Ελληνική Κωμωδία

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Κεφάλαιο 1: ΕΙΣΑΓΩΓΗ

του

Παντελή Μιντεκίδη

«Τα έθνη μάχεται καθ’ ημών.

Και τις ο βοηθήσων ημίν;

Πέρσης πώς βοηθήσει τω Έλληνι;

Μόνον δε το Ελληνικόν αυτό βοηθεί εαυτώ.»

(Θεόδωρος Β’ Λάσκαρις, 1221-1258, Αυτοκράτωρ της Νίκαιας)

Στην κατάσταση που έχει περιέλθει η Ελλάς τα τελευταία τρία χρόνια -αγωνιζόμενοι σκληρά επί εξήντα χρόνια η ίδια και οι σύμμαχοί της για να την προκαλέσουν- όσον αφορά τον λαό της αλλά και την άρχουσα τάξη της, ο αδαής Έλλην πολίτης χρειάζεται μία συνοπτική, ακριβολογημένη και συνάμα σχετικώς πλήρη περιγραφή των θεμελιακών κοινωνικοοικονομικών τεκταινομένων, έτσι ώστε να λαμβάνει όσο το δυνατόν ορθότερη πρακτική στάση απέναντί τους, δηλαδή επωφελέστερη προς το έθνος, την χώρα, τον λαό, συνεπώς προς τον ίδιο προσωπικώς και τα τέκνα του.

Στην μελέτη εικάζονται ποικίλες δυσάρεστες εξελίξεις που ενδέχεται να πραγματοποιηθούν σε...

διάφορους βαθμούς εξ αιτίας αυτών των κοινωνικοοικονομικών τεκταινομένων.

Θα πρέπει ο αναγνώστης αδιαλείπτως να διατηρεί ξεκάθαρα στον νου του την εικόνα μιας θεμελιακής πραγματικότητας την οποία με κάθε μέσον όλοι προσπαθούν να συσκοτίσουν εις βάρος του Έλληνος λαού, ότι δηλαδή αυτά που συμβαίνουν σήμερα:

α) Δεν αποτελούν, όπως σκοπίμως παρουσιάζονται, μέρος ενός προγράμματος οικονομικής διάσωσης της Ελλάδος, άλλα αντιθέτως.

β) Αποτελούν την απαρχή ενός προγράμματος πλήρους κατοχής της χώρας στα πλαίσια μιας μη εμπόλεμης αναδιανομής της αναμεταξύ ελληνικής άρχουσας κάστας και επιτιθέμενης γερμανικής κεφαλαιοκρατίας το οποίο συντελείται σταδιακώς και έως πλήρους κοινωνικής εξοντώσεως του ελληνικού λαού δια της μετατροπής του φιλέτου Ελλάς σε αποικία νέου τύπου. Ως γνωστόν, μία κοινωνία εξοντώνεται όταν μετατραπούν οι προϋποθέσεις ύπαρξής της (φιλέτο Ελλάς) σε προϋποθέσεις ανυπαρξίας της (αποικία νέου τύπου).

(Οι αναγνώστες που δεν αποδέχονται την ύπαρξη αυτού του προγράμματος πλήρους κατοχής της χώρας, δεν έχουν κανέναν λόγο να κοπιάσουν συνεχίζοντας την ανάγνωση αυτής της μελέτης.)

Ένα ερώτημα γεμάτο απορία ακούγεται από ιδρύσεως ελληνικού κράτους από τα χείλη ελλήνων και ξένων:

Πού βρίσκεται το διαχρονικό πρόβλημα της Ελλάδος;

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας !
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί !

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας !
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί !
Ποιός φταίει; Ποιός φταίει; Κανένα στόμα

δεν το 'βρε και δεν το πε ακόμα.

Η απάντηση για τα αίτια του διαχρονικού ελληνικού προβλήματος (Timeless Greek Issue) περιγράφεται και τεκμηριώνεται  εκλαϊκευτικώς στην παρούσα μελέτη, ενώ ταυτοχρόνως σκιαγραφείται η μονότροπη βασανιστική πορεία επίλυσής του.

Συνοπτικώς, λοιπόν:

Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι η Ελλάς δεν είχε, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει εθνικώς συνεκτική αστική άρχουσα τάξη. Και επειδή η έλευση του ιμπεριαλισμού έβαλε λουκέτο στην φάμπρικα που παρήγαγε αστικές τάξεις και η Ελλάς δεν θέλησε, δεν μπόρεσε, δεν της επετράπη, να σχηματίσει εθνική συνεκτική αστική τάξη όσο υπήρχε ο καιρός, ξέμεινε ιστορικώς με ένα άρρωστο άρχον μόρφωμα που στην παρούσα μελέτη ονομάζεται ελληνική άρχουσα κάστα (προσοχή! όχι τάξη) η οποία οικονομικώς λειτουργεί περίπου ως φεουδάρχης και πολιτικώς ως αναρχοχούντα, εκθρέφοντας και διατηρώντας έναν ολόκληρο λαό σε επίπεδο άθλιου λαϊδίου και μία αδύναμη αστική τάξη η οποία δεν μπορεί να είναι ισχυρή διότι δεν μπορεί να είναι συνεκτική, και δεν μπορεί να είναι συνεκτική,

α) διότι υφίσταται τον ασταμάτητο και ανηλεή καταδιωγμό από την κάστα, προκειμένου η τελευταία να διατηρήσει την οικονομία και το κράτος στα χέρια της και

β) διότι η κάστα κατορθώνει είτε να την αποψιλώνει ενσωματώνοντάς την με τα δέλεαρ που αυτή καλά γνωρίζει, όπως και να το κάνουμε η σίγουρη κονόμα από νταβατζηλίκι είναι δελεαστικότερη της αβέβαιης καπιταλιστικής επένδυσης, είτε εξοστρακίζοντάς την.

Και τα λόγια ότι η ανάπτυξη της οικονομίας, ποιοτική ή ποσοτική, θα μας σώσει, είναι όλα κούφια λόγια εγκάθετων σε κρίσιμα πόστα αρλεκίνων της άρχουσας κάστας. Διότι αυτή η πολυπόθητη ελεύθερη και ολοκληρωμένη καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ήρθε εδώ και 200 χρόνια, γιατί να έρθει έτσι ξαφνικά τώρα, μάλιστα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι από την πλευρά της αποκλειστικώς υπαίτιας κάστας;!

Είναι αυτή η περίφημη ελεύθερη και ολοκληρωμένη καπιταλιστική ανάπτυξη το ακριβώς αντίθετο και άκρως ασυμβίβαστο φαινόμενο με αυτό του φαινομένου της ελληνικής άρχουσας κάστας.

Για να υπάρξει το ένα θα πρέπει να ολοσχερώς να εξαλειφθεί το άλλο, και τανάπαλιν, συνιστούν μια αντίφαση εν τοις όροις. Τα δύο μαζί είναι λογικώς, μα κυρίως αντικειμενικορεαλιστικώς, αδύνατον να συνυπάρξουν.

Αφού λοιπόν η Ελλάς δεν μπορεί να αποκτήσει πλέον μία εθνικώς συνεκτική αστική άρχουσα τάξη, αργά ή γρήγορα θα άρχιζαν -ήδη άρχισαν- τα προτσές εκπλήρωσης των προϋποθέσεων των ακόλουθων δύο ασυμβίβαστων ενδεχομένων.

Πρώτο Ενδεχόμενο

Η Ελλάς κατακτάται από μία εξωτερική δύναμη και μετατρέπεται σε αποικία της και οι έλληνες μετατρέπονται σε μισθωτούς δουλοπάροικους, σήμερα χειρότερα, σε ένα λατιφούντιο, ακριβέστερα σε μία σειρά από ΕΟΖ με ξένους κατά κύριον λόγο κατοίκους και με τους έλληνες να τείνουν σταδιακώς προς εξαφάνιση, κάτι που ήδη έχει αρχίσει να συντελείται με την εισβολή του Τέταρτου Ράιχ και που συντόμως θα παρουσιαστεί στα αυτιά και μάτια του γνωστού ψώνιου ως ευρωπαϊκή πολιτική ένωση.

Δεύτερο Ενδεχόμενο

Οι έλληνες (λαός και μέρος της μεσαίας αστικής τάξης) επαναστατούν, και με πολιτικά μέσα εγκαθιδρύουν ένα δημοκρατικό ενδιάμεσο πολιτικό καθεστώς με σκοπό την άμεση επίλυση όλων των συσσωρευμένων επί δύο αιώνες άλυτων αστικοδημοκρατικών προβλημάτων (στην μορφή που εξελισσόμενα έλαβαν σήμερα) και έπεται συνέχεια …, κάτι το οποίο ήδη άρχισε να διαμορφώνεται διάστικτα σε ευρεία κοινωνική κλίμακα και κατά κύριον λόγο με τις αναλύσεις, τα πολιτικά προγράμματα και τις πολιτικές πρωτοβουλίες του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη, και το μόνο που απομένει προκειμένου αυτά να μετατραπούν σε υλική δύναμη είναι να συνενωθούν στη βάση ενός μέτωπο και να κατακτηθούν από τα μυαλά του Έλληνος λαού, ο οποίος ωστόσο έχει εθιστεί σε οριενταλιστικώς θεόπεμπτες λύσεις των προβλημάτων υπάρξεώς του.

Είναι αυτά τα δύο ενδεχόμενα και μόνον που θα κονταροχτυπιούνται αδιαλείπτως για μερικά ακόμη χρόνια -το πρώτο ως πραγματοποιούμενη και το δεύτερο ως αναδυόμενη δυνατότητα (και ως γνωστόν οι δυνατότητες αλληλεπιδρούν με την πραγματικότητα και την επηρεάζουν, ως και την αντικαθιστούν)- ώσπου εντέλει το ένα να υποστατωθεί ως άμεση και πλήρης πραγματικότητα εκμηδενίζοντας την όποια δυνατότητα κατίσχυσης του άλλου. Οπωσδήποτε, αμφότερα είναι αδύνατον να συνυπάρξουν, ούτε καν ως συμφυόμενες εκδοχές στα πλαίσια ενός νοητού τρίτο, τόσο τεράστια και απόλυτη είναι η αντιφατικότητά τους.

Αυτός που θα κατανοήσει, συμφωνήσει και υιοθετήσει το περιεχόμενο της μελέτης, από ένας ετερόφωτος πολίτης συλλέκτης πληροφοριών -αν είναι- θα μετατραπεί αίφνης σε έναν αυτόφωτο πολίτη με κριτική ικανότητα, δεδομένου ότι θα κατέχει πλέον la causa di tutti causi σχετικώς με τα ελληνικά εσωτερικά κοινωνικοοικονομικά τεκταινόμενα, κατά συνέπειαν και τα πολιτικό-κομματικά. Συνεπώς, με ευκολία θα συλλαμβάνει και θα αποκωδικοποιεί τις ψευτιές ή τις ανοησίες που προσπαθούν να πλασάρουν διάφοροι προβαλλόμενοι ως περισπούδαστοι ειδικοί δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, πολιτικοί, ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί (για τους τελευταίους κανείς εύκολα θα αντιλαμβάνεται ότι ιδέα δεν έχουν από το αντικείμενο που διδάσκουν …) με το ευτυχές αποτέλεσμα να μην μπορεί να συγκρατεί τα γέλια του κάθε φορά που θα διαβάζει άρθρα τους ή θα παρακολουθεί τις τηλεοπτικές αναλύσεις τους.

Παραδείγματος χάριν, όταν κάποιος ακούει από τα χείλη του υπουργού ότι ως αντίδραση στις ακρότητες της Χρυσής Αυγής το υπουργείο ανακάλεσε τις αστυνομικές συνοδείες που παρείχε στους βουλευτές της, αμέσως θα καταλαβαίνει ότι υπουργός, Χρυσή Αυγή και δημοσιογράφος είναι όλοι στο ίδιο κόλπο: όλοι τους ελέγχονται από την ελληνική άρχουσα κάστα και εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία -στα πλαίσια του ιδιότυπου πολέμου μεταξύ γερμανικής κεφαλαιοκρατίας και ελληνικής άρχουσας κάστας- ούτως ώστε να μην υπάρχουν μάρτυρες για τις δράσεις των ταγμάτων εφόδου οι οποίες βεβαίως σκοπεύουν στην αύξηση των ποσοστών του φασισμού στην Ελλάδα ώστε να γίνει αντιπολίτευση την περίοδο διακυβέρνησης του συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΚΑΜΕΝΟΥ, όταν θα έχουν γίνει αποκαΐδια ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, γεγονός που θα προκαλούσε το εκβιαστικό ενδεχόμενο η Ελλάς (διάβαζε άρχουσα κάστα) να βρεθεί ένα βήμα πριν από την έξοδο-αποπομπή-απελευθέρωση … από την Ευρωπαϊκή Ένωση του Δ΄ Ράϊχ και την συνεπαγόμενη οσονούπω διάλυση της ΕΕ.

