Δυστυχώς μας κυβερνά η γελοιότητα…

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Μια άστοχη αποστροφή του λόγου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, στη Βουλή, περί «Αργεντινής», έδωσε την ευκαιρία στους γελοίους που κυβερνούν να ξεσαλώσουν, γλιστρώντας ωστόσο αυτοί οι ίδιοι πιο βαθιά στην παγίδα «ευρώ ή δραχμή», που έστησαν για την ελληνική κοινωνία, ώστε να νομιμοποιήσουν την εγκληματική, πολεμική στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης.

Διαβάζοντας τις σχετικές αναφορές σήμερα στον ελληνικό τύπο, πιστέψτε με δεν διατηρώ πλέον καμία αμφιβολία: δυστυχώς μας κυβερνά η απόλυτη γελοιότητα. Τα όσα «διημείφθησαν» μεταξύ Τσίπρα – Στουρνάρα, αν και σε μεγάλο βαθμό αποτελούν αφήγηση πολιτικάντη, δεν είναι καθόλου γελοία. Δείχνουν πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές που ορίζουν διαφορετικά την έννοια του εθνικού συμφέροντος. Γελοία είναι η επιχείρηση της διαπλοκής και της κυβέρνησής της να διασκεδάσουν το μέγιστο ζήτημα του εξευτελισμού και της ρευστοποίησης του ενεργητικού του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, μέσω της συγκεκριμένης αποστροφής που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε πως η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε πλήρη υποτέλεια στους δανειστές της, «σε κατάσταση χειρότερη της Αργεντινής». Δεν είπε ψέματα, αλλά εξέφρασε την...
αλήθεια με λαϊκίστικο τρόπο, που καταλήγει τελικά να παραπλανά τον λαό, συντηρώντας την πρόστυχη και επικίνδυνη ρητορεία των κυβερνώντων περί «ευρώ πάση θυσία ή Αργεντινή με δραχμή».

Σοβαρό ρητορικό ολίσθημα ήταν αυτό του κ. Τσίπρα, που έδειξε ότι αυτοσχεδιάζει και δεν έχει ενσωματώσει στον λόγο του μια σαφή στρατηγική ανατροπής της εγκληματικής πολιτικά, χυδαιότητας «ευρώ ή δραχμή». Έτσι, έδωσε την ευκαιρία στα ΜΜΕ της διαπλοκής και στα διακομματικά (και όχι δικομματικά) παπαγαλάκια των νταβάδων και των κομματικών ηγεσιών να εξαφανίσουν ή υποβαθμίσουν τον πλέον εύστοχο πολιτικά χαρακτηρισμό των ημερών: Ο κ. Τσίπρας όρισε ως «ληστεία τραπέζης» την πορεία που επέλεξε η κυβέρνηση για την ΑΤΕ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και έχει απολύτως δίκιο. Εδώ υπάρχει ληστεία και μάλιστα ιδιόμορφη.

Οι υπεύθυνοι για την αδυναμία των δύο αυτών στρατηγικών για την οικονομία χρηματοπιστωτικών (και όχι μόνον) φορέων, που προέκυψε δια του πελατειακού συστήματος και της εσκεμμένης απαξίωσής τους την τελευταία περίοδο, τους παραδίδουν ως λεία στην κάστα που ασκεί ηγεμονία στην χώρα. Αντί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κρίση εν μέσω χρεοστασίου με αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω και άμεσες εξωτερικές επενδύσεις, διαπράττει το αντίθετο, εντυπωσιάζοντας ακόμη και την Μέρκελ: «Ματώνει η καρδιά όταν βλέπει κανείς μειώσεις συντάξεων για δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους στην Ελλάδα [...]αυτό ισχύει ιδιαίτερα, διότι οι ευκατάστατοι είναι τόσο «ευκίνητοι» ώστε μπορούν χωρίς πρόβλημα να εγκαταλείψουν τη χώρα, επισήμανε. Τι λες, που θα «εγκαταλείψουν» την χώρα, πού αλλού θα βρουν έτοιμη λεία στο πιάτο τους την σήμερον; Οι κυβερνήσεις των διαπλεκομένων εξειδικεύονται αποκλειστικά στην μετατροπή του πλούτου του ελληνικού λαού – καί με την μορφή του χρέους – σε λεία για την κάστα των Οικογενειών που ηγεμονεύουν στον τόπο και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, αν δεν τους… αλλάξεις!

