Η Κόπρος του Χρυσ’Αυγείου* και η εμετική υποκρισία.

Του Γιώργου Πήττα

Το περασμένο Σάββατο, τελείωνα το τακτικό μου άρθρο με τη φράση «…θα πανηγυρίσω μόνο, εάν η Χ.Α. φάει ένα γερό χαστούκι από την κοινωνία και όχι από τα πολιτικά κόμματα.» Ασφαλώς λοιπόν, δεν πανηγύρισα καθόλου, αντίθετα με έζωσαν για άλλη μια φορά τα φίδια για το τι επιπλέον θα γίνει στην κατεστραμμένη ελληνική κοινωνία, μετά από την σταθεροποίηση στην πολιτική ζωή του τόπου, μίας συμμορίας που υποθάλπει το κοινό έγκλημα.

Η Χρυσή Αυγή, το έχω γράψει σε όλους σχεδόν τους τόνους, δεν είναι μια υπόθεση από την οποία ξεμπερδεύει κανείς με συνθήματα ή «επαναστατική αντιφασιστική δράση» που αποτυπώνεται με πληκτρολογημένες μπουρδολογίες στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα.

Ούτε βέβαια αντιμετωπίζεται με αντίμετρα βίας, αναλόγου επιπέδου, από ομάδες...

«πολιτικοποιημένων» χουλιγκάνων. Το «ουγκ» του Χρυσαυγίτη δεν ακυρώνεται με το «αντιούγκ» κάποιων άλλων.

Αντίθετα, ταΐζει και ενισχύει τις δυναμικές του Ναζισμού που έχει ήδη προλάβει να αναλάβει το ρόλο του φαιοχίτωνα Ζορρό, γεμίζοντας τα κενά που δημιούργησε αφενός η εγκληματική ελληνική πολιτεία σε συνδυασμό με την (επιεικώς) αφέλεια των Αντιρατσιστικών οργανώσεων.

Τον εξαιρετικά θετικό ρόλο των οποίων δεν μέμφομαι διόλου, ωστόσο αδυνατώ να βάλω κάτω από το χαλί την ανεπάρκεια που επέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια.

Η Χρυσή Αυγή και η συμπεριφορά της , όπως και το «επίπεδο» του πολιτικού της λόγου, αποτελούν κατά τη γνώμη μου, το αυθεντικότερο υποπροϊόν του κεντρικού πολιτικού συστήματος που διακυβέρνησε τη χώρα από το 81 και μετά. Η Χρυσή Αυγή, είναι το Τοξικό Απόβλητο της Πολιτικής μας Βιομηχανίας.

Οι ψηφοφόροι της, σε τραγικά μεγάλο βαθμό νεότατοι άνθρωποι, είναι παιδιά που γεννήθηκαν μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν σε μία χώρα στην οποία το μόνο σταθερό μότο ήταν (συνεχίζει να είναι) ένα: Η αχαλίνωτη και διαρκώς πολλαπλασιαζόμενη διαφθορά του πολιτικού συστήματος.

Μιλάμε, για μια γενιά ανθρώπων που γνώρισαν αποκλειστικά και μόνο, την επιταχυνόμενη παρακμή. Μιλάμε για μια γενιά επαίσχυντων πολιτικών προσώπων που συμπεριφέρθηκαν κατά συρροή ως ιδιοκτήτες της Ελλάδας και ως «θεοί» της μοίρας των ανθρώπων της.

Αυτή ακριβώς την κατάσταση, γονιμοποίησε ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, από πολύ νωρίς, τοποθετημένος σαφέστατα στο πλαίσιο του Εθνικοσοσιαλισμού, για να δημιουργήσει σιγά και σταθερά τον «στρατό» του, προκρίνοντας είτε σιωπηρά είτε όχι, τα μαχαιρώματα και τους ξυλοδαρμούς σε οποιονδήποτε «Άλλο», το μίσος στην Δημοκρατία, την απαξίωση της πολιτικής, τα συνθήματα του τύπου «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».

Η συμπεριφορά της Χ.Α. έναντι του Κοινοβουλίου, δεν διαφέρει σε τίποτα από την ρητορική και την «χειροπρακτική» που ασκούν στο Μεταναστευτικό. Δεν τους ενδιαφέρει το «γιατί» και το «πως», η «λογική» είναι απλή : «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι».

Πήξαμε στους μετανάστες; Τους μαχαιρώνουμε για να φύγουν αυτοί που είναι ακόμα εδώ (άσχετα αν είναι εγκλωβισμένοι) και να τρομάξουμε όσους θέλουν ακόμα να έρθουν.

Το πολιτικό σύστημα είναι άρρωστο και διεφθαρμένο; Δεν μας ενδιαφέρει να προτείνουμε θεσμούς και να τους υπηρετήσουμε, καλύτερα να κάψουμε τη Βουλή που συμβολίζει το σύστημα και τους θεσμούς.