Όσον αφορά τα περί εμφυλίου πολέμου τύπου αριστεροί vs. φασίστες, μάλλον αποτελούν φαντασιοπληξιακές, τρομολαγνειακές και αποπροσανατολιστικές ανοητοφοβίες της ελληνικής συστημικής ή μη αριστεράς.

Η κάστα, η οποία ευρίσκεται πίσω από τους φασίστες και όντος τους προετοιμάζει, δεν το κάνει για να τους στρέψει κατά της αριστεράς -ο τελευταίος κίνδυνος που θα λογάριαζε η κάστα- αλλά ως επικρεμάμενη απειλή κατά των ευρωπαίων οι οποίοι την πιέζουν αφόρητα για δύο λόγους:

α) για να πληρώσει και αυτή φόρους (απολύτως θεμιτός λόγος για τον λαό)

β) για να δημιουργήσει στην Ελλάδα θεσμικό πλαίσιο φαινομενικώς αστικό, αλλά κατ’ ουσίαν νεοαποικιακού χαρακτήρα (θεμιτό υπό όρους το ένα, casus belli το άλλο για τον λαό).

Η παρούσα μελέτη Ελληνική Κωμωδία αποτελείται από τρία μέρη και θα αναρτάται στο διαδίκτυο με ρυθμό ένα κεφάλαιο ανά εβδομάδα, μέχρι το καλοκαίρι του 2013.

1. Εισαγωγή

Πρώτο Μέρος: Οικονομικοταξική Κόλαση (από 2 έως 20)

Δεύτερο Μέρος: Ταξικοπολιτικό Καθαρτήριο (από 21 έως …)

Τρίτο Μέρος: Ο δέων γενέσθαι Παράδεισος (από … έως …)

Εκεί που οδηγήθηκαν πλέον τα πράγματα από τους δύο εμπολέμους-συμμάχους, την γερμανική αστική τάξη και την ελληνική άρχουσα κάστα, για το ποιός από τους δύο και σε ποιό βαθμό θα κατισχύσει επί του φιλέτου Ελλάς και του λαού της, έχουν εξαντληθεί τα όρια της πολιτικής συνδιαλλαγής του πολιτικού συστήματος της κάστας με τον λαό και πλέον προβλέπεται ότι αυτή θα ασκηθεί με άλλα μέσα, μάλιστα βίαια. Ο ελληνικός λαός δεν θα μπορέσει πλέον να παραμείνει σαν αμνός άπραγος θεατής της καταλεηλάτησης της χώρας του και του καθημερινού κατασφαγιασμού του, αλλά θα περάσει σε μία ενιαία παλλαϊκή μετωπική αντίσταση η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ασύμμετρου μεγέθους απάντηση στην κήρυξη του πλέον δριμέως και σύνθετου, κατακτητικού και άδικου πολέμου, ώστε να τον μετατρέψει από έναν αρχικώς εθνικοαμυντικό πόλεμο επιβίωσης σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο, πρωτίστως κατεναντίον της ελληνικής άρχουσας κάστας και a fortiori των γερμανοφασιστών εισβολέων κατακτητών νέου τύπου.

Ο κατασφαγιασμός μέχρι τρίτης γενεάς, της δωσίλογης ελληνικής άρχουσας κάστας και των εν Ελλάδι ευρισκόμενων συμμάχων της, που δεν ευοδώθηκε εξήντα και πλέον χρόνια πριν εξαιτίας του αγγλοαμερικάνου εισβολέα, οδηγείται ως ανεκπλήρωτη οφειλή τάξεως ιστορικής αναγκαιότητας να υπερεκπληρωθεί σήμερα, αυτήν την φορά όμως έχοντας σημαντικές πιθανότητες να συμπαρασύρει κατ’ αντιστοιχίαν και όλους, τους ευρισκόμενους σε ανάλογη κατάσταση λαούς της Ευρώπης, κι αυτό άσχετα με τους ειδικούς λόγους που επιβαρύνουν, λιγότερο ή περισσότερο, τον καθένα ξεχωριστά, μέσα στο κολαστήριο της παγκόσμιας δομικής κρίσης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Ο Μέγας Έλλην Λαός που μετεμφυλιακά και κυρίως μεταδικτατορικά είχε μεθοδικώς εκφυλιστεί σε ένα άθλιο βαλκανικό λαΐδιον, όπως όλα δείχνουν αρχίζει να εμφανίζει κάποιες ενδείξεις πιθανής αφυπνίσεως.

Μέχρι τώρα ήταν αδύνατον να ξεσηκωθεί ένας λαός που είχε εξωθηθεί σχεδιοποιημένα (από κάστα και ευρωπαίους) σε έναν τρόπο ζωής με επιδοτήσεις, δανεικά και ήσσονα προσπάθεια:

«…

βάλανε υπαλλήλους οι βοσκοί,

με την Τάνια φύγανε για σκι.

 …»

και να πεισθεί ότι έπρεπε να συγκρουστεί με στόχο την εγκαθίδρυση μιας άλλης μορφής κοινωνικής οργάνωσης όπου θα τον περίμενε το αυτονόητο, τουτέστιν, εργασία, προσπάθεια, αναλογική αμοιβή, ανταγωνιστικότητα, αξιοκρατία που θα οδηγούσαν φυσιολογικά στην απρόσκοπτη πρόοδο και οριστική ασφάλεια.

Εξ αιτίας τούτου η ελληνική άρχουσα κάστα αισθανόταν ασφαλής και συνέχιζε το πάρτι της ανενόχλητη.

Δυστυχώς, τα δύο αλληλοσπαρασσόμενα και ταυτοχρόνως αλληλοσυνεργαζόμενα αρπακτικά πλέον δεν φαίνεται να αφήνουν στον ελληνικό λαό κανένα περιθώριο ειμή μόνον της επαράτου καταφυγής στην βία. Συντόμως, και αφού προηγουμένως αφυπνισθεί και σε κάποιο βαθμό συνειδητοποιηθεί, θα τον εξαναγκάσουν να λάβει τα όπλα για να στραφεί αποφασιστικώς κατεναντίον του διπρόσωπου κατοχικού ελληνογερμανικού φασισμού νέου τύπου. Η ευκολία των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας κάστας με την οποία επιβάλουν οικονομικά μέτρα που κατασφαγιάζουν τον λαό, καθώς και οι εντελώς βάρβαρες απαιτήσεις των γερμανών κατακτητών, κάνει κάποιον να σκεφθεί πως αληθώς και εκβιαστικώς επιζητούν μία τέτοια εξέλιξη για την δύσμοιρη αυτήν χώρα, παρά το ότι -εξ όσων δύναται κανείς φαινομενικώς να συνάγει- από καμία άποψη δεν θα τους συνέφερε μία τέτοια όλως επικίνδυνη εξέλιξη.

Ωστόσο, θα μπορούσε η άρχουσα κάστα να προκαλέσει μία ελεγχόμενη ένοπλη εξέγερση του λαού, διότι πιστεύει πως έτσι θα γλυτώσει από τα νύχια της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας, και αμέσως μετά θα δει πως θα απαλλαχτεί -πιθανώς αλά Βάρκιζα- από τον εξεγερμένο λαό που της έκανε την «δουλειά».

Από την άλλη θα μπορούσε και η Γερμανία να εκβιάσει μία εξέγερση, πιστεύοντας πως με τέτοιους αντιπαρατιθέμενους αντιπάλους -ελληνική κάστα και ελληνικόν λαΐδιον- σε εικοσιτέσσερις ώρες θα έχει καθαρίσει με το ζήτημα Ελλάς εισβάλοντας και στρατιωτικώς ως ειρηνοποιός, και κατ’ ακολουθίαν με το ζήτημα των PIGS συνολικώς. Ανάλογα πίστευαν οι Γερμανοί και το 1940 όπως κατά καιρούς και πολλοί άλλοι και οικτρά διαψεύσθηκαν.

Μέχρι στιγμής η μόνη που βλέπει να τυγχάνουν ευόδωσης οι σκοποί της είναι η ελληνική άρχουσα κάστα …, πιθανώς επειδή η Ελλάς διαθέτει την πλέον αρπαχτική, ληστρική, εγκληματική, αδίστακτη και δολοπλόκο … άρχουσα τάξη, πράγμα που μεταξύ άλλων καθιστά τους Έλληνες εν συγκρίσει με τους άλλους Ευρωπαίους κατά πολύ περισσότερο εθνικά υπερήφανους!!!

Τελευταία μάλιστα πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η άρχουσα κάστα προετοιμάζει ευνοϊκές για την ίδια συνθήκες εμφύλιου πολέμου, διχάζοντας τα λαϊκά στρώματα, επιδιώκοντας με την προώθηση νομοσχεδίων τον διαχωρισμό εργαζομένων του ίδιου κλάδου σε προνομιούχους και μη όπως πχ. με αυξήσεις και μειώσεις μισθών ανάμεσα σε εργαζόμενους στη πυροσβεστική-ΕΜΑΚ, και άλλες άνισες και ασύμμετρες οριζόντιες περικοπές, φορολογίες ή απολύσεις.

Άφωνος μένει ο άνθρωπος μπροστά στο -πρωτοείδωτο και συχνά επαναλαμβανόμενο- μοναδικής ελληνικής αποκλειστικότητας  φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία: ο εξαρτημένος ταυτόχρονα από δύο αντιμαχόμενα αφεντικά, να γίνεται γεφυροποιός ανάμεσα τους, και τιθέμενος αφανώς επικεφαλής συντονιστής τους,  να τους υπαγορεύει συμβόλαια που τους υποχρεώνουν να κάνουν όλη τη δική του δουλειά, μέχρι τελικής παράδοσης της εργολαβίας, μάλιστα να είναι τόσο ευχαριστημένοι με αυτό που να νοιώθουν από πάνω και υποχρεωμένοι.

Λαμπρό παράδειγμα η διάσωση των νάζι αρχιεγκληματιών της Κρήτης από τους εγγλέζους νικητές εχθρούς τους και νέους ελέω ελληνικής κάστας κατακτητές της χώρας, μετά από οχτώ μήνες και αφού ολοκλήρωσαν την εργολαβία στους άγγλους -εργολήπτες της λοιπής χώρας- και την κάστα, ώστε να μην βρεθούν οι αντάρτες της αντίστασης αυτοδίκαιη εξουσία στο νησί. Ιδού η τέχνη του να γίνεται ο δούλος αφέντης των διαδοχικών αφεντάδων του και μάλιστα ταυτόχρονα, με τον έναν -νυν- κατακτητή να βοηθάει τον άλλον -πρώην- και οι δυο μαζί την κάστα.

Χαίρε, ω χαίρε Κώστα Μητσοτάκη ...

Κάποια στιγμή, λοιπόν, είναι πιθανόν για τον λαό συνολικώς και κάθε έλληνα πολίτη χωριστά, το ακόλουθο ενδεχόμενο -συγκρινόμενο με την κατάσταση της ες αεί κατοχής και αφαίμαξης που του έχει επιβληθεί- να αποβεί η προσφορότερη και ταυτόχρονα η φθηνότερη δυνατή λύση του προβλήματός του.

Μέχρι στιγμής υπάρχουν τρεις χιλιάδες αυτόχειρες θύματα των αλλεπάλληλων μνημονίων μεταξύ των οποίων και ο προσκείμενος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνταξιούχος γέρων φαρμακοποιός που μάλιστα αυτοπυροβολήθηκε. Τί θα γινόταν αν καθένας από αυτούς -ιδιαιτέρως μάλιστα αν διέθετε και τον ανάλογο οπλισμό- αποφάσιζε πριν αυτοχειριασθεί ή αντί να αυτοχειριασθεί να πάρει μερικούς μαζί του;

Και αν ο κάθε Έλλην που πλήττεται από τα μέτρα σε βαθμό που να απειλείται ακόμη και αυτή η βιολογική ύπαρξη των τέκνων του οδηγηθεί στην σκέψη ότι εφόσον ένα καλάζνικοφ με ικανά πυρομαχικά (επισήμως κυκλοφορούν πάνω από 600 χιλιάδες, ανεπισήμως πωλούνται και στα περίπτερα …) κοστίζει στην «μαύρη» ασυγκρίτως φθηνότερα από έναν από τους φόρους, χαράτσια, τέλη, συνεισφορές, κρατήσεις, πρόστιμα, προσαυξήσεις, περικοπές,  … που κάθε μέρα καταιγιστικώς του επιβάλλουν, και αποφασίσει να το αποκτήσει, παύοντας ταυτόχρονα να πληρώνει, και ως νέος Λεωνίδας πει:

«Μολών λαβέ!»;

Άλλωστε, όλα αυτά θα τα πληρώνει συνεχώς αυξητικώς και αδιαλείπτως ΩΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ενώ το έξοδο για το καλάζνικοφ θα το υποστεί μία μόνον φορά, όσες και αν θελήσει να το χρησιμοποιήσει!

