζήτημα αν αυτό το ξέρει ο ένας στους εκατό που ζουν στην Καλιφόρνια. Οι Μεξικάνοι σήμερα δεν έχουν δικαίωμα ούτε να επισκεφτούν την Καλιφόρνια χωρίς επίσημη άδεια από τους νικητές, που σπάνια δίνεται. Αν μπαίνουν, μπαίνουν κρυφά, και κυνηγιούνται από την μεταναστευτική αστυνομία των ΗΠΑ, που τους μαζεύει σε κλούβες, και σαν παγιδευμένα ζώα τους ξαποστέλνει πίσω στο Μεξικό.

Λαοί ολόκληροι, και μάλιστα δραστήριοι και δυναμικοί, όπως φαίνεται από τα υπολείμματα των πολιτισμών τους, έχουν εξαφανιστεί από την ιστορία, όπως οι Καρχηδόνιοι, οι Φοίνικες, οι Ετρούσκοι και πολλοί άλλοι.

Πως θα σας φαινόταν αν οι δανειστές μας έπαιρναν την χώρα μας και μας μάζευαν όλους τους Έλληνες στην περιοχή της Ηπείρου ας πούμε, σε σκηνές, μας κλείνανε γύρω-γύρω με συρματόπλεγμα, και μετά με τοίχο, και μας απαγόρευαν την έξοδο;

Κουραφέξαλα; Απίστευτο; Δεν μπορεί να γίνει;

Ακριβώς αυτό έπαθαν το 1948 οι Παλαιστίνιοι. Σήμερα πολλοί από αυτούς ζουν στη Γάζα, υπό Ισραηλινό περιορισμό, με δεκάδες χιλιάδες σε σκηνοκαταυλισμούς. Τέτοιες περιπτώσεις είναι αναρίθμητες και ως επί το πλείστον άγνωστες. Υπάρχει Έλληνας που να ξέρει τα έκτροπα που έχουν κάνει οι Ισραηλινοί στους Βεδουίνους της ερήμου Νέγκεβ, στο Νότιο Ισραήλ; Ενδιαφέρεται κανένας για το τι τραβάει ο κόσμος στο σημερινό Θιβέτ (από τους Κινέζους); Οι Κούρδοι στα σύνορα Τουρκίας και Ιράκ (από Τούρκους και Ιρακινούς); Οι Αρμένιοι στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ (από τους Αζερμπαϊτζανούς); Πόσοι στην Ελλάδα μιλάνε σήμερα για το τι συνέβη στα κατεχόμενα της Κύπρου στη δεκαετία του ’70;  Και ανά πάσα στιγμή στον πλανήτη «φλέγονται» 40-50 περιοχές με πολεμικές αναταραχές που η παγκόσμια κοινή γνώμη ή έχει ξεχάσει, ή αγνοεί παντελώς.

Ας ξυπνήσουμε κι εμείς εδώ τώρα. Να μην επιτρέψουμε την ανεπανόρθωτη συμφορά. Να μην ξαναμπούμε στη φρίκη ενός λαού που καταντάει μόνιμο και ξεχασμένο θύμα.

Όλα τα παραπάνω, αναφέρονται εποικοδομητικά, χωρίς καμία πρόθεση να προσβάλλουν, αλλά για να μπει η λογική επιτέλους στο τραπέζι. Η παραποιημένη ιστορία μπορεί να χρησιμεύει στο να χειραγωγεί και να διαπλάθει πληθυσμούς κατά βούληση για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών, αλλά είναι άκρως επικίνδυνη όταν οδηγεί σε επαναπαυτικές αυταπάτες, όπως στο μύθο που λέει πως όπως και να πάει η κατάσταση, ο λαός εγγυημένα θα «αυτοσωθεί».

Να κάνουμε λοιπόν όλοι ότι μπορούμε τώρα, και όχι αργότερα. Γιατί μπορεί να χαθούν όλα. Και θα ήταν μεγάλο κρίμα, γιατί έχει χυθεί πολύ αίμα για τον τόπο μας.

Είμαστε Έλληνες. Δεν ανήκουμε σε καμία Μόσχα, σε καμία Ουάσινγκτον και σε κανένα Βερολίνο. Δεν πρέπει να παραδώσουμε τη χώρα σε ξένους αετονύχηδες για ένα κομμάτι ψωμί, βασιζόμενοι σε ψευτιές και πλάνες. Η αοριστία «παντοδύναμος και κυρίαρχος λαός» δεν θα μας σώσει. Κάθε ένας από εμάς έχει καθήκον να κάνει κάτι για να σταματήσει η τρέχουσα ηλιθιότητα και η αιμορραγία.

Να φύγουμε αμέσως από το ευρώ. Το γεγονός και μόνον ότι όλοι οι αντίπαλοί μας (ευφημιστικά, «εταίροι») επιμένουν ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ (για να μας γδύσουν πιο εύκολα) είναι κραυγαλέα ένδειξη ότι το καλύτερο για μας είναι να φύγουμε από το ευρώ το γρηγορότερο. Να πάμε σε δικό μας νόμισμα, εθνικά ελεγχόμενο, υποσχόμενοι έστω, ότι θα επιστρέψουμε πάλι, «μόλις διορθώσουμε τα του οίκου μας». Να κάνουμε αμέσως στάση πληρωμών και διαπραγμάτευση για διαγραφή του χρέους. Να σταματήσει τώρα η υποδούλωση των Ελλήνων και το ξεπούλημα της χώρας.