Η ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΚΟΠΕΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ. ΕΓΙΝΕ ''ΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ'' ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ, ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ.

   Η Κοινή Δήλωση που ζητάμε να συνταχθεί και να υπογραφεί από όλες τις πατριωτικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε. Να καταστήσουμε σαφές στους πάντες, φίλους ή εχθρούς, εντός και εκτός της χώρας, ότι για εμάς δεν ισχύει τίποτε, ότι όλες οι συμφωνίες από το Μάιο του 2010 και μετά, ιδίως δε οι συμφωνίες της παράνομης κυβέρνησης του Νοεμβρίου,είναι άκυρες για το λαό.

   Όπως, ωστόσο, συμβαίνει συχνά με τις καλές ιδέες, κι αυτή η ιδέα της Κοινής Δήλωσης κακόπεσε και πάει να μετατραπεί σε καρικατούρα. Διότι την πήρε ο Τσίπρας και την μετέτρεψε σε ''επιστολή προθέσεων'', η οποία στην ουσία της είναι δήλωση επαναδιαπραγμάτευσης των Μνημονίων και όχι ξεκάθαρη δήλωση μη αναγνώρισης.

    Το σημειώνω,διότι πολλοί στον αντιμνημονιακό, πατριωτικό, αριστερό χώρο είναι βέβαιο ότι θα σπεύσουν να... ενθουσιαστούν με την ''επιστολή προθέσεων'' και να... πανηγυρίσουν.

   Όμως, η απλή επιφύλαξη που περιέχεται στη δήλωση, καθώς και η διατύπωση ''πιο συγκεκριμένα, ο ελληνικός λαός δεν θα αποδεχτεί...'' σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μη αναγνώριση, απόρριψη ή δήλωση ακύρωσης των ''Μνημονίων''. Σημαίνει επιδίωξη επαναδιαπραγμάτευσης. Επομένως, ούτε καν η στοιχειώδης, αυτονόητη προϋπόθεση συμπόρευσης (η ακύρωση των ''Μνημονίων'') δεν μπορεί να πληρωθεί από την ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.

  Κι αυτή η εξοργιστική αδυναμία της ηγεσίας του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ φυσικά συνδέεται στενά με την προσκόλληση στο δόγμα της παραμονής στην ΟΝΕ και της πρόσδεσης ως το τέλος στο άρμα της ευρωαπολυταρχίας. Αν θέλει, μάλιστα, κανείς να συνδέσει την επιστολή Τσίπρα με την απαίτηση της ευρωαπολυταρχίας για πολιτική σταθερότητα και για δηλώσεις συμμόρφωσης από τα πολιτικά κόμματα, θα καταλήξει σε ένα απογοητευτικό συμπέρασμα: ότι από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ η Τρόικα πήρε αυτό που θα μπορούσε να πάρει, δεδομένης και της θέσης του κόμματος αυτού στο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή μια επιστολή επαναδιαπραγμάτευσης, άρα νομιμοφροσύνης.

   Με τον τρόπο αυτό, ο Τσίπρας διεκδικεί τη θέση του εκφραστή της ''επαναδιαπραγμάτευσης'' που μέχρι πρότινος κατείχε ο Σαμαράς, δίνοντας αντικειμενικά σωσίβιο στο καταρρέον πολιτικό σύστημα. Η ταχύτατη κατρακύλα σε Μνημονιακές θέσεις του Σαμαρά δεν φαίνεται να διδάσκει τίποτε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αποδεικνύει από τώρα ότι, εάν κάποτε κληθεί να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες από τις σημερινές, είναι βέβαιο ότι θα σκορπίσει και εκείνη απογοήτευση στον λαό. Και η πηγή γι'αυτήν την ασφαλή εκτίμηση, την οποία διατυπώναμε ορισμένοι και για τη ΝΔ ήδη από τον πρώτο καιρό της ψευτοαντιμνημονιακής παντιέρας του Σαμαρά, είναι η συμμόρφωση στην ΟΝΕ, στην ΕΕ και στην αναγνώριση του χρέους.Το συμπέρασμα από τη δήλωση προθέσεων του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει ριζοσπαστική αλλά στην πραγματικότητα είναι δήλωση νομιμοφροσύνης, είναι απλό.

  Όποιος (και για όσο) δεν τολμάει να σπάσει τα δεσμά της ΟΝΕ και του δήθεν χρέους, όποιος (και για όσο) δεν θέτει στόχους ρήξης και ανατροπής της ευρωαπολυταρχίας, άρνησης του δήθεν χρέους και μονομερούς διαγραφής του, όποιος (και για όσο) δεν ακολουθεί τροχιά ρήξης με την ΕΕ, θα παραμένει ευνουχισμένος στο πλαίσιο του συστήματος και θα αποτελεί μια ''άκακη'' και ακίνδυνη ''αντιπολιτευτική'' φωνή η οποία θα προσδίδει μανδύα ''εναλλακτικού λόγου'' και ''δημοκρατικότητας'' σε ένα αυταρχικό καθεστώς που πρέπει να ανατραπεί εδώ και τώρα, προτού προλάβει να ολοκληρώσει την κοινωνική καταστροφή.

    Για τους λόγους αυτούς, επιβεβαιώνεται η θέση ότι η γραμμή ''ακύρωση των Μνημονίων-άρνηση του χρέους και μονομερής διαγραφή του-έξοδος από την ΟΝΕ'' αποτελεί το ελάχιστο σημείο αφετηρίας για μια γνήσια αντιμνημονιακή πολιτική η οποία δεν επιθυμεί να σπείρει αυταπάτες στον λαό.