Η χώρα έφτασε στο σημείο όπου το κόστος μιας επανάστασης ή έστω εξέγερσης είναι κατά πολύ φθηνότερο για τον λαό από την κυβερνητική φορολογία. Και στην ιστορική νομοτέλεια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κατισχύει παρά ο απαραβίαστος κοινωνικός νόμος της οικονομίας δυνάμεων … Ήδη έχει διαρραγεί η κοινωνική συνοχή και τείνει να εξαφανιστεί όχι μόνον η όποια κοινωνική αλλά και η ίδια η εθνική συναίνεση. Μόνον μία ελάχιστη κεκτημένη κεντρομόλος δύναμη «συγκρατεί» τις δύο πλευρές, κάστα και λαό, και τούτο διότι μέχρι στιγμής το λαΐδιον ακόμη πιστεύει στην προπαγάνδα της κάστας ότι οι γερμανοί ευθύνονται για το κατάντημά του …

Όπως είπε και ο Αριστοτέλης Ωνάσης που δια βίου ανεβοκατέβηκε όλα τα σκαλιά της κοινωνικής κλίμακας:

«Θα ρθεί μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κόλαση …»

Δεν χρειάζεται κάποιος να διαθέτει ιδιαίτερη φαντασία για να εικάσει πως, αν ο ελληνικός λαός αφυπνιστεί (πάντοτε ένα τεράστιο ερώτημα) και, αν επιλέξει την καταφυγή στην ένοπλη βία για να προστατεύσει τα στοιχειώδη του βίου του (αν και συνήθως αρέσκεται εις το να τον βιάζουν) τότε αυτή η καταφυγή θα εξελιχθεί ως ο πόλεμος όλων των πολέμων, ως ο πόλεμος υπάρξεως του Ελληνικού Έθνους ο οποίος τίποτε δεν θα έχει να ζηλέψει από τον τρωικό, τους μηδικούς, τον πελοποννησιακό, …, του 1821, τον μικρασιατικό, τον ελληνοϊταλικό και ελληνογερμανικό, τον ελληνοαγγλικό και ελληνοαμερικάνικο και που η δυνατότητα ευρωπαϊκής επέκτασής του εγκλείει την δυνατότητα μετατροπής του σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αν η εξουσία δεν επανέλθει βιαίως στα εθνικά κράτη, απαλλοτριώνοντας υπέρ αυτών όλα τα χρηματοπιστωτικά-τοκογλυφικά-κατακτητικά ιδρύματα της Ευρώπης.

Αποτελεί πράγματι η Ελλάς έναν μονίμως ασθενή κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλύσου, εξ αιτίας αφ ενός της γεωγραφικής της θέσης και αφ ετέρου της ανυπαρξίας ιστορικώς συνεκτικής εθνικής αστικής τάξης που να διεκδικεί τον ενιαίο ιστορικό της χώρο … και που αντ’ αυτής κατέχεται από την παρούσα άρχουσα τάξη με επικεφαλής την περί ής ο λόγος άρχουσα κάστα.

Ωστόσο, ο Ελληνικός Λαός παίρνοντας όλα τα κατάλληλα διδάγματα από την σύνολη πείρα του περί του τί εστί ελληνική άρχουσα τάξη, μπορεί να την εκτοπίσει και να κρατήσει απελευθερωμένος όλα τα οφέλη για τον εαυτόν του ες αεί.

Η ελληνική άρχουσα κάστα για το οικονομικό της συμφέρον εκβιάζει την ανθρωπότητα με παγκόσμιο πόλεμο. Ο ελληνικός λαός που ανατρέποντάς την θα έχει κερδίσει τα πάντα, αν δεχτεί στη συνέχεια -χωρίς δική του ευθύνη και υπαιτιότητα- συνδυασμένες επιθέσεις με κίνδυνο να χάσει ό,τι μόλις απέκτησε, γιατί να μην κάνει το ίδιο, προκείμενης σε αντίθετη περίπτωση της απώλειας των κατακτήσεών του και της εκ νέου υποταγής του;

Πάντοτε υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος της ήττας.

Οι καταπιεσμένες τάξεις οραματίζονται έναν κόσμο ίδιο για όλους και έτσι στη βάση του αξιώματος «πριν απ’ όλα είμαστε όλοι το ίδιο άνθρωποι» η κινητήρια δύναμη που τις ωθεί στην διεκδίκηση μιας «ανθρώπινης» ίδιας για όλους ζωής δεν είναι κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς το ταξικό μίσος αλλά μία γενική και αόριστη επιθυμία επίτευξης «ισότητας» και συνεργατισμού μεταξύ των ανθρώπων, ξεχνώντας συνήθως να προσπορίσει σε αυτούς τους αφηρημένους ανθρώπους τους πολύ συγκεκριμένους ταξικούς τους προσδιορισμούς, που αποκαλύπτουν την εγκληματική κοινωνική φύση ορισμένων από αυτούς. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και ο αντιδραστικός ρόλος που παίζει το γερασμένο και αναντίστοιχο εξαπαρχής προς το οικονομικό θεμέλιο της κοινωνίας, πνευματικό της εποικοδόμημα: αντιδραστική παιδεία, αντιδραστική τέχνη, αντιδραστικός αθλητισμός, εξ ορισμού αντιδραστική θρησκεία, … όπου το «αντιδραστικό» συμπεριλαμβάνει και την υποστήριξη ή έστω αποδοχή του εγνωσμένως αποδεδειγμένου καταφανούς ψεύδους τάξεως απάτης.

Δεν είμαστε λοιπόν «όλοι το ίδιο πριν από όλα άνθρωποι» όταν ό,τι ανθρώπινο μας αφορά διαμεσολαβείται από μία κοινωνία διαιρεμένη σε αντιθετικές τάξεις, και εκφράζεται αντίστοιχα από την κάθε μία, σε αντίρροπη κατεύθυνση ως προς την άλλη.

Αντίστοιχα με τις καταπιεσμένες-εκμεταλλευόμενες τάξεις, και με το ίδιο σκεπτικό, οι όποιες ιστορικώς πρωτοεμφανιζόμενες κοινωνικές και πολιτικές εκφράσεις-συσσωματώσεις τους, δεν δημιουργούσαν κατ’ αρχάς παρά πνευματικά ποίμνια επιθυμούντα να συμβιώσουν σε κατάσταση ισότητας με αγέλες λύκων, και πάνω στην προσπάθεια να πείσουν εμπράκτως τους λύκους να φερθούν «ανθρώπινα» -δηλαδή στην συγκεκριμένη περίπτωση προβατίσια- και ακριβώς γι αυτό, επήλθαν και οι ατελείωτες ήττες των καταπιεσμένων τάξεων.

Η φυσική στάση του καταπιεζομένου είναι η άμυνα και αυτός που η δεδομένη κοινωνική του θέση τον καθιστά αμυνόμενο, διατηρεί, ακόμη και σε περίπτωση εμπόλεμης σύρραξης, κατά πολύ ηπιότερη στάση από εκείνον που επιζητά δικαιώματα κοινωνικής κυριαρχίας και κατάκτησης.

Σπάνια και μόνον κατ' εξαίρεσιν σε όλη την γνωστή ιστορία έφτασαν οι εμφύλιες διαμάχες στο εμπόλεμο στάδιο με την πρωτοβουλία των εκμεταλλευόμενων τάξεων.

Συνήθως οι καταπιεζόμενοι ξεκινούν τις διεκδικήσεις τους με παρακλήσεις, για να προχωρήσουν αμέσως μετά σε επίκληση των ανθρωπιστικών συναισθημάτων των εκμεταλλευτών τους, και κατόπιν σε ανέλπιδες και αταξικές εκκλήσεις στην λογική, για να φτάσουν πολύ αργότερα, σε άσκηση κοινωνικής υφής πιέσεων -όπου και αρχίζει η άσκηση βίας από μέρους όμως των κυρίαρχων- και τέλος σε απελπισμένες απειλές αρχικώς αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα. Και  μόνον όταν κανένα από όλα τούτα τα διαβήματα δεν επιφέρει το παραμικρό αποτέλεσμα, και μόνον τότε, αρκούντως τσαλαπατημένος πια, αρχίζει ο καταπιεσμένος να σκέφτεται την καταφυγή στην βία. Αλλά ακόμα και όταν η όποια μορφή ήπιας βίας εξαντληθεί και δεν του απομείνει -δεν του αφήσουν σχεδιοποιημένα ή μη- άλλη διέξοδο παρά την καταφυγή στα όπλα, τότε προχωρεί, τουλάχιστον αρχικά, αντιλαμβανόμενος την ένοπλη σύγκρουση ως απευκταία αλλά αναγκαία έσχατη και ακραία μορφή πίεσης και απειλής, αντίθετα προς τον εκμεταλλευτή που διεξάγει εξαπαρχής τους όποιους κοινωνικούς αγώνες και κυρίως τους εμφύλιους πολέμους με το πρόταγμα: «η ζωή σου ο θάνατος μου και ο θάνατος σου η ζωή μου».

Δεν υπάρχει άνθρωπος ως ανθρώπινο ον και με αυτοσυνείδηση ανθρώπου έξω από την ανθρώπινη κοινωνία. Η όποια μορφή ατομικής συνείδησης δεν είναι στην ουσιώδη πραγματικότητά της άλλο από  κοινωνική συνείδηση που εξατομικεύθηκε. Οι εκάστοτε άρχουσες τάξεις και τα επιμέρους ξεχωριστά μέλη τους, ικανοποιημένα μόνον με αυτήν την κοινωνική τους θέση και εξαρτώντας την συνέχιση της ύπαρξής τους με την διατήρηση αυτής της θέσης, ταυτίζουν την φυσική τους ύπαρξη με τον σκληρό πυρήνα του κοινωνικού τους είναι, την ταξική τους υπόσταση. Διότι, μόνον ο ικανοποιημένος από την κοινωνική του ζωή μπορεί να θεωρήσει αυτήν την ζωή -που προκύπτει από αντικειμενική υλική κοινωνική θέση- ως φυσιολογική κατάσταση, και συνεπώς η απώλειά της όπως και των προνομίων που συνάδουν με αυτήν κατέχει στο σκεπτικό του θέση παραπλήσια και σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτόσημη με αυτήν του φυσικού θανάτου.

Σχεδόν πάντοτε η καταπιέστρια τάξη φροντίζει να χυθεί το πρώτο αίμα από την άλλη πλευρά για να τρομοκρατήσει και αποθαρρύνει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις -που η αντίδραση παραίτησης και αυτοεγκατάλειψης στο έλεος του αφέντη, όπως και η αντίθετη, της επίμονης και λυσσασμένης δίψας για το αίμα των καταπιεστών, είναι η καθορίζουσα ένδειξη του βαθμού ωρίμανσης της συνείδησής τους και ταυτοχρόνως το μέτρο δυνατοτήτων απελευθέρωσης τους- και προβαίνει η καταπιέστρια τάξη σε αυτήν την πράξη πολύ πριν ωριμάσει η ιδέα της εξέγερσης στην κοινωνία και αμέσως μόλις αρχίσει να υποψιάζεται διαισθητικά ότι αυτά που ΘΑ απαιτήσει οδηγούν στην ωρίμανση μιας τέτοιας ιδέας. Αυτήν την διαδικασία ωρίμανσης ανάμεσα στην παραίτηση και την εμμονή ονομάζω νομοτελή αντίφαση της Αρχής (νόμου) του πρώτου αίματος, που συντίθεται και αναλύεται σε δύο αντιθέσεις, τις εξής: 

α) αυτός που ζει σε συνθήκες που η συνέχιση τους τον οδηγεί μεταξύ άλλων και σε βιολογικό αφανισμό οπότε για λόγους επιβίωσης και στη βάση του ένστικτου αυτοσυντήρησης πρέπει κατά τον φυσικό νόμο να επιτεθεί πρώτος με το μόνο άμεσο υλικό τρόπο που μπορεί, δεν είναι αυτός που επιτίθεται ενάντια στους θεματοφυλακές των συνθηκών αυτών, αντιθέτως,

β) αυτός που δεν αντιμετωπίζει επιβιοτικό πρόβλημα και η ζωή του ολοένα βελτιώνεται από τις συνθήκες δυστυχίας και αφανισμού των άλλων  -και που ο ίδιος είναι βασικός τους συντελεστής- και δεν του χρειάζεται να επιτεθεί άμεσα, διότι μπορεί να παραχωρήσει μέρος όχι των όσων χρησιμοποιεί για να διάγει πλουσιοπάροχα αλλά μόνον μέρος του πέραν αυτού πλεονάσματος, είναι αυτός που επιτίθεται πρώτος άμεσα και υλικότατα, ξοδεύοντας μάλιστα συχνά περισσότερα γι αυτήν την επίθεση από όσα θα ξόδευε για να μην αφανίζεται ολοσχερώς και εν κοινωνική ειρήνη, αυτός στον οποίο επιτέθηκε -η ταξικότης της κοινωνίας γίνεται τοξικό δηλητήριο ενάντια στην ζωική ανθρώπινη φύση.

