«Ανεπαισθήτως...»

του Στάθη

Μόλις δύο ημέρες πριν, στις 11.9.2012, έγραφε η στήλη (στο κείμενο υπό τον τίτλο: «Τα “Υμια” του κ. Σαμαρά») ότι έτσι όπως πάμε υπάρχει το ενδεχόμενο μετ’ ου πολύ ο κ. Σαμαράς να «ευχαριστήσει» τους Γερμανούς καθ’ οίον τρόπον ευχαρίστησε από Κοινοβουλίου ο κ. Σημίτης τους Αμερικανούς για τη συμβολή τους στην κρίση των Υμίων - και την απαίσια έκβασή της.

Πριν αλέκτορα φωνήσαι, σε ευχαριστίες προς την Τρόικα έσπευσε ο κ. Λυκουρέντζος μιλώντας σε Συνέδριο για την Υγεία στον Κόσμο - την υγειά μας να ’χουμε...

Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ευρέθη ο πολιτικός που ο χατζατζαρισμός του ...
υπερέβαλε ακόμα και την υπερβολή που καμιά φορά χρησιμοποιούμε οι γραφιάδες για να επιστήσουμε την προσοχή σε κάτι,

αποδεικνύοντας για μιαν ακόμα φορά, ο εν λόγω χατζατζαρισμός, ότι ενίοτε η αθλιότης μπορεί να υπερβαίνει το ανεκτό απ’ τον ανθρώπινο οργανισμό όριο...

Ευχαριστεί την Τρόικα ο Ελληνας Υπουργός που απείλησε ότι θα απελευθερώσει (!) την αγορά των φαρμάκων επιτρέποντας τη διάθεσή τους απ’ τα σούπερ μάρκετ! - γιατί όχι κι απ’ τα σουβλατζίδικα, ώστε

όταν μασουλάμε το βρωμικάκι μας να παίρνουμε και το γενοσημάκι μας, να στανιάρουμε.

Στην περίπτωση του κ. Λυκουρέντζου ο ραγιαδισμός (να ευχαριστεί την Τρόικα) συναγωνίζεται τη μωρία (να διατίθενται φάρμακα απ’ τα σούπερ μάρκετ) - δεν ξέρω τι απ’ τα δύο (πάντως εξίσου γελοία) είναι πιο επικίνδυνο...

Θα μου πείτε: «είναι το γελοίο επικίνδυνο;». Δεν φαντάζεσθε πόσο! Για παράδειγμα:

από μέρες, τώρα που η Χρυσή Αυγή έχει βγει παγανιά για τα καλά, αναρωτιόμουν πότε θα βρεθεί ο πρώτος κουφιοκεφαλάκης που θα ζητούσε να τεθεί αυτό το κόμμα εκτός νόμου! Κι ευρέθη! Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ, κ. Ανδρέας Παπαδόπουλος. Μπράβο, λεβέντη μου!

Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται στα δικαστήρια, αλλά στο Κοινοβούλιο, με αγώνες παντού, στους τόπους δουλειάς, στην αγορά, στους δρόμους, αντιμετωπίζεται με ιδεολογική αντιπαράθεση κι

όχι με τον φόβο εκείνων που πάνε να κρυφτούν πίσω απ’ τις φούστες του δικαστή.

Αν ο φασίστας (ή οποιοσδήποτε άλλος) κάνει έγκλημα ή παροτρύνεισε έγκλημα, διώκεται ποινικώς, είτε ως αυτουργός είτε ως ηθικός αυτουργός, όπως κάθε πολίτης, δεν μπορεί όμως να διώκεται για τις ιδέες του.

Ακόμα κι όταν αυτές οι ιδέες είναι εγκληματικές, η αντιμετώπισή τους δεν μπορεί να γίνει με «δίκη προθέσεων» ούτε με καταφυγή στη «συλλογική ευθύνη» - διότι αυτά ακριβώς

συνιστούν φασισμό.

Ούτε μπορεί η Δημοκρατία να ποινικοποιεί την ψήφο εκείνων των πολιτών που ψήφισαν ένα έστω φασιστικό κόμμα, διότι αυτοαναιρείται. Εκφασίζεται η ίδια.