   Σε αυτήν τη γραμμή είναι αναγκαίο και απολύτως εφικτό σήμερα να συγκεντρωθούν δυνάμεις, κόμματα, κινήματα, λαϊκές επιτροπές, μέτωπα, πρωτοβουλίες, ώστε να σπάσουν οι αδύναμοι κρίκοι της ευρωαπολυταρχίας και να αρχίσει στην πράξη (κι όχι στα λόγια) να παίρνει εδώ και τώρα σάρκα και οστά η διαδικασία αποδέσμευσης συνολικά από την ΕΕ.

    Δεν είναι σωστό να παραπέμπουμε το καθήκον αυτό, που σήμερα μπορεί να ξετυλίξει το κουβάρι και να αρχίσει να ξηλώνει την ευρωαπολυταρχία, στην μελλοντική λαϊκή εξουσία (όπως κι αν την οραματίζεται αυτήν τη λαϊκή εξουσία ο καθένας μας).

    Η ακύρωση των Μνημονίων, η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ευρωζώνη μπορούν να διεκδικηθούν τώρα, δηλαδή μπορούν να μπουν ως άμεσοι στόχοι πάλης και να κατακτηθούν τώρα από ένα λαϊκό μέτωπο.

Σαφώς, η αυριανή λαϊκή εξουσία είναι απαραίτητη για να στεριώσει και να βαθύνει αυτές τις κατακτήσεις του λαϊκού μετώπου και είναι βέβαιο πως χωρίς μια λαϊκή εξουσία θα υπάρξει, σχετικά γρήγορα κι αφού θα έχει κοπάσει η λαϊκή ορμή και κλιμακωθούν οι εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις στη χώρα, πισωγύρισμα και εκ νέου εξάρτηση από τα μονοπώλια, τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους (αυτό άλλωστε δείχνουν οι περιπτώσεις της Αργεντινής και του Ισημερινού,και ενδεχομένως -στο κοντινό μέλλον- ακόμα και της Ισλανδίας). Το ζήτημα της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας είναι, λοιπόν, θεμελιώδες και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται επ'αυτού, ούτε και να καλλιεργεί αυταπάτες ότι μια νίκη του λαϊκού μετώπου που θα αγωνιστεί με άξονα την ελάχιστη γραμμή αφετηρίας (ακύρωση των Μνημονίων-άρνηση του χρέους-έξοδος από το ευρώ) δεν θα αποβεί Πύρρειος νίκη, αν δεν περάσει ταχύτατα και σε ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας (κι όχι φυσικά απλώς και μόνο της κυβέρνησης).

Αυτό σημαίνει ότι η προοπτική και ο στόχος της λαϊκής εξουσίας είναι απαραίτητο να υπάρχουν από την αρχή, από τώρα, στον αγώνα εκείνων που έχουν στρατηγικότερες βλέψεις και οργανωμένο σχέδιο για την επόμενη μέρα. Δεν είναι όμως λόγος για να αποκλείονται όσοι δεν είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν στα της λαϊκής εξουσίας, αλλά επιθυμούν να συμπορευτούν και να ενώσουν δυνάμεις για το σπάσιμο των αδύναμων κρίκων. Κι όποιος διεκδικεί την λαϊκή εξουσία πρέπει να ''χτίσει'' σήμερα αυτήν του την επιδίωξη, συνδέοντας την στρατηγική του με το καθήκον να σπάσουν σήμερα οι πιο αδύναμοι κρίκοι της ευρωαπολυταρχίας.

   Οι σύντομες αυτές πρώτες εκτιμήσεις-σκέψεις με αφορμή την επιστολή Τσίπρα, δεν αφορούν βεβαίως όσους δηλώνουν νομιμοφροσύνη στην ΕΕ και στην ΟΝΕ θεωρώντας ''αιώνιο και απαραβίαστο νόμο'' την ύπαρξη αυτού του αντιδραστικού μορφώματος όπως ακριβώς κάποιοι πριν από δυο αιώνες θεωρούσαν αιώνια και απαραβίαστη την Ιερά Συμμαχία. Δεν αφορούν όσους ντύνουν την υποταγή τους στο αντιδραστικό ευρωμόρφωμα με προσχηματικές επικλήσεις ενός ''διεθνισμού'' που δεν είναι διεθνισμός, καθώς δεν υπάρχει διεθνισμός με λαούς δούλους. Αφορούν όσους κατανοούν την ανάγκη της διαδικασίας ρήξης και αποδέσμευσης ως μονόδρομο για να αποκατασταθεί η δημοκρατία, να επανακτηθούν η εθνική και η λαϊκή κυριαρχία, όσους παλεύουν για το πέρασμα της εξουσίας στον μόνο φυσικό φορέα της, τον ίδιο τον λαό, και παλεύουν από διαφορετικά μετερίζια για τον σκοπό αυτό.

   Το μαύρο μέτωπο των μονοπωλίων και των τοκογλύφων (με τις κρατικές και παρακρατικές παραφυάδες του,'δεξιάς' ή 'αριστερής' απόχρωσης), το οποίο σε πολιτικό επίπεδο εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ, εξυπηρετείται από τη συναινετική δράση της ΔΗΜΑΡ και διευκολύνεται από την πολιτική νομιμοφροσύνη της ηγεσίας του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, είναι αδύναμο και μπορεί να πέσει σαν χάρτινος πύργος από ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με ξεκάθαρο προσανατολισμό, στοχευμένες αιχμές πάλης, και πρωτίστως μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων στο χτύπημα των αδύναμων κρίκων του καθεστώτος.

Μπορούμε να τους σαρώσουμε.

ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος ΕΠΑΜ Νότιου Τομέα