Ο τρόπος επίλυσης αυτής της αντίφασης είναι καθοριστικός για την έκβαση του αγώνα, ειδικώς μάλιστα αν δημιουργηθούν προϋποθέσεις αντιστροφής της φοράς κίνησης της αντίφασης και εμφανιστεί η καταπιεσμένη τάξη -όπως συμβαίνει κατά φύσιν- ως πρώτος αδιάλλακτος απο-φασιστικά επιτιθέμενος και εφαρμόσει την παραπάνω Αρχή αιφνιδιαστικώς και σε μαζική κλίμακα, αρχικώς ενάντια στα μαντρόσκυλα των καταπιεστών του και προχωρώντας γοργά προς τους ίδιους και το οικογενειακό τους περιβάλλον. Αυτή η πρακτική συνιστά ταξική τρομοκρατία ουδεμία σχέση έχουσα με την ονομασθείσα ατομική και μάλλον θα εξασφαλίσει σε περίπτωση εφαρμογής της τον εξαρχής προκαθορισμό της έκβασης του αγώνα ως τελικής και οριστικής νίκης και σε ποσοστό τάξεως βεβαιότητας. Και οι ηλίθιοι περί γενικού καλού και γενικού δικαίου τυρβάζοντες, που αδυνατούν να ανυψωθούν από την γνώση των πολυπληθών παρόμοιων περιστατικών ως την οπτική αυτής ακριβώς της Αρχής, δεν πρόκειται ποτέ να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει η κυριαρχία μιας άρχουσας τάξης τόσο γι αυτούς όσο και κυρίως για την ίδια που ξέρει να κάνει την δουλειά της πολύ καλύτερα από τον κάθε χριστιανογενή φιλάνθρωπο ηθικολόγο αριστερό βλάκα ...

Έτσι συνέβη και κατά τη διάρκεια συγγραφής του παρόντος με την εν ψυχρώ δολοφονία καμιά πενηνταριά εργατών ορυχείου στην Νότιο Αφρική για να αποδειχθεί ακόμα μία φορά το αληθές του λόγου περί του ποιοί σχεδόν πάντα πυροβολούν πρώτοι και ακόμα πως ο καπιταλισμός είτε με λευκούς είτε με μαύρους στην εξουσία είναι ο ίδιος με επιπλέον λάμπρη απόδειξη τον κύριο Ομπάμα ...

Συνήθως ο από την κοινωνική ταξική του φύση καταπιεσμένος είναι συνηθισμένος στις σχέσεις κυριαρχίας που υπεβλήθη δια βίου. Έχει παρατηρηθεί στην διάρκεια εμφύλιων πολέμων οι καταπιεσμένοι να φέρονται στα αιχμαλωτισμένα πρώην αφεντικά με τον προσήκοντα σεβασμό που οφείλει ο φύσει δούλος στον φύσει αφέντη του. Έξις δευτέρα φύσις ...

[Αλλά και εν καιρώ ειρήνης, όσο το κοίταγμα του υφισταμένου παραμένει πλάγιο και φευγαλέο, υποδηλώνει φόβο μήπως και κοιτάξει τον προϊστάμενο περισσότερο από όσο πρέπει, κάτι που ο τελευταίος δεν θα το επέτρεπε, αν σεβόταν την θέση του. Όταν το βλέμμα του υφισταμένου προς τον προϊστάμενο αρχίζει να γίνεται σίγουρο τότε αυτό σημαίνει παραχώρηση ή αθόρυβη οικειοποίηση εξουσίας. Μάλιστα, όταν φθάνει να κοιτάζει απροκάλυπτα και αδιάκριτα τον προϊστάμενό του, τότε πια σημαίνει ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του ως έναν τυχαίο υφιστάμενο, αλλά ως τον Υφιστάμενο. Ένας τέτοιος Υφιστάμενος θα πρέπει να θεωρείται ότι έχει αυτονομηθεί και αν δεν ανακληθεί στο θεσμικό του κοίταγμα τότε αρχίζει να αισθάνεται κάτι σαν ελεύθερος Υφιστάμενος και σχεδόν ίσος με τον προϊστάμενό του. Αν και αυτό το αποδεχθεί ο προϊστάμενος τότε ο Υφιστάμενος γίνεται ένας libertinus, δηλαδή απελεύθερος, ποτέ όμως ένας liberum, δηλαδή ελεύθερος. Διότι κάθε libertinus διατηρεί στα βάθη του ψυχισμού του, όσο και αν προσπαθεί να το αποδιώκει, την αλγεινή μνήμη της ματιάς του ως απλού υφισταμένου. Η εξέλιξη αυτή εντέλει θα οδηγήσει τον αρχικό υφιστάμενο να γίνει ένας εθελοϋφιστάμενος ή ένας εθελόδουλος που είναι και το ανώτατο στάδιο εξέλιξης ενός φιλόδοξου υφισταμένου, μα πάντα ανάγλυφα στο δάκρυ του θα γράφει: «cur non liberum?».]

Παραδείγματος χάριν, αν ο Σιάντος από μόνος του είτε και κάνα δυο ακόμη μαζί του ήταν προδότες, τότε τι έκαναν όλοι οι υπόλοιποι ... Είναι πολύ απλό. Μόλις είδαν τα παλιά αφεντικά λύθηκαν πάνω στα γόνατα τους ως παλιά δουλικά και τους επέστρεψαν αυτό που πίστευαν πως κατά φύσιν ανήκει στους τυράννους τους:  την εξουσία και κάθε δικαίωμα που απορρέει από τη διαχείριση της ...

Διότι και οι ίδιοι οι δούλοι πιστεύουν ότι κατά βάσιν ο αφέντης έχει δίκιο, διαφορετικά η κάθε μέρα θα ξεπετούσε αραδαριά τους Σπάρτακους κι άντε τότε να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα ...

Και όποιος σε εμφύλια διαμάχη παίρνει τα όπλα αποκλειστικώς για να πιέσει και να απειλήσει για κατιτίς καλύτερο, πιο υποφερτό -και όχι για να τα πάρει ΟΛΑ δικά του, μαζί με τα κεφάλια των πρώην κατεχόντων- είθισται να χάνει από αυτόν που τα βγάζει απλά και μόνον για να επιβάλλει πάση θυσία και χωρίς κανένα δισταγμό τις δικές του επιλογές -να τα κρατήσει όλα και να πάρει και τα κεφάλια όσων θαρρετά διεκδίκησαν μέρος τους- και σκοτώνει γι αυτό χωρίς καν να το σκεφτεί. Και αν το δει κανείς από τη μεριά του πολύ καλά κάνει. Όσον αφορά τους κοινωνικούς παπάδες που προπαγανδίζουν και ασχολούνται με την εξημέρωση τέτοιων θηρίων, δεν είναι παρά μασκαρεμένοι λύκοι που προετοιμάζουν τα ανθρώπινα κοπάδια να κατασπαραχτούν αδιαμαρτύρητα από τους ίδιους και τους ομοειδείς τους.

Όποιος έχει συνηθίσει να ζει από την δική του εργασία δεν μπορεί να κατανοήσει την αστείρευτη δύναμη επιθετικότητας αυτού που από την κοινωνική του φύση δεν μπορεί να ζήσει διαφορετικά παρά μόνον από την δουλειά αυτών που θα υποδουλώσει.

Είναι αυτή η αστείρευτη δύναμη επιθετικότητας που δημιουργεί την αβυσσαλέα απόσταση ακατανοησίας που χωρίζει τους λαούς από τις άρχουσες τάξεις τους η οποία καταθρυμματίζει όλη την λογική δομή των κοινωνιών και δεν επιτρέπει άλλον τρόπο διευθέτησης της συνύπαρξής τους από αυτόν της εντέλει καταφυγής στην ωμή βία έως πλήρους καθυποτάξεως και στις επαναστάσεις έως πλήρους εξοντώσεως.

Έκπληκτος ο Άραβας χρονικογράφος-ιστορικός της εποχής αναφέρεται στην αδυναμία του λαού του να σταματήσει τους λυσσασμένους άρπαγες σταυροφόρους.

Μοναδική απαρχής εξαίρεση στην ιστορία των καταπιεσμένων τάξεων οι μπολσεβίκοι των Λένιν και Στάλιν οι οποίοι σεβόμενοι τους νόμους που διέπουν την κίνηση της κοινωνίας, διαχειριζόμενοι ορθολογικώς και προσανατολίζοντας επιδέξια το αυθόρμητο ταξικό μίσος προς την κατεύθυνση μεταστοιχείωσης του σε συνειδητό, σημείωσαν αλλεπάλληλες νίκες.

Θα πρέπει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και κυρίως οι έλληνες δοσίλογοι και οι γερμανοί κατακτητές που έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και είναι αυτοί που θα προκαλέσουν το πρώτο αίμα, να αναλογιστούν καλά πως άπαξ και αρχίσει το λουτρό αίματος θα ματώσουν όλοι -νικητές και νικημένοι- και η ποσότης αίματος που θα χυθεί κατά την διάρκεια ενός τέτοιου πολέμου θα εξαρτηθεί κυρίως από την αποφασιστικότητα με την οποία θα δράσουν οι επαναστατικές δυνάμεις, από την στάση που θα λάβει η ηγεσία των ένοπλων δυνάμεων της χώρας, καθώς και έν τινί βαθμώ, όχι αμελητέο, από την έκταση και ένταση του φιλειρηνικού-φιλελληνικού κινήματος που θα ξεσπάσει στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο.

Αν η αποφασιστικότητα των επαναστατικών δυνάμεων εκφραστεί ενιαίως, παλλαϊκώς και μετωπικώς, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι τα πάντα θα συντελεστούν ακαριαίως, τότε θα είναι σαν ο τόπος να άλλαξε κυβέρνηση, χωρίς ούτε ένας φαντάρος να βγει από την μονάδα του, εκτός αυτών που θα συμμετέχουν στην επανάσταση αυτοβούλως και θα αριθμούν σε δεκάδες χιλιάδες.

Αν αρχίσουν οι παλινωδίες, με πιθανότερους διασαλευτές της λαϊκής ενότητας τους υπερεπαναστάτες αριστερούς που θα θελήσουν αύριο να κάνουν κομμουνισμό και τα λουλούδια του αντιεξουσιαστικού χώρου που θα θελήσουν αύριο να εγκαθιδρύσουν την αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία (αν φυσικά αμφότεροι καταλαβαίνουν τί είναι αυτά που πρεσβεύουν …) τότε ναι μεν, δυστυχώς γι αυτούς, ο επαναστατημένος λαός που διακαίεται για να περισώσει την πατρίδα του θα τους απομονώσει με τον γνωστό από την ιστορία τρόπο, αλλά όχι πριν προκαλέσουν αρκετή ζημία στις επαναστατικές δυνάμεις, ενδυναμώνοντας το στρατόπεδο της αντεπανάστασης με τις συνήθως ασυλλόγιστες (εσκεμμένες;) δράσεις τους …

Είναι βέβαιο ότι αν δοθεί χρόνος στον στρατό αυτός θα επέμβει και αν η στρατιωτική ηγεσία συστρατευθεί με τον λαό και το επαναστατημένο μέρος της μεσαίας τάξης που θα τον ακολουθήσει, τότε πάλι δεν θα ανοίξει ρουθούνι και η χώρα απελευθερωμένη πια θα τεθεί σε τροχιά ειρήνης και ευημερίας από την επόμενη κιόλας ημέρα.

