Τίποτα δεν πάει χαμένο…

του Θύμιου Καλαμούκη

Το σημείωμα που ακολουθεί το έστειλε ακροάτρια, χτες στο facebook. Το δημοσιεύω και εδώ για να λάβουμε γνώση όλοι.

« Αγαπητέ Θύμιο, με αφορμή ένα περιστατικό που μου συνέβη σήμερα σκέφτηκα να σου στείλω κάποιες σκέψεις μου. Μπορεί να μη τις διαβάσεις ή να μη τις δώσεις σημασία αλλά για μένα είναι σαν να γράφω σε ημερολόγιο.

Είμαι 29 χρονών άνεργη εδώ και ένα χρόνο περίπου. Είμαι ιστορικός αν και ποτέ δεν άσκησα το επάγγελμα (μας τρώνε τη δουλειά οι χρυσαυγίτες). Ερχόμενη αντιμέτωπη με την ανεργία λοιπόν πέρασα διάφορες φάσεις. Αρχικά είπα ωραία μετά από 6 χρόνια ευκαιρία να ξεκουραστώ και να κάνω “ανασυγκρότηση δίσκου”, αφού παίρνω και ταμείο σε πρώτη φάση τουλάχιστον θα μπορώ να χαλαρώσω. Αυτό κράτησε περίπου δύο μήνες. Στον τρίτο μήνα και αφού η αναζήτηση εργασίας δεν απέδιδε είπα ότι κάτι πρέπει να κάνω για να γεμίζω δημιουργικά το χρόνο μου. Σκέφτηκα...
λοιπόν ότι είναι ευκαιρία να ασχοληθώ με το επάγγελμά μου, ως ιστορικός όπως σου είπα, και ξεκίνησα να πηγαίνω σε ένα ιστορικό αρχείο που ανήκει σε κάποιο δήμο. Εκεί ο ρόλος μου ήταν ουσιαστικός θα έλεγα καθώς το αρχείο έχει έλλειψη προσωπικού. Αυτό το έκανα συστηματικά μέχρι και το καλοκαίρι που έφυγα για τη γενέθλια πόλη μου. Σήμερα αποφάσισα να ξαναπάω και ενημέρωσα τους εργαζόμενους εκεί για την επιστροφή μου. Ξύπνησα το πρωί πήρα τα λεωφορεία (το αυτοκίνητο το έχω παροπλίσει εννοείται) και μετά από 2ώρες ταξίδι έφτασα. Αυτό όμως που αντίκρισα ήταν μια ανακοίνωση ότι απεργούν μετά από απόφαση της ΚΕΔΚΕ. Ξαναπήρα τα ίδια λεωφορεία αντίστροφα αυτή τη φορά και μετά από 1,5 ώρα αυτή τη φορά επέστρεψα στο σπίτι μου.

Είμαι 29 χρονών επιστήμονας, από τους καλούς θεωρώ, και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να με ενημερώσει για τη σημερινή κινητοποίηση έτσι ώστε να μην ξοδέψω ούτε τα λεφτά μου ούτε το χρόνο μου.

Η απαξίωση που νιώθω αυτή τη στιγμή ως άνθρωπος και που τη νιώθω όλο αυτό το διάστημα της ανεργίας είναι το πιο τοξικό συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ. Έχω πολλά να προσφέρω και κανείς δεν μου δίνει τη δυνατότητα. Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζω και που όλοι μας αντιμετωπίζουν σήμερα, νομίζω ότι το πιο σημαντικό ζήτημα που έχουν να διαχειριστούν οι σημερινοί άνεργοι είναι η αυτοεκτίμησή τους και η ψυχική τους υγεία γενικότερα. Η αίσθηση ότι είμαι άχρηστη, ανεπαρκής, ότι εγώ δεν κάνω κάτι καλά και είμαι σε αυτή την κατάσταση είναι κυρίαρχη. Διαφωνώ με τον εθελοντισμό κάθετα όμως νόμισα ότι έτσι θα αποκτήσει νόημα η καθημερινότητά μου. Έκανα λάθος και αυτό φάνηκε σήμερα που με ξέχασαν… Όπως μας έχει ξεχάσει η πολιτεία, το κράτος και σιγά σιγά όλοι. Νομίζω ότι μαζί με το επίδομα ανεργίας θα έπρεπε να παρέχονται και συνεδρίες σε ψυχολόγο για να μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση. Σε ζάλισα ενδεχομένως αλλά για μένα ήταν λυτρωτικό. Σε ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο σου και εύχομαι ότι καλύτερο και σε σένα και στον Αποστόλη.

