Νέους φόρους, περικοπές και απολύσεις αποφάσισε η ΕΕ: «Que se jodan»*…

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η Γερμανία πρέπει να πάψει να υποχωρεί στις συνεχείς πιέσεις των περιφερειακών κρατών για χρηματοδότηση, γιατί έτσι επιβραβεύει την δημοσιονομική απερισκεψία, την ύπαρξη ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 55, τα γενναιόδωρα κράτη πρόνοιας. Η Γερμανία, 67 χρόνια μετά, εξακολουθεί να καθορίζει τη στάση της στην ευρωζώνη υπό το βάρος των ενοχών της για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Η Γερμανία είναι όμηρος όλων εκείνων των κρατών της ευρωζώνης που τώρα ή στο μέλλον μπορούν να ζητήσουν, στην πράξη εκβιάζοντας, τη διάσωσή τους. Η Γερμανία, επιπλέον, αποδεχόμενη κάθε φορά τα αιτήματα των Μεσογειακών χωρών για οικονομική βοήθεια θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα. Όλα αυτά τα «μαργαριτάρια» και πολλά ακόμη περιέχονται σε ένα βιβλίο που το...

τελευταίο διάστημα στην Γερμανία (που αλλού;) κάνει θραύση, καταφέρνοντας να διεισδύσει στις πιο διαφορετικές ηλικίες και στις πιο αποκλίνουσες κοινωνικές και εισοδηματικές κατηγορίες. Ο τίτλος του είναι «Η Γερμανία δε χρειάζεται το ευρώ» και καθόλου τυχαία έχει εγκωμιαστεί κατ’ επανάληψη από το νεο-φασιστικό, ακροδεξιό κόμμα NPD, δίδυμο – εκτρωματικό – αδερφάκι της Χρυσής Αυγής. Ο συγγραφέας του, ονόματι Τίλο Σαραζίν, μέλος στο παρελθόν της διοίκησης της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας ανήκει σε εκείνη την ομάδα των σκληροπυρηνικών, υπερσυντηρητικών γερμανών οικονομολόγων που δεν χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν από τα δεξιά στην Μέρκελ, κατηγορώντας την ότι θέτει τα συμφέροντα των Μεσογειακών κρατών πάνω από τα συμφέροντα της Γερμανίας, αναπαράγοντας εν πολλοίς τα δικά της επιχειρήματα τα οποία, απλώς, τραβούν στα άκρα. Το ίδιο έκαναν και με αφορμή τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 28 και 29 Ιουνίου 2012.

Από την άλλη οι διθυραμβικές ανακοινώσεις υπό τις οποίες έγινε δεκτή η απόφαση της συνόδου στον ευρωπαϊκό νότο (με πιο χαρακτηριστική τη δήλωση του ιταλού πρωθυπουργού για «διπλή ικανοποίηση» στην οποία συνυπολόγιζε κι αυτήν από την ποδοσφαιρική ήττα της Γερμανίας στο Euro) φάνηκε να επιβεβαιώνουν τις αιτιάσεις του γερμανικού οικονομικού φονταμενταλισμού. Ποιός κέρδισε τελικά και ποιος έχασε από τις αποφάσεις της 19ης στη σειρά συνόδου κορυφής που ασχολήθηκε με τη διαχείριση της κρίσης χρέους; Μια πρώτη ματιά στο κείμενο συμπερασμάτων φαίνεται να επιβεβαιώνει όσους πάνω στον ενθουσιασμό τους δίπλα στον «σούπερ Μάριο» Μπαλοτέλι, της Εθνικής ομάδας Ιταλίας, έσπευσαν να κολλήσουν και τον «σούπερ Μάριο» Μόντι, τον δοτό ιταλό πρωθυπουργό.

Δύο ήταν οι αποφάσεις που χαρακτηρίστηκαν ήττα της Μέρκελ κι ως έναν βαθμό ισοδυναμούσαν με αναίρεση παλιότερων θέσεων της: Η δυνατότητα των τραπεζών να δανείζονται απ’ ευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), χωρίς τη διαμεσολάβηση των εθνικών κρατών, και η δυνατότητα που αναγνωρίστηκε στον ίδιο αυτό μηχανισμό να αγοράζει από τη δευτερογενή αγορά κρατικά ομόλογα όποιων χωρών βρίσκονται στο επίκεντρο κερδοσκοπικής επίθεσης. Στη Σύνοδο Κορυφής συμφωνήθηκε ωστόσο και κάτι ακόμη: Η χορήγηση οποιασδήποτε οικονομικής βοήθειας, ακόμη και σε τράπεζες, να δοθεί υπό τον αυστηρό όρο της υποβολής και εφαρμογής των γνωστών Μνημονίων που θα περιλαμβάνουν τους …ακόμη πιο γνωστούς όρους περικοπής κοινωνικών δαπανών, αύξησης φόρων, απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, μείωσης μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτικοποιήσεων, κ.λπ.