Αν αντιθέτως, η στρατιωτική ηγεσία συσστρατευθεί με την άρχουσα κάστα όπως έπραττε μέχρι σήμερα στην ελληνική ιστορία (με μόνη εξαίρεση την επανάσταση του 1909 οπότε και προδόθηκε από τον συμβιβασμένο εκπρόσωπο των προσφάτως απελευθερωμένων ανερχόμενων νεοαστών, αγγλόδουλο Βενιζέλο, που αρνήθηκε να την φτάσει μέχρι το τέλος της) καθώς ενδεχομένως και με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις εισβολής ταχείας επέμβασης, τότε τα πράγματα θα περιπλεχθούν, διότι:

ένα μέρος του στρατού θα παραμείνει πιστό στην προδοτική προς τον λαό στρατιωτική ηγεσία συνεργατών της άρχουσας κάστας και των ξένων εισβολέων, ενώ το μεγάλο μέρος θα συσστρατευθεί με τις επαναστατημένες λαϊκές και μεσοαστικές δυνάμεις με αποτέλεσμα έναν νέο πόλεμο για την πατρίδα συνδυασμένο με τον ήδη διεξαγόμενο εμφύλιο, και που αυτήν την φορά δεν θα διαρκέσει μόνον Δέκα Ημέρες που θα Συγκλονίσουν τον Κόσμο, διότι ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων προοιωνίζει μια ευρύτατη επέκτασή του …

Φυσικά, αν πραγματοποιηθεί αυτή η τελευταία και απευκταία εκδοχή, τότε παράλληλα με τον κατασφαγιασμό:

1) όλης της άρχουσας κάστας μέχρι τρίτης γενεάς (αφού και τα δισέγγονα των δοσιλόγων όπως λέει ο λαός πάλι δοσίλογοι γίνονται),

2) της προδοτικής στρατιωτικής ηγεσίας που θα συνταχθεί με την άρχουσα κάστα και τους ξένους εισβολείς συμμάχους της,

3) των εισβολέων ευρωπαϊκών δυνάμεων ταχείας επέμβασης,

4) παντός τινός, ανθρώπου ή πράγματος που θα θυμίζει αυτήν την Γερμανία ή αυτούς τους γερμανούς του Δ΄ Ράιχ και θα ευρίσκεται εντός της εμβέλειας των ελλήνων επαναστατών ανά την υφήλιο,

θα υπάρξουν επίσης και κάποιες λίγες απώλειες από την πλευρά της επανάστασης, το τίμημα για την απόκτηση της ελευθερίας που θα πληρώσει ίσως για τελευταία φορά στην ιστορία του ο Έλλην λαός.

Είναι πιθανόν η στρατιωτική ηγεσία να έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος, και αυτήν την φορά να επιλέξει την ορθή στάση για τον λαό που την πληρώνει και του οποίου είναι τέκνα, αν και κατά τον γέρο Χέγκελ:

«Ένα πράγμα διδάσκει η Ιστορία, ότι ουδείς διδάσκεται από αυτήν.»

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα της επανάστασης θα είναι η Συντακτική Συνέλευση που θα ψηφίσει το νέο σύνταγμα της Ελεύθερης Ελλάδας.

Στο σημερινό έγκλημα που διαπράττουν οι γερμανοί, όχι μόνον η κεφαλαιοκρατία τους αλλά και ο ίδιος ο γερμανικός λαός, εις βάρος του Έλληνος λαού και όχι εις βάρος της αντιμαχόμενης-συνεργαζόμενης κάστας, δεν θα πρέπει μόνον να αθροιστούν τα μύρια όσα εγκλήματα που οι ίδιοι διέπραξαν εις βάρος του σε όλη την διάρκεια του 20^ου αιώνα, αλλά και τα βάσανα που υπέφεραν οι Έλληνες εξαιτίας των γερμανών το λιγότερο από την εποχή των Γότθων του Αλάριχου.

Ας μας αναφέρουν ένα δεινό που έπαθαν οι γερμανοί από τον Έλληνα λαό!

Ούτε ένα!

Μόνον ευεργεσίες έτυχαν και άπειρες προσφορές κάθε είδους!

Είναι απολύτως λογικό λοιπόν, στα πλαίσια του νέου συντάγματος που θα ψηφίσουν οι Έλληνες να συμπεριληφθεί και η απαγόρευση για όλη την διάρκεια της μελλοντικής Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους οποιαδήποτε σχέση, οποιουδήποτε είδους με το γερμανικό κράτος ή ακόμη με τους γερμανούς πολίτες που δεν το αποκηρύσσουν δημοσίως.

Εδώ αξίζει να γίνει (μέρες μνήμης του 1922 που είναι …) μια παρέκβαση για να διασαφηνιστεί η σκοτεινή όψη του προ ολίγου αναφερθέντος εθνάρχου ο οποίος από εκπρόσωπος των αγγλόδουλων ανερχόμενων νεοαστών κατέληξε βαθμιαίως να γίνει και πιστός και δεινότατος υπηρέτης των αντεθνικών συμφερόντων της ελληνικής άρχουσας κάστας και μάλιστα ο ιστορικώς πιο μασκαρεμένος.

Θα καταδειχθεί έτσι ότι η ξενοδουλεία εδώ συμβαδίζει, όχι μόνον με την απλή αδυναμία επανάκτησης και την συνεπαγόμενη απώλεια των όποιων υπό διεκδίκηση τιθέμενων τμημάτων του εθνικού ενιαίου ιστορικού χώρου, αλλά και με την συνειδητή εθνοπροδοτική επιδίωξη που πηγάζει από την κοινωνική φύση της άρχουσας κάστας για την μη διεύρυνση της εθνικής αγοράς -εντατικώς και εκτατικώς- ώστε να μην φτάσει ποτέ σε οριακό μέγεθος που εξαναγκαστικώς θα οδηγήσει στην ελεύθερη και μη ελεγχόμενη από την ίδια ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. Και τούτο, ακριβώς διότι ο περιορισμός σε ασφυκτικό κλοιό της εσωτερικής εθνικής αγοράς είναι η θεμελιακή υλική προϋπόθεση και ο εκ των ων ουκ άνευ όρος για την διατήρηση όχι απλώς και μόνον της κυριαρχίας της επί του έθνους, αλλά και για την διαρκή ανάπλαση και βελτίωση των προϋποθέσεων ύπαρξης και διαιώνισής της.

Η ξενοδουλεία είναι ένα υπαρξιακό χαρακτηριστικό της κάστας το οποίο επεβλήθη ιστορικώς εξαπαρχής επί της εμβρυακής κάστας και την οποία η ίδια μετέτρεψε σε εργαλείο υποστήριξης των θέσεών της και αύξησης του μεγέθους της.

Η βαρύνουσα κατίσχυση της ξενοδουλείας αποκλείει την δυνατότητα ανάπτυξης αυτόνομου αστισμού. Η ξενοδουλεία αφομοιώνει συνοργανοποιώντας τον όποιο ανερχόμενο μεγαλοαστισμό με σκοπό να τον καταστήσει εντέλει ένα συντεχνιακό λειτουργικό στρώμα του κορμού της κάστας πέριξ της οποίας συσσωματώνεται η σύνολη άρχουσα τάξη.

Η όποια άνοδος του μεγαλοαστισμού θεμελιώθηκε στην αναγκαία από αρχής ανόδου, και συνδετική με την κάστα ξενοδουλεία του, που τον συνέχει κοινωνικά στη διεθνική κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση, ως οικονομικά απαιτητό συμπληρωματικό εξάρτημα της συνδυασμένης οικονομικής αλληλοσυμπληρωματικότητας με τους αναπτυγμένους μητροπολιτικούς ιμπεριαλιστικούς καπιταλισμούς και συνεπώς ως συντελεστή συνεκτικής ανισομετρίας, ουδεμία ομοιότητα ενέχοντα με αυτόνομα αναπτυσσόμενη κοινωνική οντότητα, προκύπτουσα από συνδέσεις αυτοδύναμων κοινωνικοοικονομικών διεργασιών που συμβάλλει στην αυτοτελή ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς.

Αυτή η δομή και σύνθεση μιας άρχουσας τάξης, της σύγχρονης εποχής, συντείνει σε μια οικονομία που πρέπει να συμπιέζεται διαρκώς για να μπορεί να διατηρηθεί η δεδομένη μορφή ταξικής κυριαρχίας, γεγονός που έχει ως πολύ φυσικό επακόλουθο το να οδηγείται και καθοδηγείται σε αλλεπάλληλες κοινωνικές καταρρεύσεις.

Από εδώ εξάγονται και οι εκλεκτικές συγγένειες της κάστας με την σοβιετική νομενκλατούρα και η ανεξήγητη συμπάθειά της προς αυτήν, συγγένειες οι οποίες αν και προερχόμενες από διαφορετικές κοινωνικές διεργασίες διαρθρώνονται σε παρόμοια δομή, όπου παραδείγματος χάριν, στους σοβιετικούς η κληρονομικότητα αφορά σε άτυπα δικαιωματική θέση και όχι ακριβώς την ίδια στην ιεραρχία της σοβιετικής κάστας, κάτι που στην ελληνική περίπτωση εξαιρεί τα ανώτατα και κάποια από τα ανώτερα τμήματα της κάστας τα μέλη των οποίων κληρονομούν επακριβώς την αυτή θέση του προγόνου τους, συνήθως άμεσα, αλλά ενίοτε και στην επόμενη ή μεθεπόμενη γενεά.

Το μόνο μισητό που βρίσκει μέχρι και την κατάρρευση του 1989-1991 η ελληνική κάστα -που αναπαράγεται το ίδιο πάντα με τους «δικούς μας ανθρώπους»- στην σοβιετική νομενκλατούρα είναι το κομμουνιστικό της παρελθόν. Εξ αυτού προκύπτει και ο κυριαρχών αντικομουνιστικός χαρακτήρας της λαϊκής δεξιάς, που εμφανίζεται μεταπολεμικά με την συνύπαρξη πρώην εαμικών με ακροδεξιά ως παλαιοφασιστικά στοιχεία.

Αυτό το μόρφωμα μόνον σε δύο απολήξεις δύναται να κατευθυνθεί,

α) φαινομενικώς σε μαζικό συντεχνιακό φασιστικό κίνημα με συνεπίκουρους τους χούντο Γκαντώνες που ζητούν να πληρώσουν οι πλούσιοι και τους πατέρες Λεωνίδες με τους πύρινους περί κοινωνικής αλληλεγγύης δια φιλανθρωπικών έργων λόγους των, και

β) σε επανεαμοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Αμ και δε, μια που μετά τον μετριοπαθή Παπαδόπουλο που δεν περνά τις πανελλαδικές εξετάσεις για το πολυτεχνείο, μας σβερκώνεται η αρσακειάς που οδηγεί στην επίλυση του κυπριακού και την επάνοδο του νεοφανούς εθνάρχου όπου αντάμα εμφανίζεται και ο συμπληρωματικός της συγκυρίας τρίτος δρόμος του ΠΑΣΟΚ που το ενσωματώνει, προσδίδοντας κοινό περιεχόμενο με την συνομοιοποίηση των δύο πλευρών του, αρχικώς σε ένα μη αντικομμουνιστικό αλλά και μη κομμουνιστικό και μη άμεσα φιλοσοβιετικό, αλλά ουδετερόφιλο κι εθνοκεντρικό στο φαίνεσθαι μοντέλο διαχείρισης, με την συνεπικουρία φυσικά του σύντροφου Χαρίλαου, αδελφοποιτού του κεντρώου πρώην εδεσίτη, και στην αναφερόμενη τρέχουσα χρονική περίοδο, από Ιωαννίνων έως Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ.

Νενίκικά σε Ιερώνυμε ...

Ο μόνος νεωτερισμός στον οποίο συνέβαλλε η όλη διαδικασία είναι το φαινόμενο της αριστερής προέλευσης πολλών διακεκριμένων μελών της άρχουσας κάστας όπως αυτή διαρθρώνεται στη σημερινή της μορφή, φαινόμενο στο οποίο συνέβαλλε και μπόλικο εξ ανατολικού μπλοκ προερχόμενο χρήμα που μέσα από τα σούρτα φέρτα της ιστορίας περιήλθε στα αζήτητα της εκπεσούσης σοβιετικής νομενκλατούρας.

Τελικά η κάστα εισέρχεται στην ΕΟΚ για έναν αχταρμά από ενδογενείς και εξωγενείς λόγους, και εξευρωπαΐζεται

«…

θέλει ακόμα κι αυτό ειν’ ωραίο,

να παριστάνει τον ευρωπαίο,

στα δυο φορώντας τα πόδια πούχει,

στο να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι

…»

ενώ ο αντιαμερικανικός Αντρέας ορμώμενος από πολιτική αφετηρία επιδίδεται στην εκτροφή νέων τζακιών, που κι αυτά στο τέλος αφομοιώνονται στην ευρωπαϊκή επιλογή της κάστας, για να γίνει οριστικά αντιληπτό πως μια αλλαγή προσανατολισμού μπορεί να λάβει χώραν μόνον μέσα από έναν συλλογικό αναπροσανατολισμό της κάστας που μπορεί να προέλθει αποκλειστικώς ως επιστέγασμα ανατροπής των ως προς αυτήν δρώντων διεθνών συσχετισμών και όχι εξ εσωτερικής αναγκαιότητας.