Αυτό έκαναν πάντα ήδη από την δεκαετία του 1950, αλλά πλέον το διαπράττουν πιο εκβιαστικά, περισσότερο ξεδιάντροπα και προκλητικά. Αντί να αποζημιώσει το κερδοσκοπικό/παρα-οικονομικό/αντιοικονομικό ένα-τρίτο της κοινωνίας τα δύο-τρίτα που καταστρέφει η διαπλοκή μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, η οποία συνδέθηκε ως στρατηγική με την χρεοκοπία της Ελλάδας, επιδιώκεται το αντίθετο, για να ενισχυθεί η συσσώρευση, η μορφή της οποίας αποτέλεσε ακριβώς την παθολογία που οδήγησε στην πτώχευση!

Σαν να μην κατάλαβε κανείς ότι η μορφή συσσώρευσης στην Ελλάδα, αποτέλεσε σύμπτωμα και αποτέλεσμα της στρεβλής, «ανθυγιεινής» με κλασικούς οικονομικούς όρους ένταξής μας στην ευρωζώνη! Σαν να μην κατάλαβε κανείς ότι η τραγική πολιτική επιλογή της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, συνέβαλε καθοριστικά στο οικονομικό αδιέξοδο και στην πτώχευση, από την οποία όχι απλώς προστατεύεται η ηγεμονεύουσα στην Ελλάδα κάστα μεταπρατών/τραπεζιτών/εργολάβων του δημοσίου/καναλαρχών, αλλά ενδυναμώνεται επιπλέον για να σταθεροποιηθεί και να δομήσει ένα νέο μηχανισμό κερδοσκοπίας, έστω και με την Ελλάδα μετατρεπόμενη σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων οικονομικού χαρακτήρα», στα όρια με την ευρωζώνη!

Μάλιστα, δεξιοί και κεντροαριστεροί νεοφιλελεύθεροι, εμφανίζονται τόσο προκλητικά «ανόητοι» που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η χώρα δεν χρεοκόπησε το 1991-1993, όταν η δυσπιστία των δανειστών της χώρας (χρηματαγοράς) ήταν σαφώς (με οικονομικούς δείκτες) μεγαλύτερη, ενώ χρεοκοπεί σήμερα εντός της ευρωζώνης, η οποία υποτίθεται πως είχε την δύναμη και την βούληση (συμφέρον) να μας «σώσει», στήνοντας μάλιστα δήθεν αποτελεσματικούς μηχανισμούς προστασίας, σύμφωνα με του ίδιους!

Εδώ είναι το ζήτημα, το οποίο το καθεστώς επιδιώκει πάση θυσία για την λογική, την επιστήμη και την πολιτική εντιμότητα να διασκεδάσει. Για την χρεοκοπία της Ελλάδας, αυτή την φορά, αιτιατός μηχανισμός ήταν/είναι η ένταξή μας στο ευρώ, με όρους απολύτως αντιφατικούς ως προς το μοντέλο παραγωγικής και κοινωνικής οργάνωσης. Ρίξανε στην θάλασσα έναν οικονομικώς δεμένον χειροπόδαρα λαό σε ένα αντιπαραγωγικό με σύγχρονους όρους μοντέλο/σκαρί, μεθυσμένο με δόξες, τιμές και Ολυμπιάδες, λέγοντάς του πως «το ευρώ είναι σωσίβιο», ενώ στην πραγματικότητα ήταν βαρίδι. Τον εξαπάτησαν, τον χρέωσαν με δυσβάσταχτα δάνεια δημόσια και ιδιωτικά σε σκληρό νόμισμα, και αφού τον εξευτέλισαν διεθνώς ως διεφθαρμένο και τεμπέλη, τον οδήγησαν στην φτώχεια και το προσωπικό ή επιχειρηματικό/επαγγελματικό αδιέξοδο με ένα δίλημμα που παρέλειψαν να θέσουν ορθολογικά στην ώρα του – πριν από την ένταξή μας στην ευρωζώνη! Τώρα να σου λένε «ευρώ ή δραχμή», αυτοί που οργίασαν με το ευρώ, το νόμισμα της χώρας, τόσα χρόνια σίγουρα αποτελεί πρόκληση για γερά νεύρα!