Η πρώτη απόφαση των ευρωπαίων ηγετών, σχετικά με την παράκαμψη των εθνικών κρατών στην περίπτωση δανειοδότησης των τραπεζών έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος και να μην αυξάνεται ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ, θα είχε νόημα, θα ενδιέφερε δηλαδή τους λαούς της Ευρώπης, υπό έναν και μόνο, όρο: Αν ταυτόχρονα απουσίαζαν και τα μέτρα λιτότητας που συνήθως συνοδεύουν την αύξηση του δημόσιου χρέους. Ο λόγος δηλαδή για τον οποίο δεν πρέπει να επιβαρύνονται τα κράτη όταν χρεοκοπούν οι τράπεζες δεν είναι λογιστικός, αλλά έχει κοινωνικό περιεχόμενο: για να μην μεταφέρεται στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας το κόστος από την διάσωση των τραπεζών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ωστόσο κατάφερε το, εκ πρώτης όψεως, ακατόρθωτο: Και τα δημόσια οικονομικά να μην επιβαρυνθούν από την μια πλευρά και από την άλλη οι εργαζόμενοι να υποστούν όλες μα όλες τις κοινωνικές συνέπειες που θα είχε τυχόν μεταφορά του κόστους διάσωσης των τραπεζών στα δημόσια οικονομικά.

Το αληθές των παραπάνω επιβεβαιώθηκε σε πολύ λίγες μέρες και στην Ισπανία και την Ιταλία. Στην χώρα των δύο «σούπερ Μάριο» μάλιστα η υποβάθμιση της οικονομίας που ακολούθησε από τον οίκο Moody’s την Παρασκευή 13 Ιουλίου, δύο εβδομάδες ακριβώς μετά την ιστορική υποτίθεται Σύνοδο Κορυφής, έδειξε πως οι αποφάσεις της δεν ήταν μόνο κοινωνικά οδυνηρές αλλά επίσης και οικονομικά αναποτελεσματικές. Απέτυχαν δηλαδή ακόμη και να εκτονώσουν τις κερδοσκοπικές πιέσεις που δέχονται οι περιφερειακές χώρες, με αποτέλεσμα να είναι θέμα χρόνου μια νέα σύνοδο κορυφής, η 20η τότε, με θέμα την αντιμετώπιση της κρίσης δημόσιου χρέους. Στην δε Ισπανία η επιβεβαίωση των χειρότερων ανησυχιών (για τους αντιλαϊκούς όρους με τους οποίους θα συνοδευτεί η «διάσωση» των τραπεζών) ήρθε με ένα πρόγραμμα λιτότητας το οποίο δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό από τα προγράμματα λιτότητας που έχουν ήδη επιβληθεί στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την γειτονική της Πορτογαλία. Καθόλου τυχαία: Μνημόνιο απαίτησε η σύνοδο κορυφής της ΕΕ, δεν αρκέστηκε σε συστάσεις! Έτσι σε μια Ισπανία που ήδη έχει γονατίσει από την ανεργία, κρατώντας το πανευρωπαϊκό ρεκόρ με ένα ποσοστό της τάξης του 24%, επιβλήθηκε ένα πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνει αύξηση του ΦΠΑ από το 18% στο 21%, αύξηση των ωρών εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων και άγριες περικοπές στις κρατικές επιδοτήσεις προς τις αυτόνομες περιοχές και τους δήμους. Το ύψος των μέτρων ανέρχεται σε 65 δισ. ευρώ, όταν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας αναμένεται να δώσει 30 δισ. ευρώ στις χρεοκοπημένες ισπανικές τράπεζες μέχρι τέλος Ιουλίου. Οι εξοικονομήσεις επομένως που θα επιφέρουν τα αντιλαϊκά μέτρα στον κρατικό προϋπολογισμό είναι διπλάσιας αξίας από τα χρήματα που θα πάρουν οι τράπεζες! Κατά συνέπεια κανένα κοινωνικό όφελος δεν σήμανε η απόφαση της απ’ ευθείας δανειοδότησης των τραπεζών και παράκαμψης των κρατών.

Μάλιστα, ο κυνισμός της κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι, που δεν δίστασε να ματώσει την ηρωική συγκέντρωση των ισπανών ανθρακωρύχων στις 11 Ιούλη, αποτυπώθηκε στα λόγια που είπε η βουλευτής του δικού του, του Λαϊκού Κόμματος, για τους ανέργους την ώρα που η Βουλή υπερψήφιζε την μείωση των επιδομάτων ανεργίας: «que se jodan». «Να πάνε να γαμηθούν»! Αστοχία; Μάλλον όχι. Το κωλοδάχτυλο που έκανε μέσα από το αυτοκίνητο προς τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές μετά από λίγη ώρα έδειξε πως το ‘πε και το εννοούσε. Δεν της ξέφυγε. Πρόκειται για το βαθύ ταξικό μίσος μιας ολιγάριθμης πολιτικής ελίτ που έχει την αυταπάτη να πιστεύει ότι παίζει μόνη της, ότι μπορεί να επιβάλλει κάθε αντιλαϊκό μέτρο που κρίνει αναγκαίο μόνο και μόνο για να σώσει μια παρέα χρεοκοπημένων και απατεώνων τραπεζιτών.