Αυτή συνοπτικώς είναι και η αδήριτη νομοτέλεια που διέπει την ύπαρξη αυτής της κάστας η οποία εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο ως σαμποταριστής κατά την διάρκεια προετοιμασίας και διεξαγωγής του αγώνα εθνεγερσίας του 1821, πέρασε την περίοδο ενοποίησης-ενιαιοποίησης και μετασχηματισμού της σε κυρίαρχη-άρχουσα κοινωνική οντότητα από το 1831 μέχρι τα προηγηθέντα του 1897, και διήγε την ολοκλήρωση της διαμόρφωσής της ως κυρίαρχης κάστας της άρχουσας τάξης, μεταξύ του 1909 -που είδε τον χάρο με τα μάτια της, και σώθηκε χάρη στην υπαναχώρηση και σταδιακή ενσωμάτωση του εθνάρχη και των συν αυτώ- και του 1922, επιτυγ-χάνοντας την οριστική εθνοκοινωνική της νίκη επί της νέας κοινωνίας και του έθνους, έχοντας εν τω μεταξύ εξαναγκαστεί από ανώτερες και υπέρτερα δρώσες νομοτέλειες να απελευθερώσει -ή αν κρίνουμε από την μέχρι τώρα συμπεριφορά της, να κατακτήσει- αν και αρκετά απρόθυμα ικανό ζωτικό χώρο για άρμεγμα και κερδοφόρες μιζαδόρικες μπίζνες το 1912-13 και τις όποιες ανεπιτυχώς επιχείρησε να απεμπολήσει το 1914-18.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογες με τις ανταλλαγές πληθυσμών της μικρασιατικής καταστροφής, ζητούσε ο Βενιζέλος απαρχής της εμφάνισής του στο ελλαδικό πολιτικό προσκήνιο και ειδικά κατόπιν των βαλκανικών και του παγκόσμιου πολέμων. Ανάγκης γαρ εργατικού πληθυσμού για την αστικοποίηση της οικονομίας, αλλά πάντα μια αδύνατη -και με τις δύο έννοιες της λέξης- αστικοποίηση στα πλαίσια μιας όσο το δυνατόν μικρής αλλά εντίμου Ελλάδος, κατά το κάστα-κωνσταντινικό πρότυπο. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει από μόνος ο κωνσταντινισμός ήρθε τελικά να το ολοκληρώσει ο βενιζελισμός, ανταλλάσσοντας πληβείους με ξεπεσμένους αστούς -άμα τη συνδρομή και των δύο.

Η ελληνική ανερχόμενη μεγαλοαστική τάξη κατά το πρότυπο ανάπτυξης της κάστας υπήρξε εξ αρχής πολύ μικρή για να διαπράξει τόσο μεγάλη ατιμία εις βάρος των αφεντικών της και να μετασχηματίσει την χώρα σε ένα αφεντικό στην περιοχή. Έτσι μετά από κάποιες προστριβές εν τω γίγνεσθαι επήλθε η ισορροπία η οποία συγχωνεύοντας τον βενιζελισμό με την κάστα συνέπτυξε σε πλήρη συστημική ενοποίηση τα ανερχόμενα αστικά στοιχειά με την κάστα και εντός της κάστας, σε μία διαδικασία ολοκλήρωσης και ιστορικού εκσυγχρονισμού της συντεχνιακής διαστρωμάτωσής της.

Η κάστα είναι ένα δυναμικό φαινόμενο με μεταβαλλόμενη εντατικότατα και εκτατικότητα που προσδιορίζονται από τις οικονομικές, πολιτικές, εθνικές κτλ. αναγκαιότητες οι οποίες καθορίζουν τις εν γένει κοινωνικοϊστορικές νομοτέλειες, καθώς οι επικρατούσες από αυτές τις αναγκαιότητες καθορίζουν και τις εκάστοτε συγκεκριμένες, συγκυριακές μορφές της -κάστας άρα και κοινωνίας- και τις κατά καιρούς ανασυνθέσεις, ανασυγκροτήσεις της κτλ.

Η κυριαρχία της κάστας δια του κράτους της πάνω στη κοινωνία οδήγησε σε μία «σύμφυση» της οικονομικής βάσης με το δικαιοπολιτικό εποικοδόμημα, μία σύμφυση αντιθετική, διότι ενώ του αφήνει ευρύ περιθώριο αυτονομίας, του προσπορίζει αντιθέτως μεγαλύτερη δύναμη επίδρασης επί του συνολικού κοινωνικού είναι, ώστε να διαθέτει μεγαλύτερη αντιδραστική ισχύ εκ των άνω στην οικονομική βάση, κάτι που σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν παρουσιάζεται με αυτήν την εντατικότητα.

Όντας φύσει τυχοδιωκτική η ελληνική άρχουσα κάστα, επιδιδόμενη αποκλειστικώς στο κυνήγι του επί του παρόντος κέρδους και τίποτε άλλο, αναπτύσσει κατά περιόδους -και πάντα μέσα στα πλαίσια των εξαρτήσεων της στην παγκόσμια αγορά- επιλεκτικά κάποια συστήματα συγγενών μεταξύ τους παραγωγικών δυνάμεων, συνήθως ταχείας απόσβεσης και μικρού κόστους εκσυγχρονισμού-αναπλήρωσης ώστε η μεταπώλησή τους σε τιμή ευκαιρίας ή ακόμη και η μετάπτωση τους σε κατάσταση αχρηστίας δεν είναι ζημιογόνα για την ίδια.

Ο γενικός νόμος ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που τις θέλει να αναπτύσσονται ποσοτικά και ποιοτικά, δυνάμενες να καταστραφούν μόνον ποσοτικά -για να αρχίσουν να ανοικοδομούνται από το προ της μερικής ατροφίας, αχρήστευσης, καταστροφής τους, … επίπεδο- εμφανίζει ιδιοσύστατες ιδιομορφίες-ιδιορρυθμίες στον ελληνικό τρόπο οικονομικής ανάπτυξης που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της κάστας, και αποδίδει την δυσμορφία του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού ο οποίος λειτουργώντας κατ ανάγκην καπιταλιστικά φθάνει ως ένα μεσαίο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, που από την άποψη της μεταβολής και σύνθεσης κεφαλαίου διαφέρει των παρόμοιων μεσαίου επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης χωρών, ως μη σταθερό αλλά κυμαινόμενο -μεσαίο επίπεδο.

Αυτή η δυσμορφία είναι που προκαλεί σύγχυση στους περισσότερους αναλυτές στην προσπάθειά τους να προσδιορίσουν το οικονομικό επίπεδο της χώρας, τους οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα και συνακόλουθα σε εσφαλμένες εκτιμήσεις σχετικώς με τον χαρακτήρα της αναγκαίας κοινωνικής ανατροπής-αλλαγής.

Η μεγαλύτερη παγίδα που η ελληνική άρχουσα κάστα έχει στήσει στον Έλληνα λαό είναι να τον κάνει να πιστεύει πως ο αποκλειστικός εχθρός του είναι οι γερμανοί, συνεχώς αφιονίζοντάς τον με έναν κίβδηλο πατριωτισμό, ισχυριζόμενη ότι:

Όλοι εμείς οι σπουδαίοι και υπερήφανοι έλληνες -λαός και άρχουσα κάστα- είμαστε ένα σώμα μια ψυχή, έχουμε κοινά συμφέροντα και ότι οι κακοί γερμανοί και η κακιά τρόικα είναι αυτοί που μας εκβιάζουν και είναι υπεύθυνοι για την δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, επομένως, πρέπει να στραφούμε όλοι μαζί κατά του κοινού μας εχθρού, κατά της μισητής Γερμανίας και τρόικα ...

Η κάστα έχει ξαναπαίξει ιδιαιτέρως επιτυχώς αυτό το παιχνίδι παλαιότερα, όταν έστρεφε πάλι τον Έλληνα λαό κατά των ΗΠΑ με τον γνωστό αντιαμερικανισμό ...

Είναι τραγικό λάθος να πιστεύουν οι έλληνες αυτά τα τερατώδη και αποβλακωτικά ψεύδη της άρχουσας κάστας και των υπηρετών της.

Η αλήθεια είναι ότι:

Ο μεγαλύτερος και πιο καταχθόνιος εχθρός

και πηγή ΟΛΩΝ των δεινών του Έλληνος Λαού και της Ελλάδος,

στην συγχρονική και διαχρονική έκταση της ιστορίας,

δεν είναι ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Γερμανοί,

παρά αποκλειστικώς και μόνον αυτή η ίδια

η ελληνική άρχουσα κάστα.

Ο λαός από την πλευρά του γρήγορα θα διαπιστώσει ότι πρέπει να στραφεί και να κοιτάξει εσωτερικά και όχι εκεί που τον κατευθύνουν όλα τα πολιτικά κόμματα και τα βοθροκάναλα, αμφότερα διαπρεπείς λειτουργοί της ελληνικής άρχουσας κάστας, τα οποία εν αγαστή συνεργασία κατευθύνουν την οργή του λαού στον εξωτερικό ελάσσονα εχθρό, την Γερμανία, που μάλιστα ως άπιαστος είναι και μή αλώσιμος, για να μην βλέπει τον μείζονα εσωτερικό εχθρό, την ελληνική άρχουσα κάστα, που μάλιστα ως προσβάσιμη είναι και άμεσα ευάλωτη στην λαϊκή οργή ...

Το πολιτικό σύστημα της άρχουσας κάστας είναι μία πολύ καλά ρεγουλαρισμένη μηχανή που διαμορφώνει πλήρως την συνείδηση του λαού, ελέγχει και κατευθύνει απολύτως τις κινήσεις του από κάθε άποψη και σε τέτοιο βαθμό ώστε ένας αδαής παρατηρητής είναι πιθανόν να οδηγηθεί εις το να πιστέψει πως πρόκειται για μία χώρα νοητικώς υστερούντων υπηκόων.

Ιδού πως σκέφτεται και πως δρα αυτή η κάστα στον συγκεκριμένο πόλεμο που της κήρυξε η γερμανική κεφαλαιοκρατία μόλις διαπίστωσε ότι τα οπίσθιά της ήταν ακάλυπτα:

1.      Ο μυςς Καραμανλής, άξιος συνεχιστής του θείου του, ψυλλιάστηκε από νωρίς την επερχόμενη λαίλαπα και μαζί με την ΝΔ πήδηξαν από το καράβι μεσοπέλαγα (πιθανώς να έγιναν όλα κατ’ εντολήν της κάστας ώστε να τον κρατήσουν άσπιλο και να τον πλασάρουν κάποια στιγμή όπως τον θείο του ως σωτήρα μας) αφού ευτυχώς προηγουμένως πρόλαβε να επανιδρύσει το κράτος με τους ικανότατους επαναστάτες συνεργάτες του:
«…
έστε μάγκας Ρούσο Θοδωρής,
Τσε Γκε Βάρα έφυγες νωρίς,
…
κομπανιέρο Ξάββα Τσιτουρί,
επανάστα και ξερό ψωμί,
…
πράσινα τσιφλίκα τέρμα πια,
νάτη του Καμμένου η αγροτιά
…»
παραδίδοντάς το εις χείρας Παπανδρέου και λιμοκτονούντος από κάθε άποψη μετασημιτικού ΠΑΣΟΚ. (Είναι ο Σημίτης που παρέδωσε μια Ελλάδα σε τέτοιες συνθήκες αναγκών ώστε το 2004 να έχει το υψηλότερο εξωτερικό χρέος του κόσμου και δεν ομιλούμε για τα κόλπα με την Goldman Sachs. Αλήθεια, εκεί πότε θα μπει εισαγγελέας; Ποτέ!) Η ίδια «ρωσόφιλη» στροφή του δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια του λαού και έμμεσος εκβιασμός του κώλου προς αγγλοαμερικανούς και ευρωγερμανούς, ψευτομαγκιές που τις αντέγραψε μάλιστα όλως κακεκτύπως από τον θείο
«…
γαλάζια φύκια και νταηλίκια,
μπλε κορδέλε και μεταξωτέ,
και οι αγρότε στα χωράφια,
με καμπριολέ.
…»
απόδειξη μάλιστα τούτου είναι οι εκλογές που προκηρύχτηκαν βεβιασμένα, για να φέρει η κάστα στην εξουσία και να κάψει το «αμερικανάκι» που πάντα συνυπολογίζει και τα γερμανικά συμφέροντα, ώσπου κι αυτό με την σειρά του να τα τσεπώσει και να ξεκουμπιστεί.

2.      Ο Παπανδρέου, τον οποίο η κάστα είχε εξαρχής προγραμμένο ως αναλώσιμο και έμεινε με τον καημό ότι ούτε ένας προδότης της προκοπής δεν μπόρεσε να γίνει, με την εθνοπροδοτική κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνουν την διαχείριση της χώρας και «καίγονται» ως μη όφειλαν, αλλά ως γνωστόν οι προδότες πρώτοι καίγονται όταν αποκαλυφθούν, αν και η ομάδα ΓΑΠ παίρνει πίσω το αίμα της κερδίζοντας πολλά δισεκατομμύρια δολάρια …, ενώ ο βλαχοδήμαρχος Μπενίτο προλαβαίνει και αυτός, όσο μπορούσε, κάτι να προδώσει.