Στο πλαίσιο αυτό, θεωρώ κάθε αναφορά στην πτωχευτική περιπέτεια της Αργεντινής απολύτως παραπλανητική. Δεν βρίσκω καμία συστηματικού χαρακτήρα ομοιότητα με το σύγχρονο πτωχευτικό ελληνικό δράμα. Πρόκειται για εντελώς διαφορετικό πολιτικοοικονομικό φαινόμενο, αν και ασφαλώς θα μπορούσες να το εντάξεις γενικά στις κρίσεις του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και να ξεμπερδεύεις με τα… δύσκολα, που έχουν πάντα να κάνουν με την αντιμετώπιση κρίσεων σε επίπεδο μικρο – και μακροπολιτικής ενός συγκεκριμένου ηγεμονικού μοντέλου. Και αυτό, φίλοι, είναι η ΕΕ και η ευρωζώνη. Εντός αυτού του μοντέλου βρίσκεται σήμερα παράλυτη και ανίσχυρη ασφαλώς η χώρα. Η παράλυσή της και η καραντίνα με την φοβερή και τρομερή εσωτερική υποτίμηση που της έχει επιβληθεί είναι το πρόβλημά μας. Σύμφωνοι, λειτουργικό πρόβλημα, αλλά καθοριστικό για την εξέλιξη της εσωτερικής πολιτικοοικονομικής δομής. Το πώς η Ελλάδα διαχειρίζεται την κρίση της, δομεί βήμα-βήμα την αυριανή της πολιτικοοικονομική υπόσταση. Αυτό είναι το ζήτημα και όχι αν θα βιώσουμε τα συμπτώματα της κατάρρευσης καλύτερα ή χειρότερα από ότι οι Αργεντινοί.

Η σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας σχετίζεται με την αντίφαση: το ίδιο καθεστώς που οδήγησε στην μεγαλύτερη και πιο σύνθετη κρίση μετά την μικρασιατική καταστροφή να παραμένει στα πράγματα για να δώσει λύσεις! Αυτό αποτελεί τον πλέον κραυγαλέο ανορθολογισμό και θα καταλήξει αναπόφευκτα σε μοναδική καταστροφή, εθνικών διαστάσεων. Ένα διεθνώς ηττημένο, ταπεινωμένο, εμφανώς ανίσχυρο στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής εσωτερικό καθεστώς, ικετών των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και των ΗΠΑ, δεν το αφήνεις στο τιμόνι της χώρας ούτε στιγμή!

Για να περισωθεί ή θα σε οδηγήσει σε δουλοπαροικία με την μεταμοντέρνα μορφή της Ευρωπροτεκτορατοποίησης, εισάγοντας στο επόμενο στάδιο «ένα διπλό νομισματικό σύστημα», ή, στην απελπισία του και φοβούμενο τις συνέπειες από μια λαϊκή εξέγερση, σε «κατάσταση πολιορκίας» και στη δραχμή. Το δεύτερο είναι λιγότερο πιθανό, με την εικόνα που έχω μέχρι αυτή τη στιγμή. Το πρώτο μοιάζει να ανταποκρίνεται καλύτερα στον μονόδρομο των κυβερνώντων και έτσι θα πρέπει να ερμηνεύεται η εμμονή του καθεστώτος της διαπλοκής στην κινδυνολογία περί «δραχμής – Αργεντινής».

Στο τέλος θα σου πει σε σώζω από την «Αργεντινή – δραχμή», που θα σε οδηγούσαν δήθεν οι «κακοί», και σου προσφέρω τυπική παραμονή στην Ευρωζώνη, με «δραχμοποίηση» όμως της αγοράς και ειδικές ζώνες εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης για ανάπτυξη. Και εσύ, διπλά εξαπατημένος, ίσως ανακράξεις ανακουφισμένος… ωσαννά! Δεν θα έχεις γίνει Αργεντινή! Και ευτυχώς για την Αργεντινή θα πάψει να συγκρίνεται με την Ελλάδα.

Η Ελλάδα θα καταστεί το ιστορικό παράδειγμα τού πως μια δυτική, σύγχρονη χώρα μετατρέπεται δίχως πόλεμο σε χώρο εκμετάλλευσης με απολύτως τυπική/υποκριτική/πλασματική μορφή λαϊκής κυριαρχίας. Αν «χρειαστεί» δίπλα στο «ευρώ ή δραχμή» θα τοποθετηθεί το «πόλεμος ή ειρήνη στο Αιγαίο», για να ολοκληρωθεί η ισοπέδωση του εθνικού/λαϊκού συμφέροντος κάτω από το άρμα της διαπλοκής!

Άρα, μάλλον κακώς τοποθέτησα αρχικά το ζήτημα στο επίπεδο της γελοιότητας. Όταν κυβερνά η γελοιότητα, μεγάλες και βρώμικες μπίζνες μετατρέπουν το λεγόμενο εθνικό συμφέρον σε ιδιωτικό συμφέρον, και από εκεί αρχίζει η συναλλαγή με μεγάλες δυνάμεις και το χρηματοπιστωτικό λόμπι. Όταν λοιπόν κυβερνά η γελοιότητα, η χώρα ανταλλάσσεται σαν πόρνη στην μαύρη διεθνή πολιτικοοικονομική αγορά. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε… για όσους φυσικά ενδιαφέρονται για την ουσία της πολιτικής, που είναι ταξική στο βαθμό που λογίζεται ως εθνική.