Δεν είναι δύσκολο επομένως να συμπεράνουμε ποιος έχασε και ποιος κέρδισε από τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής της ΕΕ. Πέρα ωστόσο από τα κέρδη που κατέγραψε η πολιτική και οικονομική ελίτ κάθε χώρας εναντίον των εργαζομένων και της νεολαίας θα ήταν αβλεψία να υποτιμήσουμε τα επιπλέον κέρδη που κατέγραψε η Γερμανία κατά πολλούς τρόπους: Μέσω της επέκτασης της λιτότητας, μέσω της προώθησης της τραπεζικής ένωσης όπως θα συντελείται με την δημιουργία της τραπεζικής εποπτικής αρχής που είναι ένα ακόμη βήμα στην πορεία εξαγοράς όλων ή σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις γερμανικές κι ακόμη μέσω της θωράκισης του ευρώ που επιτυγχάνεται με την δυνατότητα αγοράς κρατικών ομολόγων σε περίπτωση κερδοσκοπικών επιθέσεων. Αυτή η απόφαση, ακόμη κι αν σημάνει νέες εκταμιεύσεις, λειτουργεί ενισχυτικά προς το ευρώ και δείχνει την στράτευση της Γερμανίας στην κατεύθυνση υποστήριξης του ενιαίου νομίσματος.

Παράλληλα υπογραμμίζει και τα οφέλη που καταγράφει το Τέταρτο Ράιχ από το ευρώ, προς διάψευση των όσων λένε τα νεοφιλελεύθερα φρικιά της Γερμανίας, όπως ο πρώην τραπεζίτης Τίλο Σαραζίν. Τα οφέλη της Γερμανίας από το ευρώ δεν προέρχονται μόνο από τις ανεμπόδιστες εξαγωγές που κάνει σε όλη την υπόλοιπη ευρωζώνη, εκμεταλλευόμενη το κοινό νόμισμα, ούτε μόνο από τον αυξημένο διεθνή της ρόλο κεφαλαιοποιώντας η ίδια τα πολιτικά οφέλη που αποφέρει το ευρώ ως διεθνές νόμισμα κι επ’ ουδενί δεν θα μπορούσε να αποφέρει το μάρκο. Η Γερμανία εκμεταλλεύεται και μια χαμηλή συναλλαγματική ισοτιμία που συνοδεύει το ευρώ, σε σύγκριση με την πολύ πιο υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία που θα είχε σήμερα το μάρκο. Στο ευρώ επομένως οφείλει το Τέταρτο Ράιχ την αύξηση των γερμανικών εξαγωγών από το 1998 (χρονιά που εισήχθηκε η ΟΝΕ και προηγείται της κυκλοφορίας των χαρτονομισμάτων και κερμάτων ευρώ) μέχρι το 2011 κατά 117%! Το γεγονός μάλιστα ότι η μεγαλύτερη αύξηση (κατά 154%) πραγματοποιήθηκε στις χώρες εκτός ευρώ και εκτός ΕΕ, δείχνει το μέγεθος του πλήγματος που θα κατάφερνε στην γερμανική οικονομία ένα ανατιμημένο «εθνικό της νόμισμα», που θα προερχόταν από την διάλυση του ευρώ ή την εκδίωξη/αποχώρηση των περιφερειακών χωρών από την ευρωζώνη.

Παρόλα αυτά, τα εξαγωγικά οφέλη της Γερμανίας από την ύπαρξη της ευρωζώνης, αν και υπογραμμίζουν τον ασύμμετρο τρόπο που κατανέμονται τα κέρδη από τις οικονομίες κλίμακας εντός της ευρωζώνης, δεν εγγυώνται ότι το Βερολίνο θα διατηρεί με κάθε κόστος και στο μέλλον τη σημερινή σύνθεση της. Μετά βεβαιότητας ωστόσο επιτρέπουν σε μας να επαναλάβουμε δημοσίως τόσο προς τη Γερμανία όσο κι απέναντι στις πολιτικές κι οικονομικές ελίτ της Ευρώπης όταν μας ζητούν να αποδεχτούμε νέες θυσίες και νέα μέτρα λιτότητας  ό,τι είπε κι η βουλευτής του Ραχόι στους ισπανούς άνεργους: Que se jodan…

*«Que se jodan: Να πάνε να γαμηθούν». Σχόλιο της βουλευτού του Ισπανικού Λαϊκού Κόμματος, Αντρέα Φάμπρα, για τους ισπανούς ανέργους που ειπώθηκε στη Βουλή μόλις ψηφίσθηκε η μείωση των επιδομάτων ανεργίας…

από το http://leonidasvatikiotis.wordpress.com