Η Χρυσή Αυγή, το έχει δηλώσει μέσες άκρες –αν και επικοινωνιακά το έχουν νερώσει το κρασί- δεν είναι δύναμη φίλα διακείμενη στον Κοινοβουλευτισμό και την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.

Το πρότυπο τους, είναι το Μανιφέστο του Εθνικοσοσιαλισμού, έτσι όπως αυτό έχει καταγραφεί αδρότατα από τον θεμελιωτή του, Αδόλφο Χίτλερ στο έργο του «Ο Αγών μου».

Και ας μην ξεχνάμε, πως ο όρος Ναζί δεν είναι τίποτα άλλο από την σύντμηση της λέξης Nationalsozialismus.

Μία παράλληλη ανάγνωση των θέσεων της Χ.Α. και αποσπασμάτων έστω του Χιτλερικού πονήματος, πείθει γρήγορα.

Η Χρυσή Αυγή, δεν θα συρρικνωθεί ούτε αν παριστάνουμε πως δεν υπάρχει, ούτε με φωνές, ούτε με βίαια αντίμετρα. Εκτός, αν θέλουμε να παίξουμε το δικό της παιχνίδι.

Ουσιαστικά, θα συρρικνωθεί εάν και μόνο αν το Σύστημα πάψει να την παράγει και να την στηρίζει.

Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να αποκτήσουμε Κοινωνία. Και για να υπάρξει Κοινωνία πρέπει να υπάρξει Αξιοπρέπεια.

Και για να δούμε κάτι τέτοιο, πρέπει να επιστρέψει στη ζωή η Πολιτική προκειμένου να λουφάξει η Πωλητική.

Η απόσταση που χωρίζει το «χτίσιμο» ενός καθηγητή στο γραφείο του μέσα στο Πανεπιστήμιο ή τον προπηλακισμό του, μέχρι τις «πρακτικές» της Χ.Α. είναι μηδενική. Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο μαζί το πρόσωπο του φασισμού.

Έχουμε λοιπόν ακόμα δρόμο, και σε αυτή τη διαδρομή θα δούμε πολλά και αισχρά να συμβαίνουν.

Οι Χρυσαυγίτες, προκειμένου να αναδείξουν τη Βουλή ως μπουρδέλο (που του αξίζει να καεί) θα κάνουν τα πάντα για να την καταστήσουν τέτοιο σε επίπεδο Θεάματος.

Η πρόσφατη τηλεοπτική Κασσιδιάρικη επίδειξη, θα μοιάζει με επεισόδιο στο προαύλιο του νηπιαγωγείου. Θυμηθείτε αυτές τις αράδες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Σε όλη την προεκλογική περίοδο, ήταν θαρρώ εμφανείς οι επιφυλάξεις μου για την επάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλά συνέτειναν σε αυτό, αλλά ένα από τα πιο έντονα φρένα που είχα, ήταν ορισμένα στελέχη του, που τα είδα να μιλούν σε ξένα κανάλια πχ το BBC ή το Euronews και να μην μπορούν κυριολεκτικά να «σταθούν» ακόμα και όταν είχαν δίπλα τους δημοσιογράφους που ήθελαν να ενισχύσουν τις θέσεις τους.

Και δεν μιλάω για επίπεδο… αγγλικών, αλλά για πλήρη απουσία ορθολογικής και ψύχραιμης επιχειρηματολογίας. Δυστυχώς, πολλοί, νομίζουν πως επιμένοντας να μιλούν σαν να συζητούν με «φιλαράκια στο καφενείο με φραπέ» φέρνουν το «καινούργιο» στην Πολιτική.

Τα έβλεπα αυτά κι αναρωτιόμουν μετά, με κάποιο τρόμο ομολογώ, για το πως θα αντιμετωπίσουν αυτοί οι άνθρωποι τους ευρωπαίους τεχνοκράτες, που είτε κομίζουν την καταστροφή είτε τη σωτηρία του κόσμου (που λέει ο λόγος) μιλούν σε άλλα επίπεδα, παίζουν σε άλλες πίστες το παιχνίδι τους.

Παράλληλα, έχω εκπλαγεί από τους γοργούς ρυθμούς με τους οποίους ωριμάζει ο Αλέξης Τσίπρας ως ηγετική φυσιογνωμία. Τόσο η ομιλία του στα Προπύλαια τη νύχτα των εκλογών, όσο και η μετεκλογική στάση του-ως θέση και περιεχόμενο- δείχνουν ωρίμανση και αφομοίωση της εμπειρίας των τελευταίων μηνών με εξαιρετικά ισορροπημένο τρόπο.

Το ζητούμενο όμως, δεν είναι η ανάδειξη ενός ακόμα «χαρισματικού» πρωταγωνιστή.