3.      Τώρα η κάστα έχει επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στο πελατειακό πολιτικοκρατικό σύστημα το οποίο από ένα σημείο και μετά της κόστιζε πανάκριβα, και που χωρίς να αποδίδει τα ανάλογα, συχνά την εκβίαζε και από πάνω. Η άρχουσα κάστα δημιούργησε αυτό το πελατειακό σύστημα μόνον για τον εαυτό της και για όσο της χρειαζόταν, αλλά οι λεχρίτες πολιτικοί της διαχειριστές (προς όφελος της δικής τους συντεχνίας) άφησαν τον έλεγχο να χαθεί επεκτείνοντας το πελατολόγιο ώστε να συμπεριλάβουν ολόκληρο τον ελληνικό λαό και έτσι διαλύθηκε το κράτος.
Τώρα με την γερμανική κατοχή, και χωρίς η κάστα να κουνήσει το δακτυλάκι της, τα πράγματα ήρθαν πάλι στην «σωστή» τους θέση, πράγμα που δείχνει ακόμη μια φορά ότι η κατοχή της χώρας είναι και σήμερα όπως πάντα μια φυσιολογική κατάσταση για την ύπαρξη της κάστας, και συνήθως ήταν η ίδια που προκαλούσε τις όποιες κατοχές.
Έτσι δεν έχει παρά να συναινεί σε όλα τα μέτρα των κατακτητών και εν προκειμένω της τρόικα στο βαθμό που μπορεί να μετακυλύει το κόστος στον λαό και να μην θίγονται άμεσα τα ζωτικά της συμφέροντα.

4.      Στις πρώτες εκλογές σερβίρουν λύση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη ασθενική αξιωματική αντιπολίτευση (εξ αιτίας των θέσεών του περί εξόδου από την ευρωζώνη, διαγραφής χρεών, μεταναστευτικού κα., και προφανώς τελών ακόμη μολυσμένος από τον ιό Καζάκη, αφού όλη η αριστερά, συλλήβδην κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, τρέχανε στις πλατείες επί μήνες με μια φωτοκόπια των θέσεων Καζάκη χωρίς να αλλάξουν ούτε καν τις διατυπώσεις του) δηλαδή δεν ήταν αρκούντως απειλητικός για τους γερμανούς.
Έτσι, μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής γελοιότητας με γερμανόδουλο πρωθυπουργό όπου και τα γερμανάκια στο Kindergarten κατάλαβαν τί παιχνίδι παίζουν οι κουτοπόνηροι έλληνες, γίνονται οι δεύτερες εκλογές μαζί με ένα βαθύ λίφτινγκ στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και αφού η άρχουσα κάστα φρόντισε να του δώσει το κατάλληλο αντιικό φάρμακο, έτσι ώστε να γίνει ισχυρή αντιπολίτευση -μάλιστα, επειδή ήταν όλα τόσο βεβιασμένα κινδύνευσαν τα βοθροκάναλα να τον βγάλουν και κυβέρνηση, γι αυτό εξαναγκάστηκαν την Κυριακή να κάνουν και μια μικρή εκλογική νοθεία που πασίδηλα ανακούφισε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- άρα επικίνδυνος για τα συμφέροντα των γερμανών.

Ένα βασικό θεώρημα που ισχύει για τα ελληνικά κόμματα λέει ότι:
(1) Μπορώ να αλλάζω τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός μου κάθε μέρα.
(2) Όταν κληθώ να κυβερνήσω πετάω το πρόγραμμά μου στο καλάθι των άχρηστων και εφαρμόζω από την πρώτη κιόλας ημέρα ακριβώς ότι μου υπαγορεύουν τα συμφέροντα της άρχουσας κάστας, ασχέτως του τι εξήγγειλα προεκλογικώς.
(3) Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μπορώ με βεβαιότητα να αναμένω ότι παρά τα όσα διέπραξα, αυτό το λαΐδιον θα με ξαναψηφίσει μετά βαΐων και κλάδων, αν αυτή είναι η βούληση της άρχουσας κάστας.

5.      Στη συνέχεια στέλνει η κάστα στους Γερμανούς το μήνυμα: αν είστε καλά παιδιά και δεν με στριμώχνετε πολύ, θα σας αφήσω ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, αλλά αν είστε κακά παιδιά και ζητάτε να πληρώσω φόρους όπως φωνασκεί εκείνη η χαζο-Λαγκάρτ, τότε θα σας φέρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ (σε συνεργασία με τον Καμμένο) που τώρα είναι μία αναπνοή από το να αναλάβει την κυβέρνηση ... και φυσικά ουδόλως επαφίεται στη βούληση του ΣΥΡΙΖΑ να αρνηθεί να αναλάβει τη κυβέρνηση, θέλει δεν θέλει, είναι δεν είναι έτοιμος γι αυτό. Το φρούτο μπορεί να εξαναγκαστεί σε ωρίμανση ή ακόμη να φαγωθεί και άγουρο, αρκεί να εξυπηρετείται η άρχουσα κάστα. Και είναι φυσικό να εξυπηρετηθεί η άρχουσα τάξη από ένα κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της και πλασμένο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν της. Όπως είπε ο αποχωρήσας Νίκος Χάνιας: «αν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία και πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας στις συνιστώσες του θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι» και συνεχίζει: «Είναι αισχρό και ανέντιμο, εκμεταλλευόμενοι τη δίκαιη οργή της κοινωνίας, να τζογάρετε το μέλλον μας ποντάροντας στην ανύπαρκτη πιθανότητα ότι οι δανειστές μας μπλοφάρουν, χωρίς να προτείνετε κάτι για την αντίθετη περίπτωση, όταν μάλιστα γνωρίζετε ότι οι μαξιμαλιστικές και σουρεαλιστικές θέσεις σας δεν ακουμπάνε στην πραγματικότητα».
Συντεχνίες η άρχουσα κάστα, συνιστώσες ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τυχοδιώκτες της οικονομίας και των πάντων οι κασταίοι, εξειδικευμένοι τυχοδιώκτες της πολιτικής οι συριζαίοι.
Όσο για τις όποιες μαξιμαλιστικές θέσεις του, ξέρουμε καλά πως αυξομειώνονται από την καλή κι από την ανάποδη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας κάστας πάντα και μόνον.
Και τέλος, όταν η κάστα λέει «με στριμώχνετε», εννοεί αποκλειστικώς τον εαυτόν της, διότι το να στριμώχνουν το λαό είναι κάτι που βοηθάει την άρχουσα κάστα, αφού έτσι κατευθύνεται η λαϊκή οργή στους γερμανούς και την σκαπουλάρει η κάστα, ενώ ανώδυνα γι αυτήν και a fortiori βάζει τάξη στο κωλοχανείο της, που λέγεται Ελληνική Δημοκρατία.

6.      Φυσικά οι γερμανοί θα συνεχίσουν το πρέσινγκ πάνω στην κάστα. Τον λαό είναι βέβαιον ότι θα συνεχίσουν τον καταξεσκίζουν, αλλά αυτός ο λαός έχει αντέξει 400 χρόνια σκλαβιάς, στα 3 χρόνια θα κωλώσει; Άλλωστε, του απομένουν ακόμη 397 χρόνια μέχρι να επαναστατήσει.
Και τότε η κάστα με την εξάντληση της τετραετίας (πιθανώς και νωρίτερα) των μνημονιακών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, φυσικά όλα θα εξαρτηθούν από την ένταση του πρέσινγκ, θα πετάξει τις στυμμένες λεμονόκουπες για να φέρει με τις νέες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες (είναι πάντα καλά σε τέτοιες περιστάσεις να έχεις δύο ή περισσότερους στην κυβέρνηση για να ελέγχεις το παιχνίδι των εκβιασμών, δες τε παραδείγματος χάριν τα ναζάκια και τα κουνηματάκια της Φωτούλας και της Μπενούλας) ενώ ταυτοχρόνως τουλάχιστον θα διπλασιάσουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
[Οι μηχανισμοί για να πετύχει το τελευταίο η κάστα είναι πολλοί, παραδείγματος χάριν μια προβοκατόρικη ευδιάκριτη πράξη κατάφορης αδικίας κατά της ΧΑ σε μια κατάλληλη συγκυρία. (Αυτός είναι ένας μηχανισμός στιγμιαίας εκτίναξης, αλλά υπάρχουν και άλλοι μηχανισμοί αργής, συνεχούς και μικρής αύξησης των ποσοστών. Τόμους ολόκληρους έχουν διαβάσει και μεταπτυχιακά πολλά έχουν κάνει τα τζιμάνια της κάστας που ελέγχουν την συνείδηση του λαϊδίου για να κατευθύνουν τους άδειους εγκεφάλους του κατά πως βολεύει τον εκάστοτε σκοπό.]
Οι γερμανοί θα βρεθούν σε δύσκολη θέση, διότι ως παντελώς αδαείς και χρήστες μόνον της ωμής βίας, αδυνατούν να πιστέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία ασόβαρη αριστερά, ενώ οι παροικούντες γνωρίζουν καλά ότι αυτός συνίσταται από αστόπαιδα του κερατά που αντιμετωπίζουν την πολιτική με την σοβαρότητα που ταιριάζει σε μέλη ενός αμερικανίζοντος … κλαμπ του τένις,
«…
μπλε κομμούνια βγήκαν με πανό,
στη Γλυφάδα πάνε για κανό
…»
Θα δώσουν οι γερμανοί κάποια ανταλλάγματα στην άρχουσα κάστα για να μην επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε απρεπείς πολιτικές που θα ενοχλήσουν ή θα προσβάλουν τους ευρωπαίους, ενώ ο κατασφαγιασμός του λαού θα συνεχίζεται ανηλεώς, άλλωστε ο εν βαθεία υπνώσει τελών σύζυγος δεν πονάει ότι και αν του κάνει ο εραστής της συζύγου …
Φυσικά και εδώ προβλέπεται τετραετία, αλλά όλα εξαρτώνται από την ένταση του πρέσινγκ των γερμανών πάνω στην κάστα.

7.      Τώρα ο εκβιασμός της κάστας προς γερμανούς θα ξανατεθεί: αν είστε καλά παιδιά και δεν με στριμώχνετε πολύ, θα σας αφήσω τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αλλιώς, αν είστε κακά παιδιά και με πιέζετε να πληρώνω κι εγώ φόρους και να ζητάτε αστικό εκσυγχρονισμό και άλλες ανοησίες, τότε λυπάμαι, αλλά με αναγκάζεται να σας φέρω την Χρυσή Αυγή, με συνακόλουθη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ποιός ασχολείται πια με την ευρωζώνη ... Σε αυτό το σενάριο παίζει και η έξοδος από το ΝΑΤΟ, αλλά τότε εμπλέκονται ενεργά και οι ΗΠΑ και η Ρωσία και το παιχνίδι χοντραίνει υπέρμετρα και επικίνδυνα για όλον τον Κόσμο …

8.      Μόνιμος καμβάς των εξελίξεων η προδοτική άρχουσα συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σταθερός και ορκισμένος υπηρέτης της άρχουσας κάστας η οποία την χρησιμοποιεί δίκην υπνοστεντόν είτε εσωτερικώς για να εξοστρακίζει και να καταστέλλει το διεκδικητικό ή εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που αναπτύσσεται στους κόλπους των εργαζομένων είτε εξωτερικώς για να στρέφει τον λαό κατά τον γερμανών, σε κάθε περίπτωση αναλόγως με την συγκυρία και τον επιδιωκόμενο σκοπό της κάστας.
Πλησιάζει ωστόσο η ώρα που ο λαός θα περιποιεί «τιμές» προς αυτήν την συνδικαλιστοαλητεία πλείονες αυτών που επιφυλάσσει για τα μέλη της άρχουσα κάστας.

9.      Εν τω μεταξύ, η «επαναστατική» αριστερά στην Ελλάδα ασχολείται με άλλα σοβαρότερα ζητήματα όπως αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα, από πόσες δακτυλήθρες ρεβιζιονισμού αποτελείται ο λικβινταρισμός, πόσες σατανικές «αντεπαναστατικές» θέσεις χωράν να περάσουν από την τρύπα μιας βελόνας και να διαβρώσουν την ιδεολογική της καθαρότητα (όπου η τρύπα της βελόνας είναι το κεφάλι τους που μπάζει από παντού και μπορεί να περάσει μέσα η αστική ιδεολογία, αλλά έχουσιν γνώσιν οι φύλακες).  Βλέπει κανείς ότι αυτή η αριστερά δεν έχει πρόβλημα με την φυλετική καθαρότητα, αλλά όσον αφορά την ιδεολογική ξεπερνάει χίλιους Φίρερ.
Μάλιστα, είναι πολύ πιθανόν αυτή η αριστερά να περιμένει να λάβει έστω και μια προσωρινή εντολή από την άρχουσα κάστα, για την περίπτωση που αποτύχει ο εκβιασμός της Χρυσής Αυγής ... και στο τέλος να την πατήσουμε αλά Ουγγαρία του 1919.