Ραντεβού στους δρόμους, το μόνο αξιόπιστο ραντεβού…

Εύα»

Σήμερα στην εκπομπή βάλαμε το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, «Τίποτα δεν πάει χαμένο», τραγουδισμένο από Χαρούλα, Αλκίνοο και Μάλαμα. Ακούγοντας την καταπληκτική εκτέλεση, συνειδητοποίησα πως αυτό το τραγούδι αρέσει σε πάρα πολύ κόσμο, το έχουν τραγουδήσει εκατομμύρια στόματα, δισεκατομμύρια φορές… Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαστε λίγοι. Αντιθέτως είμαστε πάρα πολλοί. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς ως άνθρωποι στην δεδομένη ιστορική συγκυρία. Είμαστε τα τραγούδια που αγαπήσαμε, οι στίχοι που μας ενώνουν, τα συναισθήματά που βγαίνουν από τις στιγμές μας, οι αγωνίες μας, τα όνειρα και οι ελπίδες μας, ακόμη και η οργή μας. Μάλιστα τελειώνοντας η εκπομπή το είπα κιόλας, όπως το ένιωσα. Είμαστε πάρα πολλοί! (εννοούσα ποσοτικά). Δεν είπα ότι οι άλλοι, είναι πάρα πολύ λίγοι (εννοώ ποιοτικά).

Όταν γυρνούσες από το κλειστό Δημαρχείο, ήσουν μόνη σου με τις μαύρες σκέψεις σου, την απογοήτευσή σου, την στεναχώρια σου, την θλίψη σου. Αυτά δεν θα τα αποφεύγεις ακόμη και αν έχεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου, ή την πιο καλοπληρωμένη. Είναι ανθρώπινα συναισθήματα που εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες. θα ακουστεί συνηθισμένο, αλλά δεν πειράζει. Δεν είσαι μόνη σου. Αν αυτό σου λέει κάτι. Ίσα ίσα, στις μέρες μας οι περισσότεροι νιώθουν, απογοητευμένοι, άχρηστοι, εκμηδενισμένοι, είτε έχουν είτε δεν έχουν δουλειά.

Όλη αυτή η κατάσταση ή θα σε ρίξει κάτω, ή θα σε πεισμώσει. Εμένα πάντα όποτε ένιωθα έτσι, ή περίπου έτσι με πείσμωνε. Με γέμιζε πολεμοφόδια, κουράγιο και βιασύνη να εξοντώσω τους φταίχτες. Μάλλον δεν εξόντωνα κανέναν, αλλά κατάφερνα να εξοντώσω την μιζέρια μου. Δεν είναι και λίγο. Αυτοτροφοδοτούμενη αισιοδοξία, μέσα από την μαυρίλα. Μεγάλη ανακάλυψη!

Δεν ξέρω αν μπορεί να συμβεί σήμερα, σε εσένα ή σε κάποιον άλλο. Ξέρω όμως ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ειδικά σήμερα είναι το πρώτο βήμα.

Το τραγούδι άλλωστε του Λοΐζου με στίχους Ρασούλη, συνεχίζει… «τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη σου ζωή…»

ΥΓ. Εξομολόγηση. Για εμένα προσωπικά, (όπως λέμε), ο στίχος που «ακουμπούσα» περισσότερο είναι λίγο πιο κάτω…

«…Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός. Μα χτες μες την πορεία περνούσες γελαστός…»

Καλό, γερό και στέρεο πείσμα!

Θύμιος Κ.

από το «ellinofreneia.net»