Το ζητούμενο πάνω από όλα είναι η ανάδειξη ώριμου πολιτικού λόγου και ως ώριμο πολιτικό λόγο ορίζω τον ρεαλιστικό με όραμα.

Αυτόν δηλαδή που έχει «απώτερο ιδεολογικό στόχο» και ξέρει πως θα φτάσει εκεί, κάποτε.

Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αναδείξει αφενός στελέχη με Παιδεία και ταυτόχρονα να μείνει μέσα στη βάση των ψηφοφόρων του παίρνοντας όμως ευδιάκριτες αποστάσεις από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τους εθισμένους στην πελατειακή πολιτική πολίτες.

Οτιδήποτε θυμίζει «Φωτόπουλους» είναι –κατά τη γνώμη μου-τοξικό και επικίνδυνο.

Με αγωνία προσμένουμε με την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μία πλατειά λαϊκή δύναμη που θα κρατήσει ορατούς τους ιστορικούς δεσμούς με το ΚΚΕ Εσωτερικού και τις ποιότητες που εκείνο το κόμμα έφερε πρώτο στην ελληνική πολιτική.

Προσαρμόζοντας την «παράδοση» στις πραγματικότητες του 21ου αιώνα.

Η Κυβέρνηση.

Καμία αυταπάτη. Παρά τη «φόρα» και τα επικοινωνιακά τερτίπια, πιστεύω πως εξαιρετικά γρήγορα η πραγματικότητα θα την κολλήσει στον τοίχο.

Ακόμα και αν καταφέρει να λάβει κάποια προσωρινά μέτρα ελάφρυνσης των οδυνών που διέρχονται οι Πολλοί, η πίεση και η ένταση του πολέμου που εξελίσσεται στα κέντρα του Καπιταλισμού θα πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες εξελίξεις όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη τη ζώνη του Ευρώ.

Σε αυτή την διελκυστίνδα η Ελλάδα δεν θα αντέξει, τολμώ να θεωρήσω πως πάρα πολύ δύσκολα θα κρατηθεί στην ευρωζώνη. Και ο Τσίπρας, ορθά, ορθότατα το είπε, «το φετίχ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά η προοπτική ενός λαού». Εάν τα πράγματα, φτάσουν εκεί…

Δεν έχει κάποιος παρά να ανατρέξει στο youtube για να δει τις «απόλυτες, εμφατικές, κατηγορηματικές» δηλώσεις των κυρίων αρχηγών Ν.Δ. , ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για να διαπιστώσει το αβυσσαλέο μέγεθος της υποκρισίας.

Δεν έχει κανείς παρά να θυμηθεί την χυδαία συμπεριφορά των ΠΑΣΟΚικών στελεχών, μετά την επανάληψη της συντριβής τους.

Συμπεριφορά υστερικών μαγαζάτορων της νύχτας που τους πήρανε το μαγαζί. Το «μαγαζί Ελλάδα», που είχαν κάνει ιδιόκτητο χωράφι από το 81, που το παρέλαβαν παραγωγικό και γόνιμο και το τσάκισαν, το διέλυσαν, το μετέτρεψαν σε ένα τρισάθλιο σκηνικό στηριγμένο στο μαύρο χρήμα.

Η απορία μου, είναι αν η Κυβέρνηση θα προλάβει να τιναχτεί μόνη της στον αέρα από τις αντιθέσεις συμφερόντων που υποθάλπει ή αν θα συντριβεί από την αδυναμία της να τηρήσει υποσχέσεις και δεσμεύσεις προς όλες τις κατευθύνσεις.

Σε αυτό το ακραία επικίνδυνο τοπίο, με τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής να καραδοκούν σαν τα κοράκια για φρέσκο αίμα το μόνο που μπορώ να ελπίζω (για άλλη μία φορά) είναι γρήγορες και ώριμες διεργασίες στην Αριστερά.

Και σε αυτές τις διεργασίες περιμένω και το ΚΚΕ, που κάποτε θα πρέπει να κατανοήσει την εποχή μας και να αντιληφθεί πως ναι, έχει τεράστια σημασία ακόμα και η ποιότητα διαχείρισης του συστήματος προκειμένου να μην αυτοκτονούν οι άνθρωποι, να μη χάνουν τις δουλειές τους, να μπορούν οι νέοι να σπουδάζουν και να κάνουν βήματα πιο πέρα, να φαντάζονται και να υλοποιούν αυτό που φαντάστηκαν. Και να ζουν από αυτό.

Το πιο δύσκολο μέρος του έργου που ζούμε, μόλις τώρα αρχίζει.

ΥΓ: η φράση «Κόπρος του Χρυσ’Αυγείου» δεν μου ανήκει, την είπε η κα Λιάνα Κανέλλη σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ.

από το TVXS.gr