Μνημόνια και Σοβιέτ!

του Θ. Καρτερού

Αν υποθέσουμε ότι ο υπουργός εργασίας Γιάννης Βρούτσης ξέρει τι λέει, τότε το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν ότι σε κάποιες τουλάχιστον πλευρές της αντέγραφε τα Σοβιέτ. Αν υποθέσουμε μάλιστα ότι και ο Μανόλης Κεφαλογιάννης ξέρει τι λέει, τότε η άποψη αυτή καθίσταται σχεδόν επίσημη άποψη της ΝΔ, γιατί κι αυτός διέκρινε και μάλιστα πρώτος το σοβιετικό δάκτυλο στην οικονομία. Και δεν είναι όποιος-όποιος, είναι ο γραμματέας του κόμματος.

Για τον Βρούτση το διά ταύτα είναι απλό –πρέπει να εφαρμόσουμε το δεύτερο μνημόνιο, το οποίο αποκαθαίρει κατά τη γνώμη του την οικονομία μας από τα κομμουνιστικά μιάσματα. Για τον Κεφαλογιάννη το πράγμα είναι λίγο πιο μπερδεμένο, αφού καταψήφισε το δεύτερο μνημόνιο. Προφανώς έχει κάποιο πρόβλημα που δεν είδε εγκαίρως τον καθαρτήριο αντισοβιετικό του ρόλο και τώρα που τον είδε κρίνει ότι πρέπει να δεν πρέπει να συμπεριφερθεί και πολύ… σοβιετικά -είμαι δηλαδή πιο φανατικός της «γραμμής» απ’ όλους, λόγω προαγωγής.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η άποψη περί νόθευσης της ελεύθερης οικονομίας μας από...

σοβιετικού τύπου προσμίξεις παραμένει ισχυρή. Και όταν οι φορείς της μιλούν σήμερα για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, είτε το λένε όπως ο Βρούτσης, είτε το αφήνον να εννοηθεί, όπως ο Κεφαλογιάννης, εννοούν να απαλλαγούμε επιτέλους από τις τοξικές αυτές προσμίξεις. Και να γίνουμε μια οικονομία καθαρή, φιλελεύθερη, η οποία θα βάλει τον Μίλτον Φρίντμαν εκεί που κρυφά ή φανερά είχε τον Λένιν και τους διαδόχους του.

Υπάρχει ωστόσο ένα ερωτηματικό: Πώς είναι δυνατό με είκοσι χρόνια δεξιών κυβερνήσεων μεταπολιτευτικά να έχει διεισδύσει ο μπολσεβικισμός στην οικονομία μας; Μπορούμε δηλαδή να μιλάμε για κόκκινο Καραμανλή (Κωνσταντίνο), για κόκκινο Μητσοτάκη (επίσης Κωνσταντίνο) και για κόκκινο Καραμανλή (σκέτο Κώστα); Και ακόμα κι αν δεχτούμε τις ευθύνες του κόκκινου Πάνου, ο οποίος διετέλεσε υπουργός εργασίας, μπορούμε να φορτώσουμε φλερτ με το μπολσεβικισμό σε πλειάδα ακραιφνώς φιλελεύθερων υπουργών;

Πέραν αυτής της ιστορικής απορίας, υπάρχουν και ορισμένα πρακτικά ερωτήματα. Πώς θα καταλάβουμε τη σοβιετική πρόσμιξη κύριε Βρούτση; Το οχτάωρο ας πούμε, το πενθήμερο, οι συλλογικές συμβάσεις, η προστασία της εργασίας, είναι σοβιετικά, ενώ η θηριώδης επιδότηση των τραπεζιτών όχι; Πρέπει να υπάρξει ένας σχετικός κατάλογος,, να ξέρουμε τι μας γίνεται, έτσι δεν είναι;

από την «Αυγή»