Οι ψηφοφόροι δεν δικάζονται για την ψήφο τους, ούτε τα κόμματα για τις ιδέες τους.

Δικάζονται οι άνθρωποι για τις πράξεις τους. Τελεία.

Αν η Δημοκρατία θέσει εκτός νόμου οποιοδήποτε συνταγματικό κόμμα, καταφέρνει αυτό που θέλει η Χρυσή Αυγή, την (αυτο)κατάργησή της, καταφέρνει

αυτό που θέλουν όσοι υποκινούν μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή. Τον εξευτελισμό και την καθαίρεση της δημοκρατίας σε κύμβαλο κενό περιεχομένου.

 Άλλωστε αρκετές «δημοκρατίες», όπως η τουρκική, θέτουν εκτός νόμου κόμματα, όπως τους ισλαμιστές του Ερντογάν, για να τα βλέπουν στη συνέχεια  να επανέρχονται με άλλο όνομα, ώσπου εν τέλει να παίρνουν και την εξουσία.

Επίσης όταν βγάζει εκτός νόμου ένα κόμμα η Δημοκρατία (από το ΡΚΚ στην Τουρκία έως το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Εσθονολιθουανία), γιατί μετά να μη βγάλει κι ένα άλλο;

Γιατί στο τέλος να μην κρίνει η Χρυσή Αυγή ή η ΔΗΜΑΡ ή ο κ. Τζήμερος ποιο κόμμα είναι νόμιμο ή όχι κι αναλόγως να εισηγείται στον Δικαστή;

Δεν αντιμετωπίζεται ο φασισμός με εκφασισμό.

Η ευκολία όμως με την οποίαν ο κ. Παπαδόπουλος της ΔΗΜΑΡ ζήτησε απ’ τη Δημοκρατία τον αυτοακρωτηριασμό της

είναι ενδεικτική της καθεστωτικής αντίληψης που διαπερνά τον πολιτικό του χώρο,

εκπρόσωποι του οποίου ή προσκείμενοι σε αυτόν έχουν συχνά στο παρελθόν ζητήσει την καθιέρωση των «εγκλημάτων γνώμης» με την «ποινικοποίηση» των ιδεών που απεχθάνονται

χωρίς βεβαίως ουδείς άλλος να έχει ζητήσει την «ποινικοποίηση» δικών τους ιδεών, τις οποίες πολλοί επίσης απεχθάνονται, όπως λόγου χάριν την επικρότηση των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας ή τα φληναφήματα της κ. Ρεπούση για τον «συνωστισμό» της Σμύρνης και (ακόμα χειρότερα) για την ασυνέχεια των Ελλήνων.

Δεν θυμάμαι να ζήτησε κανείς να τεθούν εκτός νόμου, κόμματα, πολίτες και χώροι που ασπάζονται αυτές τις ιδέες - αλίμονό μας

  αν οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και οι πολιτικές διαμάχες ήταν αρμοδιότητος πρωτοδίκη ή κακουργιοδικείου.

Η Αριστερά δεν (πρέπει να) έχει σχέση ούτε με τον αλαζονικό ελιτισμό του κήνσορα ούτε με τον κομφορμισμό του στρατοδίκη!

Και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να ζητά να υποστούν οι άλλοι όσα η ίδια κατά καιρούς υπέστη διωκόμενη. Απ’ αυτούς τους ίδιους άλλους ή άλλους.

Ως φαίνεται, υπάρχουν αριστεροί κι όχι μόνον στη ΔΗΜΑΡ που διέτριψαν επί μακρόν πέριξ του Πραιτώριου, στον Τύπο, τα ΑΕΙ κι αλλού και ξεχάσθηκαν.

Τα πολλά πάρε-δώσε με τις κομιλφώ πολιτικές ορθότητες, τις μεταμοντερνιές και τις λοιπές αμερικανιές βλάπτουν και τη σκέψη και το ήθος.

Αν γνωρίζω καλώς, ο κ. Παπαδόπουλος, ο κ. Κουβέλης, η κυρία Ρεπούση είναι απ’ τους πρώτους θιασώτες του βολταιρικού «διαφωνώ με όσα λες, αλλά θα υπερασπισθώ το δικαίωμά σου να τα λες!» - από πού; από τη φυλακή;...

από το enikos.gr