Πάντοτε οι γερμανοί διέθεταν το ιστορικό ταλέντο να φέρνουν τον Κόσμο στα πρόθυρα παγκοσμίων πολέμων, και πάντα είναι αυτοί που περνούν πρώτοι την κυρίως θύρα, καθότι αδικημένοι στην μοιρασιά των δούλων από τους άλλους δουλοκτήτες.

Παρουσιάζεται, λοιπόν, αυτή η παλαιότερη και αδημοσίευτη εκλαϊκευμένη μελέτη, «Η Ελληνική Άρχουσα Κάστα», επικαιροποιημένη με τα πρόσφατα οικονομικά, πολιτικά και εκλογικά δεδομένα, διατηρώντας την πεποίθηση ότι στη βάση αυτής της ανάλυσης μπορούν να τεθούν τα θεμέλια για την κατανόηση και εν τέλει λύση -υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού- του διαχρονικού ελληνικού προβλήματος και έτσι να μισοκλείσει -αφού με την Τουρκία δεν τελειώσαμε ακόμα- το Ανατολικό Ζήτημα, αλλά και αυτομάτως να ξανανοίξει ως συνέπεια της επερχόμενης διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ποιός μιλάει πια για ευρωζώνη …) κάτι που παντοιοτρόπως προσπαθεί να εμποδίσει η βολεμένη γερμανική αστική τάξη ενώ κρατάει εντελώς αδιάφορη στάση η ελληνική άρχουσα κάστα (ηγέτιδα δύναμη της ελληνικής άρχουσας τάξης, με πολιτικό προσωπείο τα διάφορα κόμματα-πετ όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΑΕ, ΛΑΟΣ, ΧΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, εξαπατώντας το λαΐδιον και όλον τον κόσμο πως στην Ελλάδα υπάρχει δήθεν αστική δημοκρατία …).

Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετοί μελετητές από αρχής της ανεξάρτητης εθνικής μας ύπαρξης μέχρι σήμερα εντόπισαν το φαινόμενο της κάστας χωρίς όμως να φτάσουν τις έρευνες τους ως την πλήρη περιγραφή του. Κάποιοι από αυτούς εντόπισαν το πρόβλημα, συνήθως εκ δεξιών, με την χιλιοειπωμένη μεταξύ άλλων αποστροφή: «η Ελλάς δεν πάσχει από τον καπιταλισμό αλλά από την έλλειψη του», όπως ο Νίκος Δήμου στο μικρό του πόνημα «Η χαμένη τάξη», αλλά και εξ αριστερών, όπως ο Βασίλης Ραφαηλίδης σε πάμπολλες επισημάνσεις του.

Ακούγαμε και διαβάζαμε δεξιά κι αριστερά για κλίκα, ελίτ, προνομιούχους καθώς και για προδομένο 21, για κοτζαμπάσηδες, για αστοτσιφλικάδικη αντίδραση, για μεταπράτες, για κομπραδόρικη αστική τάξη, για ξενοδουλεία κτλ. αλλά ποτέ δεν υπήρξε ολοκληρωμένη μελέτη, τουλάχιστον σε ικανοποιητικό βαθμό, η οποία να ερμηνεύει το φαινόμενο της ελληνικής συστημικής κάστας.

Το να χτυπάει κανείς στην Ελλάδα τον καπιταλισμό τυφλά χωρίς να εντοπίζει το χτύπημα ισοδυναμεί με το να χτυπάει ταυτόχρονα τόσο την αστική τάξη όσο και την εργατική. Η κατάσταση κοινωνικής αδυναμίας της αστικής τάξης στην Ελλάδα είναι ταυτόσημη με αυτήν της εργατικής τάξης. Ένας ταξικώς ξέψυχος καπιταλισμός δεν μπορεί να εμφανίσει άλλο από την ταξικώς ισχνή κοινωνική δράση ενός αναιμικού προλεταριάτου.

Ex Nihilo Nihil Fit.

Γι αυτό και η κάστα προάγει και χρησιμοποιεί σε ευρύτατη κλίμακα τον ψευδοαριστερό συνδικαλισμό: για το διπλό όφελος που της αποφέρει, αφ ενός χτυπώντας την όποια αστική τάξη εν τη γενέσει της και αφετέρου a fortiori δημιουργώντας φραγμό στην ανάπτυξη της εργατικής τάξης και μηχανισμό χειραγώγησής της.

Κι όμως κανείς δεν προσπάθησε να ερμηνεύσει την εξαφάνιση  της όποιας αστικής διανόησης από την σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Είναι βέβαια λογικό μετά τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του 1940-1950 να μην έχει απομείνει συγκροτημένο στρώμα κοινωνικής διανόησης, για την ακρίβεια ούτε θετικοεπιστημονικής ούτε καλλιτεχνικής -λόγω αφανισμού των υλικών ερεισμάτων προς τούτο- που να πρόσκειται από άποψη κοσμοθεωρίας, στάσης ζωής και ιδεολογίας προς το μέρος της κοινωνικά κυρίαρχης κάστας και άρχουσας τάξης. Καραβιές ολόκληρες με αστούς κυρίως διανοούμενους έφυγαν από τον Πειραιά προς την Γαλλία για να περισώσουν οι Γάλλοι όσους μπόρεσαν ώστε να τους γλιτώσουν από το λεπίδι της νικήτρια τάξης του Τσόρτσιλ και των αμερικάνων. Είναι αυτοί οι οποίοι στην συνέχεια αποτέλεσαν την μαγιά για την μεγάλη άνθιση της μεταπολεμικής γαλλικής διανόησης.

Αλλά είναι ο αφανισμός έως οριστικής εξαφανίσεως μιας κοινωνικώς καθαρόαιμης αστικής τάξης που οδήγησε στην αναπλήρωση του εξ αυτής της εξαφανίσεως απορρέοντος κενού αντιστοιχούσας προς αυτήν διανόησης, με την υπερπλήρωση της χώρας από ψευδοαριστερή διανόηση, χωρίς καμιά εμπράγματη σχέση με το εξ ιδίας επικαλούμενο ταξικό της υπόβαθρο. Η ανάδειξη πλειάδος στελεχών αυτής της διανόησης σε συγκεκριμένες κοινωνικές θέσεις, είναι μία πραγματικότης που υποδεικνύει το αληθινό υλικό υπόβαθρο της ταξικής φύσης της.

Μόνος δι-ανοητικός εξοπλισμός της κάστας η οικογενειοκρατούμενη κατεστημένη ακαδημαϊκή διακοσμητική κοινότητα -κενότητα- που ως προσαρτημένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κάστας δεν δύναται να παράξει σε κανένα πνευματικό χώρο τίποτε το ενδιαφέρον ή έστω το νέο, ούτε αναλυτικώς ούτε συνθετικώς, ούτε καλλιτεχνικώς ούτε επιστημονικώς, επιδιδόμενη κατεξοχήν πρακτικά και κατά κύριον λόγο στον εξοβελισμό και την πλήρη-οριστική εξόντωση πλείστων όσων πνευματικώς ακμαίων ελλήνων επιστημόνων και καλλιτεχνών από τους οποίους νοιώθει να απειλείται. Ενδεικτικά αναφέρω από τις εκατοντάδες, μερικές μόνον τραγικές φιγούρες της αποκλεισμένης σύγχρονης ελληνικής διανόησης, τους ιδιοφυείς Έλληνες μαθηματικούς Θεόδωρο Καζαντζή, Σπύρο Κανέλλο, Παναγιώτη Μάγειρα καθώς και τον ολιστικής πνευματικότητας  Έλληνα ζωγράφο Δημήτρη Μανίνι.

Η πνευματικότητα είναι μία υλική κοινωνική δύναμη. Από την μια της όψη αποτελεί ατομικώς συσσωρευμένη κοινωνικότητα και από την άλλη κοινωνικώς καταναλώμενη ατομικότητα. (Όταν κάποτε με το καλό θα ενιαιοποιηθούν τα τέσσερα πεδία, τότε θα απομείνουν μόνον δύο: το ενιαίο πεδίο και το υλιστικώς φυσικά νοούμενο, πεδίο της πνευματικότητας.) Η πνευματικότητα υπάρχουσα ως εξατομικευμένη οντότητα είτε θα υποστασιοποιηθεί κοινωνικώς δηλαδή θα εξαϋλωθεί επιστρέφοντας διαχεόμενη στην κοινωνία καταναλώμενη από τις ξεχωριστές ατομικότητές της, από όπου μάλιστα σταχυολογώντας την συσσώρευσε ο εγκέφαλος του φέροντος υποκειμένου, είτε αυτή η ίδια ανϋποστασιοποιούμενη κοινωνικώς επί μακρόν θα αυτοκαταστραφεί, όχι όμως πριν καταστρέψει τον εγκέφαλο του φέροντος υποκειμένου. Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.

Συνιστά ακριβώς απαγόρευση της κυκλοφορίας της όποιας πνευματικότητας η φυλάκισή της από την καθεστωτική παράδοση της κάστας στα ασφυκτικά αναξιοκρατικά θεσμικά πλαίσια που την έχει καταδικάσει (όχι αναιτίως …) να κινείται.

Για το πραγματικά διανοητικώς ελεύθερο λοιπόν έργο δεν απομένει άλλη διέξοδος από την εκ βιο-ιστορικής αναγκαιότητας ανάληψής του από μεμονωμένες εξωθεσμικές ομάδες και άτομα των οποίων την ύπαρξη κανείς διαπιστώνει σε περιθωριακού τύπου αναζητήσεις όπως πχ. σε διάφορες υπέροχες αναρτήσεις που ανακαλύπτει αίφνης στο διαδίκτυο, προσωπικές εκδόσεις κα. μπροστά στις οποίες τα διδακτορικά -δικτατορικά- της καθεστωτικής ακαδημαϊκής πλέμπας -«των ολίγων τον πανάθλιον όχλο»- φαντάζουν, κι αυτό στη καλύτερη περίπτωση, χιλιομασημένος πασατέμπος, με μοναδική χρησιμότητα μάλιστα της εκπάχυνση του επιστημονικού (με το συμπάθιο) CV των τσογλανόπαιδων της κάστας και των κυναρίων που την περιγλύφουν.

Γιατί, θα σπεύσουν να ρωτήσουν ορισμένοι, ανακαλύπτεται τώρα η κάστα ως τέτοια και γιατί δεν έγινε η πλήρης περιγραφή της αμέσως μετά την εμφάνιση της στο ιστορικό προσκήνιο;

Απλούστατα για τον ίδιο λόγο που δεν έγινε δυνατός ο όποιος εντοπισμός -από τον Αριστοτέλη- όπως και η όποια ολοκληρωμένη περιγραφή -από τον Μαρξ- του νόμου της αξίας παρά μετά από 3000 και 5000 συναπτά έτη λειτουργίας του, αντιστοίχως. Διότι η κοινωνία δεν μπορεί να προσδιορίσει ούτε να θέσει προς επίλυση και να επιλύσει τα όποια θεωρητικά ή πρακτικά προβλήματα πριν ακόμη ωριμάσουν οι συνθήκες για την επίλυσή τους ή τουλάχιστον πριν οι υλικοί όροι επίλυσής τους εμφανιστούν στη πορεία του γίγνεσθαι.

(Και όχι πριν κάποιο κάθαρμα στα μάτια της κάστας ή κάποιος μαλάκας στα μάτια του λαϊδίου, θυσιάσει ένα-δύο μήνες από την ζωή του για να την περιγράψει.)

Παρουσιάζεται λοιπόν η μελέτη αυτή στον Έλληνα Λαό ως πρόγραμμα προετοιμασίας των προϋποθέσεων για την τελική ΝΙΚΗ.

Οι συχνές επεξηγήσεις στο κείμενο, αν και το καθιστούν σχοινοτενές, κρίθηκαν απαραίτητες προκειμένου να προστατευθεί το περιεχόμενο από παρεξηγήσιμες ερμηνείες.

Τέλος, αφού πια όλα τα κείμενα σε αυτήν την χώρα ακόμη και τα πανεπιστημιακά «συγγράμματα» γράφονται στην δημοσιογραφική γλώσσα, κανείς δεν είναι το κορόιδο ο κούκος ώστε να γράψει σε αμιγώς επιστημονική γλώσσα!

Παντελής Μιντεκίδης

pantel.minteki@gmail.com